Δυο λόγια φτάνουν…

Με τον καιρό διαπιστώνεις πως κάποια πράγματα στεγνώνουν. Σκουριάζουν. Τ’ αφήνεις, κι όσο περνάει ο χρόνος, απομακρύνονται και χάνονται. Ξεχνιούνται… Όπως οι άνθρωποι, ας πούμε. Όπως οι σχέσεις… Χάνονται. Χανόμαστε… Ξεχνιόμαστε χαμένοι στους καθημερινούς λαβύρινθους της ζωής. Φταίμε.

Στη σχέση, πες την αγάπη, πες την φιλία, όπως και να ’ναι χρειάζεται, πότε-πότε, ν’ αλλάζουμε το νερό, όπως στα λουλούδια που έχουμε στο βάζο. Όπως οι στάλες της πρωινής δροσιάς πάνω στα φύλλα ή στα πέταλα των λουλουδιών στον κήπο, που τα ζωντανεύουν. Εκεί όμως, γιατί στάλες παρατημένες πάνω στο κάγκελο του κήπου, μπορεί να γίνουν και σκουριά.

Ας διατηρούμε ανέπαφα τα αποθέματα αλληλοεκτίμησης. Ας μην αφήνουμε να σκουριάζουν οι σχέσεις… Να στεγνώνουν. Δυο λόγια φτάνουν. Μια καλημέρα, ένα «τι κάνεις». Αρκούν, για να μείνουν, να ορίζουν και να καθορίζουν.

Καθίσαμε να σκεφτούμε, έστω για λίγο, να αναλύσουμε γιατί νιώθουμε τόσο έντονα την ανάγκη ο ένας του άλλου; Άνθρωποι που ανταμώνουμε, αταίριαστα πολλές φορές, μέσα από καλώδια. Σκαρώνουμε παράταιρα αλισβερίσια που ανάλογα τα φέρνουμε στα μέτρα μας και στα γούστα μας. Με τους αισθητήρες συντονισμένους μαζί τους. Διαλέγουμε κι ακουμπάμε… Ότι τακτοποιεί η ψυχή μαζί, ταιριάζει.

             Παρασύρθηκα με τα παραπάνω και παραλίγο θα ξεχνούσα να σας θυμίσω, αύριο, 1^η του Μάρτη να φορέσετε στο χέρι σας εκείνη την άσπρη και κόκκινη στριμμένη κλωστούλα ή κορδονάκι. Τον «μάρτη», μη και σας κάψει ο ήλιος.

Καλό μήνα!