Η Σόνια και η Φαουστίνα… της προσφοράς

.

Αδύνατο να μ’ αφήσει αδιάφορο μια είδηση που διάβασα πριν λίγες μέρες στην εφημερίδα «LISTÍN DIARIO» του Santo Domingo. Μια τόση δα είδηση, λιτή, μα και τόσο σημαντική. Έγραφε: «Η Σόνια Μαρμολέχος, ετών 28, μάνα ενός νεογέννητου μωρού, το άφησε στο σπίτι της, πήρε το λεωφορείο της γραμμής και πήγε στο νοσοκομείο Darío Contreras του Άγιου Δομήνικου, για να θηλάσει τραυματισμένα μωράκια που είχαν μεταφερθεί εκεί μετά το φονικό σεισμό της Αϊτής. Αυτή η φτωχή Δομινικανή μητέρα, έδωσε το μητρικό της γάλα σε μερικά από τα 20 ορφανά της γειτονικής χώρας, που νοσηλεύονταν σ’ εκείνο το τραυματολογικό κέντρο».

Η «pechua» Σόνια Μαρμολέχος επί του έργου

Λίγες σειρές που θα πέρασαν –αν πέρασαν– απαρατήρητες στα ψιλά των εφημερίδων. Τέτοιες ειδήσεις, θα έλεγα, έπρεπε να δίνουν το γύρο του κόσμου. Λένε σε ’κείνα τα μέρη: «Κανένας δεν είναι τόσο φτωχός ώστε να μη μπορεί να χαρίσει ένα χαμόγελο και κανένας τόσο πλούσιος που να μη το χρειάζεται». Αυτό διέθετε, μέσα στη φτώχεια της η Σόνια, αυτό πρόσφερε. Δεν χρειαζόταν παραπανίσια λόγια… Η πράξη της –έκφραση ανθρωπιάς– έφτανε.

Σκέφτομαι, πόσο περήφανες θα πρέπει να αισθάνονται οι μάνες αυτής της χώρας. Μιας χώρας που πέρασε από τόσα δεινά, με ξένες κατοχές, φυλετικές διαμάχες, κινήματα, διαπλοκές, αρρώστιες, φτώχεια… Και για μια στιγμή εμφανίζεται, απ’ το πουθενά, η Σόνια, μια φτωχή μητέρα, μια άγνωστη γυναίκα, απλή αλλά «pechua»! Προικισμένη με μια απίστευτη εσωτερική δύναμη, δίνει μια κλωτσιά στα 7,2 ρίχτερ, σηκώνει ψηλά το κεφάλι, τρέχει στο νοσοκομείο, μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο ελπίδας και προτάσσει τα στήθη της να βυζάξουν το ζεστό μητρικό της γάλα τα ορφανά, αυτό που τους στέρησε η δική τους μάνα… χαμένη στα ερείπια.

Και είναι παρήγορο πως υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι, με τόσο περίσσευμα γενναιοδωρίας, μεγαλοσύνης και ανθρωπιάς, που μ’ ένα απλό «κάτι», μπορούν να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο.

Μια άλλη ιστορία, παρόμοια μ’ αυτή της Σόνιας, είχα διαβάσει πριν μερικά χρόνια στο βιβλίο «Ούτε Τύμπανα Ούτε Τρομπέτες» του Γιάννη Τριάντη. Ήταν κι αυτή –τι σύμπτωση– από ’κείνη τη χώρα της Καραϊβικής.

Η ιστορία της «Φαουστίνας των κυμάτων»(κλικ στον τίλο)

Έτσι, είναι κάποιες φορές, που... αμίλητα -«πότε δακρύζοντας, πότε χαμογελώντας»- τέτοιες ειδήσεις και ιστορίες, σαν παραμύθια, χρειάζεται να τις διαβάζουμε. Αλλιώς περνάνε, φεύγουν και χάνονται μέσα στη ζούγκλα που φωλιάζει… η καθημερινότητά μας.

Μηθυμναίος