Καλή Μεγάλη Εβδομάδα, όπως την ποθείτε κι όπως την πιστεύετε!

Σε λίγες ώρες, φίλες και φίλοι, στη γραμμή του ορίζοντα,

θ’ αρχίσει να ξετυλίγεται βαρύς

ο μίτος μιας ακόμη Μεγάλης Εβδομάδας…

Μιας εβδομάδας αλλιώτικης.

 Της Εβδομάδας των Παθών.

 Την εβδομάδα των Παθών,

διαδέχεται η χαρά της Ανάστασης. 

Εύχομαι τα όνειρά σας και οι προσδοκίες σας

ν’ αναστηθούν όπως Εκείνος!  

Σ' ευχαριστώ, Τατιάνα!

Στ’ αλήθεια πόσο σ' ευχαριστώ, Ρεγγίνα μου, δε φαντάζεσαι…

Δεν έχω λόγια…

Θα το κρατήσω για πάντα μαζί μου.

«Έχεις σκεφτεί τι είναι αυτό που μας συμβαίνει»;

Σ’ ένα γύρισμα της ζωής

«Έχεις σκεφτεί, έχεις αναλύσει τι είναι αυτό που μας συμβαίνει; Γιατί νιώθουμε τόσο έντονα την ανάγκη ο ένας του άλλου;»

«Έχεις προσέξει ποτέ ένα ζευγάρι γλάρων, όταν πετούν ανέμελα στον ουρανό; Πετούν αργά-αργά, πλησιάζει ο ένας στη φτερούγα του άλλου, αγγίζονται, κάνουν λίγο να απομακρυνθούν και πάλι ο ένας ξανάρχεται πλάι στον άλλον και ακουμπάν τις φτερούγες τους. Πετούν ανέμελα... Νωχελικά... Σίγουρα... Σα να 'ναι δικός τους ο ουρανός. Και είναι δικός τους ο ουρανός. Αμφιβάλλεις; Κι εμάς είναι δικός μας ο ουρανός...»

Αλκυόνη Παπαδάκη

Διέξοδος η σιωπή…

και η αβάσταχτη υπομονή της…

Χίλιες φορές λυπήθηκα κι άλλες τόσες μετάνιωσα για αυτά που είπα…

Για όσα κράτησα τη σιωπή μου, πιστέψτε με, δεν μετάνιωσα… Ποτέ!

Γι’ αυτό μερικές φορές δίνω σπρωξιά στο λόγο…

«Βάλε φραγή μου είπες, στους ανεπιθύμητους εισβολείς,

Απενεργοποίησε τα συναισθήματα»…

Στη σκέψη μου Εσύ

Στην καρδιά μου η Απουσία (Σου)

Με τις σιωπές της φωνής σου

Γεμίζω τις σιωπές της καρδιάς μου…

Μου λείπει αυτή η φλυαρία της σιωπής… Μου λείπει.

«Κράτα, τουλάχιστον, όσο μπορείς, τον ήχο της…»

Οι ματιές μας σμίγουν στο αντιφέγγισμα της σιωπής…

Όμως μ’ αυτό το κόκκινο

έχεις χάσει εκείνο το γνώριμο σχήμα…

 «Μέσα στη δική σου κόλαση, ανιχνεύω τις στιγμές της ευτυχίας μου»…

όμως κρατάνε τόσο λίγο…

Νικητές, νικημένοι κι ωραίοι...

Μια φορά κι ένα τραγούδι
Στων ερώτων την άγνωστη χώρα

Διασκευή στα ελληνικά του τραγουδιού του Nick Cave «Where the Wild Roses Grow», 

από τον Παναγιώτη Μάργαρη στην κιθάρα, 

τον Διονύση Τσακνή και τη Μελίνα Κανά στο τραγούδι.

κάποιες μέρες που… γέρνω…

Μέρες τώρα, στέκω μετέωρος στη μέση του πουθενά ψάχνοντας να βρω αιτίες, αφορμές και απαντήσεις σε κάτι θεόρατα «γιατί». Ψάχνω στο μέσα –ή μάλλον στο παραμέσα– της ψυχής μου μήπως και θυμηθώ πώς ήταν κάποτε τα χαμόγελα στα μάτια των ανθρώπων. Εκείνα τα μακρινά, τ’ αληθινά, τ’ ανιδιοτελή  –σχεδόν άγνωστα– που έσταζαν χαρά αντί για δάκρυ…

Χαμογελούσαν και το χαμόγελο έμενε στα χείλη τους σαν τις σταγόνες της βροχής στα ροδοπέταλα. Τώρα λιγόστεψαν και κρέμονται σαν «αποσιωπητικές εικόνες», γιατί έτσι τα κατάφερε η κοινωνία μας.

Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου επιμένουν να σπρώχνουν τα δάχτυλα πάνω στα πλήκτρα κι αντί να γίνονται γράμματα, λέξεις, προτάσεις, κείμενα, σελίδες… γίνονται χτυπήματα και θυμός. Ένας θυμός που κι αυτός επιμένει ολοένα, να επεκτείνει την επικράτειά του –παράνομα– επάνω μου. Έτσι είναι πάντα ο θυμός, ψάχνει αφορμές. Αφορμές για να σε κάνει να ξεσπάσεις εκεί που νιώθεις περισσότερο προδομένος. 

Και δεν είναι λίγες… για να λέμε και την αλήθεια.

Ως εκ τούτου…

Απογραφές ενός ανευλαβούς...

Κική Δημουλά

Ένας μύθος διαπορευόμενος

Απογραφές ενός ανευλαβούς

Ο Δημήτρης Νικορέτζος, Ποιητής, δοκιμιογράφος και κριτικός της λογοτεχνίας, ολοκληρώνοντας την, ούτως ειπείν, κριτική τριλογία του στο έργο και στη ζωή τριών εμβληματικών ποιητών της νέας ελληνικής λογοτεχνίας, του Νίκου Καββαδία, του Οδυσσέα Ελύτη και της Κικής Δημουλά, καταθέτει σήμερα –σωτήριον έτος 2013– στην ετυμηγορία του χρόνου το τρίτο του πόνημα: Κική Δημουλά, Ένας μύθος διαπορευόμενος – Απογραφές ενός ανευλαβούς, ολοκληρώνοντας έτσι τον κύκλο της κριτικής σταδιοδρομίας του –επάλληλης της ποιητικής– στα ελληνικά γράμματα.

Πρόκειται για σύντομα δοκιμιακά fragmenta πάνω στον ιστό των ποιημάτων της, που, αν και ανεξάρτητα φαινομενικά μεταξύ τους, ανήκουν στον ίδιο θεματικό καμβά, με διεξοδική λεπτολόγηση της εσωτερικής προϊστορίας της ποιήτριας, fragmenta που δεν έχουν μόνο κριτικό ενδιαφέρον μα και γραμματολογικό, χωρίς, φυσικά, να διεκδικούν (ή να προεξοφλούν) από κανέναν –μήτε από την ίδια την ποιήτρια– την αποδοχή ή την επιδοκιμασία τους.

Απολογητικό υστερόγραφο…

Διαβάζεις βιβλία και γραφτά κάποιων ανθρώπων και νιώθεις το άγγιγμα και τη μαγεία των λέξεών τους. Έχουν το χάρισμα αυτοί οι άνθρωποι –πολλοί νομίζουν, αλλά λίγοι το έχουν– να χρησιμοποιούν με μαστοριά τις λέξεις, να τους δίνουν αξία και δύναμη τέτοια, που ο αέρας τους φουσκώνει τα πανιά του μυαλού σου και το κάνει να ταξιδεύει.

Απευθύνονται τόσο άμεσα σε σένα και σε προκαλούν να ξαπλώσεις πάνω στα γραφτά τους, να τα «σκεπάσεις» και… να τα κάνεις δικά σου. Διαβάζεις τα όσα καταθέτουν –την ψυχή τους όλη– και σε κάνουν να πιστεύεις, πως τελικά, δεν είναι οι λέξεις –αυτές υπάρχουν– μαγεία, αξία και δύναμη έχουν αυτοί που τις γράφουν.

Γι’ αυτό όταν κι εσένα, σε στιγμές «πνευματικής ατροφίας», τα «αν», τα «μήπως», οι δισταγμοί και οι αμφιβολίες σε κυριεύουν και… σκας, η ανάγκη να εκφραστείς σε κάνει να ψάχνεις μια λύση. Χάνεσαι τότε ανάμεσα στις λέξεις και τις προτάσεις, τους στίχους, τις στροφές, τις ομοιοκαταληξίες, τα σημεία στίξης, τις αποχρώσεις και τα νοήματα που ξεφεύγουν από την πέννα αυτών των ανθρώπων.

Και καθώς τα διαβάζεις κι αφήνεσαι να σε παρασέρνουν στο ρυθμό τους, εισβάλλεις ακόμα πιο μέσα στη «χαρτογραφημένη» ψυχή τους κι εκεί βρίσκεις τη λύση και τη λύτρωση. Το άλλοθί τους έτοιμο, κομμένο και ραμμένο για σένα.

Σ’ αυτά ανατρέχεις, εκεί ψάχνεις με την ελπίδα να βρεις τον τρόπο, τη συνταγή και τη βοήθεια για να μπορέσεις να καταθέσεις, χωρίς τσιγκουνιά… τη δική σου ψυχή.