Αυτό το...

Αυτό το να πέσεις και να ξανασηκωθείς,
το ν’ αποτύχεις και να ξαναρχίσεις,
το να πάρεις ένα δρόμο που κάπου θα στραβώσει,
το να σε ’βρει ο πόνος και να τον αντιμετωπίσεις.
Αυτό…, δεν το λες αναποδιά,

το λες Σοφία!

Αυτό το να αισθανθείς ανίκανος,
το να καθορίσεις ένα στόχο που θ’ αναγκαστείς ν’ αλλάξεις,
το ν’ αποφεύγεις μια δοκιμασία που θα πρέπει να αντιμετωπίσεις,
να επιδιώκεις και να μη μπορείς,
να θέλεις και να μην ξέρεις,
να προχωρείς και να μη φτάνεις…
Αυτό…, δεν το λες τιμωρία,

το λες Μάθηση!

Αυτό το να περάσεις μέρες αστραφτερές,
μέρες ευτυχισμένες και μέρες στενάχωρες,
μέρες μοναξιάς κι άλλες με συντροφιά.
Αυτό…, δεν το λες ρουτίνα,

το λες Εμπειρία!

Αυτό το να βλέπουν τα μάτια σου και ν’ ακούν τ’ αυτιά σου,
να λειτουργεί το μυαλό σου και να δουλεύουν τα χέρια σου,
να ακτινοβολεί η ψυχή σου,
ν’ αντιδρά η ευαισθησία σου και ν’ αγαπά η καρδιά σου.
Αυτό…, δεν το λες ανθρώπινη δύναμη,

το λες θεϊκό θαύμα!

Αυτό το να διαβάζεις τώρα τούτο ’δω,
να ’χεις το χρόνο να το απολαύσεις,
ν’ ακούς τη μελωδία και…
να ’χεις αυτή την αίσθηση της αγάπης…
Αυτό…, δεν το λες σύμπτωση,

το λες Φιλία!

.

Μηθυμναίος

Punto y raya

Punto y raya

Soledad Bravo - Juan Carlos Nuñez

Entre tu pueblo y mi pueblo

hay un punto y una raya.

La raya dice no hay paso, el punto : via cerrada.

Y asi entre todos los pueblos,

raya y punto, punto y raya.

Con tantas rayas y puntos,

el mapa es un telegrama.

Caminando por el mundo se ven rios y montañas,

se ven selvas y desiertos

pero ni puntos ni rayas.

Porque esas cosas no existen

sino que fueron trazadas

para que mi hambre y la tuya

estén siempre separadas.

Τελεία και παύλα

Μεταξύ του λαού σου και του δικού μου

υπάρχει μια τελεία και μια παύλα.

Η παύλα δείχνει πως δεν έχει πέρασμα,

η τελεία: δρόμος κλειστός.

Κι έτσι, ανάμεσα σ’ όλους τους λαούς

παύλα-τελεία, τελεία και παύλα.

Με τόσες παύλες και τελείες,

ο χάρτης μοιάζει με τηλεγράφημα.

Διαβαίνοντας τον κόσμο βλέπεις ποταμούς,

βουνά, δάση και ερήμους

δεν βλέπεις όμως μήτε τελείες, μήτε παύλες.

Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα

τα σχεδίασαν μόνο και μόνο

για να ’ναι η πείνα μου και η δική σου

χωρισμένες για πάντα...

* Το τραγούδι ερμηνεύει με τη θαυμάσια φωνή της η Βενεζουελάνα Σολεδαδ Μπράβο.

Οι στίχοι είναι του Χουάν Κάρλος Νούνιεζ.

Μετάφραση: Μηθυμναίος

♫♫♫ /// ♫♫♫

Μοιάζουν οι δρόμοι μας σπαθιά που συναντιούνται
μέσα στη νύχτα και ραΐζουν τη σιωπή
αίμα στ’ αχείλι και στο βλέμμα αστραπή
πες μου ποιο στόμα να τα πει
και πώς ξεχνιούνται…

Πέρασε κόσμε κι η παράσταση θ’ αρχίσει
και θα τα πούμε σαν δυο φίλοι καρδιακοί
που σμίξανε κάποια θλιμμένη Κυριακή
σε μια ταβέρνα ερημική

κι έχουν μεθύσει…

Μηθυμναίος

όταν…

Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή μου που…
ενώ τις φυλάω μέσα μου - μην και ποτέ μου λιγοστέψουν,
εκείνες ψάχνουν κενό να πέσουν και χέρι να πιαστούν...
Στιγμές ιδιαίτερες, ανεξίτηλες, αξέχαστες…
σαν εκείνες όταν χάζευα τα ουράνια τόξα.

Όταν ένιωθα να γίνομαι ένα με τ’ αγέρι.
Όταν άφηνα το κύμα να με βρέχει με το χάδι του.
Όταν με μάγευε το ηλιοβασίλεμα.
Όταν μου κόβονταν η ανάσα απ’ την ομορφιά του φεγγαριού.
Όταν μου ξέφευγε η ευχή στο πεφταστέρι της νύχτας.
Όταν αφουγκραζόμουν στη μοναξιά τις σιωπές.
Όταν μέσα σε λίγους στίχους έβρισκα τόσα πολλά.
Όταν με μάτωναν ανθρώπινες ψυχές

ενώ εγώ μετρούσα τα κομμάτια μου...
Όταν οι αγκαλιές… φανέρωναν αγάπη.
Όταν ξερίζωνα τις νύχτες την ψυχή μου

νομίζοντας πως όλα τελειώνουν,
μα το πρωί την ξανάβρισκα.
Όταν επούλωνα τις πληγές μου αλλά συγχρόνως άνοιγα άλλες.
Όταν σκούπιζα κρυφά το δάκρυ μου… στο ξέφτι μιας αγάπης.
Όταν ακούμπαγα σ’ έναν ώμο… για παρηγοριά.
Όταν κοίταζα μέσα μου και τρόμαζα.
Όταν σε βρήκα ψάχνοντας μέσα στο τίποτα.
Όταν σε ξένους τόπους έζησα κι ύστερα τους κουβάλησα μαζί μου.
Όταν έφυγα.
Όταν χάθηκα.
Όταν γύρισα.
Όταν τα έχασα όλα.
Όταν… όταν…

Θαρρώ πως δεν αδίκησα στιγμές...

«Αμετανόητοι πρέσβεις» του Ελληνισμού

Αχ, βρε Βανούλα, μόλις που φαίνεσαι...

Το έχω ζήσει αυτό –στα τόσα χρόνια της ξενιτιάς μου– το να φουντώνει, δηλαδή, μέσα σου μια ανάγκη για πνευματική δημιουργία, μια προσπάθεια –όποια προσπάθεια– να προβάλεις κομμάτια της ελληνικότητάς σου, στα ξένα μέρη όπου ζεις. Κι έχω νιώσει, πιστέψτε το, πολύ περήφανος όσες φορές έτυχε να ασχοληθώ με διάφορες εκδηλώσεις του ελληνισμού εκεί όπου ζούσα. Γι’ αυτό ακριβώς με αγγίζουν τόσο πολύ και με συγκινούν όλα αυτά τα επιτεύγματα ξεχωριστών ατόμων της Ομογένειας, που έχουν θέσει ως σκοπό ζωής να κρατήσουν ζωντανή την εθνική μας φυσιογνωμία και ταυτότητα, σε πείσμα της παγκοσμιοποίησης, σε μια εποχή διαφοροποίησης και αμφισβήτησης των πάντων. Κι αυτό δεν είναι μόνο συγκινητικό, αλλά και ελπιδοφόρο!

Αυτό κάνει με πολύ ζήλο, μια δραστήρια παρέα φίλων μου, ΟΜΟΓΕΝΩΝ (ναι με κεφαλαία... και λίγα είναι) στη Νέα Υόρκη. Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να τιμούν την Ελλάδα με χίλιους δυο τρόπους. Συνηθίζουν να «σκαρώνουν» κάθε λίγο διάφορες «παρεΐστικες» εκδηλώσεις και όχι μόνο, σ’ αυτές ανταλλάσουν απόψεις και γνώμες ιδίως για τη γλώσσα, μιας και οι περισσότεροι ασχολούνται με τη γραφή. Διαβάζουν, μεταξύ «οίνου και εδεσμάτων» (κανονικό συμπόσιο) τα όσα γράφουν και συζητούν για διάφορα που έχουν σχέση με τα γράμματα, τον πολιτισμό, τις διαχρονικές αξίες, τις παραδόσεις… Γιατί γράφουν και βιβλία και άρθρα στις εκεί εφημερίδες και κάποιοι «μπλογκάρουν»…

Θα είναι μάταιο –το ξέρω- αλλά θα το πω (για μια φορά ακόμα) πως η ελληνική πολιτεία θα πρέπει να πλησιάσει, να αγκαλιάσει, να αφουγκραστεί αλλά και να αξιοποιήσει όλους αυτούς τους «αμετανόητους πρέσβεις» του Ελληνισμού που γίνονται φάροι στις θάλασσες του κόσμου, που όρισαν να φυλάττουν του πολιτισμού μας τα πολύτιμα... Αλλά και που δεν παύουν να μαζεύουν τα «σκόρπια φύλλα» της ψυχής τους και τα προσφέρουν αντίδωρο στους λάτρεις της Ελλάδας σε κάθε γωνιά της γης.

Φίλοι της «παρέας», σας το χρωστούσα τούτο.

Και, μεταξύ μας… σας ζηλεύω.

Έντυπωσιακό υποβρύχιο μουσείο για την αποκατάσταση της φύσης

Στο Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο του Κανκούν στο Μεξικό, με τα υποβρύχια γλυπτά -μια πρωτότυπη καλλιτεχνική στρατηγική- αναζητούν τη σωτηρία της φύσης.

Το μεγαλύτερο Υποβρύχιο Μουσείο του κόσμου.

Πάνω από 400 γλυπτά από ανθρώπινες τσιμεντένιες φιγούρες σε φυσικό μέγεθος έχουν εγκατασταθεί στο βυθό της θάλασσας. Όλα αυτά τα έργα συνθέτουν ένα εντυπωσιακό υποβρύχιο μουσείο που στοχεύει στην διατήρηση και την ανάπτυξη των κοραλλιών στο θαλάσσιο χώρο του Μεξικού και της Καραϊβικής και θα συμβάλλουν στη δημιουργία τεχνιτών κοραλλιογενών υφάλων. Τα κοράλλια θα επωφεληθούν από τη χημική σύνθεση των τσιμεντένιων γλυπτών για να τα αποικίσουν και να αναπαραχθούν… καλύπτοντάς τα με την πάροδο του χρόνου…

.

Είναι έργα του γλύπτη Jason De Caires Taylor ενός καλλιτέχνη που συνδυάζει την αγάπη του για τη γλυπτική με την ιδιαίτερη ευαισθησία του για τη θάλασσα.
Το όλο έργο αποκαλείται: «Σιωπηλή εξέλιξη» αποτελείται περίπου από 400 αγάλματα που ζυγίζουν πάνω από 120 τόνους.

Για την κατασκευή τους χρησιμοποιήθηκαν 120 τόνοι τσιμέντου, 400 κιλά σιλικόνης και 3.800 μέτρα fiberglass.

Κι εδώ μια σύντομη περιήγηση