Αχ, βρε Βανούλα, μόλις που φαίνεσαι...
Το έχω ζήσει αυτό –στα τόσα χρόνια της ξενιτιάς μου– το να φουντώνει, δηλαδή, μέσα σου μια ανάγκη για πνευματική δημιουργία, μια προσπάθεια –όποια προσπάθεια– να προβάλεις κομμάτια της ελληνικότητάς σου, στα ξένα μέρη όπου ζεις. Κι έχω νιώσει, πιστέψτε το, πολύ περήφανος όσες φορές έτυχε να ασχοληθώ με διάφορες εκδηλώσεις του ελληνισμού εκεί όπου ζούσα. Γι’ αυτό ακριβώς με αγγίζουν τόσο πολύ και με συγκινούν όλα αυτά τα επιτεύγματα ξεχωριστών ατόμων της Ομογένειας, που έχουν θέσει ως σκοπό ζωής να κρατήσουν ζωντανή την εθνική μας φυσιογνωμία και ταυτότητα, σε πείσμα της παγκοσμιοποίησης, σε μια εποχή διαφοροποίησης και αμφισβήτησης των πάντων. Κι αυτό δεν είναι μόνο συγκινητικό, αλλά και ελπιδοφόρο!
Αυτό κάνει με πολύ ζήλο, μια δραστήρια παρέα φίλων μου, ΟΜΟΓΕΝΩΝ (ναι με κεφαλαία... και λίγα είναι) στη Νέα Υόρκη. Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να τιμούν την Ελλάδα με χίλιους δυο τρόπους. Συνηθίζουν να «σκαρώνουν» κάθε λίγο διάφορες «παρεΐστικες» εκδηλώσεις και όχι μόνο, σ’ αυτές ανταλλάσουν απόψεις και γνώμες ιδίως για τη γλώσσα, μιας και οι περισσότεροι ασχολούνται με τη γραφή. Διαβάζουν, μεταξύ «οίνου και εδεσμάτων» (κανονικό συμπόσιο) τα όσα γράφουν και συζητούν για διάφορα που έχουν σχέση με τα γράμματα, τον πολιτισμό, τις διαχρονικές αξίες, τις παραδόσεις… Γιατί γράφουν και βιβλία και άρθρα στις εκεί εφημερίδες και κάποιοι «μπλογκάρουν»…
Θα είναι μάταιο –το ξέρω- αλλά θα το πω (για μια φορά ακόμα) πως η ελληνική πολιτεία θα πρέπει να πλησιάσει, να αγκαλιάσει, να αφουγκραστεί αλλά και να αξιοποιήσει όλους αυτούς τους «αμετανόητους πρέσβεις» του Ελληνισμού που γίνονται φάροι στις θάλασσες του κόσμου, που όρισαν να φυλάττουν του πολιτισμού μας τα πολύτιμα... Αλλά και που δεν παύουν να μαζεύουν τα «σκόρπια φύλλα» της ψυχής τους και τα προσφέρουν αντίδωρο στους λάτρεις της Ελλάδας σε κάθε γωνιά της γης.
Φίλοι της «παρέας», σας το χρωστούσα τούτο.
Και, μεταξύ μας… σας ζηλεύω.
Καλέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα τι ευχάριστη πρωινή έκληξη είναι αυτή πάλι,
Όπως θα ξέρεις κι εσύ αγαπητέ μας φίλε, ο άνθρωπος ζει και υπάρχει σμιλευμένος από την χώρα που γεννήθηκε μέχρι το τέλος.
Ειδικά όταν ζεις και υπάρχεις στο εξωτερικό και γύρω σου έχεις να κάνεις με όλες τις φυλές του Ισραήλ.
Η ξεκούραση, η νοσταλγία και η φιλοπατρία εκδηλώνονται με ομογενειακές συναντήσεις, είναι σαν το αλάτι που νοστιμίζει το φαγητό, σε αυτή την περίπτωση ξαναζωντανεύει τις ρίζες μας,την νοσταλγία μας και την αγάπη μας, αυτές που δεν αλλοιώνονται από τον χρόνο.
Φίλε σε ευχαριστούμε πολύ
Ένας την φωτογραφίας
Γ......
Φίλε Στράτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα μεγάλο "ευχαριστώ" από όλους της παρέας για το υπέροχο δώρο σου.
Στις συναντήσεις μας νοιώθουμε πως είσαι κοντά μας και το όνομά σου το μελετάμε πολλές φορές.
Όσο για την πολιτεία και την αγκαλιά της ματαιοπονείς. Αμφιβάλω αν γνωρίζει ότι υπάρχουμε. Μην τους ενοχλείς φίλε μου.
Νάσαι καλά
Ντένης
Στράτο μου, καλέ μας φίλε, αν είναι και αυτή έκπληξη!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγκίνησες, μόνο και που μας σκέφτηκες. Σ'ευχαριστούμε ΠΟΛΥ.
Η αγάπη της Πατρίδας, είναι άλυτος υπαρξιακός δεσμός. Είναι ένα με το πετσί μας και την ψυχή μας. Μας ακολουθεί παντού, όπου κι αν πάμε.
Η πραγματική φιλία,είναι μια ξέχωρη ευτυχία, που πρέπει να την κερδίσεις και νοιώθεις γεμάτος και υπερήφανος άμα την έχεις. Σ'ευχαριστούμε που μας την προσφέρεις.
Να είσαι πάντα καλά.
Muchos besitos
Βάνα
Υπέροχοι πρέσβεις του Ελληνισμού θα έλεγα γω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους αξίζει κάθε αναφορά Στράτο και χαρά μας έδωσες κάνοντάς την.
Καλή εβδομάδα.
Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι που στη λεζάντα της φωτογραφίας αναφέρω μόνο τη Βάνα (την αγαπημένη μου Βανούλα) η αγάπη δεν κρύβεται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά θα τους αναφέρω όλους για να τους γνωρίσετε. Από αριστερά λοιπόν ο Νίκος Λιψάνος, (λογοτέχνης και ζωγράφος, φίλος διαδικτυακός) - Γαβριήλ Παναγιωσούλης, (λογοτέχνης, τέως ναυτικός, «κολλητός» φίλος) - Βάνα Κοντομέρκου, (λογοτέχνης, φίλη αληθινή κι αγαπημένη) - Στέλλα Ζ. Φόλλεντερ, (ποιήτρια, ... ξοδεύει τη φιλία) - Κ. Λυκογιάννης, (στοχαστής, φίλος διαδικτυακός) - Δ. Μουστάκης, (λογοτέχνης) - Ντένης Κονταρίνης, (δημοσιογράφος, λογοτέχνης, φίλος) - Ανδρέας Κοντομέρκος, (αδερφός!) Β. Διακογιάννης (φίλος των φίλων μου).
Σημ. Με μπλε γράμματα οι blogger
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως αυτή η ιδιαίτερη συμπάθεια και αγάπη που νιώθω για όλους εσάς τους φίλους της παρέας, ξέχωρα απ’ το ότι κι εγώ ήμουν (και παραμένω θα έλεγα…) ένας απόδημος, είναι το «σμίξιμο», η συνεύρεση με σκοπό. Το «ζωντάνεμα» της ρίζας, η νοσταλγία, η αγάπη, αυτό το πολύτιμο (για σας) που είναι η γλώσσα η ελληνική. Τέτοιες ανησυχίες και βιώματα κι άλλα κοινά είναι αυτά που τα έχω νιώσει κι εγώ και επειδή τα βλέπω σε σας καμαρώνω και σας θαυμάζω ειλικρινά (κι όπως γράφω σας ζηλεύω… γιατί αυτό μου λείπει).
Γι’ αυτό μη το παίρνεις για έκπληξη, φίλε.
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα τι είν’ αυτά που λες, Ντένη, για «ευχαριστώ» και για «δώρο»; Δεν λέγονται αυτά μεταξύ φίλων… Πόσες φορές -ρώτησε τον Γαβρίλο να σου πει- όταν μιλάμε και μου λέει: «Την Πέμπτη έχουμε μάζωξη στην Αστόρια», το πρώτο που του ζητάω είναι να σας μεταφέρει τους χαιρετισμούς και την αγάπη μου. Χαίρομαι γι’ αυτό που μου λες, ότι με μελετάτε… Και η δική μου σκέψη, θέλω να ξέρεις, είναι πάντα μαζί σας.
Όσο για την υποστήριξη απ’ την πατρίδα που γράφω, το ξέρω είναι γνωστό, μόνο ξεθωριασμένες ελπίδες και ψεύτικες υποσχέσεις προσφέρει.
@ Βάνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάνα μου, για έκπληξη δεν το λέω. Ότι σας σκέπτομαι το ξέρεις και το έχω αποδείξει, οπότε η συγκίνηση είναι αμοιβαία, όπως και η φιλία μας. Το ευχαριστώ ας λείπει ήταν χρέος μου! Εσύ ξέρεις πως είμαι, ανοίγω την αγκαλιά μου και αισθάνομαι ευγνώμων που είστε φίλοι μου.
Δεν είναι μόνο αυτός ο «άλυτος υπαρξιακός δεσμός» σας με την πατρίδα, είναι και οι μάχες που δίνεται για να μείνετε αλώβητοι από την αφομοίωση, να μη χάσετε την ταυτότητά σας, και κατορθώνετε να παραμένετε αθεράπευτοι νοσταλγοί «των ανεπίστρεπτων και πληγωμένων ελπίδων».
Και γι’ αυτό η ζήλεια…
Να είσαι κι εσύ πάντα καλά.
Muchos, muchos besitos!!!
@ Μαριάνθη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα στον υπερθετικό βαθμό γι’ αυτούς τους ανθρώπους, Μαριάνθη μου. Eίναι άνθρωποι χαμηλών τόνων μα υψηλών πτήσεων ψυχής!
Εσύ έχεις κάποιες επαφές και ξέρεις…
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΟΥ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ.
@ JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ, φίλε!
Καλό μήνα κι εύχομαι να είσαι πάντα καλά κι έτσι τυπικός!
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΡΑΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ!ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ,ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΠΡΕΣΒΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒΙΩΝΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ,ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΦΟΥ ΚΑΙ Η ΛΑΤΡΕΥΤΗ ΜΟΥ ΘΕΙΑ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΜΟΝΙΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ.
ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ
Καλέ μου φίλε, αγαπημένο «Κοχυλάκι του Αιγαίου», μοναδικέ Στράτο μας, σ’ ευχαριστούμε απέραντα για την ωραιότατη τιμή κι έκπληξη που έκανες για την Παρέα της Νέας Υόρκης, να μας βάλεις στο εκλεκτό blog σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης άπειρες ευχές ξανά για τον καινούργιο χρόνο με την Αλεξάνδρα σου και την ωραία σας οικογένεια. Να έχετε πάνω απ’ όλα ΥΓΕΙΑ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ, ΗΡΕΜΙΑ και ΑΓΑΠΗ!
Όχι, Στράτο μου, τη φιλία δεν την (ξοδεύω) στα τυφλά, παρά την προσφέρω εκλεκτικά μέσα από την καρδιά μου στους ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπάω. Προσπαθώ να μην μπερδεύομαι σε παρεξηγήσεις.
Σε θεωρώ έναν αληθινό φίλο που με απέραντο, ευαίσθητο ταλέντο στο γράψιμο και στην τόσο καλλιτεχνική φωτογραφία σου που στο έχω γράψει επανειλημμένα πόσο την θαυμάζω! Έχεις σπάνιο ωραίο χαρακτήρα, καλή καρδιά, ανώτερη διάνοια και είσαι ένας ξέχωρος άνθρωπος που το θεωρώ τιμή μου να είσαι φίλος μου. Μα το Θεό, εκεί ακουμπά η Αλήθεια μου.
Με αυτά σε καληνυχτίζω καθώς η βροχή πέφτει ακράτητη τώρα έξω, αλλά μου αρέσει… Το χιόνι από την άλλη μεριά μου φέρνει αβάσταχτη κατάθλιψη!
Χίλια ευχαριστώ ξανά. Άπειρες ολόθερμες ευχές στην οικογένειά σου και σε σένα.
Με όλη μου τη φιλία, αγάπη κι εκτίμηση
ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ, Ν.Υ.
@ Ανώνυμος/ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να ξέρεις, Γρηγόρη, επειδή κι εγώ έχω ζήσει πάρα πολλά χρόνια έξω, πως αυτό που κάνουν αυτοί οι ονειροπόλοι και ρομαντικοί άνθρωποι είναι εντυπωσιακό. Γιατί επιμένουν, σ’ αυτό με τόση αγάπη, ενώ γνωρίζουν ότι το έδαφος δεν είναι πρόσφορο, δηλαδή το να κουβαλάνε επίμονα το ελληνικό φως όπου βρίσκονται, κι αφού το συνδυάζουν με καλή παρέα, είναι ό,τι καλύτερο.
Και το επαναλαμβάνω, είναι κάποιες στιγμές, που πραγματικά… τους ζηλεύω!
@ ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή μου Στέλλα,
Αλίμονο αν δεν κατέθετα κάτι που νιώθω για όλους εσάς τους καλούς μου φίλους. Όπως απάντησα και στα σχόλια των άλλων δεν χρειάζεται κανένα ευχαριστώ εκ μέρους σας. Ήταν χρέος μου και ανάγκη να το κάνω… γιατί ό,τι σκαλίζω με αγάπη σ’ εκείνο το μέρος που λέμε καρδιά, καρπίζει νοσταλγία!
Νιώθω μια αντίδρασή σου (κι εύχομαι να κάνω λάθος,) σ’ αυτό που έγραψα: «… ξοδεύει τη φιλία της…» νομίζω ότι ίσως να το ερμήνευσες λάθος, ίσως όμως κι εγώ να μη το εξήγησα σωστά. Μα το Θεό (για να χρησιμοποιήσω τη φράση σου) θέλω να πιστέψεις πως αυτό που εννοούσα είναι ότι τη φιλία σου την χαρίζεις άπλετα με λόγια που ξεχειλίζουν απ’ την ψυχή σου! Άλλωστε αυτό δεν κάνεις και τώρα στο σχόλιό σου; Στο έχω γράψει ότι σε μια απλή καλημέρα μας, εσύ, ανοίγοντας την καρδιά σου, την μετατρέπεις σε γιορτή! Αυτό εννοούσα και δεν έχει σχέση με καμιά παρεξήγηση.
Εγώ θέλω να σ’ ευχαριστήσω, Στέλλα, για τα καλά σου λόγια!
Μια αγκαλιά σου χρωστάω και στη στέλνω μαζί μ’ ένα χαμόγελο για να γλυκάνουν την ψυχή σου, απ’ την «αβάσταχτη κατάθλιψη» της βροχής και του χιονιού!!!
Με όλη μου την εκτίμηση και φιλία!
Nα σου πω κάτι Μηθυμναίε μου, κι εγώ τους ζηλεύω. Αυτοί ζουν και χαίρονται την ελληνικότητά τους όσο εγώ τουλάχιστον ούτε στο λίγο δεν μπορώ βεβαρημένη από τον "σαχλό" εγχώριο περίβλημα των καιρών της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάτι ακόμα να ομολογήσω. Όταν στη meggie έρχονται τούτοι οι άνθρωποι νιώθω ΤΙΜΗ (με κεφαλαία και λίγο είναι), όχι για την ατομική τους σπουδαιότητα αλλά για την διάθεσή τους να αφήσουν το κομμάτι τους στην Ελλάδα που λατρεύουν.
Χάρηκα τούτη την ανάρτησή σου κι ας άργησα να έρθω.
Την καλημέρα μου
Όσο μακριά και αν βρισκόμαστε, η Ελλάδα είναι κοντά μας. Την έχουμε στο νου μας. Τη βαστάμε στην καρδιά μας. Έχουμε κληρονομήσει πολιτισμό κι αυτό το χρησιμοποιούμε σαν εφόδιο για να προχωράμε με τα λίγα δικά μας… Είναι να μην τους θαυμάζεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού.
Ζήνων Ηλιάδης
@ meggie,
ΑπάντησηΔιαγραφήNα σου πω κι εγώ κάτι Μέτζι μου; Αυτοί οι άνθρωποι, και μη νομίζεις πως είναι μόνο αυτοί της φωτογραφίας, είναι κι άλλοι, (η Γιώτα, η Άσπα, ο Σπύρος, ο Τεντ…) ενώνουν, κάθε λίγο, τις φωνές τους, τα γραφτά τους και δηλώνουν πως αυτό που τους ενώνει, ξέχωρα από τη νοσταλγία και την αγάπη, είναι η γλώσσα την οποία υπηρετούν με όποιο τρόπο εκείνοι μπορούν. Είναι απίστευτο! Και πιστεύω πως έχεις δίκιο σ’ αυτό που λες, ότι αφήνουν το κομμάτι τους στην Ελλάδα που λατρεύουν. Κι ας μένουν τόσο μακριά.
Πάντα είσαι ευπρόσδεκτη εδώ, καλή μου.
@ Ζήνων Ηλιάδης,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ, άγνωστε φίλε, που έδωσες μια και πέρασες σε τούτη τη μεριά ν’ αφήσεις με τα λόγια σου το τι αισθάνεται ο Έλληνας εκεί έξω… Και φυσικά το θαυμασμό σου, που είναι όλων μας.
Να ‘σαι καλά, όπου κι αν βρίσκεσαι!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήQuerido Stratos,
ΑπάντησηΔιαγραφήTocastes mis sentimientos por esto que comento, no lo acostumbro como sabes...
Es verdad, asì somos los que vivimos lejos de nuestra patria.
Que làstima que aqui no hay tantos Griegos... estamos en soledad.
Gracias amigo!
Καλά κάνεις και τιμάς τους φίλους σου.. Και ξέρεις.. δείξε μου τους φίλους σου, για να δω ποιος είσαι.. Έτσι πάει.. Πάντα να είσαι καλά, πάντα να ανταμώνεις με αληθινά άξιους και ουσιαστικούς ανθρώπους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καληνύχτα μου Μηθυμναίε!
@ ΕΛΕΩΝΟΡΑ ΧΑΣΙΩΤΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήQue buena sorpresa, Eleonora!!!
Te habìas perdido…
Te comprendo… yo tambien lo he vivido y ahora que estoy aquí me hace falta aquello. Asi es, asì sucede siempre. Pero si, como dices, logrè a tocarte los sentimientos esto quiere decir que todavia eres muy sencible a lo que tiene que ver con la nostalgia.
Gracias a ti por tu paso por aquí.
Saludos amiga y un abrazo!!!
@ roadartist,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα, Καλλιτέχνιδα, δεν το έκανα για να τιμήσω τους φίλους μου, αλλιώς τους τιμάω/με... Είναι γιατί, κάτι τέτοια, πρέπει να τα ζήσεις για να νιώσεις το τι νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι… και εγώ το έχω ζήσει.
Οπότε, πάνω-κάτω ξέρεις ποιος είμαι...
Σ’ ευχαριστώ καλή μου και να έχεις ένα καλό και όμορφο Σαββατοκύριακο!!!