Αυτό είν’ το θέμα…

Είναι προτιμότερο –χίλιες φορές– να γίνεσαι ρομαντικός σύμμαχος όλων αυτών των εικόνων που φέρνει η μνήμη, από το να ασχολείσαι με τα κακώς κείμενα (ή τα κακώς εννοούμενα) της μικρής τούτης ιδιότροπης (και κάθε φορά χειρότερης) κοινωνίας των ευκαιριακών σχέσεων, που δεν σου επιτρέπουν να είσαι αυθεντικός.

Ήταν απόβραδο και διάβαζα όσα έγραψες τις προάλλες στο ιστολόγιό σου, φίλε Γάβο*, για να ακριβολογώ «Το μυστικό της σταγόνας» και μ’ άγγιξαν. Κάθε φορά και πιο πολύ, διαπιστώνω, πως έχεις τον τρόπο να ανακυκλώνεις τη θύμηση και να φέρνεις, με τόση γλαφυρότητα, εκείνο που έζησες, στο τώρα.

Σε διαβάζω και νιώθω να γειτονεύουν οι καρδιές μας και ν’ αλητεύουν ανάμεσα στη φαντασία και το όνειρο. Η νοσταλγία σου είναι εμφανής και η ακράτητη μνήμη που διαθέτεις, δίνουν αιτίες κι αφορμές σε «οξειδωμένες μνήμες», σαν τη δική μου, να ξεσπάσουν. Να γδέρνουν και να ξεφλουδίζουν το μέσα μου. Να συγκινούν σε βαθμό που χάνομαι κι εγώ σε κάτι τέτοια.

 Σε διαβάζω κι είναι δειλινό. Γεμίζει ο νους μου με κάτι αξέχαστα δειλινά. Απ’ αυτά τα ίδια που, δικαιωματικά μου ανήκουν. Που πέφτουν στο μερίδιό μου. Τα ίδια σπίτια, τα ίδια δέντρα, οι ίδιες ρίζες, η ίδια ηλιαχτίδα, ίδιες και οι τριανταφυλλιές. Ακόμα και το νυχτολούλουδο στη γωνιά που αναστενάζει όλη νύχτα το ίδιο είναι. Ευωδιάζει και το γιασεμί. Κι αν ξεθωριάζει ο χρόνος τις εικόνες, τη μυρωδιά με τίποτα δεν μπορεί να τη διώξει. Μένει εκεί, καλά κρυμμένη στην ψυχή μας. Αναλλοίωτη. Έτσι μύριζαν μέσα μου όλα εκείνα, στα ζεστά απόβραδα του καλοκαιριού. Ακόμα μυρίζουν… Γι’ αυτό πάντα θα στέκομαι σε τούτα τα –πάντα υπέροχα– σπαράγματα της μνήμης, γιατί αυτό μ’ ευχαριστεί! Αυτές τις εικόνες κουβαλώ κι εγώ επίμονα στο μυαλό μου. 

Αυτό είν’ το θέμα…

Εσύ γράφεις:

«Από μακριά φαινόταν σαν μια δροσοσταλίδα αιωρούμενη από ένα  παραδεισένιο δένδρο αυτό της μνήμης μου, την κοίταξα με αγάπη, ήταν γεμάτη όνειρα, γεμάτη νοσταλγία. Από μέσα της περνούσε μια ηλιαχτίδα όπου αντανακλούσε όλα τα χρώματα της ίριδος. Δίπλα μου μια τριανταφυλλιά, την θυμήθηκα, υπήρχε από τότε που υπήρχα σαν παιδί, έκοψα ένα από τα κάτασπρα τριαντάφυλλά της, το έφερα κοντά μου το μύρισα μια ευωδιά ξέφρενης παιδικής χαράς γέμισε το είναι μου. Πιο πέρα μια λουΐζα, τα φύλα της μύριζαν όπως τότε που ήμουνα παιδί, αναμνήσεις της μάνας μου φούντωσαν στο  μυαλό, έτρεξα και της άδειασα μια μπουκάλα νερό στην ρίζα της, ήταν η ίδια ρίζα από τότε, τίποτα δεν είχε αλλάξει. Μόνο εμείς οι άνθρωποι, μιας και είμαστε θνητοί οι παλαιότεροι είχαν φύγει με την βάρκα του Αχέροντα. Έτσι αισθάνθηκα μόνος με συντροφιά τις αναμνήσεις, από μια εποχή που δεν υπάρχει πλέον. Ένα  αγκάθι απ το κάτασπρο τριαντάφυλλο τσίμπησε το δάχτυλό μου, μια σταγόνα αίμα κατακόκκινη γεμάτη ζωντάνια γεννήθηκε, με έκπληξη την τίναξα παρέκει, έπεσε πάνω στην δροσοσταλίδα αυτήν της μνήμης μου και έσπασαν και οι δυο».

Κι εγώ ρωτάω: Γίνεται να τα διαβάζεις και να μην ξεφλουδίζεται το μέσα σου;

Αυτό είν’ το θέμα…

* Γάβο, εν τω μεταξύ, είναι το «χαϊδευτικό» που «κόλλησα» στο φίλο μας Γαβριήλ Παναγιωσούλη (και το δέχτηκε…) αφού το «ξεκόλλησα» αυθαίρετα από έναν μεγάλο Λατινοαμερικάνο συγγραφέα τον Γαβριέλ Γκαρσία Μάρκες, που οι φίλοι του τον φώναζαν Γάβο.