Οι εφτά αποχρώσεις του… ανερμήνευτου

Παράκληση: Αποφύγετε τυχόν παρερμηνείες. 
Το «σενάριο» είναι άκρως φανταστικό. 

Ένα πράγμα είναι το βιβλίο –και η ταινία, βέβαια– κι ένα άλλο,

το δικό μου σενάριο, βλέποντας

στο άψε-σβήσε κι αναίτια, να μου γυρίζει την πλάτη. 

Χαρά στο πράγμα, θα μου πείτε…

Μη το λέτε, δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει απαρατήρητη.

Κι αυτό το γύρισμα της πλάτης, θέλω να πιστεύω, δεν είναι περιφρόνηση,

  δεν είναι αδιαφορία, δεν είναι απόρριψη...  μέρος της αγάπης είναι!

Επιτρέψτε μου τον ρομαντισμό. Αφήστε με να πιστεύω...

Προσπαθώ να μαντέψω αν υπάρχει κάποιο ύφος απαξίωσης.

Να ερμηνεύσω τα ανερμήνευτα, να εξηγήσω τα ανεξήγητα.

Φοβάμαι αυτό το τόσο προκλητικά οριοθετημένο... «δεν σου ανήκω» που αφήνει να φανεί.

Αφού δεν ανήκεις σε κανέναν, καλή μου, δεν θα λείπεις κι από κανέναν. 

Τόσο απλό… 

 Να ’βαζα έναν καθρέφτη στο βάθος, να δω την όψη της,

όχι αν είναι τόσο όμορφη όσο αφήνει να υποθέσεις…

αλλά το μέσα της, το ανεξερεύνητο, το ασύνταχτο… το αινιγματικό!

Με λόγια ψάχνω την ομορφιά που επίμονα κρύβει.

Λόγια που να ξεφεύγουν από τη μετριότητα της χρήσης τους.

Λόγια που να χαράζουν δυσανάγνωστους και λυτρωτικούς προορισμούς.

Αφήνω τη φαντασία μου να πλανάται στο δικό της κόσμο,

πλάθοντας έναν άλλον, στα δικά μου μέτρα...

Η ερώτηση είναι: Θα μ’ αφήσει, κάποια στιγμή, να ανακαλύψω αυτό που κρύβει;

Αυτό που από τη μια σ’ απωθεί κι απ’ την άλλη σε δεσμεύει;

Έτσι είναι η ζωή. Παίρνει από δω, δίνει απ’ εκεί…

Νοιάζομαι για εντυπώσεις και… παραπλανητικές εικόνες, τέτοιες

που με βάζουν στον κόπο να φτιάξω άσχετους μονόλογους και φανταστικά σενάρια.

Σκηνοθετώ και εστιάζω σ’ ό,τι μπορεί να εκτιμηθεί σωστά.

Σε αποχρώσεις που να παραπλανούν…

Δεν είναι θέμα… αν αυτό που έγινε,

–αυτός ο απίθανος συνδυασμός και η παραλλαγή αποχρώσεων δηλαδή–

έγινε για να αντανακλά και να δίνει άλλη διάσταση στην αναμφισβήτητη θηλυκότητά της.

Έγινε για να γεννούνται αμφιβολίες…

Οι αμφιβολίες ενός απίστευτου χαρακτήρα.

Την προκαλώ και τη βρίσκω ανυπεράσπιστη, μπροστά στο κρίσιμο δίλημμα:

να στρέψει ή να ακολουθήσει τη στενωπό της επίμονης και αινιγματικής σιωπής…

«Τράβα μπροστά κι όπου σε βγάλει κι ας παίζουν ρόλο στη ζωή σου κάποιοι άλλοι»…

 Μη με ρωτάς, πού θες να ξέρω…

Θα ρωτήσω τα τραγούδια να μου πουν αν αυτή η αντίσταση

(η σχεδόν παθητική)

που ανάμεσά μας δίχως λόγο παρεμβάλλεται,

αν είναι αυτό το «ΝΑΙ» που περιμένω να μου πεις και... όλο αναβάλλεται.

Έσβησες το φως...
Δεν υπάρχει διάθεση… Υπάρχει όμως ο επίλογος.

Ένας απρόσμενος επίλογος που πληγώνει.

Τόσο απρόσμενος που δίνει την αίσθηση ή μάλλον το «άρωμα» του τέλους…

Ένας ψίθυρος που αρμενίζει σε αμήχανους αποχαιρετισμούς και σ’ ένοχα «αντίο».
Άλλωστε χρόνια και χρόνια τώρα, η ανατολή γίνεται δύση.

Γενικά σ’ αυτή τη ζωή σπαταλάμε τόσο χρόνο σε ανεκπλήρωτες επιθυμίες
και... ανολοκλήρωτες προσπάθειες, 

μέσα σε μια πραγματικότητα που, δυστυχώς, δεν μας συμπεριλαμβάνει...

Επεξεργασία φωτογραφίας: Μηθυμναίος

Και δυο τραγούδια με σημασία… η σημερινή επιλογή μου…