Όλα
όσα ποτέ δεν καταφέραμε να πούμε και ποτέ να γράψουμε, αλλά τα κρύψαμε βαθιά
μέσα μας –κυριολεκτικά
τα πνίξαμε– από φόβο, αυτά
ήταν δυστυχώς οι πιο μεγάλες μας αλήθειες. Συμπέρασμα: Η αλήθεια βρίσκεται πίσω
από τη σκηνή, μπροστά παίζεται το παραμύθι…
Ζούμε,
Αγαπάμε, μισούμε, πονάμε…
Κι
ύστερα;
Τίποτα.
Μένουμε
μόνοι να σκεφτόμαστε χωρίς να ξέρουμε τι συμβαίνει…
Ψάχνουμε
κάποιον για να σταθούμε, μα… δεν βρίσκουμε κανέναν.
Όλοι
είναι για λίγο…
Μόλις
κλείσει η πόρτα το πρόβλημα παραμένει δικό μας.
Και
ξεκινάμε απ’ την αρχή.
Οι
άνθρωποι σταματήσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια...
Τα
μάτια έγιναν οθόνες και οι φωνές πληκτρολόγια…
Έξω
φυσάει αδιαφορία… Να ντύνεστε καλά!
Εἰρωνεία τρομερὴ
ΑπάντησηΔιαγραφήκι' ὅμως τόσο ἀληθινὴ
μονάδες πάντα φτάνουμε
σὲ τούτη ἐδῶ τὴν Γῆ!
Κι'ὅλα πίσω τ' ἀφήνουμε,
λῦπες,χαρὲς καὶ στεναγμοί,
καθὼς μονάδες φεύγουμε
πάντοτε μοναχοί...
Πλούτη, δόξα, μεγαλεῖα
κι' ὅ,τι ἄλλο λατρευτὸ
δανεικὸ πάντα ἀπομένει
στὸν ἑπόμενο θνητό!...
Βασιλεῖς ἤ στρατιῶτες,
μεγιστάνες ἤ φτωχοί
ὁ καθ'ἕνας θὲ νὰ πάρῃ
δύο μέτρα χῶμα προῖκα
ἀπ' τὴν μάνα μας τὴν Γῆ!...
Οἱ φιλοσοφοῦντες δὲ,
πρόωρα ΜΟΝΑΧΟΙ...
Νὰ εἶσαι καλά,
ΔΤ
Ζούμε, Αγαπάμε, μισούμε, πονάμε… Κι ύστερα; Τίποτα.
ΔιαγραφήΓια πόσα "τίποτα", Δημήτρη μου, κάναμε τα πάντα;... Εσύ το ξέρεις...
Ο αλλοδαπός Άγιος Βαλεντίνος (που σήμερα τιμάται...) να δίνει ομορφιά και δύναμη στην καρδιά μας!
Αγαπητέ και βαθυστόχαστε καλέ μου φίλε Στράτο,
ΔιαγραφήΑν και ο,τι εξέφρασα γράφτηκε σε ποιητική μορφή, αυτό ακριβώς εννοούσα...ότι στο τέλος ΤΑ ΠΑΝΤΑ καταλήγουν σ’ένα μεγάλο και κενό ΤΙΠΟΤΑ!
Επομένως ο διχοτομών την τρίχα το μόνο που κερδίζει απ’αυτήν την διχοτήμηση είναι οδύνη και ψυχικό άλγος, διότι το μόνο που δυστυχώς ανακαλύπτει τελικά είναι αυτό το τρομερό άδειο ΤΙΠΟΤΑ!
Τοιουτοτρόπως, κατά την φτωχή μου γνώμη, το καλλίτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνάψουμε συμμαχία και ειρήνη με τον πιό άσπονδο εχθρό μας που δεν είναι κανένας άλλος παρά ο ίδιος ο εαυτός μας!...
Όποιος κατωρθώνει και βρίσκει ειρήνη με τον εαυτόν του και συμμαχεί μαζί του ανακαλύπτει το λειβάδι της νιρβάνας!...
Ειρήνη λοιπὀν υμίν και ημίν!...
Οσον αφορά την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου παρότι ο Αγγλος ποιητής Geoffrey Chaucer γὐρω στον 14ον αιώνα την καθιέρωσε ως μία θρησκευτική οικογενειακή εορτἠ αγάπης, το Εβραϊκό δαιμόνιον την τροποποίησε σε μία εμποριακή εορτἠ εκφράσεως οιονδήποτε δήθεν μορφής αγάπης μεταξύ όλων και ειδικά των εραστών, προς συναλλαγή και υπερκατανάλωση τσοκολατιών και λουλουδιών!...
Οποιος αγαπά αληθινά δεν χρειάζεται και δεν περιμένει την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου για να το αποδείξει...
Το δεικνύει αυθόρμητα ανά πάσαν στιγμἠ!...
Πάντως ας ευχηθούμε σε όλους τους εραστάς και σ’αυτούς που αγαπάμε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! Και του Χρόνου λοιπόν φίλε μου...
Με την φιλική μου αγάπη,
πάντα ΔΤ.
Δημήτρη, αναφερόμενος στο πρώτο σκέλος του σχολίου σου, έχω να σου πω ότι πριν σου απαντήσω εδώ υπάρχει κάτι καινούργιο και θέλω να το δεις. Τώρα ουδέποτε πήρα τον εαυτό μου για εχθρό, αντίθετα τα έχω πολύ καλά μαζί του.
ΔιαγραφήΕίναι που έδινα σημασία με το παραπάνω σε κάτι ασήμαντα «τίποτα». Κάτι τίποτα στο τίποτα... Έπεσε η αυλαία και τα άχρηστα έμειναν έξω να βολοδέρνουν στα σεργιάνια τους.
Όσον αφορά τα του Αγίου του έρωτα μάλλον και όχι της αγάπης, το γράφεις άλλωστε, «όποιος αγαπά ειλικρινά» τι τον χρειάζεται τον Άγιο. Γι’ αυτό, αν πρόσεξες δεν έλαβα μέρος στην ανταλλαγή ευχών της Παρέας.
Τι άλλο να πω!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Φιλοσοφία της ζωής, έρχεται προς το τέλος, οπότε δύσκολο να γυρίσεις σε αυτά που άφησες, δεν το επιτρεπει ο χρόνος, οπότε όπως είναι γράφεις: (Μόλις κλείσει η πόρτα το πρόβλημα παραμένει δικό μας.)
Καλό Σ/Κ
Γάβο
Δεν είναι φιλοσοφίες, Γάβο, απλές σκέψεις. Στο δικό σου μήνυμα που μου έστειλες προ ημερών, περί σιωπής, βασίστηκα, φίλε, κι έκανα τούτες τις σκέψεις.
ΔιαγραφήΝαι, κλείνει η πόρτα και κάνεις ενδοσκόπηση…
Έξω φυσάει αδιαφορία ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά κυκλοφορώ χωρίς να καλοντύνομαι, αλλά δεν φοβάμαι μην πουντιάσω.
Αν χαμηλώσουμε τις προσδοκίες μας από τους άλλους, δεν θα μας απογοητεύουν.
Πάντα πρέπει να είμαστε καλά με το μέσα μας κι όταν κλείνει η πόρτα να μην αισθανόμαστε μόνοι ακόμα κι μένουμε μόνοι. Εμένα πάντως δεν με τρομάζει αυτό καθόλου!
Την καλησπέρα μου Στράτο :)
Εγώ είχα χρέος, Αριστέα, να συμβουλέψω με το να «ντύνεστε καλά».
ΔιαγραφήΜε το μέσα μου νιώθω καλά μια χαρά γιατί και αγάπη έδωσα και κατανόηση έδωσα και μη σου πω ότι και… ψυχή έδωσα… Κι ό,τι έγραψα δεν είναι παρά σκέψεις του τι συμβαίνει γενικά στα πάρε-δώσε της καθεμέρας και στο παραμύθι που παίζεται επί σκηνής. Στις οθόνες, στα πληκτρολόγια και στα διαδίκτυα.
Κλείνει η πόρτα και, πίστεψέ με, δεν με απογοητεύει, το απολαμβάνω, θα έλεγα και καταλαβαίνω το τι κυκλοφορεί...
Εντάξει... έχει όμως και κάτι περαστικούς αέρηδες, ανθρώπινους ανεμοστρόβιλους που (ξε)σηκώνουν στο πέρασμά τους την περιρρέουσα αδιαφορία. Σωστές οι διαπιστώσεις σου Στράτο μου, μα επίτρεψέ μου να επιμένω πως κάπου ανάμεσα στις ερμητικά κλειστές πόρτες, υπάρχουν μικροί ανθρώπινοι πυρήνες με ορθάνοιχτες αγκαλιές, πόρτες, μυαλά και συνειδήσεις. Συμπτωματικά χτες βρεθήκαμε όλη μέρα κοντά στον Άλλο Άνθρωπο. Ίσως και να έχεις ακούσει για την κοινωνική κουζίνα και τις δράσεις του. Μια μέρα κοντά του, ή έστω και λίγες ώρες, είναι αρκετές για να αλλάξουν την κοσμοθεωρία περί απομόνωσης και κοινωνικής αδράνειας. Γιατί εκεί μιλούν μόνο τη γλώσσα των ματιών και τα αποθέματα ψυχής μοιράζονται σε ισόποσες μερίδες σε όσους τα έχουν ανάγκη. Και πάντα επαρκούν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου Στράτο!
Δεν αμφιβάλω για όσα λες, Μαρία, ευτυχώς αξιώθηκα με το παραπάνω να έχω, πλησίον τε και μακρόθεν και εν αφθονία, τέτοιους «περαστικούς αέρηδες, μικρούς ανθρώπινους πυρήνες με ορθάνοιχτες αγκαλιές, πόρτες, μυαλά και συνειδήσεις», προ πάντων ορθάνοιχτες αγκαλιές, δόξα τω Θεώ. Όμως δεν μπορώ να μην βλέπω στο παραέξω και στο παραδίπλα θέατρο της υποκρισίας που παίζεται κι αυτό που ενοχλεί είναι η συνεχής ακολουθία (έργω και πράξη).
ΔιαγραφήΔεν γνωρίζω, στ’ αλήθεια, μήτε έχω ακούσει για τον «Άλλο Άνθρωπο» αλλά αν όντως, σ’ αυτό το περιβάλλον (όπως μου το εξηγείς) «μιλούν με τη γλώσσα των ματιών και μοιράζονται αποθέματα ψυχής», αναμφισβήτητα θα πρόκειται για κάτι σημαντικό και σε συγχαίρω που το ζεις.
Καλημέρα και με μπόλικη αγάπη!
αχ αυτη η μοναξια!
ΑπάντησηΔιαγραφή… αχ και γι’ αυτή τη ψύχρα, Αριάδνη…
ΔιαγραφήΣε καλωσορίζω με αγάπη!
Πολύ θα έλεγα και όχι για μένα μα για εκείνους που έχουν ανάγκη την αγκαλιά και τη ζεστασιά πιότερο από μένα !!! Και όμως υπάρχουν κάποιοι που σε παρασύρουν ηθελημένα και μαθαίνεις να μην προσδοκά ενδιαφέρον παρά να δίνεις και όπως λέει και η Μαρία που ξέρει καλά αυτοί οιμ ανθρώπινοι ανεμοστρόβιλοι σε κάνουν να διαγράφεις τη λέξη αδιαφορία !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην αγάπη μου
Τη διαγράφω, Νικόλ μου, τη διαγράφω και το ξέρεις, απλά «ξεπληρώνω» με το να την επισημαίνω προς συμμόρφωση, αν…
ΔιαγραφήΤο «μαζί» θέλει θυσίες, φίλη μου και το «χώρια» αντοχή! Οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι στη ζωή μας δεν είναι αυτοί που ψάχναμε να βρούμε, αλλά αυτοί που τους βρήκαμε τυχαία… Δεν είναι έτσι;
Κι εγώ σ' αγαπώ, κι αυτό το ξέρεις!
Από μέσα τι φυσάει; Αυτό έχει σημασία. Οι πόρτες των ανθρωπίνων σχέσεων, δεν θα πάψουν ποτέ ν'ανοιγοκλείνουν. Παρασκήνια και σκηνή θα είναι πάντα αναπόσπαστα μέρη του θεάτρου της ζωής μας. Τι μένει λοιπόν να κάνει ο θεατής; Υπάρχει ακόμα και μία ενέργεια μέσα μας, που λέγεται ψυχή. Μήπως παρατηρώντας και ξεσγαλίζοντας τα δρώμενα του θεάτρου, ανακαλύψουμε και άλλες διαστάσεις της ζωής που αξιοποιούν τις ανάγκες της ψυχής μας και μαζί με τα ατομικά μας χαρίσματα και ενδιαφέροντα ισορροπήσουμε αυτό το ανυπόταχτο πακέτο που λέγεται "εαυτός";
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή την στιγμή που γράφω είναι περασμένες μεσάνυχτα και έχουμε -3 Κελσίου, αλλά μαζί με τον αέρα το νοιώθεις σαν -23.
Happy Valentine's Day!
vana
Βάνα μου, αγαπημένη μου Βάνα, εσύ δε νιώθεις αυτή την ψύχρα δίπλα μας; Και δεν εννοώ αυτή την -3 Κελσίου ή στη χειρότερη περίπτωση -23 και το ξέρεις.
ΔιαγραφήΌπως πολύ καλά ξέρεις –τη γνωρίζεις θα έλεγα– τη δική μου ψυχή και επιμένω πως επίσης ξέρεις –το έχουμε συζητήσει άλλωστε– κάποια πράγματα δεν τα αντέχω. Πόσες φορές δεν έχω «ανοιγοκλείσει» τις πόρτες της και πόσες φορές αναγκάστηκα να τις κλείσω από ακατανόητες συμπεριφορές που δεν συνάδουν με τον χαρακτήρα μου. Λέγε με παράξενο...
Είναι φορές που σκέπτομαι –και δεν το επιχειρώ να το ισορροπήσω και να το αποδεχτώ– πως θα ’ταν καλύτερα να ’σαι αναίσθητος, παρά ευαίσθητος για όσους δεν αξίζουν την αγάπη σου.
Βάνα μου, ανταποδίδω την ευχή σου για μια ευτυχισμένη ημέρα για όσους κρατάνε την ψυχή τους φρέσκια.
Με όλη μου την αγάπη και εκτίμηση!
Συμφωνώ,Στρατο, απόλυτα με όσα έχεις γράψει. Όλα αυτά ίσως να καταμαρτυρουν τα όμορφα παιδικά χρόνια, τα γνήσια, τα ζεστά,αυτά χρόνια της επαρχίας, που οι πόρτες ήταν πάντα ανοιχτές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου κακοφαινετσι σήμερα,που ο κόσμος κλείνεται, στον εαυτό του,σπάνια μόνο ένας αληθινός παιδικός φίλος να σου ανοίξει τη καρδιά του!!
Καλό απόγευμα αγαπητέ φίλε Στρατο.
Γρηγόρης ο κοντοχωριανος σου!
Μπορεί να είναι κι έτσι, φίλε Γρηγόρη, κατάλοιπα εκείνων των χρόνων που άλλα ήθη μας οδηγούσαν και τώρα φαντάζουν παράξενα. Δεν έχω παράπονα από φίλους, έχω, δόξα τω Θεώ, πολλούς που έχουν ανοίξει τις πόρτες –και την καρδιά τους– αλλά νομίζω πως, πάντα σε γενικές γραμμές, κυκλοφορεί και μπόλικη υποκρισία… και πολύ παραμύθι.
ΔιαγραφήΝα ‘σαι καλά Γρηγόρη και σ’ ευχαριστώ που πάντα με επισκέπτεσαι!
Στράτο, πονάς. Αυτό συμβαίνει με τις ακατανόητες και υποκριτικές συμπεριφορές. Αλλά το χειρότερο λάθος σου θα ήταν ν'αλλάξεις εσύ αυτό που είσαι. Γιατί δεν μαθαίνεις ΝΑ ΑΓΝΟΕΙΣ τα ευτελή και τα ψυχοφθόρα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την αγάπη μου
βάνα
Όχι δεν πονάω, Βάνα μου, απογοητεύομαι μ' αυτές τις συμπεριφορές. Κι όταν κάποιοι κάνουν πως δεν τους ενοχλεί αυτό και το ξεπερνούν έτσι απλά υποκύπτουν κι εκείνοι σε υποκρισία. Αυτό εγώ δεν το αντέχω. Πως ν' αλλάξω... Δεν μου ταιριάζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ τα αγνοώ όσο μπορώ, αλλά εκείνα επιμένουν να μπερδεύονται στα πόδια μου.
Ελπίζω να συνεχίσεις να μ' αγαπάς έστω και με τα κουσούρια μου!
Φιλάκια! (Besitos)!