και η αβάσταχτη υπομονή της…
Χίλιες φορές λυπήθηκα
κι άλλες τόσες μετάνιωσα για αυτά που είπα…
Για όσα κράτησα τη σιωπή
μου, πιστέψτε με, δεν μετάνιωσα… Ποτέ!
Γι’ αυτό μερικές φορές
δίνω σπρωξιά στο λόγο…
«Βάλε φραγή μου είπες, στους
ανεπιθύμητους εισβολείς,
Απενεργοποίησε τα
συναισθήματα»…
Στη σκέψη μου Εσύ
Στην καρδιά μου η Απουσία (Σου)
Με τις σιωπές της φωνής σου
Γεμίζω τις σιωπές της καρδιάς μου…
Μου
λείπει αυτή η φλυαρία της σιωπής… Μου λείπει.
«Κράτα, τουλάχιστον, όσο μπορείς, τον ήχο της…»
Οι ματιές μας σμίγουν στο αντιφέγγισμα της σιωπής…
Όμως μ’ αυτό το κόκκινο
έχεις χάσει εκείνο το γνώριμο σχήμα…
«Μέσα στη δική σου κόλαση, ανιχνεύω τις στιγμές
της ευτυχίας μου»…
όμως κρατάνε τόσο λίγο…
