Κάποτε στη ζωή έρχεται η στιγμή που πολλά αρχίζουν ν’ αλλάζουν, όχι γιατί το θέλεις εσύ, αλλά γιατί έτσι το θέλησε εκείνη, που βέβαια είναι σοφότερη από σένα και πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από σένα… Αγόγγυστα τραβάει την ανηφόρα κι εσύ ξοπίσω της -στα τρωτά και στα δύσκολα- πορεύεσαι ασθμαίνοντας κι αγκομαχώντας. Οι ώρες, οι στιγμές, οι μέρες κυλάνε μαζί της, μέσα της, πάνω της. Περνάνε, στοιβάζονται, αθροίζονται και γίνονται χρόνος απ’ τη μια, και… μείον απ' την άλλη, απ’ τα υπόλοιπα που απομένουν. Κι άντε να βάλεις στη ζυγαριά τα συν και τις ελλείψεις…
Κάποιες φορές γυρίζεις, ρίχνεις ματιές πίσω, σε όσα άφησες, απλώνεις το χέρι σου μήπως και φτάσεις να συγκρατήσεις έστω κάτι μα… δεν τα καταφέρνεις. Σαν μαγεμένες σκιές φεύγουν οι εικόνες, θολώνουν, σβήνουν και χάνονται…
Ό,τι αντικατοπτρίζεται μέσα σ’ αυτές, υπήρχε. Ό,τι αντηχεί ειπώθηκε. Ό,τι άφησες να φύγει, έφυγε. Κι είναι τότε, που γυρίζεις και παραδίνεσαι στους λογισμούς σου για να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα… Δίνεις τόπο στο νου, μήπως κι εκείνος καταφέρει να διαβάσει αλλιώτικα το χρόνο. Μολαταύτα παραμένεις ο ίδιος. Όπως τότε… Όπως πάντα…
Μηθυμναίος
Γινεται να πιασω την ζωη απ το χερι ίσως να της δωσω και κατι χαστουκια που της χρωστω και να απαιτησω να σταματησει να παιζει?
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σταματησει εδω μαζι μου...
για οσο θελω και ζητησω.. να μεινει στασιμη σε εικονες που θελω εγω.. σε προσωπα που θελω εγω.. σε μυρωδιες που θελω εγω.... να μην μου τα παρει.
Βρίσκω δίκαιη την απαίτηση της Evi φίλε Στράτο. Ν΄αρπάξει τη ζωή από το χέρι. Αλλά αυτό είναι ένα από τα πολλά χατήρια που δεν πρόκειται ποτέ να μας κάμει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπότε μετράω τα δικά σου λόγια.
Να δούμε τι μπορούμε να ρίξουμε στη ζυγαριά μας.
Νάσαι καλά φίλε μου
Στράτο μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήμεγάλη Τέχνη
να χειρίζεσαι σωστά τη ζυγαριά!
Αν "γύρει" προς το ...μέρος σου και το αντιληφθούν... ίσως πουν ότι "κλέβεις"...
αν αφήσεις και "γύρει" προς τον "αγοραστή"...
καλό θα είναι, διότι θα φύγει ...ευχαριστημένος, κι εσύ με λιγότερο πονοκέφαλο...
Απόλυτη ισορροπία; Δεν νομίζω να υπάρχει ούτε στους... ταχυδακτυλουργούς!
Όσο για τους... πολιτικούς;!
ΟΛΑ να γέρνουν προς το μέρος τους!
Χαιρετισμούς πολλούς κι αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ
@ evi_athanasiou
ΑπάντησηΔιαγραφήΚομμάτι δύσκολο το βλέπω, Εύη, και… παρεμπιπτόντως καλώς ήλθες από ’δω, αλλά, όπως πολλά άλλα, ας προσπαθήσουμε, κάτι θα μείνει…
Καλημέρα!
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι έτσι νομίζω κι εγώ, Ντένη, εκτός κι αν συνωμοτήσει… Το λέει άλλωστε και ο Πάολο Κοέλιο, πως «όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις», οπότε μ’ αυτή την ελπίδα μπορεί να συμβούν όλα όσα ζητά –και καλά κάνει- η Εύη.
Κατά τα άλλα η ζωή προχωράει… Και η ζυγαριά θα ζυγίζει πάντα ό,τι της βάζεις…
@ Αστοριανή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέροντας πως η ζυγαριά είναι σύμβολο δικαιοσύνης, προτίμησα μια τέτοια που δεν δέχεται «κολπάκια Τέχνης» άλλα εκτός από το σωστό ζύγι…
Όσο για τα άλλα… θα παραμείνω στη γωνίτσα παρέα με την αξιοπρέπειά μου… Διότι άβυσσος η ψυχή…
Η ζωή ένας δρόμος χωρίς να γνωρίζουμε το τέρμα του..προσπαθούμε να ομορφαίνουμε τούτο το δρόμο χτίζοντας όμορφες στιγμές..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κάθ' ένας μας βλέπει απ' τη σκοπιά του τα γεγονότα σκορπίζοντας γύρω του καλοσύνη ψυχής ..
Συμπορεύομαστε όλοι σ' ετούτο το δανικό κομμάτι που μας επέτρεψαν να κρατήσουμε και χρωματίζουμε με τα δικά μας χρώματα ..
Όμορφη η δημιουργία σου Στράτο
Εύχομαι καλή Κυριακή
Στράτο
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι απο όταν ξεκίνησα να σε παρακολουθώ (πολύ προτού σχολιάσω) γιατί βγάζεις μία αισθαντικότητα που είναι δύσκολο να βρεις σε άντρα και δη στις μέρες μας. Εσύ γράφοντας όλα αυτά εκθέτεις έναν ευαίσθητο Ανθρωπο που πολλές φορές (όπως τώρα) μιλάει κι εξ ονόματός μου.
Χαίρομαι λοιπόν κάθε φορά και ευφραίνομαι απο τον πλούτο των νοημάτων και των συναισθημάτων που εισπράττω, κι αν τα βάλω στο ζύγι κερδισμένη φεύγω.
Καλό υπόλοιπο Κυριακής
Δύσκολες εποχές. Και δυστυχώς αλλάζουν αστραπιαία τα πάντα, δίχως δικαιοσύνη... Πανέμορφες πάντα οι σκέψεις σου, καλή σου Κυριακή!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Δέσποινα Γιαννάκου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπωσδήποτε και δεν γνωρίζουμε το τέρμα της διαδρομής μας γι’ αυτό με τα προσόντα και σύνεργα που διαθέτει ο καθένας προσπαθεί να κάνει –όσο γίνεται- πιο όμορφη, τουλάχιστον, αυτή τη διαδρομή.
Μέσα σε τούτα τα μονοπάτια του διαδικτύου «συμπορευόμαστε» λογής-λογής άνθρωποι κι αφήνουμε τα σημάδια μας που ο καθένας τα χρωματίζει ανάλογα με τη διάθεση και τον τρόπο που βλέπει τη ζωή.
Σ’ ευχαριστώ Δέσποινα!
@ ΧΑΡΑ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρά, χαϊδέματα τα λόγια σου, να ’ξερες πόσο σ’ ευχαριστώ!
Είναι αλήθεια είμαι αγιάτρευτα ρομαντικός κι ευαίσθητος σε σημείο, πολλές φορές, να ξεπερνάω τα όρια. Παράξενο ε; Αφήνω να ξεχειλίζει από μέσα μου άφθονο το συναίσθημα. Κάποιες φορές δεν συγχωρώ στον εαυτό μου αυτές τις ευαισθησίες μου, παρόλο που το έχω ανάγκη να τις εκθέσω. Ακολουθώ επίμονα και έμμονα το μονοπάτι της καρδιάς κι αυτό χίλιες φορές κι άλλες τόσες με βγάζει σε δύσβατα περάσματα. Αλλά μαθαίνω…
Κουσούρι να εκθέτω τον εαυτό μου, το ξέρω, αλλά είπαμε κουσούρι. Παλαιάς κοπής ρομαντικός, βλέπεις… Και, δυστυχώς «παραμένω ίδιος. Όπως τότε… Όπως πάντα…»
Μη νομίζεις πως είμαι κι ο μόνος, πολλοί υπάρχουν, ίσως να μη το δείχνουν.
Χαίρομαι που στο ζύγι κερδίζεις. Με ικανοποιεί απόλυτα.
Να ‘σαι καλά, φίλη μου!
@ Roadartist,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς ελπίζουμε οι αλλαγές, από δω κι εμπρός να είναι οι καλύτερες. Το έχουμε ανάγκη.
Τα καλά σου λόγια, «αρτίστα» μου, φυλαχτό στην καρδιά μου!
Μα τι σ' έπιασε φίλε μου και φέρνεις τ' απάνω κάτω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι η ζωή δεν θέλει χαστούκι, δεν θέλει ζυγαριά, θέλει αναθέρμαση αυτών που μπορείς ακόμα να εκφράζεις, έστω και μόνος σου στην σκοτεινιά ενός δωματίου, να προσπαθείς να αναγνωρίσεις τον εαυτόν σου, αν είσαι το ίδιο άτομο με τότε κι όταν κατλάβεις ότι είσαι ο ίδιος άνθρωπος, αλλά πιο πλούσιος σε πείρα, τότε αρχίζεις να ψάχνεις για ανταπόκριση: "Είναι τόσο δύσκολο" Γράφεις: (ρίχνεις ματιές πίσω, σε όσα άφησες, απλώνεις το χέρι σου μήπως και φτάσεις να συγκρατήσεις έστω κάτι μα…)
(((Φίλε τα τραγούδια μου στο Μπλογκ μου αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούν, "όσα άφησα" κάθε λέξη, κάθε στροφή, ξαναζούν μέσα μου αυτά που σήμερα δεν τολμώ να ζητήσω, να περιγράψω, υπάρχει μέσα μου ένα φρένο, αλλά γιατί;)))
Όμως πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο άνδρας είναι πολύ πιο δύσκολο να εκφράσει αυτό που αισθάνεται, πολλές φορές το κατα-πνίγει,
θα μου πεις ζήτημα εγωισμού, ή machismo δεν ξέρω, ίσως από την φύση του να είναι έτσι ή η κουλτούρα που μεγάλωσε...
Η ζυγαριά σου η οποία είναι τυφλή, εκεί επάνω τοποθετείς τους συναισθηματισμούς, el cariño, la ternura, αυτά που μας λείπουν και αναπολούμε σήμερα...
Ίσως, ίσως κι εγώ δεν ξέρω τι ν' απαντήσω.
Ωραίο κείμενο, σε κάνει να σκέφτεσαι, ξαναζεί το εάν...
χαιρετώ σε
Γαβριήλ
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφω στο τέλος, φίλε μου, πως δίνω τόπο στο νου, μήπως κι αυτός καταφέρει να διαβάσει αλλιώτικα το χρόνο…
Και τα καταφέρνει, ο αφιλότιμος, με πιάνει απ’ το χέρι, με τούτα και με κείνα, και με οδηγεί στα ίδια μονοπάτια, όσο κι αν πήγαινε να ξεστρατίσει η ψυχή μου, αναγκάζοντάς με να παραδεχτώ πως παραμένω ο ίδιος. Όπως τότε… Όπως πάντα… Κι εσύ απορείς, τι μ’ έπιασε, ε;
Ε να, βάζω στη ζυγαριά το χρόνια που πέρασαν κι απ’ την άλλη αυτά που απομένουν κι αυτή γέρνει στα πρώτα… Είναι πιο πολλά και βαραίνουν…
Μου γράφεις για τα τραγούδια… και να ’ταν μόνο αυτά; Πόσες φορές κι εγώ «ξεσκονίζω» τραγούδια από τα τότε γιατί σ’ αυτά βρίσκω κομμάτια της ζωής μου.
Εl cariño, la ternura, la inocencia, los recuerdos, la añoranza, la distancia, y cuantos mas. Como olvidar?...
Ναι κάτι τέτοια κι ύστερα απορείς γιατί υγραίνουν τα μάτια … και γλυκαίνει το χείλι…
Κι όσο για το άλλο, αν έχεις ανάγκη έκφρασης γιατί να «κατά-πνίγεις» αυτά που αισθάνεσαι, τ’ αφήνεις και ξελαφρώνεις. Ούτε εγωισμούς, μήτε machismo… αυτός είσαι αυτό βγάζεις κι άσε όσους σε επικρίνουν να τρώγονται…
Να είδες, μ’ έκανες και ξέσπασα.
Καλή εβδομάδα σου εύχομαι!
Καλώς σε βρήκα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφα λόγια, λατρεμένος ο τόπος σου, σοφές σκέψεις...
Σου εύχομαι καλή εβδομάδα!
Μάγδα
Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ συμφωνώ Στράτο! Και ακριβώς βρίσκομαι σε μία χρονική Στιγμή που σκέφτομαι ΑΚΡΙΒΩΣ Όλα Αυτά! και κατά τον ίδιο τρόπο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπογραμμίζω κάθε λέξη σου μη δυνάμενη να προσθέσω απολύτως τίποτε! Συναντίληψη!
Δεν ξέρω αν έφθασες κάπου μετά την τελευταία λέξη. Σ αυτό το αέναο εσωτερικό "ταξίδι" όποια Αλήθεια συναντάς, όσο οδυνηρή κι αν είναι είναι Πολύτιμη!
Γιατί να μην αρχίζει η αυγή της ζωής με τούτη την Γνώση;;
Καλό βράδυ σου
@ magda,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς όρισες Μάγδα!
Σ’ ευχαριστώ για τα τόσα κολακευτικά σου λόγια!
Θα σε επισκεφτώ κι εγώ σύντομα στον τόπο σου.
Να ‘σαι καλά!
<>@ Ρεγγίνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι λες τώρα!
Αυτό το να συμφωνείς απόλυτα με τις σκέψεις μου, καλή μου Ρεγγίνα, είναι τιμή μεγάλη για μένα. «Συγκυρία ευτυχής και ελπίς γλυκυτάτη»!!!
Είναι όμορφο να συναντάς ψυχές και να μοιράζεσαι κοινές ευαισθησίες… κι αυτές να μας οδηγούν στη «Συναντίληψη», διαβάζω αυτή τη λέξη και τη βρίσκω καταπληκτική!
Το πέρασμα του χρόνου από πάνω μας είναι επόμενο να κάνει πιο όμορφο το μέσα μας. Μπορεί πολλά ν’ αλλάζουν και ν’ αγριεύουν στην όψη μας, αλλά στη βάση παραμένουμε ίδιοι «Όπως τότε… Όπως πάντα…»
Ένα χαμόγελο κι ένα όμορφο όνειρο για απόψε, σου στέλνω και μια ευχή: το ξημέρωμά σου να ‘ναι όπως εσύ τα επιθυμείς!
Καλη σου νύχτα!
Εσωτερικοί συλλογισμοί σε τόνο χειμερινό θα έλεγα. Αλήθεια Στράτο, συμβιβάζονται τα ασυμβίβαστα ορθώς...ή μας ξεγελούν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή μέρα να έχουμε!
@ Μαριάνθη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βέβαια «εσωτερικοί συλλογισμοί» είναι, Μαριάνθη μου, που έχοντας στη διάθεσή μας τούτο εδώ το εργαλείο τους εξωτερικεύουμε και τους μοιραζόμαστε με τις αδερφές ψυχές, τους φίλους. Πολλά μας ξεγελούν, φίλη μου, ακόμα και τα ασυμβίβαστα.
Άντε και με ανυπομονησία περιμένω τα της εκδήλωσης και τις εντυπώσεις σου από τον ομιλητή. Την ίδια ώρα βρισκόμουν κι εγώ στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ στην παρουσίαση του βιβλίου του Συλλόγου για τα 100 χρόνια από τη λευτεριά του νησιού. Με χαροποίησε η συμμετοχή σου σ’ αυτό!
Καλημέρα!
Όπως τότε .. όπως πάντα
ΑπάντησηΔιαγραφήτο "τότε" είναι το "πάντα" ακόμα κι αν όλα αναποδογυρίζονται ή καθηλώνονται ή ... τόσα "ή" προσφέρει η ζωή μέσα στην τρέλα της σοφίας της.
καλημέρα φίλε μου
@ meggie,
ΑπάντησηΔιαγραφή«Η ζωή μέσα στην τρέλα της σοφίας της», δεν έχεις άδικο, Μέτζυ, μπορούμε να το δούμε κι έτσι.
Καλή παρατήρηση!
Σ’ ευχαριστώ!
διάβασα όλα τα σχόλια... θέλησα να ξεσπάσω και γω όπως κάνατε...μα το σχόλιο του φιλου pylaros.. με οδήγησε αλλού...
ΑπάντησηΔιαγραφήεχει δικιο δεν θελει η ζωή χαστουκια... το μυαλο και η καρδια μου για τις επιλογες... συναισθηματική και παρορμητική και αθεραπευτα ρομαντικη... ισως ηρθε το πληρωμα του χρονου για στροφή στην λογική?.. αναρωτιεμαι.... με την καρδια το μονο που εχω καταφερει ειναι να εχω γεμισει πληγες την ψυχη και την καρδια...
θελω οσο τιποτα αλλο ετουτη την στιγμη θα τα βροντηξω ολα κατω!! να σπασουν.. να διαλυθουν ... να φωναξω..μα ...παλι εγω εδω θα ειμαι... με ιδιο μυαλο και ιδια καρδια... κυκλος?..
τελικα τι ειναι αυτο που μας ευχαριστεί?.. μαλλον ξερουμε αλλα δεν μπορουμε παντα να το εχουμε..
ας σταματησω εδω..
καλο απογευμα με φιλια..
@ evi_athanasiou,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ, Εύη μου, στο κείμενο δεν μίλησα για «χαστούκια», για ζυγαριά μίλησα. Το «χαστούκι» το αναφέρεις εσύ… Μα δεν είναι αυτό το θέμα.
Νιώθω, στο ξέσπασμά σου, μια δόση απογοήτευσης που μάλλον θα οφείλεται στον χαρακτήρα σου και υποψιάζομαι, απ’ όσα γράφεις, πως μοιάζει με τον δικό μου.
Κι έρχομαι τώρα εγώ να σε ρωτήσω όπως έκανε ο φίλος μου ο pylaros σε μένα: Τι σ’ έπιασε, κοπέλα μου;
Εδώ βρισκόμαστε και σμίγουμε πότε στα στενά σοκάκια και πότε στις βαθιές θάλασσες του διαδικτύου… Όσοι μας αγαπάνε το κάνουν γι’ αυτό που είμαστε ή γι’ αυτό που δείχνουμε πως είμαστε. Αλλά άνθρωποι συναισθηματικοί, παρορμητικοί, ρομαντικοί, κ.λπ. κ.λπ. είναι και στα γραφτά τους έτσι. Oποιος τους νιώθει τους αγαπά, τι να κάνουμε. Δεν διαπραγματεύονται πάντα όλα, κάποια τα δέχεσαι όπως είναι και τ’ άλλα τα απορρίπτεις. Οπότε μη τα βροντάς όλα κάτω, μείνε όπως είσαι κι αν είσαι αληθινή, ξέρε το, δεν θ’ αλλάξεις. «Παραμένουμε ίδιοι. Όπως τότε. Όπως πάντα»!
Καλό βράδυ!
Καλημεραααααααααα..:))
ΑπάντησηΔιαγραφήθα συμφωνησω μαζι σας αγαπητε φιλε μου..
οτι είμαστε αποτυπώνεται..
χνάρια μας αφήνουμε σε κάθε πνοή ..
σημερα άλλη μέρα... κλείνει κύκλος...
σας ευχαριστώωωωωωωωωω..