Χαϊδεύοντας αναμνήσεις…

Είναι κάτι παρατημένα άλμπουμ και κάποια κιτρινισμένα κουτιά όπου μέσα τους φυλάμε παλιές φωτογραφίες. Είναι η ανάγκη να διατηρούμε μέσα σ’ αυτά το παρελθόν μας. Εκεί μέσα παλιώνει ο χρόνος μαζί με τα πρόσωπα, τις ημερομηνίες και τις αναμνήσεις. Έτσι ανάκατα. Οι φωτογραφίες σαν στοιχειωμένα ίχνη, μου προσφέρουν τη δυνατότητα εκεί να βρίσκω τους ανθρώπους μου, τους φίλους μου, πρόσωπα που έχω λησμονήσει κι άλλα που δεν υπάρχουν πια. Αποτυπώματα ανθρώπων, στιγμές, γεγονότα, σπίτια, τόπους… Μόνο και μόνο κοιτώντας τα, ξανά και ξανά, καταλαβαίνω ότι πολλά έχουν αλλάξει. Κατ’ αρχήν άλλαξα εγώ. Έχω την εντύπωση ότι οι παλιές φωτογραφίες, για πολλούς είναι ενθύμια, για άλλους λάφυρα…

Είναι φορές, που πιάνω τον εαυτό μου με τη νοσταλγική επιθυμία να τ’ ανοίξω, να τα ψάξω. Να θυμηθώ… Κάποια πράγματα δε ξέφτισαν μέσα μας. Προ ημερών, άνοιξα ένα τέτοιο κιτρινισμένο κουτί με παλιές φωτογραφίες κι αμέσως ένα άρωμα ξεχείλισε γύρω μου. Άρωμα άλλων εποχών και μιας ομορφιάς που δεν χάνεται. Σ’ αυτό το μικρό κουτί, συνάντησα φυλαγμένη την ασήμαντη ρότα της ζωής μου. Τον απόηχο των ονείρων μου και τα υστερόγραφά τους. Πως γίνεται να επικεντρώνω πάντα την προσοχή μου στα υστερόγραφα, ακόμα δεν το έχω εξηγήσει. Πως σ’ ένα τόσο δα μικρό κουτί χώρεσαν τόσες στιγμές -στιγμές θυμίαμα- ακόμα δεν το έχω καταλάβει. 

Τις πέρναγα, μια μια, όπως ακριβώς τις είχε περάσει κι ο χρόνος. Τις ξαναζούσα. Όλες κάτι είχαν να μου διηγηθούν. Συναισθήματα απλωμένα. Θεριεύει η νοσταλγία. Χαμογελώ.  Τις χαϊδεύω. Ποτέ δεν χάιδεψα έτσι μια ανάμνηση. Ποτέ δεν ακούμπησα το χέρι μου, με τέτοιο τρόπο, σε κάτι που πια δεν υπάρχει.