Απ’ όνειρο σ’ όνειρο μας πάει η ζωή…

Είχα γείρει στην πολυθρόνα μου με τα μάτια κλειστά και παρέα μια απαλή μουσική, που ποτέ δε λείπει. Στο μυαλό μου φτερουγίζουν αταξινόμητες οι σκέψεις. Με στριφογυρίζει ο ύπνος, το νιώθω, αλλά προς στιγμή ούτε εγώ καταφέρνω να κοιμηθώ, μήτε αυτές. Τελικά είναι τέτοια η χαλαρότητα που δεν το βλέπω ν’ αντέχω και πολύ. 

Είναι ο Αύγουστος που τελειώνει και το καλοκαίρι που φεύγει... Κι αυτό αφήνει μια αδιόρατη θλίψη. Στιγμές μοναξιάς που σε κάνουν να ψάχνεις και πάλι στα αζήτητα να βρεις τα στολίδια της ψυχής σου. Απομεινάρια του παλιού εαυτού σου που υπάρχουν ακόμα μέσα σου. Που αναβλύζουν σαν μικρές ριπές γαλήνης και ευτυχίας. Κι ας τ’ αμφισβητούν μερικοί… καχύποπτοι.

Τα βλέφαρα έχουν βαρύνει, δεν αντέχω…

           Ένα όμορφο μελαχρινό κορίτσι, ντυμένο στα μαύρα, μ’ ένα ποτό στο χέρι, ήρθε  κι ακούμπησε στο απέναντι τοιχάκι. Αγναντεύει τη θάλασσα. Συμπτωματικά το ραδιόφωνο παίζει το: «… πώς να σωπάσω μέσα μου / την ομορφιά του κόσμου; / ο ουρανός δικός σου, / κ’ η θάλασσα στα μέτρα σου!». Πόσο ταιριάζει τούτος ο στίχος με τη στιγμή…

Σηκώνομαι και τραβώ την κουρτίνα. Ντράπηκα μ’ αυτό που έκανα, πιστέψτε με.  Ήταν σαν ν’ άνοιγα την καρδιά της και κοίταγα μέσα. Εκείνη συνεχίζει ν’ ατενίζει τη θάλασσα. Χάνεται. Παραιτείται, θαρρείς, από την ύπαρξή της. Χαμηλώνω το ράδιο. Τώρα ακούγεται απόμακρη η τζαζ μουσική απ’ το μπαράκι. Το σαξόφωνο σκίζει τη νύχτα… Εκείνη λικνίζεται. Δήθεν... Εισχωρεί σε άλλον κόσμο. Παραδίδει το νου της ποιος ξέρει που.

               Παραθαλάσσια νύχτα. Γλυκιά μουσική... σαν τη νύχτα. Νύχτα μεθυστική... σαν εκείνη. Έμεινε εκεί. Μόνη. Έπινε όποτε θυμόταν πως κρατούσε στα χέρια της ένα ποτήρι. Έπινε δήθεν. Πόσο μπορεί να γεμίσει τη μοναξιά της ένα ποτό; Κι ένα υπέροχο τραγούδι; Τέτοιες νύχτες, τέτοιες ώρες, τέτοιες στιγμές είναι που πεθαίνουν οι καλοκαιρινοί έρωτες.

           Αλίμονο σε εκείνα τα κορίτσια που σαν βρούνε εμπρός τους τέτοια ομορφιά, παρ’ όλες τις φουρτούνες του μυαλού τους, ανέμελα αρμενίζουν… Λες και οι σκέψεις τους δεν τα προκάλεσαν, ούτε στιγμή, να τις κλέψουν… να τις στολίσουν με κείνη την αγάπη που έδειχνε πως έλαβε κι αυτή τέλος. Όπως κι ο Αύγουστος, Όπως το καλοκαίρι. 

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με ξύπνησε… κι έμεινε το όνειρο στο τελείωμα. Πάει το όμορφο μελαχρινό κορίτσι. Πάει το όνειρο. Πάει ο Αύγουστος. Πάει το καλοκαίρι. Αταξινόμητες σκέψεις. Μουσική. Θλίψη. Όνειρο. Μελαχρινό κορίτσι. Έρωτας. Τέλος. Αύγουστος. Καλοκαίρι. Και πάλι όνειρο. Έτσι είναι η ζωή απ’ όνειρο σ’ όνειρο μας πάει…