Πόσα ακόμη μας επιφυλάσσει η ζωή μας,
αναρωτιέμαι… Δεν βάζω όρκο, αλλά θα πρέπει να το είπε ο Λουντέμης:
«Στην αγάπη δεν υπάρχουν
δρόμοι έτοιμοι. Τους φτιάχνεις».
Τέλος πάντων, όποιος και
να το είπε το υιοθετώ! Κι άλλο ένα που υιοθέτησα τούτες τις μέρες είναι τούτο: «Στους κήπους υπάρχουν απ’ όλα (όπως λένε,
«απ’ όλα έχει ο μπαχτσές»), υπάρχουν
όμορφα λουλούδια, πρασινάδα, αγριάδες…» και στις άκρες, υπάρχουν δυστυχώς και
τσουκνίδες, συμπλήρωσα εγώ. Αυτός είναι ο κήπος μας κι εμείς συγκάτοικοι του
χώρου. Συνυπάρχουμε. Εκόντες άκοντες.
Υπέροχος ο κήπος! Οι αγριάδες μόνο και... οι
τσουκνίδες, που άρχισαν να φουντώνουν, σε χαλάνε, αλλά… εσύ αποφασίζεις να κοιτάς μόνο την ομορφιά που ξεχωρίζει, όπως
και να ’ναι.
Διαλέγεις
από τα λουλούδια του κήπου, αυτά που σε ελκύουν, τα θαυμάζεις, τα μυρίζεις, τα κόβεις
με λίγη από την πρασινάδα και με πολλή αγάπη τα τοποθετείς στο βάζο σου… Εκεί
στο αγαπημένο σου παράθυρο. Για σένα...
Ωστόσο, με τον καιρό, διακρίνεις
πως κάποια άρχισαν να μαραίνονται και να γέρνουν και παρ’ όλο που χαλάει η
αισθητική της ομορφιάς, τ’ αφήνεις διπλωμένα να υπάρχουν μέχρι που το
κοτσάνι, δεν αντέχει… και σπάει. Η σήψη επήλθε. Τι άλλο να κάνεις…
Τα βάζεις παραδίπλα
σ’ άλλο βάζο, έστω, μαραμένα… να σου θυμίζουν πως κάποτε είχαν ζωντάνια, μα δεν
άντεξαν. Ίσως να προτιμούσαν το δικό τους περιβάλλον εκεί στον κήπο, στην παρέα
τους με τ’ άλλα… Ίσως… Που να ξέρεις… Ποτέ δεν ξέρεις…
Στο
βάζο μένουν τα λίγα που δεν λύγισαν, που το κοτσάνι τους αντέχει ακόμη. Αλλάζεις
το νερό τους, τα περιποιείσαι, τους μιλάς. Το χρειάζονται. Θέλεις κι εσύ να τ’ ακούσεις
να σου μιλάνε, να μοιράζονται μαζί σου ό,τι δίνεις.
Φανταστείτε να γινόταν, να
μπορούσαμε κι εμείς –αληθινά και άφοβα– να ξεδιπλώναμε όλες τις αποχρώσεις των
συναισθημάτων μας…
Σας αφήνω με τον John Lennon και το Imagine
Σας αφήνω με τον John Lennon και το Imagine
Πολύ αισθηματική η δημοσίευσή σου σήμερα φίλε μου, γεμάτη ιδεαλιστικές εικόνες αυτές που δεν τολμάς να εξωτερικεύσεις μήπως δεν βρεις ανταπόκριση αλλά με τα λουλούδια γίνεται μια αντανάκλαση της ωραιότητας του εσωτερικού κόσμου σου, είναι τόσο όμορφος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφεις (Φανταστείτε να γινόταν, να μπορούσαμε κι εμείς –αληθινά και άφοβα– να ξεδιπλώναμε όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων μας…)
Θα ήταν ένας παράδεισος μια ΕΔΕΜ διότι πως να το κάνουμε τα αισθήματα θέλουν ανταπόκριση από το ωραίο Φύλο.
χαιρετώ
Γαβριήλ
Tην καταχώρησα σαν παραβολή, Γάβο, όχι ότι δεν τολμώ να πω ή να γράψω τα πράγματα με το όνομά τους, αλλά ποιος καταλαβαίνει τους ανθρώπους… Τα λουλούδια είναι διαφορετικά… στην ομορφιά, στην αθωότητα, σ’ αυτό που εκπέμπουν που είναι αληθινό κι όχι ψεύτικο… Ξέρεις με τα λουλούδια πιάνεις κουβέντα κι όσο τους μιλάς, τόσο σε καταλαβαίνουν, τόσο ζωντανεύουν, γίνονται πιο όμορφα… Γιατί, όπως λες κι εσύ: «πως να το κάνουμε τα αισθήματα θέλουν ανταπόκριση…» και έχεις απόλυτο δίκιο.
ΔιαγραφήΜε τα πιο φιλικά μου αισθήματα
Γειά σου και πάλι Στράτο μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθώς διαβάζω επανειλημμένως αυτή εδώ την ανάρτησή σου φίλε μου, δεν ἐχω ιδέα γιατί στριφογυρίζει βαθιά μέσα στον εγκέφαλό μου και γιομίζει το στόμα μου το τραγούδι «Θα πάω στην Ζοὐκλα με τον Ταρζάν τον παιδικό μου φίλο!»
Θυμάμαι το τραγουδούσα όταν πρωτοβγήκε, εδώ και καμιά πεννηνταριά σχεδόν χρόνια, καθώς εκείνο τον καιρό περιδιάβαινα στην Ζούκλα της ξενιτιάς και προσπαθούσα να ορθοπλωρίσω και να συμβιβαστώ με το περιβάλλον, που η μοίρα μου είχε τάξει να ζω!
Πιθανώς να ένοιωθα τότε ότι ήταν καλλίτερα να πάω να ζήσω στο περιβάλλον της ζούκλας με το Ταρζάν παρά στο περιβάλλον που ζούσα και ξέσπαγα τραγουδώντας το τραγούδι του! . . .
Μήπως λοιπόν ενδομύχως αισθάνομαι και τώρα το ίδιο και η ανάρτησή σου με τους κήπους και τα μαραμένα λουλοὐδια σου μου ξὐπνησαν αυτό το αίσθημα και υποσυνειδητά το εξωτερικεύω μ’αυτό το τραγούδι;;; Θαρρώ είναι πολύ πιθανόν! Άλλωστε δεν είναι γεγονός ότι εν συγκρίσει με το τότε περιβάλλον το σημερινό μας περιβάλλον έχει γίνει χειρότερο από το περιβάλλον της Ζούκλας;;;
Τι νομίζεις λοιπόν μακρινέ μου φίλε;;; Μήπως είναι καιρός να τα μαζευούμε κι’εμείς, κανά δυό τρία καλά φιλαράκια, και να πάμε στην Ζούκλα με τον Ταρζαν να τα περνάμε φίνα; . . . κι’ αν μας φάνε τ’ άγρια θηρία και μας γράψει και η ιστορία. . . τουλάχιστον θα έχει γίνει κάτι καλό. . . Θα χορτάσουνε τα κακόμοιρα θηρία που θα μας φάνε γιατί πεινάνε ενώ οι άνθρωποι εδώ μας τρώνε για γούστο!!! Έτσι για πλάκα που λέμε!!! Τι λες λοιπόν καλέ μου φίλε;;; Λες να ήγγικεν η ώρα;;;
Πάντα ο φίλος σου,
Δημήτρης
Είναι κι αυτό μια λύση, Δημήτρη, αλλά νομίζω πως κι εκεί, μετά από λίγο καιρό, θα ψάχνουμε για άλλα μέρη. Όσο καλή παρέα κι αν έχουμε κάπου θα μπλέκουμε… Αν, τελικά θα έπρεπε να γίνει κάτι τέτοιο θα προτιμούσα μια ζούγκλα δίχως Ταρζάν, αλλά μια τροπική, εκεί στα μέρη που έζησα.
ΔιαγραφήΠάντως, όπως γράφω και στον Γαβριήλ, είναι μια παραβολή για τον περίγυρό και τους ανθρώπους που, κατά κάποιο λόγο, επιλέγουμε και συχνά συμβαίνει στην πορεία να στραβώνει η κατάσταση. Επιλέγουμε και μας επιλέγουν στην συνύπαρξη…
Αν τ’ αποφασίσεις τελικά φεύγουμε κι αν μας αρέσει καθόμαστε εκεί όχι με τον Ταρζάν πάντως, θα προτιμούσα τη… Τζέιν!
Στράτο μου πίστεψέ με κι' εγώ προτιμώ την Τζέϊν, μόνον που δεν ξέρω αν η λαβωμένη μου καρδιά θα αντέχει τα καπρίτσια της! . . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς είμαστε όμως καλά και για τώρα ας χαιρόμαστε τις ημέτερες Τζέϊνς! Για το μέλλον όταν πάρουμε κάποια απόφαση έχει ο Θεός! . . . Πάντως η συνύπαρξη πρέπει να υπάρχει γιατί είναι αποτελεσματική στην ειρήνη! . . .
Δ.Τ.
Αυτό έλειπε, φίλε μου, να είχες διαφορετική γνώμη.
ΔιαγραφήΑλλά, όπως πάντα σωστός εσύ, μάλλον θα χαιρόμαστε τις "ημέτερες"...
Που να ψάχνουμε τώρα...
Ξέχασα να σου αναφέρω ότι αύριο Κυριακή τα Πατριωτάκια μου δηλαδή ο Αμερικάνικος "Ολυμπιακός μου" παίζει στον ημιτελικό κι'αν τα καταφέρει σε δυό εβδομάσες θα λάβει μέρος στον τελικό (ΣΟΥΠΕΡ ΜΠΩΛΛ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαίνεις λοιπόν ότι θα μείνω μεταξεταστέος και στα "μαθήματά μου" και στην αλληλογραφία μου! . . .
Περιμένω πάντως τις ευχές σου και στήριξη!
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ
Δημήτρης
Τότε να σου ευχηθώ από καρδιάς φίλε, και με τη νίκη!
ΔιαγραφήΚαι μετά τα επινίκεια, ρίξ' το στη μελέτη.
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!!
Επέστρεψα χτες το βράδυ, άνοιξα για λίγο και με είδα στο μπουκέτο με τα όμορφα λουλούδια. Αν και σύντομη η ματιά μου, είμαι σίγουρη γι' αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗλιόλουστο το Σαββατοκύριακο σήμερα. Καλή συνέχεια.
Καλώς όρισες, Νόρα!
ΔιαγραφήΜα ναι... γιατί να μην είσαι εκεί ανάμεσα. Σίγουρα είσαι και λάμπεις!
Να χαρείς το θαυμάσιο τούτο Σάββατο! Αύριο θα είμαι στους Ερεσαίους, εσύ θα πας; Αν ναι θα σε δω.
Στράτο, ήταν πολύ ''ευγενικό'' που ασχολήθηκες και ύμνησες ότι πιο όμορφο υπάρχει πάνω στη γη. Τα λουλούδια!!.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λουλούδια που για μένα είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, ίσως καλύτερος και από τα ζώα.
Μπορεί σε κάθε σπίτι να μην υπάρχει ένα μικρο η μεγάλο ζώο, σίγουρα όμως υπάρχει κάποιο λουλούδι. Μπορεί να είναι ζωγραφισμένο η κεντημένο σε κάποιο κάδρο, μπορεί να είναι αποξηραμένο να ''γεμίζει'' μια γωνιά και να ταιριάζουν τα χρώματά του με το ύφασμα του σαλονιού, η ολόφρεσκα και μυρωδάτα στο κρυστάλλινο βάζο στη μέση του τραπεζιού.
Όπου και να είναι, όπως και να είναι, τα λουλούδια, μας συντροφεύουν σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Σε λύπες σε χαρές (να οι ανθοδέσμες ), σε γιορτές και επισκέψεις ( οι γλάστρες ), στις ερωτικές μας απογοητεύσεις ( τι τραβάνε οι καημένες οι μαργαρίτες ), στη διασκέδασή μας -μπουζούκια- ( να τα πανεράκια με τα γαρύφαλλα ).
Και δεν είναι μόνο αυτό. Τα λουλούδια και έξω από τον κήπο και μαραμένα και με σπασμένο το κοτσάνι η στο βάζο η στο παράθυρο, ομορφαίνουν και μοσχοβολούν ( βασιλικός κι αν μαραθει, τη μυρωδιά την έχει ) κι εμείς για να ικανοποιήσουμε κάτι αρρωστημένες ιδέες και σκέψεις, τα χωρίζουμε και τα βαφτίζουμε σε λουλούδια του κακού. Θα έχεις ακούσει που λένε..μη στέλνεις αυτό το χρώμα τριαντάφυλλα γιατί σημαίνει μίσος.
Αλήθεια Στράτο, πότε θα μπορέσουμε αληθινά και άφοβα να ξεδιπλώσουμε όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων μας να μοσχοβολήσει η ψυχή μας!!!.
Hello!!! από την παγωμένη Βοστώνη.
Γιώργο σ' ευχαριστώ, πρωτίστως, για την επίσκεψή σου και το "χορταστικό" σχόλιό σου για τα αγαπημένα μας λουλούδια, πραγματικά στολίδια που μας χάρισε ο Δημιουργός για να ομορφαίνουν τη ζωή μας. Με όποιον τρόπο κι αν τα δούμε θα μας "συντροφεύουν" και θα μας δίνουν αισιοδοξία. Κι όπως "οξειδωθήκαμε μες στη νοτιά των ανθρώπων" που λέει και ο ποιητής, αναζητάμε το μοσχοβόλημα της ψυχής μας, μέσα από τα συναισθήματα που χαρίζουμε και τη μοσχοβολιά τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα 'σαι καλά και τους χαιρετισμούς μου στην αγαπημένη μου Βοστώνη!
Καλέ μου φίλε Στράτο
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκούγοντας αυτό το αγαπημένο τραγούδι που μας χάρισες, διάβασα το κείμενο σου με μεγάλο ενδιαφέρον!
Παραβολική η προσέγγιση σου με τα λουλούδια και μελαγχολική...
Πάντως τα μαραμένα και τα έχοντα υποστεί σήψη, δεν τα κρατάμε, κόβουμε καινούργια!
Με ειλικρινή φιλία
ΥΓ. Θερμά συλλυπητήρια για τον φίλο σου. Είθε να αναπαύεται εν ειρήνη...
Να όμως που εγώ, Μάγδα, τα κρατάω για να μου θυμίζουν πως κάποτε είχαν κι αυτά ζωντάνια. Μου χάριζαν την ομορφιά τους... μα δεν άντεξαν κι άντε να ξέρεις το γιατί…
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ για τα συλλυπητήριά σου.