Και το όνομα αυτού Αντώνιος

Και το όνομα αυτού: Αντώνιος

Στο μικρό παραθαλάσσιο εκκλησάκι του Αγίου Κυπριανού στην Άνδρο

βαφτίσαμε το περασμένο Σάββατο 22 Ιουνίου το μικρό εγγονάκι μου.

Ο μικρός, άψογος στη συμπεριφορά, έκλεψε την παράσταση!

Πρωταγωνιστής με τα όλα του!

Εδώ μερικές φωτογραφίες με τους γονείς, τους νονούς, τον παππού και τις γιαγιάδες…

Στο μέσον το μικρό και ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Κυπριανού, δίπλα στη θάλασσα.

Στιγμές από το μυστήριο…

Και οι μετ’ έπειτα στιγμές …

μέχρι τα ξημερώματα σε μια αξέχαστη βραδιά πανσέληνη, με πανέμορφη θέα, εδέσματα, τραγούδι, και με τους υπέροχους φίλους που μας τίμησαν με την παρουσία τους!

Αντωνάκη μας, έτσι όπως ήταν η βάφτισή σου να είναι και η ζωή σου! Χαρούμενη!

Χαϊδεύοντας αναμνήσεις…

Είναι κάτι παρατημένα άλμπουμ και κάποια κιτρινισμένα κουτιά όπου μέσα τους φυλάμε παλιές φωτογραφίες. Είναι η ανάγκη να διατηρούμε μέσα σ’ αυτά το παρελθόν μας. Εκεί μέσα παλιώνει ο χρόνος μαζί με τα πρόσωπα, τις ημερομηνίες και τις αναμνήσεις. Έτσι ανάκατα. Οι φωτογραφίες σαν στοιχειωμένα ίχνη, μου προσφέρουν τη δυνατότητα εκεί να βρίσκω τους ανθρώπους μου, τους φίλους μου, πρόσωπα που έχω λησμονήσει κι άλλα που δεν υπάρχουν πια. Αποτυπώματα ανθρώπων, στιγμές, γεγονότα, σπίτια, τόπους… Μόνο και μόνο κοιτώντας τα, ξανά και ξανά, καταλαβαίνω ότι πολλά έχουν αλλάξει. Κατ’ αρχήν άλλαξα εγώ. Έχω την εντύπωση ότι οι παλιές φωτογραφίες, για πολλούς είναι ενθύμια, για άλλους λάφυρα…

Είναι φορές, που πιάνω τον εαυτό μου με τη νοσταλγική επιθυμία να τ’ ανοίξω, να τα ψάξω. Να θυμηθώ… Κάποια πράγματα δε ξέφτισαν μέσα μας. Προ ημερών, άνοιξα ένα τέτοιο κιτρινισμένο κουτί με παλιές φωτογραφίες κι αμέσως ένα άρωμα ξεχείλισε γύρω μου. Άρωμα άλλων εποχών και μιας ομορφιάς που δεν χάνεται. Σ’ αυτό το μικρό κουτί, συνάντησα φυλαγμένη την ασήμαντη ρότα της ζωής μου. Τον απόηχο των ονείρων μου και τα υστερόγραφά τους. Πως γίνεται να επικεντρώνω πάντα την προσοχή μου στα υστερόγραφα, ακόμα δεν το έχω εξηγήσει. Πως σ’ ένα τόσο δα μικρό κουτί χώρεσαν τόσες στιγμές -στιγμές θυμίαμα- ακόμα δεν το έχω καταλάβει. 

Τις πέρναγα, μια μια, όπως ακριβώς τις είχε περάσει κι ο χρόνος. Τις ξαναζούσα. Όλες κάτι είχαν να μου διηγηθούν. Συναισθήματα απλωμένα. Θεριεύει η νοσταλγία. Χαμογελώ.  Τις χαϊδεύω. Ποτέ δεν χάιδεψα έτσι μια ανάμνηση. Ποτέ δεν ακούμπησα το χέρι μου, με τέτοιο τρόπο, σε κάτι που πια δεν υπάρχει.

Κοιτάζω τη βροχή, βροχή μου…

Κοιτάζω τη βροχή, βροχή μου… ίδια τα μάτια σου καλή μου 

κι όπως κυλά στα πεζοδρόμια γυρνάει ο νους σε ονειροδρόμια…

Οι φωτογραφίες από το διαδίκτυο

η Αγράμπελη μας ταξιδεύει…

Η καλή μου φίλη, η Αγράμπελη του Βορρά (από την πανέμορφη Καστοριά) με εξέπληξε σήμερα με την ανάρτησή Ταξίδι στην Μυτιλήνη, στο ιστολόγιό της «Αν γινόμουν φωτογράφος»!  Με πολύ ωραίες φωτογραφίες από το νησί (μου) και προ πάντων από τη φύση του. Και να ήταν μόνο αυτό; Όχι! Την ανάρτηση αυτή την αφιέρωσε στην αφεντιά μου!… Λόγω καταγωγής βέβαια.

Να όμως που οι εκπλήξεις δεν σταματάνε αφού και στο άλλο μπλογκ της, το  «Αγράμπελη». «ξαναχτυπά» και σ’ αυτό με τον τίτλο: Ταξίδι στην Μυτιλήνη (και η αφράτη μαγείρισσα), το οποίο μου επέτρεψε να το αναδημοσιέψω, όπως θα διαβάσετε παρακάτω.

Ταξίδι στην Μυτιλήνη (και η αφράτη μαγείρισσα)

Με το που πιάσαμε το πόμολο να σπρώξουμε την καγκελόπορτα, έπιασε να μυρίζει η φλαμουριά με όλη της την δύναμη. Η όσφρηση λέει είναι μία πολύ ισχυρή αίσθηση που σε προδιαθέτει να αγαπήσεις ή να αρνηθείς. Εμείς ανασάναμε βαθειά και "γουργουρίζοντας" από την ευχαρίστηση που νοιώσαμε, προχωρήσαμε στο βάθος της αυλής.

 Η διάθεση, από την αρχή του ταξιδιού, ήταν καλόγνωμη και για τις τρεις μας και αποφασισμένη. «Θα περάσουμε καλά στο νησί, γιατί μας αξίζει». Εύκολα μας κέρδισε η ξεχασμένη από τον χρόνο, πίσω αυλή της μονής. Ένα ξύλινο τραπέζι φαγωμένο από την βροχή, και τον ήλιο  κάτω από μία θεόρατη καρυδιά. Το ίδιο και οι πάγκοι του. Θάμνοι με άγνωστα σε εμάς λουλούδια βάφανε με χρώματα φούξια κίτρινα και πορτοκαλί το πράσινο που κυριαρχούσε. Άπλωσα το χέρι μου και έκοψα ρείκια· ήταν ώριμα και μυρωδάτα, γλυκάθηκα από την άμεση  επαφή μου με την φύση, γαλήνεψε η ψυχή μου. «Νομίζω πως βρίσκομαι σε παραμύθι», ομολόγησα στην παρέα μου.

«Θέλουμε καφέ και λουκουμάδες Αγράμπελη» με προσγειώσανε τα γέλια των κοριτσιών στην επιθυμία του απογεύματος που αποχαιρετούσε την μέρα. «Θα φάμε και λουκουμάδες», αντιγύρισα με πεποίθηση και σιγουριά, από αυτήν την  ίδια σιγουριά  που λένε πως γίνονται τα θαύματα.

Και έτσι, πες-πες, σε εκείνη την αυλή την τριγυρισμένη από αμέτρητες εκκλησίες και μέσα στην σιωπή του Λεσβιακού σούρουπου, στο μαυρισμένο από τον χρόνο τραπέζι και την αίσθηση του παραμυθιού μέσα μας, νομίζω πως φάγαμε τους πιο νόστιμους λουκουμάδες της ζωής μας, ζεστούς και μυρωδάτους, που μας τους πρόσφερε η πιο απροσδόκητη και καλοδεχούμενη παρουσία. Μία αφράτη και χαμογελαστή, κοκκινομάγουλη και με άσπρη ποδιά μαγείρισσα, πλάσμα της φαντασίας μας, από αυτά που σου χαρίζονται και σου χαρίζουν ό,τι θες…

Φύγαμε πλήρεις, την ώρα που έπεφταν οι σκιές, έχοντας μέσα μας μια αβεβαιότητα που έμοιαζε απολύτως με βεβαιότητα για όσα νοιώσαμε ετούτο το θαυμάσιο απόγευμα. Το άρωμα της φλαμουριάς καθώς διαβαίναμε την θεόρατη καγκελόπορτα μύριζε ήδη νοσταλγία. Κόψαμε ένα κλαράκι της και σιωπηλές αλλά γεμάτες θαυμασμό πήραμε τον δρόμο της επιστροφής…

(Αφιερωμένο. Στην παρέα της Μυτιλήνης)

Ντίνα, σ’ ευχαριστώ!

Γιώργος Καμβυσέλλης (κάτι μεταξύ Μυριβήλη και Καζαντζάκη)

«Ανασαμιές»! (χρονογραφήματα), Εκδόσεις Μύστις, Ηράκλειο 2013, σελ. 214

Οι «Ανασαμιές», είναι μια ξεχωριστή συλλογή με εξήντα επιλεγμένα, από τα τριακόσια (!) χρονογραφήματα που έχει δημοσιεύσει ο πολυγραφότατος συγγραφέας Γιώργος Καμβυσέλλης (κάτι μεταξύ Μυριβήλη και Καζαντζάκη)* ευκολοδιάβαστα, με λογοτεχνική δομή και σπιρτόζικο ύφος, που χαρίζουν ευχάριστες ώρες, προβληματισμό, νόστο και καυστικότητα σερβιρισμένα με ένα δηκτικό αλλά χιουμοριστικό πολλές φορές τρόπο ώστε να μην μπορείς να τα σταματήσεις στη μέση. Εξ άλλου μια ανασαμιά είναι το καθένα!

Θέματα επίκαιρα και διαχρονικά, ψυχογραφικά, κοινωνικού ενδιαφέροντος που επαγωγικά σου εμφυτεύουν αβίαστα προτάσεις και κάλεσμα να συμμετάσχεις στον ανέλπιδο αγώνα του για τη σωτηρία της σημερινής αναβράζουσας κι υποβαθμισμένης κοινωνίας.

Είναι σα γλυκές μπουκιές, «σερβίρισμα ψυχής» έλεγε ο Κονδυλάκης, που τα αρχίζεις, νιώθεις την ψυχή του δημιουργού παλλόμενη, και χωρίς να το καταλάβεις τελειώνουν με μια γεύση ανάμικτη στις αισθήσεις σου.

Πόνο, ντροπή, πίκρα ή γέλιο, αγανάκτηση, προβληματισμό και πάντα μια ελπίδα και διδαχές για τον καθένα.

Δε γράφει. Σου κουβεντιάζει. Με αγάπη κι εμπιστοσύνη. «Μπιστικά», όπως ο ίδιος λέει στην κρητική ντοπιολαλιά. «… έλα να σου πω μπιστικά. Κάθε φορά που μου τελειώνει το οξυγόνο, δίνω μια, πετώ τα εφήμερα κι αφηρημένα, αρπώ το κοντύλι κι αρχινίζουν με πάθος τα ψυχοδάκτυλά μου να σου μιλούνε...».
«... κι ύστερα, αλαφρωμένος που έπραξα το χρέος μου, κοιτώ τον ουρανό και, λαίμαργα, παίρνω ανάσες».

* Ο φίλος μου ο Γιώργος Καμβυσέλλης διαθέτει μια ιδιαίτερη γραφή, κάτι μεταξύ του Μυριβήλη της Λεσβιακής Άνοιξης, λόγω καταγωγής (γεννήθηκε στην Άντισσα της Λέσβου). Και του Καζαντζάκη,  λόγω του ότι, χρόνια τώρα ζει στο Σφηνάρι του Κισάμου Χανίων κι από κει προέρχονται οι ιδιωματισμοί που τόσο συχνά και εύστοχα χρησιμοποιεί στα γραφτά του.

Φίλε μου καλέ, αυτό είναι το μεγάλο σου ταλέντο. Που περιγράφεις εμπειρίες και περιστατικά ζωής αλλιώτικα, με τον δικό σου εκτυφλωτικά ευγενή και εντυπωσιακά ουσιώδη τρόπο. Στοχεύεις στο κέντρο της καρδιάς. Αυτό εισπράττω από τότε που άρχισα να σε διαβάζω.

Σ’ ευχαριστώ που πάντα με θυμάσαι και με τιμάς στέλνοντάς μου τα υπέροχα πονήματά σου!