Cristina Tsardikos *
En parto elguineo me arrancaron de tu cuerpo, madre mía,
las manos asesinas que cercenaron mi desnudez marmórea.
Mutilaron mi identidad, negaron mi origen, me hicieron cautiva.
Y mis despojos subastaron en tratas de reliquias inhumanas.
las manos asesinas que cercenaron mi desnudez marmórea.
Mutilaron mi identidad, negaron mi origen, me hicieron cautiva.
Y mis despojos subastaron en tratas de reliquias inhumanas.
Oh Atenea, madre amada!
Extranjera en tierras extrañas
Yo que he sido átomo en la luz de tu gloria…
Yo que he sido alma en tu piedra esculpida.
Extranjera en tierras extrañas
Yo que he sido átomo en la luz de tu gloria…
Yo que he sido alma en tu piedra esculpida.
Lejana y solitaria en el destierro,
Lloro evocando el azul de tu cielo
Mis pupilas vacías se pierden
en el origen del tiempo.
Lloro evocando el azul de tu cielo
Mis pupilas vacías se pierden
en el origen del tiempo.
Doscientos años y espero….
Estoy muriendo cada día
un poco mas, en la distancia…
Aguardando el regreso… aguardando el regreso!
Estoy muriendo cada día
un poco mas, en la distancia…
Aguardando el regreso… aguardando el regreso!
Madre, grito y no me escuchas
Grito, clamo, gimo y nadie escucha…
Grito, clamo, gimo y nadie escucha…
Θρήνος μιας Παρθένου από πεντελικό μάρμαρο
Σε «ελγίνεια»
γέννα, με ξερίζωσαν απ’ το σώμα σου, μητέρα μου,
δολοφονικά
χέρια ακρωτηρίασαν τη μαρμάρινη γύμνια μου.
Διαστρέβλωσαν
την ταυτότητά μου,
αρνήθηκαν
την καταγωγή μου… μ’ αιχμαλώτισαν.
Και σε
εμπόριο απάνθρωπων κειμηλίων δημοπράτησαν τα κατάλοιπά μου.
Ω Αθηνά,
αγαπημένη μητέρα!
Ξένη σε ξένη
γη
Εγώ που
υπήρξα άτομο στο φως της δόξας σου...
Εγώ που ήμουν
η ψυχή της λαξευτής σου πέτρας.
Απόμακρη και
μόνη στην έρημο,
Θρηνώ
αναπολώντας το γαλανό ουρανό
Άδεια η
ματιά μου χάνεται
στην
προέλευση του χρόνου.
Διακόσια
χρόνια και περιμένω...
Κάθε μέρα
πεθαίνω
όλο και πιο πολύ,
μακριά σου ...
Περιμένοντας
την επιστροφή... περιμένοντας την επιστροφή!
Μητέρα, φωνάζω
μα… δε μ’ ακούς
Κραυγάζω, διαμαρτύρομαι, θρηνώ,
μα… κανείς δεν ακούει...
* Χριστίνα Τσαρδίκος
Η Χριστίνα γεννήθηκε
στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής.
Σπούδασε
ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και στη συνέχεια ειδικεύτηκε στη
Γενική και Πλαστική Χειρουργική.
Είναι
παντρεμένη με τον Salvador Farace
και έχει 4 παιδιά.
Διδάσκει την ελληνική γλώσσα στο ελληνικό σχολείο «Πανελληνίων» Β.Α.
Διευθύνει
την ραδιοφωνική εκπομπή «Antamosi-Reencuentro
con Grecia»
και είναι
Πρόεδρος της επιτροπής Πολιτισμού
της
Ελληνικής Κοινότητας Πανελληνίων.
Έχει γράψει
τα βιβλία: «Συντρίμμια» και «Το ρήμα: Δίνω…»,
όπως επίσης
ποιήματα, διηγήματα και παιδικά παραμύθια.
Μηθυμναίος
Me imagino que el poema es originario de la Dra. Tsardikos,
ΑπάντησηΔιαγραφήEstá lleno de fuertes sentimientos, de lamentos de una verdad que el mundo entero ignora según la conveniencia de los poderosos (usurpadores) de nuestra era moderna.
(Madre, grito y no me escuchas
Grito, clamo, gimo y nadie escucha…0
Excelente, felicitaciones
Saludos desde Nueva York
Gabriel
Χαίρομαι μία Ελληνίδα που ζει και δραστηριοποιείται σε ένα τόσο μακρυνό Κράτος μεταφέροντας Ελλάδα. Για το ποίημα τι να πω; δε χρειάζονται λόγια
ΑπάντησηΔιαγραφήΝάσαι καλά Στράτο να μας γνωρίζεις τέτοιους αξιολογους Ελληνες!
Καλή Κυριακή
Με εκτίμηση
Χαρά
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήEste excelente poema es de la Dra. Cristina Tsardikos, exactamente.
Lo vi publicado en diasporic literature spot, me impresionó y pedí permiso a Cristina traducirlo y publicarlo también en mi blog.
Las felicitaciones para ella…
Gracias amigo!
Οι έλληνες που απανδαχού διαπρέπουν!. Αιώνες τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε ντεμπέλιδες και άχρηστοι. Δεν θα το καταφέρουν ποτέ γιατί το αρχαίο ελληνικό αίμα τρέχει στις φλέβες μας κι'αυτό το αίμα το χρωστάμε στούτη τη γη, τον ήλιο, τη θάλασσα, στην αύρα που εκπέμπουν, Μπράβο Στράτο πρέπει να γνωρίζουμε ολους αυτούς τους διακεκριμένους έλληνες. Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Χαρά Θ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Χριστίνα, Χαρά μου αγαπημένη, όχι μόνο ζει και δραστηριοποιείται στο Μπουένος Άιρες αλλά είναι και γεννημένη εκεί και κάνει πολλά, μα πάρα πολλά για την Ελλάδα!!!
Τη θαυμάζουμε όλοι μας και νιώθουμε περήφανοι που είναι και φίλη μας! Θαυμάσιο πλάσμα!
Το ποίημα είναι, όντως, ένας ύμνος…
Σ’ ευχαριστούμε Χαρά!
@ Δώρα Γιαννάκου-Παρίση,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς τη Δώρα μας κι από εδώ…
Έχεις δίκιο, Δώρα, οι Έλληνες της Διασποράς διαπρέπουν γιατί μένουν ατόφιοι και αλώβητοι από το αρρωστημένο περιβάλλον που επικρατεί, χρόνια τώρα, στην πατρίδα μας, διαποτισμένο με όλα τα κουσούρια της σκλαβιάς…
Είμαι περήφανος για τη Χριστίνα για όλο το έργο που ακούραστη και ανιδιοτελώς εκτελεί εκεί στη μακρινή Αργεντινή.
Τα εύσημα σ’ εκείνη!
Έχω τη χαρά να γνωρίζω χρόνια τώρα τη Χριστίνα, έχουμε μιλήσει κάποιες φορές στο τηλέφωνο, έχουμε ανταλλάξει γνώμες και ξέρω ότι έχει αφιερώσει τη ζωή της στρην Ελλάδα. Πάντοτε λέω μπράβο της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μια ηρωίδα.
Το ποιήμα της είναι ένα αριστούργημα διαμαρτυρίας.
Νάσαι καλά φίλε Στράτο.
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλά τα λες, Ντένη, ότι και να προσθέσεις για τη Χριστίνα θα είναι λίγα. Είναι μια μεγάλη παγκόσμια Ελληνίδα!