Είναι φορές που οι φωνές μέσα μας, όχι πάντα κατ’ ανάγκην, καθοδηγούν
τη συνέχειά μας. Τις λέξεις μας και τις σκέψεις μας, τις τύψεις
και τις επιθυμίες, τα λάθη και τις παραλείψεις μας, τα χαμένα κομμάτια της όποιας
αλήθειας μας. Λειτουργούμε δεχόμενοι
εσωτερικές εντολές από έναν κόσμο ολότελα δικό μας, όπου έχει ζυμωθεί η ψυχή μας,
αναμοχλεύοντας διάφορα περιστατικά της προσωπικής μας ζωής. Μιας ζωής που τρέχει ανεξέλεγκτη
δίχως αναπαμό ανακατεύοντας χρόνους και πρόσωπα.
Όλα
όσα χρήσαμε σπουδαία και αληθινά, δυστυχώς, δεν ασκούν πλέον γοητεία επάνω μας για
έναν απλό λόγο γιατί μπλέχτηκαν σε καβγά τα συναισθήματα κι εμείς ανίκανοι να
λογαριαστούμε μαζί τους. Σκόρπισε στον αέρα και το υλικό της ιστορίας μας. Αυτό πού το βάζεις;
Είναι η θεωρία του Ηράκλειτου ίσως "Τα πάντα ρει", Στρατή μου. Στο διάβα του χρόνου, τα νερά του ποταμού αλλάζουν, το ίδιο κι εμείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα έχεις μια όμορφη νέα εβδομάδα εύχομαι!
Κάπως έτσι θα πρέπει να είναι, Μαρία μου. Αν και κάποιες στιγμές σκέπτομαι ότι με όλα τούτα που μας συμβαίνουν, έχουμε ανοίξει μια παρένθεση στη ζωή μας και παραμένουμε μέσα σ’ αυτή προσωρινά έως ότου επιστρέψουμε –αν επιστρέψουμε- στην κανονικότητα. Το ελπίζω…
ΔιαγραφήΣτρατή μου, με συγκίνησε σήμερα η στράτα σου σε σκέψεις και αναζητήσεις. Λογισμούς, που είναι και δική μας αγωνία. Καλό σαββατοκύριακο φίλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως έγραψα και στη Μαρία, Γιάννη, είναι αυτές οι άβολες στιγμές που ζούμε που δίνουν λόγο στη σκέψη και στο βάθος την ελπίδα για την έξοδο απ’ όλο αυτό.
ΔιαγραφήΜε τους χαιρετισμούς μου!