Καλή χρονιά

σε όλους σας!
Ποτέ να μη λείψει το χαμόγελο απ' τα χείλη σας,
η ομορφιά απ' το βλέμμα σας
και η ευαισθησία απ' την ψυχή σας.

Μαζί, φυσικά και πρωτίστως με την Υγεία
Η Ειρήνη, η Πίστη, η Αγάπη και… η Ελπίδα
ας είναι συνοδοιπόροι στην ζωή μας

Εικόνες, αισθήματα κι ευχές…

Λίγα απαραίτητα για να μπορέσουμε ν’ αφουγκραστούμε

την τροχιά του Χρόνου που φεύγει…

Ένα κομμάτι άνεμος που έπεσε στο δρόμο
κάθισε κι έπαιξε στα σύρματα του ηλεκτρικού
μια μελωδία σιγανή
αφιερωμένη στη διάθεσή μου…

Του δρόμου την απίστευτη ερημιά, παίρνω μια χούφτα συννεφιά
και στην ψυχή μου σπέρνω.

Άρχισε ψύχρα, το γύρισε ο καιρός (κι ο Χρόνος) σε αναχώρηση…

Παραμερίστε το κλωνάρι από γκι, πάρτε το ρόδι απ’ το δίσκο και δώστε του μια να σπάσει να πεταχτούν οι ρώγες του παντού, όχι για τίποτε άλλο παρά έτσι για γούρι…

*** -***

Εύχομαι ολόψυχα σε όλους εσάς φίλους, επισκέπτες αλλά και περαστικούς χαρούμενα Χριστούγεννα και να δεχτείτε τον καινούργιο Χρόνο με Αγάπη, Ειρήνη, Ελπίδα, Υγεία, Δημιουργικότητα και Αισιοδοξία!!!

οι ευχές μου...

* Κάποιες λέξεις, κάποιοι στίχοι είναι ανάσες της ποιήτριας Κικής Δημουλά

Μηθυμναίος

Ένα κερί κι ένα λουλούδι κόκκινο για τη Σοφία

Αντίδωρο σεβαστικό και τάμα να μας θυμίζει

μια ζωή που έφυγε χωρίς επιστροφή...

μικρό στερνό αντίο...

Μηθυμναίος

Στου Δεκέμβρη τις οχτώ...

8 Δεκέμβρη σήμερα, 342η ημέρα του χρόνου! Όπου να ’ναι τελειώνει και τούτος…

Τέτοια μέρα συνέβησαν τόσα…

Στις 8 Δεκέμβρη του 65 π.Χ. γεννήθηκε ο Ρωμαίος ποιητής Οράτιος, το 1867 ο λογοτέχνης Γρηγόριος Ξενόπουλος, το 1911 ο ποιητής Νίκος Γκάτσος (κατ' άλλους στις 30 Απριλίου 1915), το 1943 ο τραγουδιστής των Doors Τζιμ Μόρισον. Το 1974 γίνεται δημοψήφισμα για το Πολιτειακό στην Ελλάδα και ψηφίζει το 69,2% υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, το 1980 δολοφονείται στο Μανχάταν ο μεγάλος Τζον Λένον, ερμηνευτής και συνθέτης των «Beatles» αλλά και υπερασπιστής της ειρήνης και της αγάπης. Το 1991 υπογράφεται η «ληξιαρχική πράξη θανάτου» της Σοβιετικής Ένωσης, με τη δημιουργία της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Χωρών. Και… σ’ ένα όμορφο χωριό της Λέσβου τη Μήθυμνα, στις 8 του Δεκέμβρη του 1946 γεννιέται (άνευ σημασίας φυσικά) η αφεντιά μου…

Πως περνά, αλήθεια ο καιρός... Κι ο κόσμος τούτος συνεχίζει να γυρίζει, αδιαφορώντας για μας… Υγεία να έχουμε, μωρέ!

Μηθυμναίος

Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΔΟΥΡΙΔΑ

Κάθε φορά που οι πλεύσεις μου στο διαδίκτυο με φέρνουν να περιπλανιέμαι μέσα στη «Χώρα των Θεών» τη σημαντική και άψογη από κάθε πλευρά ιστοσελίδα του φίλτατου Κώστα Δουρίδα δεν μου κάνει καρδιά να φύγω.

Σε μια εποχή φθίνουσας πνευματικότητας όπως η σημερινή, όπου οι ορίζοντες έχουν μικρύνει και οι πνευματικές διαστάσεις έχουν παραμείνει στο περιθώριο, είναι ενθαρρυντικό και παρήγορο ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν παύουν, με αγάπη, να επιλέγουν και να τοποθετούν τις βαθύτερες ανησυχίες και τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα στη διάθεση των φίλων τους.
Η ιστοσελίδα του Κώστα προδιαθέτει ευνοϊκά τον επισκέπτη της σ’ ένα κλίμα ευφροσύνης και ευοσμίας πνευματικής, με το πλούσιο, πρωτότυπο, πολύμορφο, απολαυστικό, πνευματώδες και πολυδιάστατο περιεχόμενό της. Ο Κώστας Δουρίδας, ένας αθεράπευτος νοσταλγός των ανεπίστρεφων και πληγωμένων ελπίδων, άνθρωπος με μεγάλες ευαισθησίες, προσηνής, μειλίχιος, χαμηλών τόνων αλλά, συγχρόνως, υψηλών πτήσεων ψυχής, ύστερα από επίμονες ανιχνεύσεις, συλλέγει, καταγράφει και αξιολογεί, το έργο χιλιάδων ελλήνων λογοτεχνών.
Είναι για 'κείνον ένα έργο ζωής, ένα μεράκι κι ένα όραμα, μια εργασία που δικαιώνει την προσπάθειά του. Είναι η οδός ονείρων κάθε ανθρώπου να πορεύεται ανάμεσα από σταθμούς κειμένων και προσώπων της λογοτεχνίας μας. Επισκεφτείτε το θα σας ανταμείψει…

Ας είναι, η σύντομη τούτη αναφορά μου, ένα ελάχιστο φιλικό αφιέρωμα στον υπερήφανο Αρκάδα ομογενή, με όλο το σεβασμό και την αγάπη μου.

.

Μηθυμναίος

ο 'Υμνος του μετανάστη

(του Κώστα Δουρίδα)

Ξεκίνησες με μια βαλίτσα..
Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου
ωσάν το Διγενή και την σεργιάνισες στις πέντε Ηπείρους!.

Κράτησες και κρατάς με υπερηφάνεια την ελληνική παράδοση
και την ωραία σου καταγωγή!

Γιε του Λαέρτη, σε κάθε γωνιά της γης έκτισες την Ιθάκη σου!
Και οι άνθρωποι -άσπροι, μαύροι και κίτρινοι-
στέκουν στην άκρη σιωπηλοί, γιομάτοι δέος
για να περάσει η γαλανόλευκη!
κρατημένη ψηλά στ' αντρίκειο σου χέρι,
καθώς περνάς στις παρελάσεις,
καβάλα στο άλογο του Θοδωρή Κολοκοτρώνη!

Ωραίε μου φουστανελά!
Αληθινέ κι' αγνέ μου
Έλληνα της Διασποράς!!!

Τα Χύδηρα και το Ψηφιακό Μουσείο «Γεώργιος Ιακωβίδης»

Τα Χύδηρα, είναι ένα μικρό χωριό της Λέσβου που βρίσκεται σκαρφαλωμένο στην πλαγιά του όρους «Κοιράνια» στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού.

Κατοικείται από 484 ανοιχτόκαρδους, εργατικούς, φιλήσυχους, φιλόξενους και χωρατατζήδες κατοίκους που ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Για το μακρινό παρελθόν των Χυδήρων πολλά κινούνται μεταξύ μύθου και ιστορίας. Το παρόν, όμως και φυσικά το μέλλον κινούνται γύρω από το Ψηφιακό Μουσείο «Γεώργιος Ιακωβίδης». Γι’ αυτό και ο χαρακτηρισμός του: Χύδηρα, το χωριό με το μυθικό παρελθόν και το ψηφιακό παρόν και μέλλον!

Σ’ αυτό το απόμακρο χωριό της Λέσβου γεννήθηκε το 1853 ο κορυφαίος Έλληνας ζωγράφος Γεώργιος Ιακωβίδης, με παγκόσμια φήμη και ακτινοβολία. Εκεί διδάχτηκε και τα πρώτα γράμματα. Σε ηλικία 13 ετών έφυγε για τη Σμύρνη, την Αθήνα και το Μόναχο όπου και διέπρεψε, αναγνωρίστηκε και καταξιώθηκε. Εκεί δημιούργησε και τα περισσότερα από τα πιο σημαντικά έργα του. Το 1898 επιστρέφει στην Ελλάδα και ορίζεται Έφορος της Εθνικής Πινακοθήκης. Το 1910 αναλαμβάνει τη Διεύθυνση της Σχολής Καλών Τεχνών και το 1926 εκλέγεται αριστίνδην ως μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Το Ψηφιακό Μουσείο «Γεώργιος Ιακωβίδης», είναι το πρώτο εξ ολοκλήρου Ψηφιακό Μουσείο Τέχνης στην Ελλάδα. Διαμορφωμένο σύμφωνα με ειδική μουσειολογική μελέτη βασισμένη στις νέες τεχνολογίες, αναδεικνύει πιστά τη ζωή και το έργο του καταξιωμένου Έλληνα ζωγράφου μέσα από μια ποικιλία ηλεκτρονικών συστημάτων ψηφιακής προβολής και διάδρασης. Στόχος του είναι να λειτουργεί ως τόπος συνάντησης της Τεχνολογίας με την Τέχνη προσφέροντας στον επισκέπτη κάθε ηλικίας μιαν εικαστική εμπειρία με σκοπό την απόλαυση και τη γνώση. Συχνά διοργανώνονται και εκπαιδευτικά προγράμματα για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης καθώς και ξεναγήσεις για ενήλικες.
Εγκαινιάστηκε και λειτούργησε τον Αύγουστο του 2008 και είναι προσφορά του Μορφωτικού και Πολιτιστικού Ιδρύματος «Ν.Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ».

* Τότε τον Αύγουστο του 2008

Μηθυμναίος

Βοήθημα: Χύδηρα. Από τον Όμηρο στο Ψηφιακό Μουσείο «Γεώργιος Ιακωβίδης»

Εικόνες της εποχής

Είναι στιγμές που οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας κάποιες ανάγκες. Ζούμε στιγμές δύσκολες κι αυτό είναι αβάστακτο, όταν στοιβάζονται τόσα γύρω μας… Ανάγκη να τα ξεπεράσουμε, όπως μπορούμε. Ανάγκη να βρούμε μια ισορροπία, μια διέξοδο… μια μαγική συνταγή. Ανάγκη να βουτήξουμε μέσα μας να βρούμε κάτι… Ανάγκη να δούμε δίπλα μας. Όλα αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε ωραία απουσιάζουν. Αυξήθηκε η μοναξιά. Μελαγχολείς. Ο κόσμος γυρίζει… γυρίζει κι αδιαφορεί… αδιαφορεί για τη μελαγχολία του καθενός μας. Απίστευτος ο κόσμος…
Διαβάζω σ’ έναν τοίχο: «- Τι γίνεται, τι κάνεις;» «- Απεχθάνομαι!». Πολύ απλό… έτσι μονολεκτική η απάντηση. Και γενικά συνήθης… Πολλά συνηγορούν γι’ αυτό.
Φαντάζομαι τον τύπο που έδωσε αυτή την απάντηση. Αυτό το «απεχθάνομαι» το βλέπω στα μάτια του… Τα μάτια του μιλούν. Εκπέμπουν σήματα αγωνίας. Είναι υγρά. Βλέπω χιλιάδες μοναξιές μέσα τους.

Τούτη η εποχή έχει μια θλίψη, έτσι είναι το φθινόπωρο. Τα φύλλα απ’ τα δέντρα σκορπάνε. Τα δέντρα ορφανεύουν. Έχουν μια όμορφη μοναξιά. Η φύση χρωματίζεται παράξενα.

Μια ανάγκη με κάνει να βουτήξω να βρω τα χρώματα του φθινοπώρου. Όμορφα χρώματα. Σκόρπια φύλλα. Στάλες ελπίδας. Έψαξα και βρήκα λίγες εικόνες της εποχής. Τέτοιες που να βεβαιώνουν αυτό το ανεξήγητο του κόσμου.

Τα δέντρα ορφανεύουν...

Χρώματα του φθινοπώρου...

στάλες ελπίδας...

Η εποχή έχει μια θλίψη...

Μηθυμναίος

Στους Στρατήδες της Λέσβου

Δράττομαι της ευκαιρίας, για να εξηγήσω κάτι που, κάθε χρόνο σαν σήμερα 8 Νοεμβρίου, εξηγώ στους φίλους που αμφιβάλλουν αν γιορτάζω… σήμερα.

Για το λόγο αυτό καταφεύγω σε δυο εκδοχές για τούτη την εξήγηση. Η μία από έναν Στρατή (Στρατής Μπαλάσκας) και η άλλη από έναν Στράτη (Στράτης Μυριβήλης).

1. Άλλο, λοιπόν, το όνομα Ευστράτιος (Στράτος) κι άλλο το Στρατής. Το Λεσβιακό (και μικρασιατικό) Στρατής παράγεται από το στρατηγός, εξού και γιορτάζουν, όπως κι εγώ σαν Μυτιληνιός, στις 8 Νοεμβρίου, ημέρα των Ταξιαρχών. Ήταν λοιπόν, ο «Αρχιστράτηγος, των Άνω Δυνάμεων, ο Στρατηγός των ουρανών», ο Στρατήγης, ο Στρατής που έδινε το όνομα σ’ όλους αυτούς. Ο Ευστράτιος γιορτάζει στις 13 Δεκεμβρίου.
Το «κάμωμα» με τους Μυτιληνιούς Στρατήδες που έγιναν Ευστράτιοι ξεκίνησε στις αρχές του 20ου αιώνα όταν υποχρεωτικά δημιουργήθηκαν δημοτολόγια και ήρθαν τότε κάποιοι κονδυλοφόροι γραφιάδες (πανάναθεμά τους) και κάποιοι «ιδιωτικώ δικαίω αναμορφωτές» εθίμων εκατοντάδων ετών και κάναν τους Στρατήδες... Ευστράτιους.

2. Οι άνθρωποι της Λέσβου συνήθιζαν και συνηθίζουν στην ομιλία τους, με «χαριτωμένη αφέλεια και αθωότητα» να περικόπτουν συλλαβές απ’ τις λέξεις για να τις στρογγυλοποιούν. Γι’ αυτό και οι Μυτιληνιοί Στρατήδες που προέρχονται όχι από το Ευστράτιος αλλά από το Αρχιστράτηγος, δηλαδή από τους Ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ προστάτες της Λέσβου γιορτάζουν τούτη τη μέρα, άλλωστε, τέτοια μέρα (8 Νοέμβρη) απελευθερώθηκε και το νησί μας απ’ τον Τουρκικό ζυγό. Το Αρχιστράτηγος, λοιπόν, με τις περικοπές που λέγαμε, έγινε Αϊστράτγους, ΑΪστράτ’ς, Στράτ’ς, Στράτης*.

.

*Ο Στράτης Μυριβήλης, επέμενε στον τονισμό του ονόματός του στην παραλήγουσα για να υποδηλώνει την λεσβιακή του καταγωγή.

Σε πείσμα όμως όλων αυτών, εμείς οι Μυτιληνιοί αν και Ευστράτιοι κατ’ όνομα και κατά ταυτότητα γιορτάζουμε την ημέρα των Ταξιαρχών.

Έτσι λοιπόν σαν Μυτιληνιός κι εγώ γιορτάζω στις 8 του Νοέμβρη, όχι πως δεν δέχομαι ευχές και στις 13 Δεκεμβρίου αλλά... για να εξηγούμαι!

.

Ευχαριστώ όλους όσους με τίμησαν σήμερα με τις ευχές τους!

Μηθυμναίος

Στον Ελληνισμό της Διασποράς

Όταν έφευγαν για τα ξένα, τότε, οι Έλληνες είχαν καλά φυλαγμένα στο μπόγο τους, μαζί με τα χρειαζούμενα, την Ελπίδα, τα Όνειρα, τις Υποσχέσεις, την Καρτερικότητα, την Ικανότητα… την Ελλάδα!
Αλλά φάνταζαν και Ωραίοι, Υψηλόφρονες, Ζωντανοί, Δυναμικοί, Περήφανοι!
Έφεραν και φέρουν την Ιστορία μας στο μέτωπό τους και δεν την ξεπούλησαν μήτε την ξεπουλάν για τίποτα στον κόσμο. Κράτησαν τις Αξίες και την Ανθρωπιά τους και μ’ αυτές δείχνουν το δρόμο. Ήταν και είναι η ταυτότητά τους.

Θα πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’ αυτούς!

... και να, παρακάτω, τα βήματά τους στο όνειρο...

Διασπορά / Σμύρνη Καναδά /
μακριά μου έχεις πάει / πονάει

Ο ένας έφυγε για Αυστραλία
ο άλλος μπάρκαρε μικρός στα πλοία.
Τούρκοι κι Έλληνες στη Γερμανία
μέρα νύχτα στη βιομηχανία
χτίσανε την καινούρια Κοινωνία

Διασπορά / άξιζε η σπορά ναι /
η ψυχή μου προχωράει, / γελάει.

Ο ένας λάντσα χρόνια στην Αστόρια
ο άλλος καπετάνιος στα βαπόρια
Ελληνάκια σκληραγωγημένα
δούλευαν για σένα και για μένα.

* Αφιερώνω τη σημερινή μου ανάρτηση ειδικά σε φίλους-αδέρφια στις ΗΠΑ, Καναδά και Ν. Αμερική

Μηθυμναίος

Σπίτια στολίδια…

Από το Αρχοντικό Γιαννάκου στα θαυμάσια «μπαλκονάκια» επικοινωνίας των φίλων και τώρα μια βόλτα σε κάτι σπίτια στολίδια που, ευτυχώς δεν τα ξέβαψαν οι νοτιάδες, μήτε τα ξεθώριασαν τα λιοπύρια. Αυτά τα σπίτια, με την αντοχή τους στο χρόνο και την αγάπη αυτών στους οποίους ανήκουν, αφήνουν μια ιδιαίτερη αίσθηση και αύρα καθώς πλέκονται ανάμεσα στα γραφικά σοκάκια και τις γειτονιές της Μήθυμνας.

Η Μήθυμνα, όπως και να το κάνουμε, ανήκει στην κατηγορία των τόπων που έχουν τη δική τους γοητεία κι ας έχει βάλει το χέρι του ο τουρισμός, η εκμετάλλευση και… η «εξέλιξη». Εκείνη αντιστέκεται, όσο μπορεί και συνεχίζει να εκπέμπει τη λάμψη της, γιατί όπως λέει και κάποιος σοφός «το αστέρι αν λάμψει μια φορά, θα μείνει πάντα αστέρι»!

Ελάτε μαζί μου, παρέα στη βόλτα, να δείτε και να απολαύσετε μερικά απ’ αυτά τα στολίδια… που ξεχωρίζουν!

Πρώην Δημοτικό Σχολείο, τώρα Δημαρχείο

Οικία Α. Κυριακού

Οικία Δ. Σάββα

Οικία Ι. Πετζετάκη

Οικία Ι. Χατζηχρήστου

Η Πινακοθήκη

Η βιβλιοθήκη και ο εναπομείνων μιναρές...

Είσοδος οικίας Δ. Σάββα

Μηθυμναίος

Σε διπλανά μπαλκόνια…

.

Αφιερωμένο σε τρεις φίλους, στον Αντώνη, τον Χρυσόστομο και τον Τάκη και σ' ένα τόπο αγαπημένο τη Μήθυμνα

.

Είναι ωραίο το ταξίδι εδώ, δε λέω, κι ακόμη πιο ωραίο όταν προκύπτει αποτέλεσμα γι’ αυτό που ψάχνεις. Αυτό το… ασήμαντο που ενώνει κάτι τρυφερές ψυχές και, κάποια στιγμή, γίνεται σημαντικό όταν αυτές οι ψυχές τυχαίνει να ’ναι από διπλανά μπαλκόνια. Μερικές φορές, σκύβεις αδιάκριτα, ρίχνεις ματιές στα δικά τους κι ανακαλύπτεις ομορφιές… Μα, ναι υπάρχουν… Και σα να μην έφτανε -με τα δικά τους ο καθένας- σου «φορτώνουν»… κι άλλη ευαισθησία.
Έτσι είναι όταν έχεις «γείτονα» έναν Αντώνη, φίλο αγαπημένο, να στα ’χει έτοιμα. Κι εγώ, ξέροντας πως δεν θα μου τα αρνηθεί, διαλέγω και τα οικειοποιούμαι προκειμένου να... τα μοιραστώ μαζί σας. Γιατί τα όμορφα πρέπει να μοιράζονται.
Απ’ το δικό του μπαλκόνι φτάνει να δεις κι άλλους δικούς σου φίλους.
Ας πούμε έναν Χρυσόστομο (όνομα και πράμα) να έρχεται, «σαν δροσιά… κάθε που αλλάζουν τα νερά της παλίρροιας», με τους μελιστάλακτους στίχους και τη γλυκύτητα του λόγου του, κάνοντας την ψυχή σου ν’ αναζητά το λίγο παραπάνω…
Έναν Σωτηρχέλλη να μελοποιεί θαυμάσιους στίχους και να τους τραγουδάει με μια φωνή, σαν χαμηλόφωνη προσευχή και να σε ταξιδεύει, σαν αεράκι τρυφερό, εσένα και τα όνειρά σου, έτσι για να γλυκαίνει τις σκέψεις σου!
Κι ακούς μια Ελένη ανεμώνη στο πέλαγο… και μια θάλασσα μια ανάσα αρμύρα.
Αρμυρίκι στη πέτρα, για να βρεις την απάντηση χίλια κύματα μέτρα.
Μια Ελένη η θάλασσα, μια καρδιά χελιδόνας, απ’ τα κάστρα της Μήθυμνας στα νερά της Λιγώνας.
Τελικά ανακαλύπτω πως ό,τι σκαλίζεις με αγάπη δεν μπορεί παρά να καρπίσει ομορφιές, συναισθήματα, νοσταλγίες…
Τι άλλο να ζητήσεις… κάθεσαι ακούς, βλέπεις και απολαμβάνεις το παρακάτω βίντεο.
Ακούστε το।

* Σημ. Κάντε κλικ στα ονόματα με το πορτοκαλί χρώμα και την έντονη γραφή είναι ενδιαφέρουσες παραπομπές

Μηθυμναίος

Το αρχοντικό Γιαννάκου στη Μήθυμνα

Αναμφισβήτητα είναι μεγάλη τύχη να έχεις ένα γενέθλιο τόπο φορτισμένο με τόση ιστορία και μνήμες, όπως είναι για μένα η Μήθυμνα της Λέσβου.

Μια ζωντανή μαρτυρία είναι ο μοναδικός και ιδιαίτερος αρχιτεκτονικός χαρακτήρας της Μήθυμνας που σε εναρμόνιση με τις φυσικές ομορφιές της την καθιστούν ένα ανεκτίμητο στολίδι για τη Λέσβο και το Αιγαίο.

Σ’ αυτή σώζονται ακόμα πολλά αρχοντικά που χρονολογούνται απ’ το τέλος του 18ου αιώνα. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα παραδοσιακά σπίτια είναι διώροφα, με υλικά δόμησης, ιδίως, την πέτρα και το ξύλο. Παρατηρούμε τον ξύλινο όροφο να έχει μεγαλύτερες διαστάσεις από το αντίστοιχο ισόγειο και να προεξέχει στο δρόμο δημιουργώντας τα «σαχνισιά», έτσι ονομάζονται αυτές οι χαρακτηριστικές και ιδιότυπες ξύλινες προεξοχές.

Ένα απ’ αυτά είναι το αρχοντικό Γιαννάκου, από τα ωραιότερα αρχοντικά της Λέσβου. Χτίστηκε το 1790 και ήταν η κατοικία τούρκου Αγά της περιοχής. Το 1935, με την ανταλλαγή περιουσιών, πέρασε στην οικογένεια Γιαννάκου. Σήμερα ανήκει στην κόρη τους Δώρα Γιαννάκου-Παρίση η οποία φρόντισε να το αναστηλώσει για να διατηρήσει στο χρόνο την αυθεντικότητα και την ιδιαιτερότητά του, ώστε να θεωρείται μια πολύτιμη αρχιτεκτονική κληρονομιά.

Η δύναμη που διαθέτουν αυτά τα σπίτια να παγώνουν το χρόνο, αποτελούν προβολές, όχι μόνο της εξωτερικής τους φυσιογνωμίας και των εσωτερικών χώρων, αλλά και ολόκληρων εμπειριών ζωής απ’ αυτές που μας δίνουν μοτίβα να θυμηθούμε το παρελθόν και… να ονειρευτούμε το μέλλον μας.

Εξωτερική άποψη του αρχοντικού Γιαννάκου με αναλλοίωτη την παραδοσιακή του δομή
(Διακρίνονται το ξύλινο σαχνισί χαρακτηριστικό δείγμα τοπικής αρχιτεκτονικής)

Το σαλόνι όπου διακρίνεται η οροφή και το περιμετρικό κοίλωμα με τις τοιχογραφίες

Οι εσωτερικοί τοίχοι και οι οροφές διακοσμούνται με περίτεχνες τοιχογραφίες ζωγραφισμένες με έντονα χρώματα επιτυγχάνοντας ένα πλούσιοα εσωτερικό διάκοσμο σ' ένα συνδιασμό χρωμάτων, σχδεδίων και παραστάσεων.

Εδώ η παρέμβαση του πανδαμάτορα χρόνου είναι εμφανής. Πόσο πληγωμένος φαντάζει ο τοίχος...

Λεπτομέρεια από τη διακάοσμηση της οροφής του σαλονιού

Άλλες δυο λεπτομέρειες από την οροφή και τον τοίχο

Σήμερα με τις δυσκολίες των περιστάσεων και χωρίς τη βοήθεια φορέων, δεν είναι εύκολο να διατηρηθούν τέτοια σπίτια. Γι' αυτό η Δώρα αγωνιά και προβληματίζεται με το πρόβλημα που παρουσιάζει η σκεπή... έχουν περάσει άλλωστε τόσα χρόνια...

Βοηθήματα: Κατερίνα Κότσαλη-Παπαδημητρίου / Δώρα Γιαννάκου

Μηθυμναίος

Σας άφησα και χάθηκα…

Σας άφησα…
Χάθηκα σε μονοπάτια ατελείωτα, που υποτίθεται θα ξαλάφρωναν το μυαλό μου।
Πλανεύτηκα, εδώ κι εκεί, ψάχνοντας τον τρόπο να γαληνέψει η ψυχή μου. Κι αυτή, τι νομίζετε, τα παρατάει κάποιες φορές, κι άντε μετά να ξαναβρείς τη χαμένη διάθεσή σου. Ρίχνεις τότε ένα μαύρο «προσωρινά κλειστό» στην οθόνη, «κρατάς το στόμα σου κλειστό και δε λες τίποτα…»। Κλείνεις τα σχόλια και δεν προσμένεις τίποτα.

Μα εσείς την έγνοια σας την δείξατε। Υπήρχαν κι άλλοι τρόποι…
Μια, δυο, τρεις... αμέτρητες φορές, απλώσατε χέρι φιλικό…
Αν κάτι ξέρω να κρατάω μέσα μου εγώ, είναι η αγάπη κι αυτές οι ζεστές αγκαλιές σας!

Σκέπτομαι, τι παράξενο που ’ναι αλήθεια αυτό που συμβαίνει με όλους εμάς στο διαδίκτυο. Αφήνουμε σπίτια, πόρτες και παράθυρα ανοιχτά, μπαινοβγαίνουμε, ψηλαφίζουμε τη ζωή, ο ένας του άλλου και μαθαίνουμε το «μέσα μας», δίχως να ξέρουμε (σε πολλές περιπτώσεις) κάτι από το «έξω μας»... Παρότι, θαρρώ, είναι ανάποδο αυτό, δεν παύει να είναι μαγικό!!!
Κι αναρωτιέμαι τελικά: πως γίνεται όλο τούτο το μαγικό;
Τι 'ναι τάχα αυτό που κάνει να σμίγουν οι δρόμοι μας;
Μήπως είναι εξάρτηση;
Όχι πέστε μου…

Τελικά όλα περνάνε κι αλλάζουν…
Εμείς, όμως δεν αλλάζουμε, μάτια μου…

Μηθυμναίος

Προσωρινά κλειστό…

Προσωρινά κλειστό…

Ένα, εκ των υστέρων σ’ αγαπώ

Ημέρα της ΜΑΝΑΣ χτες… και πάλι στο νου η δικιά μου μάνα, που δεν υπάρχει πια…

Ήμουν μακριά της σα μου ’ρθε το κακό μαντάτο. Δεν το άντεξα, δεν το χωρούσε ο λογισμός μου. Η απόγνωση για το χαμό της λατρεμένης μου μητέρας μ’ έτρωγε. Πήρα το αυτοκίνητο κι οδηγούσα, ασυναίσθητα, για ώρα, έφτασα σε μια ακρογιαλιά. Κάθισα σ’ ένα βράχο κι έκλαψα… Ένιωθα ένα ασήκωτο βάρος κι ένα πόνο στα στήθια μου, Εκεί στη μοναξιά μου έμπηξα μια φωνή να την πάρει ο αγέρας της θάλασσας. Ήθελα να λυτρωθώ. Της φώναξα ότι τη χρειαζόμουν λίγο ακόμα και της ζήτησα συγγνώμη που δεν πρόλαβα να τη δω λίγο παραπάνω, να τη ζήσω λίγο περισσότερο, να της προσφέρω όσα ήθελα και μπορούσα, να την προσέξω όπως με πρόσεξε… να την ξεκουράσω.
Ένα χρέος που ακόμα… με βασανίζει. Ένα, εκ των υστέρων σ’ αγαπώ!!!

Μηθυμναίος

Όχι δεν μπορώ να το πιστέψω…

Δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτή είναι η Ελλάδα। Αυτή που έβλεπα χτες στις αποτρόπαιες εικόνες (και με τον τραγικό θάνατο τριών συνανθρώπων μας) που έδειχνε η τηλεόραση. Δεν είναι αυτή η Ελλάδα. Δεν μπορεί να είναι αυτή। Αδύνατο να το συλλάβω…

Ένα μεγάλο γιατί έχει καθίσει πλέον στο μυαλό μου και δεν βρίσκει απάντηση.
Αυτή είναι η Ελλάδα που άφησα; Αυτή η Ελλάδα που ονειρευόμουν και νοσταλγούσα; Αυτή είναι η Ελλάδα που με καλούσε να επιστρέψω;
.

Από πότε άλλαξε η κοινωνία μας; Από πότε άλλαξε η νοοτροπία μας; Που πήγαν όλα όσα μας προίκισαν οι γονείς μας κι οι δάσκαλοι όταν μας μάθαιναν μαζί με τα γράμματα και κάτι αξίες… Που πήγαν; Από πότε αλλάξαμε;
.

Και τώρα, λίγο πριν τη σιωπή, λίγο μετά τη θλίψη, αναρωτιέμαι:

Που πήγε η Ελλάδα που αγαπάω; Που αγαπάμε;

.

Μηθυμναίος

Εύκολο θαρρείς είναι;

Πόσο δύσκολο είναι για μένα να

«φλερτάρω» με την έμπνευση,

όταν για μερικούς είναι ταλέντο.

Πόσες φορές δεν ψάχνω για σημειώσεις

κι όλο τα προσωπικά χαρτογραφημένα σημάδια μου

βρίσκω

από στιγμές ιδιαίτερες

... απ’ αυτά που συνηθίζω να τα λέω:

«τα κομμάτια μου»…

Είναι οι προσωπικές μου αναζητήσεις...

.

Τα γραφτά μου ξεχειλίζουν από εμένα...

Θα μπορούσαν να θεωρηθούν εξομολογητικά,

(και είναι...)

καθώς στόχος τους δεν είναι να αποδώσουν...

αλλά να αποκαλύψουν το «μέσα» μου.

Όπως το αισθάνομαι...

Αν κάτι ζηλεύω απ’ τους γραφιάδες είναι αυτό,

το έναυσμα, η αφορμή η σύλληψη μιας ιδέας

που θα μαστορέψουν στη συνέχεια και…

θα φτιάξουν το γραφτό του.

.

Εύκολο θαρρείς είναι;

.

Αφιερωμένο εξαιρετικά!

.

.

Μηθυμναίος

* Η φωτογραφία είναι της Maria Llorens

«H Mυτιλήνη στο γύρισμα του 19ου αιώνα μέσα από τον φωτογραφικό φακό του Fritz Joseph Mraz»

Η ιστοσελίδα http://www.lesvosoldies.gr/ σε συνεργασία με το Ε।Ι।Ε διοργανώνει έκθεση φωτογραφίας του Fritz J. Mraz «Φωτογράφοι της Μυτιλήνης του χτες».

.

* Περισσότερα στης Μαριάνθης: Με το φακό του Fritz J Mraz

.

Πρόσκληση της έκθεσης για όλους σας

.

Μηθυμναίος

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ*

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου। Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπος, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ। Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος και πάντα στην κατάλληλη στιγμή. Αυτό με έκανε να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΛΗΘΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά. Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου. Παλαιά αυτό το έλεγα «υγιή εγωισμό». Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι, οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο. Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιά μου η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο. Σήμερα αυτό το λέω ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι, δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε με τον εαυτό μας ή με τους άλλους। αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν γεννιούνται νέα αστέρια. Σήμερα ξέρω ότι, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.

* ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ
Γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1889 στο Walworth,
μια γειτονιά του Λονδίνου και πέθανε
στις 25 Δεκεμβρίου 1977 στην Ελβετία

Ομιλία στα 70στά γενέθλιά του…

Μηθυμναίος

Δεν θα δακρύσω πια για σένα...

Ένας από τους Πυξ Λαξ, ο στιχουργός και συνθέτης Μάνος Ξυδούς έφυγε για τους ουρανούς… Τον πρόδωσε, δυστυχώς, η καρδιά του।

Μηθυμναίος

Νοσταλγική απόδραση μ’ ένα τρικύμισμα και μια τρυφερή γλύκα…

Μεγάλη Εβδομάδα ήδη.

Αρχή της ιερότερης και ωραιότερης, για μένα, εβδομάδας του χρόνου. Οι ημέρες που έπονται είναι μικρές τελετές, μέσα στη μυσταγωγία του Θείου Πάθους, βγάζουν ακριβώς αυτό τον πόνο που υποβάλλει η πορεία Του. Από το θάνατο στην κορυφαία στιγμή, την Ανάσταση!

«Οι εκκλησίες ξεχειλίζουν»…

.

Διαβάζω τα λόγια της μεγάλης μας ποιήτριας Κικής Δημουλά.

.

«Στην κοπιώδη πορεία του “δεηθώμεν”

τα μεγάλα κεριά προχωρούν,

τα κεριά της δραχμής μένουν πίσω.

Τα μικρά κεριά κουράζονται εύκολα,

λυγίζουν και διεκτραγωδούν

το αντίτιμο τους».

.
Σ’ εκείνες τις εκκλησίες των παιδικών μου χρόνων ταξιδεύει ο νους, όπου όλα ήταν λυπημένα κι όλα έλαμπαν! Όπου τα καντήλια έκαιγαν με λάδι, τα ταπεινά κεριά της «δραχμής» δεν είχαν σχέση με τις διακοσμητικές λαμπάδες του σήμερα. Και το λιβάνι… μοσχομύριζε!

Πάντα, τέτοιες μέρες, θα γυρίζουμε πίσω, το επαναλαμβάνω –όσο μεγαλώνουμε, ίσως και πιο πολύ– προσκυνητές εικόνων, αναμνήσεων κι ονείρων. Εκεί όπου τόσοι αγαπημένοι μας άνθρωποι –άνθρωποι που κράτησαν τη ζωή μας– είναι πια ανεπίστρεπτα απόντες. Όχι όμως κι από τη σκέψη μας. Όλοι, λίγο πολύ, πιστοί και λιγότερο πιστοί έχουμε νιώσει τη θλίψη της απώλειας που τη γλυκαίνει η παρηγοριά της μνήμης…

Στην εκκλησιά της ενορίας μας, που φάνταζε στα μάτια μας τόσο επιβλητική, πηγαίναμε αναζητώντας… λίγο φως. Η αίσθηση του δράματος και του πένθους συνυπήρχαν ταυτόχρονα με το συναίσθημα αγαλλίασης στην προσμονή της προεξέχουσας, μοναδικής γιορτής. Του Πάσχα!

Ο καθένας προσδοκά μια επιστροφή που την ονειροπολεί με το δικό του τρόπο. Μεγάλη Πέμπτη και Μεγάλη Παρασκευή, πριν 10 χρόνια στο χωριό μου…

Βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Η εκκλησία κατάμεστη από κόσμο, ο παπάς στη ωραία Πύλη διαβάζει το πέμπτο κατά Ματθαίου Ευαγγέλιο.
Σε λίγο όλα τα φώτα σβήνουν κι απ’ το βάθος του Ιερού, κάτω απ’ το φως των κεριών, ακούγεται η πένθιμη, σχεδόν θρηνώδης φωνή του ιερέα: «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας...».
Εμφανίζεται με τον σταυρό στα χέρια. Το επαναλαμβάνει ένας καλλίφωνος ψάλτης, διαδοχικά. «Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων Βασιλεύς...». Φορτισμένες στιγμές. Ένα πυκνό νέφος από λιβάνι με τυλίγει, σκύβω το κεφάλι και προσεύχομαι, ο ιερέας με πλησιάζει, περνάει από μπροστά μου, κι αμέσως προσηλώνω το βλέμμα στο ακάνθινο στεφάνι του Ναζωραίου. Τοποθετούν τον σταυρό στο μέσον της εκκλησιάς. Εκεί θα μείνει ο Εσταυρωμένος μέχρι την αποκαθήλωσή του το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής για να τον αποθέσουν στον στολισμένο, από τα κορίτσια, με πανέμορφα λουλούδια επιτάφιο. Συνήθειες και έθιμα που άφησαν οι μάνες τους και τα «στηρίζουν» τώρα εκείνες. Τα ίδια κορίτσια, μαυροφορεμένα, το βράδυ ψάλλουν τα Εγκώμια: «Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ...». Στα μανουάλια και στα χέρια των πιστών κεριά, μικρά, ταπεινά να σιγοκαίνε... «Άξιον εστί μεγαλύνειν σε τον Ζωοδότην...». Η μεθυστική μυρωδιά του λιβανιού κυριεύει τις αισθήσεις. «Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη Ταφή σου προσφέρουσι Χριστέ μου». Η συνείδηση απόθεσε το κουράγιο της, ένας κόμπος τώρα ανεβαίνει και σταματάει στο λαιμό. «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου Τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;». Οι γλυκές τούτες μελωδίες δίνουν μια άλλη διάσταση. Κάνουν την καρδιά να σκιρτά «Ω φως των οφθαλμών μου...». Αποπνέουν δέος, κατάνυξη, η ψυχή ξαποσταίνει κι εσύ μένεις να ψάχνεις τον μελωδό. Κατόπι η περιφορά στα σοκάκια ένα γλυκό και δροσερό αεράκι χτυπάει τα πρόσωπα, όλοι προσπαθούν να μην σβήσουν τα κεριά που λιώνουν στα χέρια. Βήματα σιγανά, είναι σαν περίπατος στ’ άχρονο, θαρρείς, και το διαρκές. Μάταια προσπαθείς ν’ αφουγκραστείς τη σκέψη του διπλανού σου. Η νύχτα αβάσταχτα γλυκιά. Καταλαγιάζει η λύπη, προσδοκώντας την αυριανή ημέρα της Ανάστασης.

* Απόσπασμα από το «Εαρινό προσκύνημα στη γενέθλια γη»

Μηθυμναίος

Ένα παρελθόν χωρίς μέλλον

Ένα παρελθόν που ήδη χάνεται

μες στην ομίχλη του χρόνου...

Ένα παρελθόν γεμάτο χαρές και επιτυχίες,

αλλά και πικρίες,

και απογοητεύσεις, και διαψεύσεις...

Ένα παρελθόν γεμάτο γνωριμίες, πρόσωπα,

φυσιογνωμίες...

Ένα παρελθόν που το στοιχειοθετεί κανείς

καθώς πορεύεται προς το μέλλον,

αλλά που το ίδιο δεν έχει μέλλον πια...

Ωστόσο, ένα παρελθόν με μια εξαίσια γεύση,

που την ορίζουν τα όσα ίχνη

γράφτηκαν ως τώρα στην καρδιά...

Το καινούριο βιβλίο του γνωστού Λέσβιου συγγραφέα, Τάκη Χατζηαναγνώστου με αναμνήσεις απ’ την πολύχρονη θητεία του στα ελληνικά γράμματα.
Στις σελίδες του παρελαύνουν ένα πλήθος γνωστά και άγνωστα πρόσωπα της πνευματικής, της πολιτικής, της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου μας, στοιχισμένα σε επιτυχίες, αποτυχίες, χαρές, λύπες, όνειρα, διαψεύσεις.
Μια γλυκόπικρη γεύση του αιώνα που πέρασε.

.

Ένα παρελθόν χωρίς μέλλον

Αναμνήσεις από μια μακρά θητεία στα ελληνικά γράμματα

.

Από τις Εκδόσεις "ΑΙΟΛΙΔΑ"

σελ. 252

.

Ένα βιβλίο για όλα τα σπίτια.
Θα το βρείτε σ' όλα τα βιβλιοπωλεία.

.

Ο Τάκης Χατζηαναγνώστου γεννήθηκε το 1923 στη Μυτιλήνη, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες και εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, της οποίας χρημάτισε ανώτατο διευθυντικό στέλεχος. Στη λογοτεχνία μπήκε από πολύ νωρίς, από τα μαθητικά του ακόμα χρόνια με πυκνές δημοσιεύσεις κειμένων και άρθρων του γύρω από θέματα λογοτεχνίας, σε εφημερίδες και περιοδικά της επαρχίας και της πρωτεύουσας. Εξέδωσε περί τα 35 βιβλία, κυρίως μυθιστορήματα και διηγήματα, αρχίζοντας από ποιήματα (1951). Συνεργάστηκε σαν σεναριογράφος με τον κινηματογράφο. Πεζογραφικά έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ουγγρικά, ρουμανικά, κινέζικα κλπ. Τιμήθηκε επανειλημμένα με βραβεία, ανάμεσα στα οποία: το Βραβείο Ουράνη της Ομάδας των Δώδεκα, το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, και το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για την πεζογραφία, ενώ το διήγημά του «Φυγή» εκπροσώπησε την Ελλάδα (δια της «Καθημερινής») στον παγκόσμιο διαγωνισμό διηγήματος της εφημερίδας Herald-Tribun της Νέας Υόρκης το 1954, και μεταφράστηκε σε 22 ξένες γλώσσες. Γενικά το έργο του, λυρικό στη βαθύτερη ουσία του, όπως έχουν γράψει οι κριτικοί του, χαρακτηρίζεται από απέραντο ανθρωπισμό, που αγκαλιάζει όλον τον κόσμο. Μ' αυτό το εφόδιο διερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις, και ιδιαίτερα εκείνες των δύο φύλων.

.

* «Από καρδιάς σας εύχομαι, κ. Χατζηαναγνώστου, και τούτο το βιβλίο σας να γνωρίσει την επιτυχία όλων των προηγούμενων!

Ευχή μου να είναι καλοτάξιδο όπως και η ζωή σας»!

.

Μηθυμναίος

Η Σόνια και η Φαουστίνα… της προσφοράς

.

Αδύνατο να μ’ αφήσει αδιάφορο μια είδηση που διάβασα πριν λίγες μέρες στην εφημερίδα «LISTÍN DIARIO» του Santo Domingo. Μια τόση δα είδηση, λιτή, μα και τόσο σημαντική. Έγραφε: «Η Σόνια Μαρμολέχος, ετών 28, μάνα ενός νεογέννητου μωρού, το άφησε στο σπίτι της, πήρε το λεωφορείο της γραμμής και πήγε στο νοσοκομείο Darío Contreras του Άγιου Δομήνικου, για να θηλάσει τραυματισμένα μωράκια που είχαν μεταφερθεί εκεί μετά το φονικό σεισμό της Αϊτής. Αυτή η φτωχή Δομινικανή μητέρα, έδωσε το μητρικό της γάλα σε μερικά από τα 20 ορφανά της γειτονικής χώρας, που νοσηλεύονταν σ’ εκείνο το τραυματολογικό κέντρο».

Η «pechua» Σόνια Μαρμολέχος επί του έργου

Λίγες σειρές που θα πέρασαν –αν πέρασαν– απαρατήρητες στα ψιλά των εφημερίδων. Τέτοιες ειδήσεις, θα έλεγα, έπρεπε να δίνουν το γύρο του κόσμου. Λένε σε ’κείνα τα μέρη: «Κανένας δεν είναι τόσο φτωχός ώστε να μη μπορεί να χαρίσει ένα χαμόγελο και κανένας τόσο πλούσιος που να μη το χρειάζεται». Αυτό διέθετε, μέσα στη φτώχεια της η Σόνια, αυτό πρόσφερε. Δεν χρειαζόταν παραπανίσια λόγια… Η πράξη της –έκφραση ανθρωπιάς– έφτανε.

Σκέφτομαι, πόσο περήφανες θα πρέπει να αισθάνονται οι μάνες αυτής της χώρας. Μιας χώρας που πέρασε από τόσα δεινά, με ξένες κατοχές, φυλετικές διαμάχες, κινήματα, διαπλοκές, αρρώστιες, φτώχεια… Και για μια στιγμή εμφανίζεται, απ’ το πουθενά, η Σόνια, μια φτωχή μητέρα, μια άγνωστη γυναίκα, απλή αλλά «pechua»! Προικισμένη με μια απίστευτη εσωτερική δύναμη, δίνει μια κλωτσιά στα 7,2 ρίχτερ, σηκώνει ψηλά το κεφάλι, τρέχει στο νοσοκομείο, μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο ελπίδας και προτάσσει τα στήθη της να βυζάξουν το ζεστό μητρικό της γάλα τα ορφανά, αυτό που τους στέρησε η δική τους μάνα… χαμένη στα ερείπια.

Και είναι παρήγορο πως υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι, με τόσο περίσσευμα γενναιοδωρίας, μεγαλοσύνης και ανθρωπιάς, που μ’ ένα απλό «κάτι», μπορούν να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο.

Μια άλλη ιστορία, παρόμοια μ’ αυτή της Σόνιας, είχα διαβάσει πριν μερικά χρόνια στο βιβλίο «Ούτε Τύμπανα Ούτε Τρομπέτες» του Γιάννη Τριάντη. Ήταν κι αυτή –τι σύμπτωση– από ’κείνη τη χώρα της Καραϊβικής.

Η ιστορία της «Φαουστίνας των κυμάτων»(κλικ στον τίλο)

Έτσι, είναι κάποιες φορές, που... αμίλητα -«πότε δακρύζοντας, πότε χαμογελώντας»- τέτοιες ειδήσεις και ιστορίες, σαν παραμύθια, χρειάζεται να τις διαβάζουμε. Αλλιώς περνάνε, φεύγουν και χάνονται μέσα στη ζούγκλα που φωλιάζει… η καθημερινότητά μας.

Μηθυμναίος

Πώς να ξεχάσεις...

.
* Πώς να ξεχάσεις τις γκρίζες μέρες...

όταν είναι αυτές που φέρνουν τη λάμψη του ήλιου;

.

* Πώς να ξεχάσεις τις ήττες...

όταν είναι αυτές που θα φέρνουν τις νίκες;

.

* Πώς να ξεχάσεις τα λάθη...

όταν είναι αυτά που δίνουν τα μαθήματα;

* Πώς να ξεχάσεις τη μοναξιά...

όταν είναι αυτή που σε κάνει να καταλάβεις τους φίλους;

.

* Πώς να ξεχάσεις τις αναποδιές...

όταν είναι αυτές που σε μαθαίνουν να ονειρεύεσαι;

.

* Πώς να ξεχάσεις τις στεναχώριες...

όταν είναι αυτές που έκαναν την τύχη σου ν’ αλλάξει;

* * *

Μη δίνεις ποτέ εξηγήσεις…
Οι φίλοι σου δεν τις χρειάζονται.
… και οι εχθροί σου δεν θα τις πιστέψουν…

Μηθυμναίος