ΦΥΛΛΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Άφησα τα χέρια μου να ταξιδέψουν στον καιρό, ν’ αναμοχλεύσουν θαμπές εικόνες, ν’ αγγίξουν γλυκά ανομολόγητα μυστικά, αφελών ερώτων αγνοώντας τη δύναμη του χρόνου και των συνεπειών.
Δεν ξέρω αν μπορώ να ξαναζωντανέψω το παρελθόν, αλλά αν πρέπει...
Η κομμένη σελίδα απ’ το ημερολόγιό της, κιτρινισμένη πια απ’ τον καιρό, διπλωμένη σα φυλακτό τόσα χρόνια, έγραφε τούτα:

«Τον τελευταίο καιρό είναι αλλαγμένος. Τον κοιτάζω στα μάτια μήπως έτσι καταλάβω, μα χώνομαι περισσότερο στο άγνωστο. Είναι δύσκολο να καταλαβαίνεις από τα μάτια εκείνους που είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν αφανέρωτο το μυστικό τους. Εκείνος πιστεύει σε κάτι που το νιώθω ωραίο μα τρέμω να τ’ ομολογήσω. Ω! Θεέ μου! Μονάχα εσύ ξέρεις πόσο θα ήθελα να του συμπαρασταθώ.»
»Είναι πολύ βαριά η καρδιά μου. Θέλω να κλάψω, θέλω να ξεσπάσω σε μια τρελή παραφορά... Θεέ μου. Βοήθησέ με να είμαι λογική. Αν είναι η αγάπη αυτό που νιώθω, αν είναι η αληθινή αγάπη, βρήκες Θεέ μου, το πιο σκληρό υλικό να την πλάσεις. Έκανες την καρδιά μας όμως από την πιο τρυφερή ζύμη. Μα η αγάπη είναι σκληρή. Όταν κάποτε θα θέλω να φωνάξω με το όνομά του αυτόν που αγαπώ ποιος θα με βοηθήσει να τον εύρω; Ποιος θα πάρει τη φωνή μου να την φέρει ως εκείνον;»

Διαβάζω σιγανά τις γραμμές που έγραφε τότε, η Σ. κι ανακαλύπτω πόσο αληθινή γινόταν τις ώρες που ξαλάφρωνε. Σε στιγμές μιας αφανέρωτης αγωνίας... Τότε που η θέλησή της λυγούσε στον πόθο. Που το κορμί ζητούσε να χορτάσει την πείνα του. Κι αφηνόταν. Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό απ’ αυτή την αλήθεια του κορμιού. Κι όμως στην πιο ιερή του ώρα, οι άνθρωποι, του κόλλησαν τη ρετσινιά της αμαρτίας...

Το πιο σημαντικό στη συνέχεια ήταν πως, πάνω από τις τσαλακωμένες σελίδες της ψυχής της, ξεσπούσαν χιλιάδες δάκρυα... κι έτσι εκείνη που συντρόφευε τα όνειρά μου στις μοναχικές νύχτες, έγινε μια αρτηρία της καρδιάς μου...

Πάντα έχουμε ένα χαμένο τόπο μέσα στη μνήμη μας και μια επιθυμία επιστροφής. Κι αυτός ο χαμένος τόπος συνδέεται με κάτι το οποίο είναι αμαρτωλό και πρέπει να κρατηθεί μυστικό. Μα... η νοσταλγία είναι ευπρόσδεκτη, οι αναβιώσεις επίσης. Είναι σαν εκείνες τις γλυκές πληγές που ούτε εύκολα κλείνουν ούτε καν θέλουμε να κλείσουν, κι ας είναι πληγές, κι ας το ξέρουμε. Δεν είναι πια μυστικό. Έπαψε να 'ναι. Συγχώρεσέ με...

«Δεν το ’θελα ποτέ / σε τέτοιες σκέψεις να γυρίσω.
Μα είναι νύχτες, / κάποιες ατέλειωτες, / που από τα πέλαγα /
όλως ακούραστα / τα παλαιά μου οράματα / τα φέρνω πίσω». *

Μηθυμναίος

* Οι στίχοι είναι της Κικής Δημουλά από το ποίημα "Κάποιες Νύχτες"