* Πώς να ξεχάσεις τις γκρίζες μέρες...
όταν είναι αυτές που φέρνουν τη λάμψη του ήλιου;.
* Πώς να ξεχάσεις τις ήττες...
όταν είναι αυτές που θα φέρνουν τις νίκες;.
* Πώς να ξεχάσεις τα λάθη...
όταν είναι αυτά που δίνουν τα μαθήματα;* Πώς να ξεχάσεις τη μοναξιά...
όταν είναι αυτή που σε κάνει να καταλάβεις τους φίλους;.
* Πώς να ξεχάσεις τις αναποδιές...
όταν είναι αυτές που σε μαθαίνουν να ονειρεύεσαι;.
* Πώς να ξεχάσεις τις στεναχώριες...
όταν είναι αυτές που έκαναν την τύχη σου ν’ αλλάξει;* * *
Μη δίνεις ποτέ εξηγήσεις…
Οι φίλοι σου δεν τις χρειάζονται.
… και οι εχθροί σου δεν θα τις πιστέψουν…
Μηθυμναίος
Πάρα παρα πολύ όμορφο!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό σκ!
Όλα τα σημαδεύουν οι τελευταίες σου λέξεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο πράγματι νομίζω ότι έχουμε μία ροπή προς την μελαγχολία..
Και θυμάμαι τον Λουδοβίκο των Ανωγείων που τραγουδά: " Ο έρωτας στην Κρήτη είναι μελαγχολικός.."
Μα μήπως η μελαγχολία η ίδια δεν είναι η βαθύτερη ποίηση;
Χαιρετώ συνονόματε!
Αυτά τα απανθίσματα της σκέψης σου Στράτο είναι η λεπτομέρεια που κάνει ιδιαίτερη την πορεία της ζωής του κάθε ανθρώπου.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Χωρίς Γολγοθά δεν έχει Ανάσταση" , "Αν δεν κουραστείς δε θα εκτιμήσεις την ανάπαυση" και τόσα άλλα μου ήρθαν στο νου όταν διάβασα την ανάρτησή σου.
Φιλοσοφημένη σκέψη συνταιριασμένη με ωραίες ανάλαφρες εικόνες. Σε χαιρετώ.
Η πρώτη σου σκέψη που έφτιαξε την εικόνα ειναι υπέροχα συμβολική.
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ πολύ όμορφο!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήστοχασμοί που γίνηκαν ποιήμα :))
όμορφες να είναι οι μέρες σου
Πως να ξεχάσεις,
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου έχω τη γνώμη ότι το πιο δύσκολο να ξεχάσεις είναι ο παθιάρικος έρωτας,(ή ίσως ο πρώτος) μετά έρχεται το γιατί;
Φιλοσοφικό όλο το δημοσίευμά σου.
Γαβριήλ
Και γιατί να τα ξεχάσεις, αφού είναι οι εμπειρίες της ζωής σου που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα σου, ιδιαίτερα όταν βρίσκεσαι στο φως, έστω και ύστερα από τις ό,ποιες δυσκολίες
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλι και Γλαρενιες αγκαλιες
Στράτο μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο γλυκό κορίτσι πίσω από την κουρτίνα...
πόσα θυμίζει.
Αλλά, δεν βαριέσαι, όλα περαστικά είναι!
Φίλησέ μου τις όμορφες σου,
Με αγάπη,
Υιώτα
ΝΥ
Σε κάθε σου ερώτημα δίνεις την καταλληλότερη απάντηση....με πολύ γλυκές εικόνες στολισμένη ..όσο για το συμπέρασμα σου αρκετά φιλοσοφημένο...
ΑπάντησηΔιαγραφήTίποτα δεν αφήνουμε να ξεχαστεί ..οι αναμνήσεις μας ανήκουν..είναι το λιθαράκι που ξεκινάμε να χτίσουμε τα επόμενες στιγμές μας ...να συνεχίσουμε να ονειρεύομαστε ...
Πανέμορφο στο σύνολό του όλο ετούτο που μας χάρισες .......
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ !!
Η σημερινή σου ανάρτηση είναι η φιλοσοφία της ζωής μου αγαπημένε Στράτο.. και σε μεγάλο βαθμό με αρκετή και μακρόχρονη προσπάθεια τη φιλοσοφία αυτή την έχω κάνει πράξη..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ακόμα παραπάνω στη θέση του "πώς να ξεχάσω" βάζω το "πώς να μην αγαπώ".
Αν δεις και κάτω απο τον τίτλο του Μπλογκ μου γραφω.."τραγουδώ τη βροχή γιατί με κάνει να νιωθω τον ήλιο"
Και δεν θέλω να ξεχνώ.. τίποτα απο όσα έχω ζήσει.. αν προσπαθήσω να ξεχάσω θα είναι σαν να αρνούμαι τον εαυτό μου, σαν να αρνουμαι τη ζωή...
συγκλονιστικό το τραγούδι Στράτο...
ΑπάντησηΔιαγραφήπιό δυνατό κι απ' τις λέξεις...
:)
Φιλισοφημένη η κάθε σου λέξη αγαπητέ Στράτο. Κι΄εξ΄ίσου φιλοσοφημένες οι επιλεκτικές απαντήσεις σου Μιά πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση με μιά προσεγμένη φιλοσοφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλο
Ντένης
Υπέροχες σκέψεις, τοποθετημένες στη σωστή τους διάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι οι φωτογραφίες σημαντικές των λόγων σου.
Γεμάτος σοφία αγαπημένε μου, ίσως λόγω των δυσκολιών. Κι αυτές σχολείο γίνονται.
Φιλί απο παντοτινή φίλη
Σα να μιλούσες σε μένα Στράτο, έτσι ένιωσα... Και πόσο δίκιο έχεις...σ'ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΕΛΕΙΑ ΟΛΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ.ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΜΟΝΑΞΙΑ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΙΚΑΜΕ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.
Στο τέλος της ανάρτησης έγραψα: Μη δίνεις ποτέ εξηγήσεις… Οι φίλοι σου δεν τις χρειάζονται. … και οι εχθροί σου δεν θα τις πιστέψουν…
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρ’ όλα αυτά, μόνο φίλοι άφησαν σχόλία... Τα διαβάζεις και γίνεσαι κομμάτια (από ευτυχία). Κι άντε μετά ν’ αντισταθείς… Tουλάχιστον ένα ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου ή έστω και... λίγα λόγια για τον καθένα σας.
@ Roadartist,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού εσύ μια καταξιωμένη αρτίστα το λέει δεν έχω παρά να το δεχτώ...
Σ’ ευχαριστώ φίλη μου!
@ ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά, Στρατή, θα πρέπει να παραδεχτώ τον κυκλοθυμικό χαρακτήρα μου…
Αχ αυτή η ροπή προς τη μελαγχολία… τις ώρες που η ψυχή αναζητά λίγο παραπάνω…
Και θέλω να σου πω: πόσο στ’ αλήθεια βοηθάει σ’ αυτό η ποίηση.
Σ’ ευχαριστώ, ποιητή μου!
@ Μαριάνθη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί το κείμενο και οι φωτογραφίες να μη λέvε πολλά. Μπορεί, όμως να λένε και τα πάντα. Μπορεί απλά να είναι ο καθρέφτης μιας πραγματικότητας που πάει να μας γίνει συνήθεια…
Μαριάνθη μου, σ’ ευχαριστώ!
@ Σπυρος Δ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάμεσα από τα γκρίζα σύννεφα οι ακτίνες του ήλιου θα φανούν. Είναι απλό. Το μπέρδεμα είναι, να το καταλάβουμε…
Να ‘σαι καλά και σ’ ευχαριστώ που έδωσες τη βόλτα σου από εδώ.
@ shadow,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σ’ ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο.
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως να ξεχάσεις… είναι τόσα πολλά, φίλε κι όχι μόνο ο πρώτος παθιάρικος έρωτας… (είναι κι αυτός, δε λέω…)
Τα κρύψαμε κάπου και δεν έχουμε την δύναμη ή την θέληση να τα βρούμε.
@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα αυτά που μας έκαναν να νιώθουμε ωραία, πολλά απ’ αυτά τώρα απουσιάζουν…
Σ’ ευχαριστώ Γλαρένια. Το φιλί και οι γλαρένιες αγκαλιές σου… ανακουφίζουν…
@ Αστοριανή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν βαριέσαι, έτσι είναι περαστικά… δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στην ζωή…
Σ’ ευχαριστώ έχεις και τη δική μου αγάπη!
@ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιασχίζοντας τα χρόνια της ζωής, «τίποτα δεν αφήνουμε να ξεχαστεί… οι αναμνήσεις μας ανήκουν…» αφήνουμε χώρο ιερό στη μνήμη να μας επισκεφθεί, να μας αναστατώσει, να μας λυτρώσει...
Είναι η οδός ονείρων κάθε ανθρώπου, στην οποία θα «χτίσουμε τις επόμενες στιγμές μας...» Όπως λες.
Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς!
@ σταγόνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο χαίρομαι που κατάφερες να κάνεις πράξη όλη αυτή τη φιλοσοφία. Εγώ πάντα ήμουν των ακραίων συναισθημάτων. Είναι ένα παιχνίδι της ζωής μου να παλινδρομώ ανάμεσα σε ακραία συναισθήματα.
Κι όταν φτάνεις στα άκρα, ό,τι και να κάνεις περνάει μέσα από αυτό που έζησες. Το κουβαλάς όπως ένα παιδικό τραύμα. Δεν μπορείς να διαγράψεις ξαφνικά ό,τι σου συνέβη.
Πώς να μη σ’ αγαπώ, Σταγονίτσα, όταν τραγουδώντας τη βροχή καταφέρνεις να νιώθεις τον ήλιο…
Σ’ ευχαριστώ πολύ!
@ genna,
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρα καλά τα ταίριαξα όλα: λέξεις, τραγούδι, εικόνες…
Χίλια ευχαριστώ!
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο περνούν τα χρόνια φιλοσοφούμε διαφορετικά τη ζωή. Ανακατεύουμε μνήμες, λέξεις, εικόνες, αχαλίνωτη φαντασία, εμπειρίες… κι εδώ νιώθουμε το πόσο γρήγορα, σαν ένα τίποτα, περνάει ο χρόνος.
@ Ιουστίνη Φραγκούλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως, ξεχωριστή και παντοτινή μου φίλη, ίσως…
Σχολειό ας γίνει να το φυλάγω μέσα μου, μην και ποτέ μου λιγοστέψει…
Σ’ αγαπώ… και το ξέρεις!
Σ’ ευχαριστώ!
@ Maria Tzirita,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν οι μονόλογοί μας, Μαρία, γίνονται διάλογοι βοηθούν να νιώθουμε ο ένας τον άλλον...
Κι εγώ σ’ ευχαριστώ!
@ JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι, βρε φίλε, αν στο τέλος νικάμε, χαλάλι όλες οι στεναχώριες, όλα τα λάθη, όλες οι μοναξιές…
Σ’ ευχαριστώ πάντα για τις επισκέψεις σου!
Ξαναμπήκα Στράτο να διαβάσω για πολλοστή φορά τα όσα γράφεις αλλά και να ξαναθαυμάσω τις εικόνες που βρίσκω ιδιαίτερη τη μια από την άλλη. Είδα πως έχεις απαντήσει κιόλας στα σχόλια των φίλων σου. Όμως αυτό δε θα με περιορίσει στο να μη γράψω μια σκέψη που κανα:"Λες, πώς να ξεχάσεις..και αναρωτιέσαι. Και θέλω να πω:Γιατί να ξεχάσεις;Άμα ξεχάσεις είναι σα να διαγράφεις και τη ζωή σου.Με τη λησμονιά χάνεται και η αξία , ότι πολύτιμο κουβαλάμε ψηφίδα, ψηφίδα οικοδομώντας τη ζωή. καλό μεσημέρι καλέ μας φίλε. Χαιρετισμούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό με τιμά, φίλη μου, πολύ καλά έκανες να ξαναπεράσεις. Όμως όταν γράφω: «Πώς να ξεχάσεις…» δεν εννοώ πως πρέπει να ξεχάσεις, το αντίθετο θα έλεγα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς να ξεχάσεις, άλλωστε, όταν… υπάρχει κάτι άλλο που έρχεται… Oπότε δεν ξεχνώ. Αλίμονο αυτό κάνω πάντα.
Να είσαι καλά και να χαίρεσαι ό,τι αγαπάς...
Ναι Στράτο το κατάλαβα πως εξ αρχής εννοείς "γιατί να ξεχάσεις, πώς μπορείς να ξεχάσεις, να λησμονήσεις"κι όχι τον τρόπο με τον οποίο ξεχνάς και διαγράφεις. Γιαυτό συνηγορώ με όσα λες και γράφεις γιαυτό και απόλαμβάνω την υπέροχη ανάρτησή σου τη γεμάτη ανθρωπιά κι ευαισθησία. Σε ευχαριστώ από καρδιάς για τη φιλία και την αγάπη σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι, Μαριάνθη, τι άλλο αφού συνηγορείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι θέλω να είσαι σίγουρη πως τα αισθήματα φιλίας και αγάπης είναι αμοιβαία!!!
Καλή σου μέρα!