Ημέρα της ΜΑΝΑΣ χτες… και πάλι στο νου η δικιά μου μάνα, που δεν υπάρχει πια…
Ήμουν μακριά της σα μου ’ρθε το κακό μαντάτο. Δεν το άντεξα, δεν το χωρούσε ο λογισμός μου. Η απόγνωση για το χαμό της λατρεμένης μου μητέρας μ’ έτρωγε. Πήρα το αυτοκίνητο κι οδηγούσα, ασυναίσθητα, για ώρα, έφτασα σε μια ακρογιαλιά. Κάθισα σ’ ένα βράχο κι έκλαψα… Ένιωθα ένα ασήκωτο βάρος κι ένα πόνο στα στήθια μου, Εκεί στη μοναξιά μου έμπηξα μια φωνή να την πάρει ο αγέρας της θάλασσας. Ήθελα να λυτρωθώ. Της φώναξα ότι τη χρειαζόμουν λίγο ακόμα και της ζήτησα συγγνώμη που δεν πρόλαβα να τη δω λίγο παραπάνω, να τη ζήσω λίγο περισσότερο, να της προσφέρω όσα ήθελα και μπορούσα, να την προσέξω όπως με πρόσεξε… να την ξεκουράσω.Ένα χρέος που ακόμα… με βασανίζει. Ένα, εκ των υστέρων σ’ αγαπώ!!!
Μηθυμναίος
Ξέρει αυτή πόσο την αγαπάς και πόσα ήθελες και δεν μπόρεσες.Οι μάνες απο όπου κι αν βρίσκονται πάντα ξέρουν για τα παιδιά τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα την θυμάσαι πάντα ΕΤΣΙ καλέ μου Στράτο.
Καλή σου ημέρα.
Συγκινητικο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτράτο μου,
ΑπάντησηΔιαγραφή...κάπως 'ετσι έγινε και με μένα.
Πήγαμε, την έιδαμε, ένα κουβαράκι 93 χρόνων... και μετά από μερικούς μήνες, έφυγε.
Μα κι ο πατέρας? Εκείνο, μεγαλύτερο δράμα...
Αυτά μας κερνάει η απόσταση.
¨Οσα και να χωράει η καρδιά, όσα και να θυμίζει μια λέξη...
ας ελπίσουμε στην αόρατη συνάντηση...
Μάννα είναι μία!
Με αγάπη,
Υιώτα,
Αστοριανή,
ΝΥ
Ειναι πολυ συγκινητικο.Αυτη η αγαπη,αυτη η αυρα πιστευω δεν χανεται ποτε.Ειναι ενας μονοδρομος που περναει μεσα απο την καρδια μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτράτο, παύει κανείς να υπάρχει όταν δεν τον έχουμε στο λόγο, στη θύμηση και στην καρδιά μας. Όσο τον κουβεντιάζουμε, όσο φτερουγίζει η σκέψη μας κι αναπολεί ο νους και η ψυχή μας, μη φοβάσαι ΥΠΑΡΧΕΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανένας χαμός δεν ξεπερνιέται. Απλά έχουμε συμβιβασμό. Έτσι κι εκείνη ξέρει...Ξέρει για τα αισθήματα, ξέρει για τις καλές προθέσεις, ξέρει για την Αγάπη.
Πήρε το κύμα την κραυγή σου και της μετέφερε ατόφια
ΑπάντησηΔιαγραφήκι η ευχή της ταξιδεύει στα μάτια σου ...έτσι μοναδικά υπάρχει μέσα σου !!!!
Να είσαι πάντα καλά !!!
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με άγγιξε η ανάρτηση σου. Ειχα και εγω την ίδια ακριβώς εμπειρία με τη μητέρα μου και εκόμα νοιώθω αυτο το συναίσθημα της αγαπης που δεν πρόλαβα να προσφέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤουλάχιστον θα ξέρουμε και εμείς ότι αν συμβει το ιδιο και σε εμάς δεν θα σημαίνει ότι τα παιδιά μας μας αγνοούσαν.
Στράτο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γαλάζια θάλασσα, ο άσπρος αφρός απ τα κύματα, αυτά που έσπρωχνε ο αέρας, οι γυμνοί βράχοι, οι γλάροι πετώντας, όλα αυτά έφερναν τη φωνή σου εκεί που πρωτοείδες το φως!
Η δύναμη της μάνας είνε τέτοια ώστε η μνήμη της, θα είναι και είναι αιώνια, αφου σκέψου ότι ακόμη και στις ανημποριές μας ούτε γιατρό, ούτε φάρμακα φωνάζουμε αλλά Αχ! μάνα μου...
Συγκινητικό, μια ανθρώπινη αντίδραση με μια φωνη μα κι ένα γιατί λες και ήταν μέρος του πεπρωμένου κάθε ανθρώπου να χωρίζει από τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα...
Χαιρετώ
Γαβριήλ
Κι' αν είναι όπως λένε οι ψυχές
ΑπάντησηΔιαγραφήαν βλέπουν κι' αν ακούνε,
τα χείλη της μητέρας σου
θε να χαμογελούνε
΄Ετσι είναι Στράτο μου. Το 'νιωσα όταν πήρε τη δική μου το ασθενοφόρο...
΄Εκλαψα με λυγμούς και αισθάνθηκα πως εκείνη τη στιγμή κόπηκε ο ομφάλιος λώρος. Τότε αποκολλήθηκα... και ήταν μόνο 67 ετών
ΜΑ ΖΗΣΕΙΣ να τη θυμάσαι!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Συγκινητικό.Μου θύμησες το χαμό πριν ένα χρόνο του αγαπημένου μου πάτερα.Ευτυχώς φίλε Στράτο ζει η μάννα μου που αν και μακρυά, μου δίνει δύναμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σαι πάντα γερός να τη θυμάσαι.
Γρηγόρης
ο κοντοχωριανός σου.
Κείμενο που απειχεί την ψυχή σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι θα ήταν πιο ωραίο μνημόσυνο από αυτήν την θερμή καταγραφή του πόνου, της θλίψης, της αγάπης που ανεπίδοτη καίει..
πάντα θα καίει!!!
Την καλησπέρα μου Στρατή!
Στράτο μου, μου άγγιξες το πιο ευαίσθητο σημείο. Γιατί δεν είχα την τύχη να τη γνωρίσω και αυτός ο πόνος της δεν με έχει εγκαταλείψει ποτέ. Είμαι γιαγιά και έρχονται στιγμές που κλαίω για το κενό αυτής της ευτυχίας που ποτέ δεν ένοιωσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε καταλαβαίνω, όσο δεν φαντάζεσαι. Αλλά το χρέος σου, το έκανες με το παραπάνω,όσο ήσουνα κοντά της, πριν φύγεις. Είμαι σίγουρη, ξέροντάς σε, πως δεν θα πέρασε μέρα,που να μην της είπες ένα τρυφερό λόγο και να μην την αγκάλιασες. Κι ακόμα, είμαι σίγουρη, πως αυτή είναι πάντα κοντα σου. Σε προστατεύει και ευλογεί ολόκληρη την οικογένειά σου. Οι ψυχές βλέπουν και ακούνε. Ο σπαραγμός σου, κείνη την αποφράδα μέρα που το έμαθες, σίγουρα έφτασε κι ακούμπησε την ψυχή της.
Με όλη μου την αγάπη
Βάνα
Αγαπητοί μου φίλοι, faraona, roadartist, Αστοριανή, ΓΙΑΝΝΑ, Μαριάνθη, Δέσποινα Γιαννάκου, vassper, pylaros, ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ, Γρηγόρης,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ, Βάνα Κ, να διευκρινίσω πως πάνε πάρα πολλά χρόνια που «έφυγε» η μητέρα μου, ενώ εγώ βρισκόμουν στην ξενιτιά.
Δεν αμφιβάλλω πως πολλοί, όπως εγώ, έχουν περάσει ή έχουν αισθανθεί παρόμοια συναισθήματα.
Γι’ αυτό μαζί με το ευχαριστώ για την καλοσύνη σας να αφήσετε εδώ, με δικά σας λόγια τις σκέψεις και τις ευχές σας, θα ήθελα να συμπληρώσω πως αν είστε από τους τυχερούς να έχετε ακόμη εν ζωή τη μητέρα σας, αφιερώστε της χρόνο, απολαύστε την και μη ξεχάσετε να της πείτε εγκαίρως το Σ’ ΑΓΑΠΩ, είναι σημαντικό. Αν όχι να τη θυμόμαστε κάποιες στιγμές… κι όχι μόνο τη μέρα της μητέρας.
Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί! Ούτε μπορεί να γυρίσει πίσω.
Και πάλι σας ευχαριστώ! Να ‘στε καλά!
Σε νοιώθω φίλε μου ίσως περισσότερο από τον καθ' έναν. Εδώ στην ξενητιά πήρα κι' εγώ το μαντάτο του χαμού της. Και δεν μου έδινε το περιθώριο να μπω σ΄ένα αεροπλάνο να πάω στην πατρίδα γιά να της πω τουλάχιστο το στερνό αντίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τα τραγικά παιγνίδια της ζωής.
Νάσαι καλά
Ντένης
Στρατο μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδικα σε ταλαντιζει το χρεος για τη μανα σου!
Πεθαινουν μονο οσοι ξεχνιουνται απ΄τους ζωντανους.
.....
" Α δε μπορεισ παρα να κλαις το δειλι,
τους ζωντανους τα ματια σου ας θρηνησουν:
Θελουν, μα δε βολει να λησμονησουν.
(Ληθη - Λ. Μαβιλης)
Για την αντιγραφη
Δημητρης Κεφαλιδης
Γερμανια
Να ’μαστε καλά Ντένη να τις θυμόμαστε τις μάνες μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πολύ σωστά το λέει ο φίλος ο Δημήτρης Κεφαλίδης, ότι πεθαίνουν μόνο όσοι ξεχνιούνται απ’ τους ζωντανούς…
Σας ευχαριστώ!
Ax βρε Στράτο μου.. νομίζω όλοι μας λίγο ως πολύ κουβαλάμε ένα χρέος σαν και το δικό σου.. εκ των υστέρων ..τότε μόνο συνηδειτοποιούμε ότι οι αγαπημένοι μας άνθρωποι δεν θα βρίσκονται κοντά μας για πάντα.. και μετανοιώνουμε που όλο αναβάλαμε ένα "σαγαπώ" μία "συγνώμη" ένα χάδι μια αγκαλιά..
ΑπάντησηΔιαγραφή@ σταγόνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο συνειδητοποιούμε, εκ των υστέρων, Σταγονίτσα μου, το πόσο σπουδαίο είναι να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο και την αγάπη που τους αξίζει…
Τι αξίζει, άλλωστε, ένα «σ’ αγαπώ»… αν το έχεις μέσα σου;
Φίλε μου Στράτο, τα ειλικρινά μου συλλυπητήρια. Βαρύς ο προσωπικός πόνος, τι να συνεισφέρουμε εμείς. Ο ίδιος εφιάλτης για όλους, η ίδια θλιβερή αναμονή. Σου εύχομαι κάθε ευτυχία με την οικογένειά σου. Κρατήσου τώρα με αυτούς που αγαπάς κι σ' αγαπούν. Η απουσία της μάνας είναι αναντικατάστατη. Νάσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή