Δυο λόγια φτάνουν…

Με τον καιρό διαπιστώνεις πως κάποια πράγματα στεγνώνουν. Σκουριάζουν. Τ’ αφήνεις, κι όσο περνάει ο χρόνος, απομακρύνονται και χάνονται. Ξεχνιούνται… Όπως οι άνθρωποι, ας πούμε. Όπως οι σχέσεις… Χάνονται. Χανόμαστε… Ξεχνιόμαστε χαμένοι στους καθημερινούς λαβύρινθους της ζωής. Φταίμε.

Στη σχέση, πες την αγάπη, πες την φιλία, όπως και να ’ναι χρειάζεται, πότε-πότε, ν’ αλλάζουμε το νερό, όπως στα λουλούδια που έχουμε στο βάζο. Όπως οι στάλες της πρωινής δροσιάς πάνω στα φύλλα ή στα πέταλα των λουλουδιών στον κήπο, που τα ζωντανεύουν. Εκεί όμως, γιατί στάλες παρατημένες πάνω στο κάγκελο του κήπου, μπορεί να γίνουν και σκουριά.

Ας διατηρούμε ανέπαφα τα αποθέματα αλληλοεκτίμησης. Ας μην αφήνουμε να σκουριάζουν οι σχέσεις… Να στεγνώνουν. Δυο λόγια φτάνουν. Μια καλημέρα, ένα «τι κάνεις». Αρκούν, για να μείνουν, να ορίζουν και να καθορίζουν.

Καθίσαμε να σκεφτούμε, έστω για λίγο, να αναλύσουμε γιατί νιώθουμε τόσο έντονα την ανάγκη ο ένας του άλλου; Άνθρωποι που ανταμώνουμε, αταίριαστα πολλές φορές, μέσα από καλώδια. Σκαρώνουμε παράταιρα αλισβερίσια που ανάλογα τα φέρνουμε στα μέτρα μας και στα γούστα μας. Με τους αισθητήρες συντονισμένους μαζί τους. Διαλέγουμε κι ακουμπάμε… Ότι τακτοποιεί η ψυχή μαζί, ταιριάζει.

             Παρασύρθηκα με τα παραπάνω και παραλίγο θα ξεχνούσα να σας θυμίσω, αύριο, 1^η του Μάρτη να φορέσετε στο χέρι σας εκείνη την άσπρη και κόκκινη στριμμένη κλωστούλα ή κορδονάκι. Τον «μάρτη», μη και σας κάψει ο ήλιος.

Καλό μήνα!

«Δεν είναι μόνο τα μπουμπούκια προμήνυμα της άνοιξης»…

     Μη θέλοντας να ξεκολλήσω από το θέμα της προηγούμενης ανάρτησης για τα μικρά θαύματα της φύσης και για το «λιτό και απέριττο» που λέγαμε, πήρα αφορμή να αντιγράψω –και παραθέτω στη συνέχεια– ένα απόσπασμα από το υπέροχο κομμάτι «Πρώτα προμηνύματα της άνοιξης» στην Εφημερίδα των συντακτών (19/2/2016) του φίλου Πέτρου Μανταίου.     

«Νωρίς το πρωί, είχα κάνει τον κυριακάτικο, αθηναϊκό περίπατο. Στου Φιλοπάππου, στο μονοπάτι πάνω από τον Ασύρματο, είδα την πρώτη φετινή φάλαγγα από κάμπιες (θυμήθηκα που παιδιά, στον Λυκαβηττό, τις σκοτώναμε). Τις προσπέρασα ανενόχλητες να τραβήξουν την αργόσυρτη πορεία τους. Σκέφτηκα τότε, μπορεί και έκθαμβος, ότι αυτό –παρά τα συναισθήματα που προκαλούν οι κάμπιες– ήταν προμήνυμα της επικείμενης άνοιξης, καθώς οι κάμπιες σέρνονταν προορισμένες να γίνουν πεταλούδες!

»Γιατί, όχι; Δεν είναι μόνο τα μπουμπούκια προμήνυμα της άνοιξης, που άρχισαν να σκάνε τα βεγγαλικά των λουλουδιών τους. Είναι και οι κάμπιες, που έρπουν για να γίνουν πεταλούδες! Απόρησα, πώς ξέφυγε από τον Ελύτη στο «Άξιον Εστί», αυτό το ανηφόρισμα της κάμπιας που πάει για πεταλούδα. Πώς και δεν δόξασε την κάμπια στο υπέροχο «Δοξαστικόν» του».

           Αλήθεια, μια λεπτομέρεια, ανάμεσα στις χίλιες δυο, που δεν τη βάζει ο νους σου. Μια λεπτομέρεια απ’ αυτές που καθημερινά μπορεί να αντικρύσεις κι εσύ. Που κάλλιστα θα μπορούσε ν’ αλλάξει ακόμη και τη διάθεσή σου, να σε κάνει να αισθανθείς αλλιώτικα, κι όμως... την προσπερνάς.

Λεπτομέρεια, θα μου πεις… Ναι, δεν αντιλέγω. Αλλά αν δε σταθείς να δεις ένα από τα ανεξήγητα μυστήρια της φύσης: τη μαγική μεταμόρφωση μιας κάμπιας σε πεταλούδα, πώς θα απολαύσεις αργότερα το πέταγμα, από λουλούδι σε λουλούδι, αυτής της εντυπωσιακής «χορεύτριας» των αιθέρων;… 

Πίστεψέ με...

Άνοιξε το παράθυρο, γλύκανε ο καιρός…

Δες την αμυγδαλιά που άνθισε και περιμένει τα μάτια σου τα δυο. Eπάνω της!

Γίνε μάρτυρας της στιγμής!
Κοίταξέ την... Μπορεί και να σου μιλήσει...

Πίστεψέ με.

Κοίτα και θα δεις πως θα νιώσεις μονομιάς μέσα σου μια εξαίσια μεταβολή!

Κοίτα και θα νιώσεις πως η καρδιά σου, ξαφνικά θ’ αλλάξει ρυθμό.

Θα νιώσεις να γίνεται ένα… μικρό θαύμα!

Κι αν δεν το νιώθεις, είναι γιατί δεν τολμάς να πιστέψεις σ΄ αυτό.

Πίστεψέ με.

Ζήσε μια καινούργια μέρα, κάνε, έστω μια σκέψη.

Να δώσεις και να πάρεις ένα χαμόγελο.

Να ορίζεις την αγάπη ως ζύγι - κι όχι σαν συμφέρον.

Και τότε θα επιβεβαιωθείς πως η ομορφιά γύρω μας βρίσκεται 
στο λιτό και απέριττο…

Πίστεψέ με.

Κι αν, απ’ όλα αυτά, τίποτα δεν πιστέψεις, μην ανησυχείς, πάλι ζωή θα είναι… 
Πάλι ζωή θα είναι...
Πάλι ζωή θα είναι...
Πάλι ζωή θα είναι...

Πίστεψέ με!

Ευτυχώς...

Είναι η καθαρότητα της εικόνας που μου έδωσε αφορμή

να την κάνω εξώφυλλο κι έγινε η απαρχή μιας διαδρομής.

Είναι η διάχυτη φλυαρία της ομορφιάς και της ηρεμίας.

Είναι που την απάλλαξα από τα σαπιέλ, τα σέπια, και της ώχρας τα χρώματα

βουτώντας το χρωστήρα μου στο γκρίζο της εποχής.

Με αποτέλεσμα να μετατρέψω τα πλάνα κάνοντάς τα… ασπρόμαυρα.

Είναι οι παροτρύνσεις και οι συμβουλές των φίλων:

να ξεφύγω από «τα ευτελή και τα ψυχοφθόρα»,

ν’ αλλάξω κλίμα και θέμα.

Είναι ο αέρας που πήρε τα σύννεφα, όπως έγραψα πάνω στην εικόνα,

κι έμεινε ο ουρανός καθαρός από κάθε ενοχή…

Είναι, βεβαίως, και τα λόγια της κυρίας Τζένης Κουφοπούλου

που, μεταξύ άλλων, έγραψε πως η εικόνα

«αποπνέει γαλήνη και θες να χαθείς εντός της».

... είναι και τόσα άλλα.

Έξω φυσάει αδιαφορία…

Όλα όσα ποτέ δεν καταφέραμε να πούμε και ποτέ να γράψουμε, αλλά τα κρύψαμε βαθιά μέσα μας –κυριολεκτικά τα πνίξαμε– από φόβο, αυτά ήταν δυστυχώς οι πιο μεγάλες μας αλήθειες. Συμπέρασμα: Η αλήθεια βρίσκεται πίσω από τη σκηνή, μπροστά παίζεται το παραμύθι…

Ζούμε, Αγαπάμε, μισούμε, πονάμε…

Κι ύστερα;

Τίποτα.

Μένουμε μόνοι να σκεφτόμαστε χωρίς να ξέρουμε τι συμβαίνει…

Ψάχνουμε κάποιον για να σταθούμε, μα… δεν βρίσκουμε κανέναν.

Όλοι είναι για λίγο…

Μόλις κλείσει η πόρτα το πρόβλημα παραμένει δικό μας.

Και ξεκινάμε απ’ την αρχή.

Οι άνθρωποι σταματήσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια...

Τα μάτια έγιναν οθόνες και οι φωνές πληκτρολόγια…

Έξω φυσάει αδιαφορία… Να ντύνεστε καλά!

Απρόοπτη διαπίστωση...

Έχω διαπιστώσει τελευταία, πως όλο και πιο πολύ θυμάμαι μόνο τα συναρπαστικά της ζωής μου και, παραδόξως ξεχνώ, όλα τ’ άλλα, που όχι μόνο έχουν ξεθωριάσει αλλά είναι σα να ’χουν διαγραφεί εντελώς απ’ το μυαλό μου. Θαρρείς και η λάμψη τους αργοσβήνει καθώς βυθίζονται όλο και περισσότερο στα σκοτεινά της θύμησης. Στου μυαλού τα θολωμένα.

Ανησυχώ –φοβάμαι θα έλεγα– πως είναι πολλά τα κενά του μυαλού μου… Το οποίο μυαλό, εμμένει να ρίχνει φως, ζωή και ενδιαφέρον στα σημαντικά –όσα σημαντικά τέλος πάντων έζησα– και να κάνει, ανενδοίαστα, τα στραβά μάτια στο φαινομενικά απλό, στη λεπτομέρεια, στο τάχατες ασήμαντο και τετριμμένο.

            Φαίνεται, όλα αυτά να μην βολεύονται πλέον εκεί μέσα. Κι ας τους έδινα εγώ τη σημασία που τους έπρεπε… Φοβάμαι πως το παραφόρτωσα το μυαλό μου, δεν αντέχει πρόσθετες επιβαρύνσεις∙ του φτάνουν όσες έχει.

        Θα πρέπει, όλο αυτό, κι ας μη θέλω να υποστώ τις πιθανές συνέπειες, κάπως να το αποδεχτώ. Πόσο παράταιρο, αλήθεια, ηχεί αυτό το «κάπως» της κατανόησης, της αποδοχής και της συγκατάβασης. Μόνο που τα «κάπως» δε σώζουν… Αλλά, πέστε μου σας παρακαλώ, πώς το παλεύεις; Είναι διαπραγματεύσιμο;

 Είναι προφανές ότι θα πρέπει, ούτως ή άλλως, να το συνηθίσω, όπως συνηθίζει κανείς μια απαγορευμένη επιθυμία των κρυφών ανθρώπινων παθών και πόθων.

Ωστόσο, ως αφελής έχω μία απορία: εφόσον προσπαθώ να το διαχειριστώ έτσι γιατί δε σωπαίνω; Γιατί έρχομαι, τόσο άνετα, να το ομολογήσω εδώ;  

Έλα μου ντε…

Να περπατάμε...

Να σε καλέσω θα ’θελα ένα πρωινό

να με συνοδέψεις στο μονοπάτι εκείνο.

Να περπατήσουμε πάνω στα ξερά πεσμένα φύλλα.

Ν’ ακούμε τον ήχο τους και να λέμε…

Να λέμε… κλωτσώντας κάθε μικρή πέτρα 
που θα βρίσκουμε μπροστά μας,
στο διάβα μας.

Να γελάμε!

Να μεθάμε με... το τίποτα…

Κι όπως θα περνάμε απ' το θάμνο με το δεντρολίβανο,
θ' απλώσουμε το χέρι να κόψουμε ένα κλωναράρι… 

να το μυρίζουμε.

Να περπατάμε και να σιγοψιθυρίζουμε εκείνο το τραγούδι…

Να περπατάμε δίχως να κοιτάμε πίσω.

Να ξεχάσουμε…

Κι ύστερα να κάνουμε μια ευχή

για να ξαναβρεθούμε.

Όταν η μοίρα θα έχει τα κέφια της…

Να σμίξουμε.

Αλλά, μέχρι τότε, πρόσεχε!