Έχω διαπιστώσει τελευταία,
πως όλο και πιο πολύ θυμάμαι μόνο τα συναρπαστικά της ζωής μου και, παραδόξως
ξεχνώ, όλα τ’ άλλα, που όχι μόνο έχουν ξεθωριάσει αλλά είναι σα να ’χουν διαγραφεί
εντελώς απ’ το μυαλό μου. Θαρρείς και η λάμψη τους αργοσβήνει καθώς βυθίζονται
όλο και περισσότερο στα σκοτεινά της θύμησης. Στου μυαλού τα θολωμένα.
Ανησυχώ –φοβάμαι θα έλεγα– πως είναι πολλά τα κενά του
μυαλού μου… Το οποίο μυαλό, εμμένει να ρίχνει φως, ζωή και ενδιαφέρον στα
σημαντικά –όσα σημαντικά τέλος πάντων
έζησα– και να κάνει, ανενδοίαστα, τα
στραβά μάτια στο φαινομενικά απλό, στη λεπτομέρεια, στο τάχατες ασήμαντο και τετριμμένο.
Φαίνεται, όλα αυτά να μην βολεύονται πλέον εκεί μέσα. Κι
ας τους έδινα εγώ τη σημασία που τους έπρεπε… Φοβάμαι πως το παραφόρτωσα το
μυαλό μου, δεν αντέχει πρόσθετες επιβαρύνσεις∙ του φτάνουν όσες έχει.
Θα πρέπει, όλο
αυτό, κι ας μη θέλω να υποστώ τις πιθανές συνέπειες, κάπως να το αποδεχτώ. Πόσο
παράταιρο, αλήθεια, ηχεί αυτό το «κάπως» της κατανόησης, της αποδοχής και της
συγκατάβασης. Μόνο
που τα «κάπως» δε σώζουν… Αλλά, πέστε μου σας παρακαλώ, πώς το παλεύεις;
Είναι διαπραγματεύσιμο;
Είναι προφανές ότι
θα πρέπει, ούτως ή άλλως, να το συνηθίσω, όπως συνηθίζει κανείς μια
απαγορευμένη επιθυμία των κρυφών ανθρώπινων παθών και πόθων.
Ωστόσο, ως αφελής
έχω μία απορία: εφόσον προσπαθώ να το διαχειριστώ έτσι γιατί δε σωπαίνω; Γιατί
έρχομαι, τόσο άνετα, να το ομολογήσω εδώ;
Έλα μου ντε…
Ιδού η Απορία σου, Γράφεις: (Γιατί έρχομαι, τόσο άνετα, να το ομολογήσω εδώ;0
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδομύχως ψάχνει το ALTER EGO, χωρίς να το συνειδητοποιείς όπως ένας ερωτευμένος ψάχνει για ένα συμπαθητικό αυτί να πει τον πόνο του όταν τον κάνει πέρα η αγάπη του...
Τα κενά του μυαλού είναι πολλά, πάρα πολλά, παραδόξως τα κενά είναι τα σημερινά τα σύγχρονα δύσκολα τα αποστηθεί κάποιος, ενώ έρχονται στην επιφάνεια τα της παιδικής ηλικίας.
Είναι το μυστήριο της φύσης του χρόνου που μας το υπενθυμίζει ότι έχουμε ημερομηνία λήξεως λες και είμαστε από γάλα...
χαιρετώ σε φίλε
Γάβο
Τούτο εδώ, φαίνεται ότι το έχουμε μετατρέψει σε αυτί της αγάπης μας. Σ’ αυτό που εκμυστηρευόμαστε όχι μόνο μυστικά αλλά και κουσούρια.
ΔιαγραφήΗμερομηνία λήξης έχουμε, δεν αντιλέγω - ακριβή ημερομηνία δεν έχουμε, Γάβο, κι αυτό είναι που μας βάζει σε σκέψεις…
Ἕρμαιον τοῦ Χρόνου εἶναι ἡ ζωή μας
ΑπάντησηΔιαγραφήκι' αὐτὸς ἀνήλεος κατρακυλᾶ
ἔως θέτει τ' ἄψυχο κορμί μας
στῆς νεκροθήκης τὴν αιώνια σιγαλιά!...
Τέρψου τὴν ζωὴ καὶ τὴν κάθε σου στιγμή, φίλε μου, χωρὶς ἐρωτήσεις...
Μὲ τὴν ἀγάπη μου,
πάντα Δημήτρης
Αυτό το ακολουθώ κατά βήμα, Δημήτρη μου, είναι το αντίδοτο μου για πολλά.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ!
Aπόλυτα υγιές μου φαίνεται αυτό που περιγράφεις Στράτο. Είναι ίσως η φυσική άμυνα του μυαλού μας στην υπερφορτωμένη με δεδομένα μνήμη μας. Κάτι σαν το καθάρισμα του σκληρού δίσκου του υπολογιστή μας. Αν δεν πετάξεις λίγα βαρίδια από πάνω σου, δεν θα έχεις πια χωρητικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή νέα εβδομάδα εύχομαι!
Ακριβώς γι’ αυτό, Μαρία, τα βάζω με τις μικρο-ιδιοτροπίες της μνήμης μας και υποκλίνομαι μερικές φορές σε τούτο το διαολεμένο μηχάνημα, το κομπιούτερ, που όλα τα έχει τακτοποιημένα στη μνήμη του και τίποτα δεν του ξεφεύγει. Κι αν κάποτε αυτό συμβεί με μια απλή αναβάθμιση τακτοποιείται. Πώς όμως να κάνεις αναβάθμιση στο μυαλουδάκι σου;
ΔιαγραφήΣου εύχομαι κι εγώ μια όμορφη και δημιουργική εβδομάδα!
Μην αναρωτιέσαι Στράτο μου είναι η φυσική άμυνα μας προκειμένου 'να έχουμε μια ισορροπημένη πορεία . Δεν έχει νόημα να κρατάμε στην καρδιά μας ότι μας πονά άδικα . Γεύσου ότι σου προσφέρεται χωρίς να το ζητήσεις , και άφησε να φύγει ότι δεν αξίζει να μένει !!! Καλή εβδομάδα !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι, Νικόλ, ό,τι μας πονά, δικαίως ή αδίκως. Είναι γεγονότα, στιγμές, πρόσωπα, πράξεις… που χάνονται από το πείσμα και τις ιδιοτροπίες της μνήμης.
ΔιαγραφήΤα άλλα, όπως το λες -και ξέρεις- μπορεί να με ταλαιπωρούν για λίγο αλλά μετά παίρνουν το δρόμο που τους αξίζει.
Να ‘σαι καλά!
Δεν είναι πείσμα και ιδιοτροπίες της μνήμης, Στράτο. Συνήθως, υπάρχουν κάποιοι λόγοι, για όσα μας συμβαίνουν. Το ίδιο βλέπω και γω στον εαυτό μου. Μετά από μια ωρισμένη ηλικία, έρχοντα απρόσκλητα τα αποτελέσματα της ώριμης πορείας του μυαλού μας. Έρχονται σαν ένα είδος δικής του αυτοπροστασίας, αφαιρώντας αυτά που δεν καταγράφτηκαν (ως αδιάφορα και μη ουσιώδη) κατά την περίοδο που μας συνέβησαν, ακόμα και επιλεκτικά αποσβησμένα κάτω από τις διάφορες ψυχολογικές μας καταστάσεις. Θα σου πρότεινα να ψάξεις καλλίτερα βαθειά στην καρδιά σου, αυτά που σ'έκαναν ευτυχισμένο, ή, σε πόνεσαν πολύ στο παρελθόν, να δείς πόσο καλά τα θυμάσαι. Και στην τελική, αυτά μετράνε περισσότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάτι άλλο. Η συμφιλίωσή μας με τον χρόνο που περνάει δίνει ανάσα στην δημιουργικότητα του μυαλού μας.
Νάσαι πάντα καλά
βάνα
Δεν είναι ότι επιμένω να τα θυμάμαι όλα, και συμβιβάζομαι με την «ώριμη πορεία του μυαλού» μου, ποιος μπορεί, άλλωστε ν’ αντισταθεί στο χρόνο. Συμβιβάζομαι και όπως γράφω πως είναι προφανές ότι θα πρέπει, ούτως ή άλλως, να το συνηθίσω. Δεν θα το πράξω, Βάνα μου, σαν μια διαδικασία να ψάξω στην καρδιά μου τα μικρά, τα ελάχιστα, τις λεπτομέρειες, θα τ’ αφήσω να ξεφτίζουν, δε θα τους χαρίσω το ξόδεμα να ενδιαφερθώ γι’ αυτά, ότι έγινε, έγινε κι ας είχα ορθάνοιχτα τα μάτια και ξεκούμπωτες τις αισθήσεις... Συμφιλιώνομαι με το χρόνο, με τα χρόνια…
ΔιαγραφήΝα ‘σαι καλά κι εσύ Βάνα μου αγαπημένη!
Θα το πιάσω από τη ψυχολογία. Δεν είναι απλά μια φυσική άμυνα. Αποτελεί την πιο βασική άμυνα από τους μηχανισμούς άμυνας που διαθέτει το Εγώ. Απώθηση λέγεται. Στις κλινικές περιπτώσεις απωθεί ο εγκέφαλος στο ασυνείδητο γεγονότα που προκαλούν αναστάτωση, ή είναι επικίνδυνα για την ακεραιότητα του ατόμου, προκειμένου να αντέξει και να μην τρελαθεί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι οι μνήμες που πληγώνουν δείχνουν να σβήνονται από τον σκληρό μας! Φυσικά τίποτα δεν σβήνει για πάντα! Απλά ξεθωριάζει τόσο πολύ που νομίζουμε ότι δεν υπάρχει!
Σε παρόμοιες καταστάσεις μελλοντικά μπορεί να επανέλθουν! Και να στοιχίσουν διπλά!
Πάντως όλοι μεγαλώνοντας νιώθουμε να ξεχνάμε τα δύσκολα! Το έχουμε ίσως ανάγκη για να κάνουμε θετική αποτίμηση στο ταμείο μας! Κυρίως αν είμαστε αισιόδοξοι και θετικοί άνθρωποι! ( Ξέρω αρκετούς που θυμούνται μόνο τα δύσκολα και τα άσχημα!)
Την καλημέρα μου Στράτο, από ένα Πύργο που σήμερα γιορτάζει τον πολιούχο της, οπότε κι εγώ είμαι ελεύθερη και περιδιαβαίνω στη γειτονιά :))
Δεν εννοώ δυσάρεστα γεγονότα που θα μου προκαλούσαν αναστάτωση, απλά όπως εξήγησα μικρά κι ασήμαντα στα άνευ σημασίας, που ναι ξεθώριασαν κι ας δείχνει μια δρασκελιά το χθες από το σήμερα.
ΔιαγραφήΠάντως εμπέδωσα τα περί ψυχολογίας και σκέπτομαι να κάνω μια αυτοανάλυση και να τα αφήσω στην άκρη να οριοθετούν, να σημαίνουν, να αγαλλιάζουν ή να πονάνε, να υποσημειώνουν.
Σήμερα μαθαίνω από σένα, Αριστέα, πως ο Άγιος Χαράλαμπος είναι ο πολιούχος του Πύργου. Χρόνια Πολλά!