Έλαιον, Άρτος, Οίνος και ο εν περιλήψει διάλογος

Έτσι άρχισε...

Μου γράφει, λοιπόν ο Γιώργος: «Θέλω να κάνω κι εγώ κάτι για σένα φίλε. Όχι από υποχρέωση αλλά από ευχαρίστηση. Τι θες να κάνω; 

Γεια χαρά από τη Βοστώνη»

Και η απάντησή μου: «Τι θα μπορούσα να σου ζητήσω να κάνεις για μένα, Γιώργο, αφού ήδη το κάνεις. Με διαβάζεις, με παρακολουθείς, μου γράφεις, σχολιάζεις… με εκτιμάς. Αυτά όλα είναι κάτι παραπάνω απ’ ό,τι θα μπορούσα να θέλω. Μου φτάνει η αγάπη σου και σ’ ευχαριστώ!». 

Εν ολίγοις… Έφτασε πακέτο και τι πακέτο… ασήκωτο!

Έκπληκτος του γράφω: «Γιώργο δεν πιάνεσαι... Τέτοια έκπληξη δεν την περίμενα. Μ' άφησες άφωνο, φίλε μου. Ούτε που υποψιάστηκα αυτό που μου έγραψες χτες… Γέμισε ευωδιά το σπίτι μου! Ευωδιά από το Λογκανίκο! (Λογκανίκο είναι το χωριό που γεννήθηκε ο Γιώργος, στη Λακωνία). Τι να πω βρε παιδί μου... Δεν έχω λόγια, στ' αλήθεια.

Χίλια ευχαριστώ! Με συγκίνησες!».

Κι εκείνος: «Αγαπητέ μου φίλε, αδελφέ, ωραίε και ευαίσθητε Έλληνα Στράτο {…} Παρατήρησα στις φωτογραφίες ότι ο φίλος από τον Λογκανίκο δεν έστειλε το σωστό δοχείο».

Κι εγώ: «Δεν ξέρω, Γιώργο, αν ο φίλος σου έστειλε το σωστό ή λάθος δοχείο. Εγώ έλαβα –με έκπληξη και μεγάλη χαρά– ένα δοχείο αγνό ελαιόλαδο Λακωνίας που μοσχομυρίζει… Αύριο το πρωί –πολύ πρωί μάλιστα– θα πεταχτώ μέχρι το φούρνο να πάρω χωριάτικο ψωμί, να κάνω καψάλα και να την περιχύσω με το χρυσό λάδι του “φίλου-αδερφού” Γιώργου που είχε την καλοσύνη να μου στείλει. Τι πιο όμορφο!».

Και ανταπάντησε: «Ο Χατζιδάκις λέει σε ένα τραγούδι... έγινε παρεξήγηση κι εξήγηση δε δώσαμε το φίλο μας προδώσαμε κ.λ.π.  Έγινε παρεξήγηση Στράτο.  Ο φίλος μου στον Λογκανίκο κατάλαβε λάδι, αντί κρασί που του είπα εγώ. (?...) Η εξήγηση λοιπόν δόθηκε. Έγινε λάθος, θα διορθωθεί και δεν τρέχει  τίποτα. Εσύ κάνε την καψάλα (την κάμαμε κι εμείς) και… να αναμένεις στο ακουστικό σου»…

Δυο μέρες μετά, έφτασε με currier κι άλλο πακέτο! 

Ολόκληρο δοχείο… με οίνο! 

Πώς μένεις και τι του λες τώρα;…

Αυτός είναι, φίλοι μου, ο Γιώργος!

Γιώργος Ιατρού από το Lynn της Βοστώνης.

Στην υγειά μας, Γιώργο!

Με «ευσύνοπτο ύφος»…

   Μ’ αρέσει να ξεχωρίζω κάποιες φράσεις που είναι λιγομίλητες, που σχεδόν ξεχειλίζουν σιωπή – στις λιγομίλητες αναρτήσεις. Κι αυτή ήταν έτσι. Ξεχείλιζε σιωπή. Αυτό κυρίως… σιωπή! Κι αυτό πρέπει να το σεβαστώ. Εκείνη το καταφέρνει. Μαστορεύει κείμενα με λιγομίλητες φράσεις. Και μάλιστα πολύ καλά. Τη θαυμάζω! Ανέκαθεν τη θαύμαζα, γι’ αυτό το «ευσύνοπτο ύφος» που διαθέτει… (δάνειο τούτο…) το «λακωνικό», ώστε «εν συντομία» να αποδίδει το νόημα της σκέψης της. Όπως όλα κι αυτό χρειάζεται το μάστορά του. Κι εκείνη είναι μάστορας. Ζυμώνει και πλάθει το λόγο της χαράζοντας σκέψεις, συναισθήματα, ιδέες κι απόψεις…

     Εγώ που ως συνήθως ακροβατώ από φράση σε φράση, που δεν έμαθα να χωράω σε λίγες λέξεις, με εντυπωσιάζουν κάτι τέτοια. Τολμώ να πω –κι αυτό το αποδεικνύει εκείνη– ότι αρκούν τα ελάχιστα για να αναδυθούν τα μέγιστα!

Υ.Γ. Τη Στέλλα την περιβάλλω με μεγάλη αγάπη και ανεπιτήδευτο σεβασμό.

Χόρεψέ με…

Κάποια βράδια, στην αβεβαιότητα των δύσκολων και ταραγμένων ημερών που ζούμε, σ’ αυτόν τον κόσμο το σκληρό, όλο και πιο απάνθρωπο, επιτρέπουμε στον εαυτό μας –ασφαλώς δίχως τύψεις– μικρές πολυτέλειες. Ας τις πούμε έτσι… Αν εννοείται πολυτέλεια βέβαια, να σε κυριεύει, στα καλά καθούμενα –και να σε λειώνει κυριολεκτικά– ακάλεστος, ένας νοσταλγικός οίστρος.

Αιτία; τι άλλο… κάποια τραγούδια… Τ’ ακούς κι όλο κάτι σου θυμίζουν. Δεν γίνεται. Τρία-τέσσερα μόνο λεπτά, κλείνουν στους στίχους τους μια δική σου ιστορία, έναν έρωτα, όνειρα, λυγμούς, φιλιά, ενίοτε προσευχές... Και… αενάως συγκίνηση. Ξεσκαλίζουν το μέσα σου και βάζουν τάξη στη μπερδεμένη σου σκέψη… Αναμετριέσαι με τις επιθυμίες σου. Τρομάζεις, διχάζεσαι, ανατριχιάζεις, αντιστέκεσαι. Και... τελικά ενδίδεις… στης καρδιάς τους χτύπους.

 Άρχισα με ρομαντικά ιταλικά των περασμένων χρόνων. Κι ύστερα ήρθε ο Leonard Cohen: «Dance me to the end of love»! Τάζεις τανγκό. Κλείνεις τα μάτια. Ενοχές που σωπαίνουν. Εξιλέωση. Ψάχνοντας, το ανακαλύπτω και στα ελληνικά «Χόρεψέ με», από αγαπημένο τραγουδιστή εκείνων των χρόνων… Πάλι εκείνων των χρόνων. Των ονείρων, των ματαιώσεων, των αισθημάτων και των αισθήσεων. Της αθωότητας; Ναι!…

Δυο κολονάτα ποτήρια κρασί κόκκινο για σένα και για ’κείνη. Τάζεις τανγκό. Κλείνεις τα μάτια. Δε χορεύεις… Ακούς! Μόνο ακούς… Οίστρος νοσταλγικός, είπαμε. Το αποδίδει εξαιρετικά κι ο Καλογιάννης.

– «Χορεύουμε κυρία;» - Χορεύεις με τη σκέψη.

          Παρασκευή βράδυ, ξεστράτισε ο ύπνος προσμένοντας ένα βροχερό Σαββατοκύριακο. Το είπαν στα δελτία καιρού.

Χόρεψέ με…

Το σύμπαν επιστρέφει πολλαπλάσια!

Είναι που κάποιες φορές η ζωή αρέσκεται –κι εμείς μαζί της– να μας οδηγεί σε μονοπάτια που δεν θα θέλαμε να τα περπατήσουμε. Ωστόσο, είναι κάτι καμώματα που μας παρουσιάζονται κατ’ εξακολούθηση και παρότι θα θέλαμε να τα αποφύγουμε, αυτά –εκβιάζοντας την ανοχή μας– μας παρασέρνουν σε αντιπαραθέσεις, σε μικρότητες και σε καταστάσεις που δεν αξίζουν.

Οι ερυθρόδερμοι της Αμερικής έλεγαν: «Η ψυχή μας είναι ένας μαύρος κι ένας άσπρος λύκος. Θα επιβιώσει αυτός που ταΐζουμε»… Ε, λοιπόν, δεν θα φροντίσουμε πια κανέναν. Γιατί «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώση άλλαξε μήτε την κεφαλή του».

Σηκώνουμε λοιπόν ανάχωμα προστασίας να φτιάξουμε τον προσωπικό μας παράδεισο και τη δική μας κόλαση. Τόπους απροσπέλαστους σε παρείσακτους εισβολείς.

Κι εγώ, βλέπω πως είναι ώρα ν' αφήσω κατά μέρος τις όποιες κακοτοπιές που, αλίμονο, πολλές φορές μας αναγκάζουν να διαβούμε, για να δώσω χώρο σ’ ένα θαυμάσιο δώρο που έλαβα χτες.

Αριστέα σ’ ευχαριστώ!

Εκτίμησα πάρα πολύ το δώρο σου, μα… πιο πολύ τούτο που μου ’γραψες: 

Το σύμπαν επιστρέφει πολλαπλάσια!

Ε, ώρα ήταν να αποκαθηλωθείς κι εσύ Εύα…

Συνετό και φρόνιμο είναι να είσαι εκεί που μπορείς κι έχεις το δικαίωμα να είσαι και... να απουσιάζεις από όπου περισσεύεις… Περίσσευες Εύα. Έκπτωτη κι εσύ του «Εφτανησιακού Παραδείσου»! Μόνο που η έξοδος δεν έγινε συγχρόνως… πήρε ένα διάστημα. Αν και προηγούνται πάντοτε οι κυρίες, εδώ «εδιώχθη» πρώτα ο κακός Αδάμ. Κάπως αργά –«ανταμοιβή των βοηθησάντων»– ήρθε και η σειρά σου. «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου»…

«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς»… Παράδεισο; Εκεί ήταν «μια κάποια λύση». Αν για να λέμε και την αλήθεια δεν έχασε η Βενετιά βελόνι.

Σχέσεις φιλικές, αληθινές, περιστασιακές, ψεύτικες. Σταθμοί και στάσεις. Περαστικοί. Μόνιμοι. Τυχαίοι άνθρωποι και Άνθρωποι θα υπάρχουν. «Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος· κι αν είδες, είδες»! Αληθινός, πολύ αληθινός ο Ελύτης!

Ευχαριστίας μήνυμα ΙΙ

Πάτρα, 29.12.2015

Αγαπητέ μου κύριε Στράτο Δουκάκη

Σας ευχαριστώ πολύ για το βιβλίο σας «Υστερόγραφα μιας διαδρομής». Στα εισαγωγικά κείμενα, αυτό του Δημ. Νικορέτζου και το δικό σας, δίνονται το στίγμα, οι αξίες και οι αφορμές της γραφής σας με πολύ καθαρό και εύστοχο τρόπο.

Διαβάζοντας τα κείμενά σας, διέκρινα την αμεσότητα του λόγου σας μέσα από την ειλικρίνεια, την ευγένεια και την τρυφερότητά του. Στη «δυσανάγνωστη εποχή» μας, όπως γράφετε, εσείς ξέρετε να διαβάζετε βλέμματα, χρώματα, μνήμες, όνειρα και τους ίδιους τους ανθρώπους από τους οποίους αντλείτε «έμπνευση και χαρά». Είστε ένας υποψιασμένος θηρευτής της ομορφιάς…

Σας ευχαριστώ ιδιαίτερα για την αναφορά σας σε στίχο μου και σας εύχομαι «να βγάζετε (συχνά) περίπατο την ψυχή σας, για να μας χαρίζετε σπάνιες εικόνες της μέσα μας αλήθειας.

Φιλικά

Διον. Καρατζάς

Ο ποιητής Διονύσης Καρατζάς γεννήθηκε το 1950 στην Πάτρα, στην οποία ζει και εργάστηκε ως καθηγητής φιλόλογος. Υπήρξε βασικός συνεργάτης του πατρινού λογοτεχνικού περιοδικού «υδρία» (1973-1985) και ιδρυτικό μέλος καθώς και μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του Συμποσίου Ποίησης στην Πάτρα (1981-1985). Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Ένωσης Μουσικοσυνθετών-Στιχουργών Ελλάδας (ΕΜΣΕ). Έχει εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε διεθνείς ποιητικές συναντήσεις στη Γαλλία, Γερμανία, Κύπρο και Ελλάδα. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, αλβανικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά και ολλανδικά.