Βαριά συννεφιά έχει κλείσει από παντού τον ορίζοντα. Ο ουρανός έχει πάρει εκείνες τις γκρίζες αποχρώσεις της καταχνιάς… Ο αγέρας μαδάει όσα κίτρινα φύλλα απόμειναν ακόμη πάνω στα δέντρα… Όλο αυτό το γκρίζο της φύσης δημιουργεί μια παράξενη θλίψη που κυριεύει και ανταριάζει την ψυχή μου. Είναι μια μέρα απ’ αυτές που επηρεάζουν τη διάθεση και σε κάνουν να γίνεσαι όπως κι εκείνη… Συννεφιά και στη διάθεση, λοιπόν… όπως κι έξω. Και μέσα μια σιωπή που πληγώνει…
Σταματάω να χτυπώ τα πλήκτρα. Αλλάζω σταθμό στο ραδιόφωνο. Τώρα παίζει, κομμάτια αγαπημένα… Κι όσο δεν γράφω, ταξιδεύω κι όσο ταξιδεύω ονειρεύομαι αυτά που πάντα ήθελα και δεν έγιναν ή που έγιναν μα… χαμπάρι δε πήρα. Τόσο απλά.
Κι ο αλήτης ο λογισμός μου τρέχει πίσω στο χρόνο. Λεηλατεί το παρελθόν και κάνει το παρόν να ονειρεύεται.
Πάντα ζητούσα μια αφορμή, μια δικαιολογία να φτιάξω μια φυλακή μέσα μου. Να κρατήσω εκεί όλα όσα -στα τόσα χρόνια- έφτιαξαν εμένα… Τον χαρακτήρα μου.
Είχα τη συνήθεια να κομματιάζω τον εαυτό μου να φτιάχνω αναχώματα και καταφύγια για να κερδίσω «το τίποτε μιας ευτυχίας».
Όταν έχεις ζήσει το απόλυτο… πώς να δεχτείς το μέτριο;
Μηθυμναίος
Φίλε μου Στράτο, όμορφο βαθυστόχαστο το κείμενο αλλα γράφεις:
ΑπάντησηΔιαγραφή(Όταν έχεις ζήσει το απόλυτο… πώς να δεχτείς το μέτριο;)
Για να το καταλάβεις θα πρέπει να έχεις ζήσει το απόλυτο, όμως το μέτριο δεν φταις εσύ που δεν το δέχεσαι, αλλά ο χρόνος που πέρασε, αυτός που σε είχε κάνει ευτυχισμένο με την ιδεώδη ολοκλήρωση και αμοιβαία ανταπόκριση του απολύτου.
χαιρετώ
Γαβριήλ
Σκέφτηκα πολύ αν έπρεπε να σχολιάσω,είναι σαν ν απολογούμαι στον καθρέφτη μου,δεν ήταν ο,τι καλλίτερο τ αποψινό σου για τη δική μου ανταριασμένη ψυχή,βλέπεις ακούω και το "Βαλς των χαμένων ονείρων" (εμ ψυχή κι άσμα δεν πάει χώρια,αλλά δε ευθύνεται ουδόλως το τραγούδι).
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα περιορισθώ στο οτι μόνοι μας χτίζουμε τη φυλακή μας και μόνοι μας επιτρέπουμε να κομματιάζουν το είναι μας,εκτός απο μας... χωρίς να οριοθετήσω ούτε τ απόλυτο ούτε το μέτριο,απλά να μην ακούω να με κατατρέχει αυτό το "ΑΝ..." και στα ματώ εδώ.
Συχώρα μου τις ασυναρτησίες μου.
Καλό ξημέρωμα,ας ελπίσουμε σ έναν ανοιχτό ορίζοντα,κι αλλάζω και σταθμό (ραδιοφώνου,χαχαχα)
Με βαθειά εκτίμηση
η συμπάσχουσα
Χαρά
Αυτός ο "αλήτης" ο λογισμός όλο στους κρυμμένους θησαυρούς επιστρέφει για τα δανεικά του παρόντος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς που προνόησε και έκανε "το κουμάντο" του όταν το μπόραγε και δε χρειάζεται τώρα να υπογράφει "μνημόνια στήριξης"
Καλό βράδυ μακρινέ μου ξάδερφε
Tελικά όσα μπλογς κι΄αν επισκέφτηκα απόψε παντού πίκρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέω να πάω μια βόλτα από κανένα μπλογκ με μαγειρική. Θάναι καλύτερα. Να δοκιμάσω κανένα μεζεδάκι.
Γειά σας.
Καλημέρα από μένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήευχή για τα καλύτερα... :) :)
Καλημέρα Στράτο, ξέρω γιατί μαλαγχόλησες. Σου λείπει το αγνάντιο του πέλαγους που αντικρίζεις μόλις βγεις απ' την πόρτα σου. Είναι φανταστικά αυτή την εποχή. Αν δεις αυτό το λίγο συνεφιασμένο ήλιο και πάρεις μια βαθυά εισπνοή νοιώθοντας όλες τις μυρουδιές της φύσης όλα αλλάζουν, γιατί νομίζεις εγώ δεν φεύγω απ το Μόλυβο; Εσύ σαν δεξιοτέχνης της φωτογραφίας που είσαι μπορείς να δείξεις στους φίλους μας τι εννοώ, χωρις να έχουν βέβαια τη δυνατότητα να μυρίσουν. Άνθρωποι πέρασαν και περνούν πολύ πιο άσχημα από μας, όμως υπάρχει ελπίδα.Ελπίζω να σου έφιαξα λίγο το κέφι. Πολλά φιλια και στους δυό σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ όταν κανείς δεν έχει να προσθέσει κάτι σε μιά τόσο όμορφη γραφή, σωστό είναι να σιωπά. Αυτό θα κάνω.................
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτράτο μου, τι είναι "απόλυτο"; Βασανιστικά ψάχνω να βρω, αν το έζησα ποτέ και γενικά, αν υπάρχει.Και το μόνο που βρίσκω είναι η βαθύτερη επιθυμία της ψυχής μου, να επαναλαμβάνει στην μνήμη μου πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις(νοσταλγικό παρελθόν της νιότης, με έντονες συγκινήσεις),που ο χρόνος τα έντυσε με χρυσαλοιφή και τα εξιδανίκευσε, τα ωραιοποίησε με όλο το ψυχικό πόνο και κόστος που και αυτά είχαν στον καιρό τους, και τώρα τα εκμεταλλεύεται η μνήμη για να καταπραύνει τον άλγος της ψυχής από την καθημερινότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά όλα αυτά. Η ομορφιά και ο πόνος, είναι απόδειξη πως ζήσαμε.
Όμως τώρα στην κορνίζα της σημερινής ζωής μας, προσωπικά θα ήμουν ευχαριστημένη, αν και μέσα σ'ενα απλό ορίζοντα, μπορούσα να βρώ την συνταγή της καθημερινής ψυχικής γαλήνης σε σχέση με τους άλλους,τα γεγονότα και τον εαυτό μου. Η ατομική ψυχική γαλήνη για μένα τουλάχιστον, είναι υπέρβαση ζωής στον κυκκεώνα που ζούμε. Θα τολμούσα ίσως να πω, πως αγγίζει κάπως το ιδεατό του απόλυτου.
Και πάλι, όλα όσα γράφω, είναι απλώς δικές μου γνώμες. Δεν σημαίνει πως ανταποκρίνονται στις προσωπικές ανάγκες του καθενός.
Την αγάπη μου πάντα ΠΟΛΥ.
βάνα
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά, φίλε μου, το «απόλυτο», το καθαυτό τέλειο είναι αδύνατο ή δύσκολο… ίσως το «σχεδόν απόλυτο», αν υπάρχει αυτός ο ορισμός, θα ήταν το πιο σωστό να εκφραστώ. Το μέτριο και βέβαια δεν το δέχομαι, αλλά το ανέχομαι υποχρεωμένος… και εγκλωβισμένος μέσα στο αδυσώπητο και ομιχλώδη περιβάλλον, μήπως και… κατακτήσω «το τίποτε μιας ευτυχίας».
Να είσαι καλά
@ Χαρά Θ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπότε «συμπάσχουσα» κι εσύ, φίλη μου, τι να πω…
Ούτε η μουσική που πάντα με συντροφεύει, πολλές φορές, με βοηθάει να αρπάξω αυτό το «τίποτε της ευτυχίας» που αιωρείται άπιαστο, και μας βγάζει τη γλώσσα…
Και το γκρίζο που μας περιβάλλει βάζει σε προβληματισμό όχι μόνο την ψυχή μας, αλλά το είναι μας όλο.
Μα τι λες από αυτό που εσύ ορίζεις σαν «ασυναρτησίες» ένιωσα πως κι εσένα σ’ έχουν καταβάλει τα συμπτώματα της διάθεσης που είναι ένα μάτσο χάλια, αν μου επιτρέπεις το αγοραίο της έκφρασης…
Ο έλληνας Θεός ξημέρωσε με ολάνοιχτους ορίζοντες και όμορφες, λόγω απεργίας, μουσικές!
Σε χαιρετώ με μια αγκαλιά!
@ gvarvakis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ λογισμός, καλέ μου ξάδερφε, αλητεύει, ως συνήθως, στα καταφύγια που ένιωθε κάποτε άνετος, τώρα είναι υποχρεωμένος να υπογράφει –κατά συνείδηση- τα άτιμα αυτά «μνημόνια στήριξης», δεν έχει άλλο τρόπο. Δυστυχώς!!!
Σε φιλώ!
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις δίκιο, βρε Ντένη, δεν έφταναν και τα δικά σας συντρίμμια της Σάντυ (τελικά ήταν θηλυκός ο τυφώνας; Έχω ακόμη αμφιβολίες…) σου χαλάμε το κέφι. Βλέπεις και η Χαρά «συμπάσχουσα» δηλώνει…
Καλύτερα τα μεζεδάκια, βάλε κι ένα ποτηράκι κρασί, από μένα κερασμένο!
@ genna,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το στόμα σου, Τζεννάκι και στου Θεού τα’ αυτί!
Η πρότασή μου συνεχίζει να ισχύει… μη το ξεχνάς!
@ Δώρα Γιαννάκου-Παρίση,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω αμφιβολίες ότι μπορεί να είναι κι αυτό. Φυσικά κι αυτός ο ορίζοντας που απλώνεται μπροστά απ’ την πόρτα μου είναι αδιαπραγμάτευτος και οι φίλοι μου τον έχουν απολαύσει χίλιες φορές, ακριβώς από τις φωτογραφίες μου. Τώρα για ανάσες και μυρουδιές ας όψωνται εκείνοι…
Ακόμη θα πρέπει να ισχύει αυτό το «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία»…
Ναι βέβαια, έκλεισα τα μάτια για ακόμη μια φορά και η νοσταλγία μου χαμογέλασε…
Να ‘σαι καλά, Δώρα!
@ Ѧαяʏ-Ǥιиɢɛя©,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαιρούλα, υπερβάλεις!!!
Έτσι σιωπώ κι εγώ…
Puszi πολλά!!!
@ Βάνα Κ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάνα μου αγαπημένη, τι είναι «απόλυτο»; Με ρωτάς και σε παραπέμπω σ’ αυτό που έγραψα στο Γαβριήλ: «Tο καθαυτό τέλειο είναι αδύνατο ή δύσκολο… ίσως το «σχεδόν απόλυτο», αν υπάρχει αυτός ο ορισμός, θα ήταν το πιο σωστό να εκφραστώ», οπότε ίσως να υπέρβαλα κάπως, ίσως να ήταν η γκρίζα διάθεση, ίσως αυτό το «νοσταλγικό παρελθόν της νιότης με τις έντονες συγκινήσεις»… ίσως οι αναπόφευκτες συγκρίσεις (εσύ καταλαβαίνεις…).
Είναι πολλά, φίλη μου, κι ευτυχώς που ζήσαμε… κάποτε και το αναπολούμε αυτό το «κάποτε». Άλλωστε δεν έχω κρύψει ποτέ το ότι είμαι –και παραμένω- ένας αθεράπευτος νοσταλγός των ανεπίστρεφων και των πληγωμένων ελπίδων…
Αυτή η υποχρεωτική «υπέρβαση ζωής» είναι που μ’ έκανε να τολμήσω αυτό το ίσως κάπως σκληρό, άστοχο και αδιανόητο: «Όταν έχεις ζήσει το απόλυτο… πώς να δεχτείς το μέτριο;».
Η γνώμη σου πολύ σωστή και αληθινή που την κάνει άμεσα σεβαστή.
Κι εγώ σ’ αγαπώ ΠΟΛΥ, Βάνα μου, και το ξέρεις!
Μια αγκαλιά ΜΕΓΑΛΗ στον Αντρέα!