Τόσο προσπάθησα να μάθω να γελώ- ο κόσμος μέσα μου δεν θέλει:Σπασμένα κομμάτια ανασυνθέτω τα τοπία μου
σ’ ένα παράξενο και που γκρεμίζεται από το μέλλον παζλ…
.
Κάτι φορές το φως αρνείται να πεθάνει και συλλαβίζει τις υπέροχες διαφάνειες του ως αργά το απόγευμα…
Ένα ποίημα δυσκολεύει περισσότερο τα πράγματα
γιατί ζητάει αλήθειες που είσαι υποχρεωμένος να πεις.
Πάνω από το εντυπωσιακό λιμανάκι
που ο ήλιος σκουντουφλά το πρωί,
πάνω στα προπαροξύτονα βράχια…
Σε βρήκα ψάχνοντας μέσα στο τίποτα που συλλαβίζουμε…
Με όλα τα υπάρχοντά μου μετακομίζω σ’ άλλους ουρανούς.
Φιλοδοξώ έναν ουρανό δικής μου έμπνευσης κι έναν μύθο επίγειο…
Έχω ένα κομματάκι από θρυμματισμένο ουρανό
μέσα μου- ένα θραύσμα από ποίημα
που το φιλώ σαν κόρη οφθαλμού- μην και ποτέ μου λιγοστέψει.
Δεν έχει τίτλο η μοναξιά…
Όλοι ζούμε σε μια εσωτερική σιωπή
που ανατινάζει συνεχώς την ψυχή- κομματάκια της
πέφτουν και στις ματωμένες των ποιητών σελίδες.
--- . ---
* Όλα τα παραπάνω είναι λόγια από στίχους του Στρατή Παρέλη
Ένα ποίημα δυσκολεύει περισσότερο τα πράγματα γιατί ζητάει αλήθειες που είσαι υποχρεωμένος να πεις.
Πάνω από το εντυπωσιακό λιμανάκι που ο ήλιος σκουντουφλά το πρωί,
πάνω στα προπαροξύτονα βράχια…
Σε βρήκα ψάχνοντας μέσα στο τίποτα που συλλαβίζουμε…
Με όλα τα υπάρχοντά μου μετακομίζω σ’ άλλους ουρανούς. Φιλοδοξώ έναν ουρανό δικής μου έμπνευσης κι έναν μύθο επίγειο…
Έχω ένα κομματάκι από θρυμματισμένο ουρανόμέσα μου- ένα θραύσμα από ποίημα
που το φιλώ σαν κόρη οφθαλμού- μην και ποτέ μου λιγοστέψει.
Δεν έχει τίτλο η μοναξιά… Όλοι ζούμε σε μια εσωτερική σιωπή
που ανατινάζει συνεχώς την ψυχή- κομματάκια της
πέφτουν και στις ματωμένες των ποιητών σελίδες.
--- . ---
Αλλά με όση ποίηση και να περιχυθεί η απουσία πάλι απουσία θα φαίνεται…
.
… που γράφει ευαισθησίες στην καρδιά μου…
… που γράφει ευαισθησίες στην καρδιά μου…
* Όλα τα παραπάνω είναι λόγια από στίχους του Στρατή Παρέλη
Μηθυμναίος
Στην αντανάκλαση του ουρανού μπορεί κανείς να δει τα βαδίσματα της ζωής του Στράτο και στους στίχους ενός ποιήματος να διαβάσει κομμάτι της ψυχής του. Στάθηκα πολλή ώρα στην προτελευταία φωτογραφία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα
Την αγάπη μου και στην Αλεξάνδρα με ιδιαίτερους χαιρετισμούς.
Eξαιρετικοί στίχοι που οι φωτογραφίες σου τους απογείωσαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά Στράτο!
Όμορφες φωτογραφίες, υπέροχοι στίχοι...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και καλό μήνα Στράτο!
:)
Στράτο!
ΑπάντησηΔιαγραφήόμορφες φωτογραφίες, υπέροχοι στίχοι, αλλά μια ερώτηση μου καίει τα χείλη, (γιατί τόση καταχνιά, τόση μελαγχολία;) άθελά μου με συνεπέρνουν στο βάθος της χαράδρας, εκεί θα πρέπει να βρεθεί το μονοπάτι αυτό που χάραξε ο ήλιος, να ξανανεβούμε στην επιφάνεια, με ένα χαμόγελο να ανθίζει στα χείλη μας επάνω.
Έστω κι ας έχει τις ρίζες του στη νιότη μας, ακόμμα ζει!!!!!
χαιρετισμούς
Γαβριήλ
"Δεν έχει τίτλο η μοναξιά" μόνο σιωπή... βαριά!
ΑπάντησηΔιαγραφή"..κομματάκια της
ΑπάντησηΔιαγραφήπέφτουν και στις ματωμένες των ποιητών σελίδες"
Και ναι, βρίσκουμε κομμάτια της ψυχή μας σε στίχους, κείμενα, εικόνες και μουσικές.
Θαρρώ δεν είν' μονάχη η ψυχή,
έχει συνοδοιπόρους
όπου γυρίσει,όπου σταθεί
βρίσκει τους ίδιους πόνους
Μελαγχολικά όμορφες οι εικόνες σου.
Μεταξύ μας, προσωπικά με ηρεμούν
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Το ομιχλώδες τοπίο διαπέρασαν οι λέξεις σου σαν ηλιαχτίδες.. γύρνα το βλέμμα σου ψηλά και δες.. παίζουν κρυφτούλι ανάμεσα στις φυλλωσιές..
ΑπάντησηΔιαγραφή"Εγώ έχω μόνο εμένα· μέσα μου αναδιπλώνομαι·
ΑπάντησηΔιαγραφήπεριέχω εμαυτόν και θλίψη·
καθώς μια κουρασμένη πόλη θορυβεί γύρω απ’ το σπίτι μου
και με βουρκώνει μες τις σημαντικά υπεύθυνες
αυταπάτες της..
Είμαι ο τελευταίος πια που δέχεται ανακωχή
με κάθε πίκρα·
χωνεύω μέσα μου το δυνατό φαρμάκι τους· διυλίζω
το σώμα του καημού που ξαναενώνεται
σε χίλια δύο σπαθιά-
με κατασφάζουν…
Και ψιχαλίζει συμπάθειες των λουλουδιών
μέσα στην νύχτα, μέσα στην ψυχή μου!"
....
φοβούμαι ότι θέλουμε δεν θέλουμε, η ποίηση είναι υπόθεση μελαγχολική..κατά βάση..
Στρατή σ' ευχαριστώ για την υπέροχη φορεσιά των στίχων μου!
σημασία έχει να "λαμβάνεις"-
αν μπορείς- το μήνυμα..
και να γίνεσαι λιγάκι καλύτερος...
γειά σε όλους!
Ποιός είναι ο φωτογράφος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιες είναι στη Λέσβο στο Μόλυβο και κάποιες όχι, ή κάνω λάθος;
Η μοναξιά δεν είναι καθόλου άσχημο πράγμα. Αρκεί να μην είναι μόνιμη.
Αγαπητέ Στράτο
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις πετύχει ένα πάντρεμα στίχων και φωτογραφίας υπέροχο.
Η κάθε λέξη από το ποιήμα είναι και μιά ζωγραφιά αλλά και οι ζωγραφιές σου όλες είναι ένα ποιήμα η κάθε μιά
Νάσαι καλά φίλε
Ντένης
Αγαπητοί μου φίλοι, με τους στίχους του συμπατριώτη μου ποιητή Στρατή Παρέλη και με μερικές «θολωμένες» φωτογραφίες θέλησα να εκφράσω μια πολύ προσωπική μου κατάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Μαριάνθη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν «κλείνομαι» μέσα σ’ ένα «ομιχλώδες τοπίο», για λίγο ευτυχώς, βρίσκω αποκούμπι στην ποίηση. Στήριγμα να κρατηθώ και να κοιτάξω μέσα μου, να διαβάσω την ψυχή μου. Ναι μου χρειαζόταν…
@ Κούκος,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω, καλέ κι αγαπημένε μου φίλε, πως είναι το αντίθετο, οι στίχοι έδωσαν ζωή και δύναμη στις φωτογραφίες και τις απογείωσαν στα μάτια σου…
Να ‘σαι καλά!
@ genna,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχώρεσέ μου την ολιγοήμερη απουσία, φίλη μου…
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμιά φορά, η καταχνιά κυριεύει και τη ζωή μας, έστω κι αν δεν το θέλουμε…
Τότε εγώ απομονώνομαι και ζητώ μέσα στην ποίηση εκείνα τα λόγια που θα με οδηγήσουν στο «μονοπάτι που ο ήλιος χαράζει εκεί στο βάθος» του ομιχλώδους τοπίου…
@ το τέρας της «αμάθειας»,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά το λες, τερατάκι μου! Δεν έχει τίτλο η μοναξιά… Στη σιωπή και στην ομίχλη τον βρήκα.
@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέσα στις σελίδες των ποιητών, στις αποθηκευμένες εικόνες μου και βέβαια, πολλές φορές στη μουσική, συναντώ όση σιωπή και γαλήνη χρειάζεται η ψυχή μου, Γλαρένια αγαπημένη, όταν η θλίψη την κυριεύει…
@ σταγόνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕικόνες ομίχλης που κάτι δείχνουν, κάτι σημαίνουν… Κυνήγησα τα λόγια του ποιητή «ανάμεσα στις φυλλωσιές» κι έδωσα συντροφιά στα θολωμένα τοπία της ψυχής μου.
Σταγονίτσα!
@ ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θα πρέπει να σ’ ευχαριστήσω, Στρατή Παρέλη, που τα λόγια σου δανείστηκα κι «ένδυσα» τις φωτογραφίες μιας προσωπικής θλίψης…
Και να ‘σαι σίγουρος πως το μήνυμα το «λαμβάνω» και το άλλο το προσπαθώ, όσο γίνεται… δεν ξέρω αν το βγάζω προς τα έξω…
Και πάλι σ’ ευχαριστώ, καλέ μου ποιητή!
@ yannis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλά πρόσεξες, ναι δυο φωτογραφίες είναι απ’ τον τόπο μου. Το λιμάνι της Μήθυμνας «σκοτεινιασμένο». Οι άλλες είναι από εκείνες που «κυνηγώ» για να ομορφαίνω τη θλίψη…
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιας και δεν είμαι ποιητής (τι απωθημένο κι αυτό…) ψάχνω και βρίσκω (και δανείζομαι) λόγια των ποιητών αυτά που, με τις εικόνες (τουλάχιστον), προσπαθώ να ταιριάσω με ό,τι συμβαίνει στην ψυχή μου.
Αγαπημένε μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμη και η ομίχλη για το καλό μας έρχεται. Γιατί όταν φεύγει αφήνει ένα τοπίο πιο καθαρό απο πρίν. Σα να θολώνει το τζάμι της ζωής στην αρχή κι ύστερα να παίρνει με μιας τη θολούρα και να γίνεται διάφανο τούτο το τζάμι που βλέπει στο ατέρμον μονοπάτι των ονείρων μας.
Ωραίες οι θολές φωτογραφίες με την υγρή ομίχλη. Κι ακόμη ωραιότεροι οι στίχοι του φίλου σου του ποιητή. Κι η μουσική μα μάγεψε. Θέλαβ να την ακούω ξανά και ξανά.
Φιλί αγαπητικό απο το βορρά μου
Στράτο μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήδιαισθάνομαι την αγάπη σου για την ποίηση και την ευεργετική μοναξιά, σε τούτη την ανάρτηση!
Για να δω, τελικά, πότε θα δούμε την "δική σου" μοναξιά σε στίχους...
Πάντα με την αγαπη μου
-κι ο Δημήτρης λέει να του θυμίσεις να ξαναπάμε στην Θεσσαλονίκη!!!...
Φιλάκια σε όλες σου τις όμορφες,
Υιώτα,
ΝΥ
@ Ιουστίνη Φραγκούλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή μου φίλη, το δικό μου «ομιχλώδες τοπίο» διαδέχτηκε το μουντό του καιρού και της φύσης…
Ας ελπίζουμε πως το τζάμι θα γίνει πιο διάφανο έτσι ώστε να διακρίνουμε καλύτερα τα όνειρά μας…
Χαίρομαι που οι φωτογραφίες, οι στίχοι και η μουσική σου άρεσαν.
Σου αφήνω χίλια!!!
@ Αστοριανή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι φορές που αφήνω εδώ την καρδιά μου να ανοίξει και να ρουφήξει ποίηση και ομορφιά. Οι λέξεις αναβλύζουν δίνουν το νόημα που εγώ εισπράττω με απαλύνουν, γιατρεύομαι και συνεχίζω.
Όταν μπορέσω να μαστορέψω κι εγώ ποτέ τέτοιους στίχους θα το κάνω. Προς το παρόν συλλέγω… όσους με ακουμπάνε…
Να πεις στο Δημήτρη παω για να πάμε Θεσσαλονίκη θα πρέπει να είναι εδώ…
Για τους δυο σας καταθέσω ένα εγκάρδιο χαιρετισμό!
Δεν είπαμε οτι σαν πέφτει ομίχλη εμεις σκαμε ενα αχνο χαμογελακι σε αντιπερισπασμο της καταχνιας?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνυχτα Στρατη..
@ liakada,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χαμογελάκι το σκάμε, αλλά αυτή η καταχνιά δεν λέει να φύγει...
Καλημέρα σου!
Πάντα οι στίχοι ζωγραφίζουν κομμάτια ...της φύσης ή της ψυχής...πάντα νιώθουμε μέσα μας να μας αγγίζουν τα χρώματά τους ....
ΑπάντησηΔιαγραφήυπέροχος ο ποιητής που τον θαυμάζω ..μα μέσα στις φωτογραφίες σου ταξιδεύουν οι στίχοι του ...υπέροχο δέσιμο...Μπράβο και στους δυό σας!!!Καλό βράδυ
@ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λόγια σου άφησαν εδώ ένα «ηλιοχαμόγελο» που ελπίζω να δώσουν φως στο ομιχλώδες τούτο τοπίο της εγκαρτέρησης…
Έκανα ένα σύντομο περίπατο απ’ τον πανέμορφο χώρο σου και θαύμασα τα έργα σου!
Σ’ ευχαριστώ!
Οι δυο Στρατηδες, ο ενας με τη γραφιδα του κι΄ο αλλος με το φακο, μας χαριζουν ενα σωστο αριστουργημα. Ναι ο πονος της ψυχης ειναι βαθυς, σπαραχτικος μα οχι ανω-φελη στριγκλιά απελπισιάς! Μου θυμιζουν Γρυπαρη:
ΑπάντησηΔιαγραφήμες της ψυχης τισ ασπρες καταχνιες
κατι θολα φαντασματα περνουνε.
Ειναι οι χαρες, χαρες που δε γελουν,
οι λυπες που δεν ξερουνε να κλαινε,
που σαν της Μοιρας το γραφτο βουβες
εκεινες δεν γελουν κι΄αυτες δεν κλαινε.
Δημητρης Κεφαλιδης - Γερμανια