Αγαπητέ μου φίλε,

Παρότι πέρασαν τόσα χρόνια (και από το γεγονός - και φυσικά από τη γραφή του άρθρου μου) έρχεσαι εσύ, με το e-mail που μου ’στειλες πριν λίγες μέρες, να μου κεντρίσεις τις ευαισθησίες. 

Εξηγούμαι: όλα όσα έγραψα σ’ εκείνο το άρθρο (Επιστροφές) στο οποίο αναφέρεσαι είναι ενθυμήματα της νιότης μου. Αγνές απόπειρες ποιητικής έκφρασης στα χρόνια της αθωότητας, της αναζήτησης, των προσδοκιών, των απογοητεύσεων και της ελπίδας. Το συμπεριέλαβα μάλιστα και στο βιβλίο μου. Γιατί να το κρύψω… 

Είχα την τύχη, στα 16  μου έως και τα 18, να γνωρίσω πρώτα τον έρωτα κι ύστερα την πράξη του! Το τονίζω, δίχως ντροπή! Όπως και όλα όσα –μέσα στην αθωότητά μου– έζησα και πόνεσα, μου έχουν αφήσει αυτά τα σημάδια ευαισθησίας και αγνότητας που ακόμη τα κουβαλάω... Και, σου ομολογώ, δεν το έχω μετανιώσει. 

Λες «la vida es así...». Όντως έτσι είναι τι να κάνουμε, μπορούμε να την αλλάξουμε; Δεν μπορούμε. Αυτές οι θύμησες με παιδεύουν. Ξέρω πως είναι κι άλλοι πολλοί που δεν τα συμμερίζονται όλα αυτά, τι να πω… ίσως να μην έχουν ζήσει τέτοιες στιγμές. Αυτοί έχασαν και χάνουν…

Ωστόσο, τα καλά σου λόγια με εμψυχώνουν και γι' αυτό σ' ευχαριστώ πολύ!