Καλή Χρονιά!!!

Στην αντίστροφη μέτρηση πλέον. Με τις συνήθεις ευχές, απολογισμούς, υποσχέσεις και προσδοκίες. Με μικρές ή μεγάλες δόσεις ελπίδας φτάνουμε στο τέλος ακόμη ενός χρόνου που μάλλον δεν θα θέλουμε να θυμόμαστε… γιατί ήταν πράγματι μια δύσκολη χρονιά.

Μια χρονιά που μας άφησε παγωμένους, απογοητευμένους, οργισμένους, φοβισμένους, και πολύ προβληματισμένους για το τι μας επιφυλάσσει αυτή που έρχεται.

Ζώντας στιγμές απαξίας, αβεβαιότητας, ξεδιάντροπου κυνισμού, με την  αξιοπρέπειάς μας λεηλατημένη, επιβάλλεται να αποζητάμε, όσο ποτέ, το συνάνθρωπο απ' τον οποίο είχαμε, δυστυχώς, αποξενωθεί. Αυτόν που μοιραζόμασταν τις ευχές, τα δώρα, τη χαρά, την αγάπη και την αίσθηση (ή την ψευδαίσθηση…) της ευτυχίας. Μιας ευτυχίας που χρειαζόμαστε μα… διαρκώς εκείνη απομακρύνεται!

Φοβάμαι ότι διανύουμε μια εποχή που ακόμη και οι ευχές μας φαντάζουν σαν μια ουτοπιστική πολυτέλεια. Αυτό που κάποτε νιώθαμε ν' ανεβαίνει αβίαστα από την καρδιά στα χείλη και να παίρνει τη μορφή της ευχής, σήμερα κοντοστέκεται κάπου «ανάμεσα» και γίνεται κόμπος και… αμφιβολία.

Ας μη πάψουμε, όμως, να ελπίζουμε πως τα καλύτερα έρχονται. Ας προσευχηθούμε για ένα «θαύμα» που θα ξαναδώσει πίστη στην ψυχή μας, που θα ξαναφέρει ένα κάποιο χαμόγελο -βάλσαμο, στιγμιαίο έστω- στη μελαγχολία μας... Ας κρατήσουμε ό,τι απέμεινε να λάμπει! Τα χαμόγελα των ανθρώπων που έχουμε πλάι μας. Τη ζεστασιά των φίλων που ξέρουν να αναγνωρίζουν την ανάσα μας, το γέλιο, το καρδιοχτύπι, την αγωνία, τη λαχτάρα και το δάκρυ μας… κι ό,τι φωτίζει την ψυχή μας. Όλων όσων πραγματικά αξίζουν και το εκτιμούν.

Τα καλύτερα ελπίζουμε πως τα ’χει φυλαγμένα ο καιρός. Γι’ αυτό ας κυνηγάμε τα όνειρά μας. Ας μην αφήσουμε κανένα να χαθεί. Όσοι τα χάσαμε ας ψάξουμε να τα βρούμε. Ας τα κάνουμε να ζωντανέψουν για να προλάβουμε… να μη βαλτώσει η ψυχή μας. Ας πιαστούμε απ’ αυτό που θα μας κάνει να ελπίζουμε και να δίνουμε ρίζα στην προσδοκία.

Κι ας ευχηθούμε αληθινά και με ζεστασιά:

Καλή  Χρονιά, χρόνια καλά να έχουμε… προ πάντων με υγεία!!!

Μηθυμναίος

Υπό δημοπράτηση…

Στη γκαλερί Σπανός, Μαυρομιχάλη 7, είχε εκτεθεί για δημοπράτηση  ο παρακάτω πίνακας του ζωγράφου Ι. Παπανελόπουλου, με την υπογραφή Περάκος και ημερομηνία 1936, στον οποίο εμφανίζεται μέρος του λιμανιού της Μήθυμνας. Ύστερα από πληροφορία της κυρίας Λίτινα, επισκέφτηκα τη γκαλερί και φωτογράφησα και παρουσιάζω τον εν λόγω πίνακα.

Χτες, 21/12 έγινε η δημοπρασία με τιμή να κυμαίνεται μεταξύ 1.500-2000 ευρώ. Περισσότερες πληροφορίες, δυστυχώς, δεν μπόρεσα να έχω παρά μόνο τη φωτογραφία.

Μηθυμναίος

Μια στιγμή Νάσο…

Στο νέο βιβλίο του Μιχάλη Γκανά «Άψινθος», Εκδόσεις Μελάνι, ο ποιητής κάνει -ανάμεσα σε άλλες- και μια αφιέρωση στη μνήμη του συμπατριώτη μας Νάσου Θεοφίλου.

Μια στιγμή Νάσο

Μια στιγμή, Νάσο, μη φεύγεις / τώρα που φεύγουν όλα γύρω μου /

με ταχύτητα ηλικίας. / Φεύγουν ή έρχονται καταπάνω μου; /

Θα σε γελάσω.

Μια στιγμή, Νάσο, μη φεύγεις κι εσύ / τώρα που έφυγαν τα παιδιά μας / Βρυξέλλες Άμστερνταμ Λουξεμβούργο /

Αθήνα – η πιο ξένη πρωτεύουσα του κόσμου /

Δευτερεύουσα πλέον χωρίς Δίπορτο – Ποιος τολμά να καταδυθεί εκεί κάτω / μικρές μπουκιές μεγάλες γουλιές οίνου και άρτου /

νωπά βλέμματα και γέλια μέχρι δακρύων /

ώσπου μας έμειναν μόνο τα δάκρυα.

Μια στιγμή, Νάσο, πού πας / τώρα που μεγάλωσα χωρίς να γίνω /

αυτό που ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω /

Ερημόπολις Καταδυομένη Άγγελος Βοϊδάγγελος /

Μαριάνθη Ψωλάνθη Ουλαλούμ.../

Μια στιγμή, Νάσο, δεν ακούς; / Δεν ακούει αγύριστο κεφάλι./

Κι αν άκουγε κι αν γύριζε να με κοιτάξει / με όλο το μπλε των ματιών του;/

Θα έμενα στήλη άλατος στην οδό Αθηνάς /

με μια μάρκα του Φινόπουλου στα δόντια./

Μια στιγμή, Νάσο, περίμενε τον Κοσμά /

κι αποχαιρέτα τον Μόλυβο που φεύγει / Μήθυμνα μακρινή και μόνη /

Βαρβάκειος βουρκωμένη / φεύγουν και πάνε χωρίς τον πολιούχο τους /

πέρα στις θάλασσες των ματιών σου / στις πράσινες λιμνούλες της μνήμης.

Στο ποίημα για το Νάσο Θεοφίλου, έναν εκπληκτικό πεζογράφο και εκπληκτικότερο θαμώνα στο Καφενείο του Χαμένου Χρόνου*, ο Γκανάς, ο επώνυμος δημοτικός μας ποιητής, όπως έχει ειπωθεί, δείχνει ότι, αν μη τι άλλο, δεν χάσαμε στη χώρα αυτή (που για όσους το ξεχνάνε γέννησε Καβάφη, Καρυωτάκη, Καρούζο, Σεφέρη, Ρίτσο, Κάλβο, Σολωμό, Λάγιο, Ελύτη, Ράντο, Πεντζίκη, Δενέγρη, Γονατά), ξέρουμε ακόμη να πενθούμε, ήγουν ξέρουμε ακόμη να κάνουμε το πτώμα γεγονός αναστάσιμο (Σαββόπουλος) και οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου (Εμπειρίκος).

***

* … στίχοι από τους Άγιους καφενέδες…

Στους άγιους καφενέδες / μεράκλωσε η ζωή
μας πήρε σαν τραγούδι / του κόσμου η βοή

Στο Μόλυβο μια μέρα / φρεσκάρισε ο καιρός
θολώσαν τα νεράκια / φουρτούνιασε ο χορός

(Από το ποίημα του Νάσου που μελοποίησε και τραγούδησε η Νένα Βενετσάνου)

Μηθυμναίος

«Ο κύβος ερρίφθη»!

Στις 19 Σεπτεμβρίου του 2003 δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Λέσβου το πρώτο γραφτό μου με τίτλο: «Στα μονοπάτια του γυρισμού». Τότε, ζούσα ακόμη στη Βενεζουέλα κι ετοιμαζόμουν να διαβώ του γυρισμού το μονοπάτι…

Ωστόσο, συνέχισα να στέλνω «κομμάτια» και να δημοσιεύονται. Αυτό ήταν για μένα μεγάλη τιμή και ικανοποίηση. Ώσπου το Δεκέμβρη του 2006, (το μονοπάτι με είχε φέρει πια στην πατρίδα) η διεύθυνση της εφημερίδας μού έκανε την πρόταση, να γράφω, τακτικά πλέον, παραχωρώντας μου –με μιας– την τελευταία σελίδα του φύλλου της Τρίτης.

    Έτσι, την Τρίτη 5 του Δεκέμβρη έγινε η αρχή με το άρθρο: «Η τελευταία σελίδα και… οι ενδοιασμοί μου». Έκτοτε και μέχρι σήμερα έχουν δημοσιευτεί 284 άρθρα μου!

 Το χρονογράφημα είναι το «σερβίρισμα της ψυχής μου σε καθημερινά ψίχουλα», έλεγε ο Κονδυλάκης. Κάπως έτσι ήταν και τα δικά μου κείμενα. Προσωπικά βιώματα, νοσταλγίες κι αναπολήσεις ενός παρελθόντος από εκείνα που, κάποιοι αμετανόητοι ρομαντικοί, αρνούμαστε να αφήσουμε όπως κι εκείνο αρνείται να μας αφήσει. Αλλά και σκέψεις, αισθήματα και συναισθήματα, όλα απ’ την ψυχή βγαλμένα. Όλα –μα όλα– είχαν τη μυρωδιά απ’ τα δικά μου «κάποτε» και τα «τότε», λες και ξεφύλλιζα ξανά βιβλία διαβασμένα… που αγάπησα. Χρόνια πολλά στην ξενιτιά, με τη νοσταλγία ύφαινα τον ιστό μου. Και συνέχισα, με το πέρασμα του χρόνου, να τον υφαίνω με τις αναμνήσεις μου. Δέσμιος πάντα στο πλέγμα του.

Εδώ και καιρό, όμως, έχω νιώσει πως επαναλαμβάνομαι. Νιώθω πως, όλα αυτά, από την πολλή χρήση, άρχισαν να ξεθωριάζουν. Και, μα την αλήθεια, αυτό με μελαγχολούσε. Έκανα προσπάθειες να σταθώ ανάμεσα στο τι θέλω να γράψω και στο τι θέλω να πω. Κι όλο στα ίδια έμενα. Βλέπετε, οι αναμνήσεις, είναι οι άτιμες σαν τα  διαβατάρικα πουλιά, έρχονται, φεύγουν… ξανάρχονται… Έβλεπα το κουβάρι να τελειώνει και τον κύκλο να κλείνει. Έπρεπε να πάρω μια δύσκολη απόφαση: Να σταματήσω!… Να τολμήσω το «ναι» ή το «όχι». Και δεν το τολμούσα. Για πολλούς λόγους… Δεν είναι δύσκολο να αποφασίζεις κάτι και να το κάνεις. Το δύσκολο είναι να διαχειρίζεσαι τις αμφιβολίες αν τελικά έχεις ή όχι, πάρει τη σωστή απόφαση.

Και η απόφαση πάρθηκε. «Ο κύβος ερρίφθη»!

Θέλω να ευχαριστήσω τις φίλες και τους φίλους που είχαν την καλοσύνη να αφήσουν στα σχόλια της εφημερίδας, τα πολύ καλά τους λόγια και να ομολογήσω πως  με συγκίνησαν πολύ. Ένιωσα βαθιά μέσα μου την αγάπη τους!

Σας ευχαριστώ Χαρά, Μάγδα, Μαίρη, Χρυσόστομε, Γαβριήλ, Δώρα, Τάκη, Γιώργο, Ζωζώ, Θόδωρε, Ντένη… Θα σας έχω πάντα στην καρδιά μου!

Σ.Δ .

Μηθυμναίος 

Χρήστος Τουραμάνης

Το δικό μας παιδί…

Καύχημα του τόπου μας είναι αναμφίβολα ο αξιόλογος επιστήμονας, καθηγητής Σωματιδιακής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ Χρήστος Τουραμάνης. Γιος των δασκάλων μας Θεόφραστου Δουραμάνη και της Μαίρης Μανιωτίδου και εγγονός του Παρασκευά Μανιωτίδη, ψάλτη στην Αγία Κυριακή της Μήθυμνας.

Γεννήθηκε το 1965 στη Μυτιλήνη κι εκεί ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Στη συνέχεια επέλεξε να σπουδάσει Φυσική στο  Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και το ’87 φεύγει για Γενεύη και στο CERN όπου κάνει το διδακτορικό του και συνεχίζει σαν ερευνητής μέχρι το 1996 που επιστρέφει στην πατρίδα για να κάνει τη θητεία του στο Ναυτικό.

Από το 1997 έως το 1999 στο Λίβερπουλ κι από εκεί στο Stanford όπου με την ομάδα του έκαναν ένα σπουδαίο πείραμα. Από το 2002 μόνιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ και το 2008 καθηγητής πρώτης βαθμίδας. Το 2004 ξεκίνησε με μια νέα ερευνητική ομάδα για την έρευνα των νετρίνο. Το μεγαλύτερο πείραμα έγινε στην Ιαπωνία και προετοιμάζει το επόμενο, ίσως στην Ευρώπη ή στην Αμερική.

Από τα ενδιαφέροντα της καριέρας του ήταν: η ανακάλυψη (2001) μιας ασυμμετρίας ύλης-αντιύλης, την οποία παρουσίασε εκ μέρους των 500 μελών του πειράματος στο μεγάλο ευρωπαϊκό συνέδριο σωματιδιακής φυσικής. Την ίδια χρονιά, η ομάδα του επιχειρεί με τη Βρετανική συμμετοχή (15 εκατομμύρια λίρες) και διαχείριση στο πείραμα στην Ιαπωνία, τη σχεδίαση και κατασκευή του μεγαλύτερου ανιχνευτή σωματιδίων που φτιάχτηκε ποτέ στην Ευρώπη για χρήση στην Άπω Ανατολή και την ανακάλυψη στις μεταπτώσεις νετρίνο που πέτυχαν μ’ αυτό το πείραμα το 2011. Νιώθει (και με το δίκιο του) περήφανος που ο ανιχνευτής του επέζησε από τον σεισμό 9 ρίχτερ και δουλεύει κανονικά!

Η επιστημονική του ομάδα έχει σήμερα 15 μέλη περιλαμβανομένων 2 Ελλήνων μεταδιδακτορικών ερευνητών και ενός έλληνα διδακτορικού φοιτητή. Όντας διευθυντής μεταπτυχιακών σπουδών στο τμήμα φυσικής έχει υποστηρίξει συνολικά 7 διδακτορικά ελλήνων φοιτητών.

Στο CERN Τα τελευταία χρόνια συμμετέχει σε επιτροπές που επιβλέπουν το ερευνητικό πρόγραμμα και σε μία απ’ αυτές ανέλαβε πρόεδρος για τα επόμενα τρία χρόνια.

Έχει συνολικά περίπου 550 δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά.

Ο Χρήστος, ζει στο Λίβερπουλ, όπως και οι δυο κόρες του. 

* Κάνοντας κλικ ΕΔΩ μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξή του στο περιοδικό «Κ» της Καθημερινής (24/12/2011) με τίτλο: «Ντρέπομαι που μας λυπούνται οι ξένοι για την αυτοκαταστροφική πορεία μας».

Χρήστο, θέλω να ξέρεις, πως, εμείς οι Μηθυμναίοι, νιώθουμε πολύ περήφανοι για σένα!

Να ‘σαι καλά!

Μηθυμναίος

στα ταξίδια «του μυαλού και του χάρτη μου»…

Το παλιό ρολόι στο τοίχο, με τους γερασμένους δείκτες του να μετράνε και να σχεδιάζουν το χρόνο, σήμανε κιόλας δώδεκα. Κι εκεί που νόμιζα ότι όλα έχουν πάρει το δρόμο τους… οι σκέψεις εκεί, δε λένε να συντονιστούν.

Η ψυχή και ο νους –δυο κόσμοι χωριστοί– κάνουν τις βόλτες τους κι ανακατεύονται χωρίς να συναντιούνται. Και παραπέρα το ασήμαντο, το απόλυτο, το πραγματικό, το αυθεντικό «εγώ» μου, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς προσχήματα, χωρίς συμβάσεις και κανόνες, απασχολεί τον ψεύτικο εγωισμό του και μου ζητά απεγνωσμένα να το βαφτίσω σημαντικό.

Απλώνω το χέρι και πιάνω το βιβλίο που ήταν πάνω στο κομοδίνο. «Οι κύκνοι δεν θα κλάψουν απόψε». Ποίηση!… Ποιος νοιάζεται για ποίηση σε δύσθυμες και μελαγχολικές εποχές, Δημήτρη μου*…

Ή μήπως το αντίδοτο είναι το μέτρο και οι ρίμες;

Παρ’ όλα αυτά το ανοίγω και στη σελίδα σαράντα έξι  διαβάζω: «Στα συρτάρια φυλακίζω το πνεύμα μου εκεί που οι λέξεις υπνοβατούν σε χιλιάδες χειρόγραφα»…

«Εν τη ρύμη του λόγου…» (δανεισμένο από άλλο βιβλίο του, τούτο) οι λέξεις –με μέτρο και ρίμα– «υπνοβατούν» και χάνονται μέσα στις γλυκές νότες της μουσικής, που, εν τω μεταξύ, έχει δυναμώσει. Τι σύμπτωση! Ανέκαθεν, συνοδοιπόροι μου στα σύννεφα οι λέξεις και η μουσική. Μαζί, στα ταξίδια «του μυαλού και του χάρτη μου»…

 * Επικαλούμαι τον ποιητή Δημήτρη Νικορέτζο

Απόσπασμα από το άρθρο μου: Σκέψεις αδέσποτες κι όνειρα απ' τα ίδια…

Μηθυμναίος

σωστά το λες...

Σκέφτηκα, για μια στιγμή (το ορκίζομαι, όχι για περισσότερο...)

να σου ομολογήσω πως -ναι, σωστά το λες- η φιλία και η αγάπη μας

νοθεύτηκαν με αλλόκοτη χημεία…

Η αγάπη φτάνει εκεί που ξέρει και πάει εκεί που είναι να πάει…

άσκοπα σπαταλάμε -σκορπίζοντάς το εδώ κι εκεί…- το υλικό της...

Κόντρα στον καιρό…

Υ.Γ.       Στη Γ......

Σου ’στειλα ένα σωρό μηνύματα, για κοίτα αν τα πήρες,
αν τα είδες θέλω να πω…

Για δες αν είναι στο PC σου;

Ή χάθηκαν όπως κι Εσύ.

«Α, ρε χρόνε αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς...»

Μηθυμναίος

6 χρόνια… Μηθυμναίος

Ήταν σαν σήμερα 19 Νοεμβρίου του 2006, ημέρα Κυριακή και είπα μέσα μου: 

Τι σήμερα τι αύριο, τι τώρα…

Ήταν ο τίτλος της πρώτης ανάρτησης (με κλικ στον τίτλο θα το δείτε).

Συμμάζεψα, λοιπόν, τις σκέψεις μου και βάλθηκα να εισέλθω με δειλά βήματα στο χώρο που μου πρόσφερε το διαδίκτυο, να διεκδικήσω το δικό μου οικοπεδάκι και να χτίσω το σπίτι μου, φτιαγμένο με τα δικά μου ταπεινά υλικά. Του έβαλα και ταμπέλα… Την καταγωγή μου, τι άλλο… Περήφανος για τις καταβολές μου φυσικά! Κι αυτό ήταν:

Έτσι πέρασαν 6 χρόνια. Αναρτήσεις, που να τις μετράω… Επισκέπτες, δεκάδες χιλιάδες. Άνθρωποι που με τίμησαν με την παρουσία τους στα σχόλια. Με πολλούς γίναμε φίλοι αγαπημένοι, άλλοι μένουν «δεμένοι» μέχρι και σήμερα, άλλοι χάθηκαν με το πέρασμα του χρόνου, δεν τους ξεχνώ, παραμένει η ανάμνησή τους… Δένονται οι άνθρωποι κι ας μην το δείχνουν όλοι. Καθένας έχει τον τρόπο του να εκδηλώνει τα συναισθήματά του. Ήρθαν κι άλλοι, πολλοί… Ήταν και κι αυτοί που, για κάποια αιτία, ράγισε η σχέση μας. Χαμένες αγάπες… που αποτελούν πλέον παρελθόν, κι ας ήταν απ’ αυτούς που χρειάστηκαν τη βοήθειά μου… Μου πήρε καιρό, όμως έμαθα πια να κοιτάζω την ουσία του ανθρώπου κι όχι το περιτύλιγμα… Τέλος πάντων το αφήνω στην άκρη, δεν είναι της στιγμής. 

6 χρόνια λοιπόν, πότε πέρασαν κιόλας… Όλα πήγαν καλά και… τα καλύτερα έρχονται... Το εύχομαι!

Θέλω ν' αφήσω εδώ ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς σε όλους εσάς τους αγαπημένους μου φίλους! Να είστε καλά!

Μηθυμναίος

δυο τρία που ξεστράτισαν κι άλλα που παραστράτησαν…

Τα δέντρα είναι, όπως λέει κι ο ποιητής, τα αναλόγια 

που τα πουλιά ακουμπάνε τα φλύαρα αναγνώσματά τους… 

Το ξέρουν –πάντα το ’ξεραν– τα πουλιά…

Μηθυμναίος

Όταν έχεις ζήσει το απόλυτο… πώς να δεχτείς το μέτριο;

            Βαριά συννεφιά έχει κλείσει από παντού τον ορίζοντα. Ο ουρανός έχει πάρει εκείνες τις γκρίζες αποχρώσεις της καταχνιάς… Ο αγέρας μαδάει όσα κίτρινα φύλλα απόμειναν ακόμη πάνω στα δέντρα… Όλο αυτό το γκρίζο της φύσης δημιουργεί μια παράξενη θλίψη που κυριεύει και ανταριάζει την ψυχή μου. Είναι μια μέρα απ’ αυτές που επηρεάζουν τη διάθεση και σε κάνουν να γίνεσαι όπως κι εκείνη… Συννεφιά και στη διάθεση, λοιπόν… όπως κι έξω. Και μέσα μια σιωπή που πληγώνει…

Σταματάω να χτυπώ τα πλήκτρα. Αλλάζω σταθμό στο ραδιόφωνο. Τώρα παίζει, κομμάτια αγαπημένα… Κι όσο δεν γράφω, ταξιδεύω κι όσο ταξιδεύω ονειρεύομαι αυτά που πάντα ήθελα και δεν έγιναν ή που έγιναν μα… χαμπάρι δε πήρα. Τόσο απλά.

Κι ο αλήτης ο λογισμός μου τρέχει πίσω στο χρόνο. Λεηλατεί το παρελθόν και κάνει το παρόν να ονειρεύεται. 

Πάντα ζητούσα μια αφορμή, μια δικαιολογία να φτιάξω μια φυλακή μέσα μου. Να κρατήσω εκεί όλα όσα -στα τόσα χρόνια- έφτιαξαν εμένα… Τον χαρακτήρα μου.

Είχα τη συνήθεια να κομματιάζω τον εαυτό μου να φτιάχνω αναχώματα και καταφύγια για να κερδίσω «το τίποτε μιας ευτυχίας». 

 Όταν έχεις ζήσει το απόλυτο… πώς να δεχτείς το μέτριο;

Μηθυμναίος

Με το νέο Πρέσβη της Βενεζουέλας

Την Κυριακή το μεσημέρι, είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε το νέο Πρέσβη της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, Dr. Franklin Gonzales, σε γεύμα που παρέθεσε στον αύλειο χώρο της οικίας του στη Φιλοθέη.

 

Ο δόκτορας Franklin Gonzales, είναι Κοινωνιολόγος και Καθηγητής στο Τμήμα Διεθνών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Βενεζουέλας.

Επίσης Συγγραφέας και αρθρογράφος σε διεθνή μέσα.

Καλώς ορίσατε κύριε Πρέσβη στη χώρα μας!

Bienvenido sr. Embajador en nuestro paìs!

Μηθυμναίος

Lamento de una Virgen de mármol pentélico

 Cristina Tsardikos *

En parto elguineo me arrancaron de tu cuerpo, madre mía,
las manos asesinas que cercenaron mi desnudez marmórea.
Mutilaron mi identidad, negaron mi origen, me hicieron cautiva.
Y mis despojos subastaron en tratas de reliquias inhumanas.

Oh Atenea, madre amada!
Extranjera en tierras extrañas
Yo que he sido átomo en la luz de tu gloria…
Yo que he sido alma en tu piedra esculpida.

Lejana y solitaria en el destierro,
Lloro evocando el azul de tu cielo
Mis pupilas vacías se pierden
en el origen del tiempo.

Doscientos años y espero….
Estoy muriendo cada día
un poco mas, en la distancia…
Aguardando el regreso… aguardando el regreso!

Madre, grito y no me escuchas
Grito, clamo, gimo y nadie escucha…

Θρήνος μιας Παρθένου από πεντελικό μάρμαρο

Σε «ελγίνεια» γέννα, με ξερίζωσαν απ’ το σώμα σου, μητέρα μου,

δολοφονικά χέρια ακρωτηρίασαν τη μαρμάρινη γύμνια μου.

Διαστρέβλωσαν την ταυτότητά μου,

αρνήθηκαν την  καταγωγή μου… μ’ αιχμαλώτισαν.

Και σε εμπόριο απάνθρωπων κειμηλίων δημοπράτησαν τα κατάλοιπά μου.

Ω Αθηνά, αγαπημένη μητέρα!

Ξένη σε ξένη γη

Εγώ που υπήρξα άτομο στο φως της δόξας σου...

Εγώ που ήμουν η ψυχή της λαξευτής σου πέτρας.

Απόμακρη και μόνη στην έρημο,

Θρηνώ αναπολώντας το γαλανό ουρανό

Άδεια η ματιά μου χάνεται

στην προέλευση του χρόνου.

Διακόσια χρόνια και περιμένω...

Κάθε μέρα πεθαίνω

όλο και πιο πολύ, μακριά σου ...

Περιμένοντας την επιστροφή... περιμένοντας την επιστροφή!

 

Μητέρα, φωνάζω μα… δε μ’ ακούς

Κραυγάζω, διαμαρτύρομαι, θρηνώ, μα… κανείς δεν ακούει...

* Χριστίνα Τσαρδίκος

Η Χριστίνα γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής.

Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και στη συνέχεια ειδικεύτηκε στη Γενική και Πλαστική Χειρουργική.

Είναι παντρεμένη με τον Salvador Farace και έχει 4 παιδιά.

Διδάσκει την ελληνική γλώσσα στο ελληνικό σχολείο «Πανελληνίων» Β.Α.

Διευθύνει την ραδιοφωνική εκπομπή «Antamosi-Reencuentro con Grecia»

και είναι Πρόεδρος της επιτροπής Πολιτισμού

της Ελληνικής Κοινότητας Πανελληνίων.

Έχει γράψει τα βιβλία: «Συντρίμμια» και «Το ρήμα: Δίνω…»,

όπως επίσης ποιήματα, διηγήματα και παιδικά παραμύθια.

Μηθυμναίος