Αυγουστιάτικο πρωινό

Θα ’ταν λίγο πριν τις εφτά. Αν είχα πώς να δω την ώρα θα το έγραφα έτσι: ήταν 6 και 47 ακριβώς, ας πούμε. Αλλά συμβαίνει τα καλοκαίρια ν’ απαρνιέμαι το ρολόι. Αποδεσμεύω το χρόνο, τον αφήνω να κυλάει όπως εκείνος θέλει… Μόνος του!

Ήταν η ώρα εκείνη, που ακόμη κι ο ανέφελος ουρανός δεν είχε αποφασίσει για το χρώμα του. Η θάλασσα, αναποφάσιστη κι αυτή, ήρεμη, ατάραχη, ακύμαντη, θαρρείς και ήταν λίμνη, τον μιμείται. Θα έλεγα ότι το χρώμα τους πάει προς το γαλάζιο. Στο πολύ ανοιχτό. Σχεδόν λευκό. Το λευκό της αγνότητας. Όπως κι η ώρα…

Στην άκρη του λιμανιού, η σκιά του μόλου, κάνει τη θάλασσα λίγο γκρίζα. Προς στο πολύ ανοιχτό. Σχεδόν λευκό. Μόνο οι βάρκες που ’ναι δεμένες στη σειρά, η μια δίπλα στην άλλη, καθρεφτίζουν στο νερό, η κάθε μια, το δικό της χρώμα κι είναι σαν ν’ απλώνονται στην επιφάνειά του πολύχρωμες θαλασσινές σερπαντίνες. Μονάχα το διάστημα που αφήνουν μεταξύ τους παραμένει γκρίζο απαλό. Σχεδόν λευκό. Τόσο κοντά το γαλάζιο με το γκρίζο…

           Στο χέρι μου κρατούσα ένα ολοστρόγγυλο βότσαλο, που είχα συμμαζέψει  πρωτύτερα από την ακροθαλασσιά. Με είχε εντυπωσιάσει το χρώμα του και το προόριζα για τη συλλογή μου. Και εδώ, μέσα στην απόλυτη σιωπή, που ένα γύρω όλα κρατούσαν την ανάσα τους, σκέφτηκα να το θυσιάσω. Να το ρίξω στο νερό, να ταράξω τη φυσική τάξη των πραγμάτων, την ηρεμία που επικρατούσε. Να κάνω τη θάλασσα ν' ανατριχιάσει, να ριγήσει, να σπάσω την αρμονία της στιγμής… 

Το πέταξα, κι απ’ το σημείο που έπεσε άρχισαν να σχηματίζονται μικροί κύκλοι που άνοιγαν και μεγάλωναν κι απομακρύνονταν μέχρι που έφτασαν ν’ αγγίξουν ένα γλαροπούλι που έπλεε πιο πέρα. Δεν είχα προσέξει την ύπαρξή του. Κι αυτό το άμοιρο δε φοβήθηκε καθόλου με το απρόσμενο κυματάκι· αντίθετα έδειχνε να του αρέσει. Μου ’δωσε την εντύπωση πως χαμογελούσε. Μάλλον το πήρε για παιχνίδι…

Αν είχα κι άλλα βότσαλα θα συνέχιζα κι εγώ το παιχνίδι… Να προκαλώ τη θάλασσα, να μην την αφήνω στην ησυχία της. Δεν είχα όμως. Το ένα και μοναδικό που διάλεξα για άλλο σκοπό, το έριξα στην αγκαλιά της.

       Δεν μετάνιωσα για το πανέμορφο βότσαλο. Μου χάρισε μια θαυμάσια πρωινή εικόνα. Μετάνιωσα που δεν είχα μαζί μου την κάμερα, για να κρατήσω τη στιγμή. Μήτε το κινητό μου. Τι παράλειψη… 

Λεπτομέρειες θα μου πείτε. Για σκεφτείτε όμως πόσο μοναδική γίνεται μια τέτοια στιγμή που κατορθώνει να σε ξεμακραίνει από τις έγνοιες της καθημερινότητας που μας βασανίζουν. Όλους.

Για ένα λόγο, πάντως, δεν συγχωρώ τον εαυτό μου. Γιατί πιστεύω πως κάθε εικόνα είναι ένα ταμιευτήριο στιγμών που χρειάζονται να αποτυπωθούν. Κι εγώ δεν μπόρεσα να το κάνω. Μόνο γι’ αυτό το λόγο. Ωστόσο, κρατάω τη στιγμή στα μάτια μου, όσο γίνεται. Κι απ’ αυτά, τη μεταφέρω σε τούτη εδώ την ανάρτηση και τη χαρίζω σ’ εσάς.

Υ.Γ. 1- Διευκρίνισα ότι δεν είχα κάμερα μήτε κινητό. Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.

Υ.Γ. 2- Από σήμερα τα σχόλια θα παραμείνουν ανοιχτά... Έληξε η ποινή μου, η αυτοτιμωρία μου.