Κρινάκια της θάλασσας

(Pancratium maritimum, παγκράτιο το παραθαλάσσιο)

Φυτό πολύ χαρακτηριστικό, με τα κατάλευκα άνθη του, που βγαίνουν στην κορυφή ενός γλαυκοπράσινου βλαστού. Έχουν έξι στενά, ταινιοειδή πέταλα και μια κατάλευκη «παραστεφάνη», πάνω στην οποία φυτρώνουν οι έξι στήμονες. Τα άνθη φυτρώνουν μέσα από μια μεμβρανώδη «σπάθη». Ο βολβός είναι μεγάλος, με διάμετρο 5-10 3κ., και στο κάτω μέρος του έχει χοντρές, σαρκώδεις ρίζες.

Άνθιση: από τα μέσα Ιουλίου μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου. Τα φύλλα μοιάζουν με μακριές γλαυκοπράσινες ταινίες και βγαίνουν μετά την άνθιση, για να διατηρηθούν ως το επόμενο καλοκαίρι.

Βιότοπος: αμμόλοφοι (αμμοθίνες) σε αμμώδεις παραλίες, αμέσως πίσω από το χειμέριο κύμα.

Περιοχή εξάπλωσης: σε όλες τις αμμώδεις παραλίες του Αιγαίου και του Ιουνίου.

Σημείωση: το είδος απειλείται με εξαφάνιση, λόγω της τουριστικοποίησης των παραλίων και της ισοπέδωσης των αμμοθινών.

Χάρη στους μεγάλους σαρκώδεις βολβούς τους, που από την περασμένη άνοιξη έχουν αποθησαυρίσει και κρατήσει καλά μέσα τους τις απαιτούμενες πολύτιμες ουσίες για την  ανάπτυξη του ανθοφόρου βλαστού και των λουλουδιών τους.

Μην κόβετε τα άνθη αυτών των πανέμορφων φυτών όταν τα βρίσκεται μέσα στη φύση και μην ξεριζώνετε τους βολβούς τους, γιατί έτσι θα τα οδηγήσετε στον αφανισμό. Θαυμάστε τα, φωτογραφίστε τα και αφήστε τα στη θέση τους.

Σε μέρη μεταξένιας γαλήνης αναδύεται σιωπηλά, στεφανωμένο με άσπρα άνθη μοναξιάς!



* Αυτοφυή φυτά σε χέρσα μέρη αυτά τα πανέμορφο κρινάκια. Τα ανακάλυψα και τα φωτογράφησα σ’ εκείνη την παραλία… λίγο πιο πέρα από τα βοτσαλωτά που φιλοτεχνούσε ο Δημήτρης.

Έτσι συμβαίνει με τη φύση σου χαρίζει στιγμές σαν έγχρωμες πινελιές και σου ζητά να τις δεις και να τις απολαύσεις…



 

Έργα Τέχνης στην άμμο…

Σε αμμουδερή παραλία της Μήθυμνας, ο Δημήτρης, συνδυάζοντας τις διακοπές του, επιδόθηκε με υπομονή και επιμονή στο χόμπι του, σε κάτι που, καθώς φαίνεται, ξέρει να κάνει πολύ καλά.

Πολύ νωρίς το πρωί, σε ώρες απόλυτης ησυχίας, εκείνος  μάζευε από το γιαλό, πολλών λογιών και χρωμάτων, βότσαλα τα οποία σιγά σιγα αξιοποίησε με τον πλέον όμορφο τρόπο (και περίσσιο μεράκι, θα έλεγα) για να φτιάξει, στην απλωσιά της αμμουδιάς, θαυμάσια βοτσαλωτά! Όχι για τίποτ’ άλλο παρά για το κέφι του.

Πόσα πράγματα μπορεί να κάνει κανείς για να μη γεμίζει το χρόνο του με τίποτα… Όταν η φύση προσφέρει απλόχερα τόσα γύρω σου, αρκεί να ταιριάξεις κάτι δικό σου για να την κάνεις ομορφότερη…

Σκέφτηκα πόσο θα μπορούσαν να μείνουν εκεί αυτά τα ωραία στολίδια Ίσως με τον καιρό, το κύμα, ο αέρας, ακόμα και κάποιο ζωντανό θα μπορούσαν, κάποια στιγμή, να τα χαλάσουν. Αισθάνθηκα υποχρέωση να τα απαθανατίσω για να μείνουν τουλάχιστον σε εικόνες σαν ένα δείγμα τέχνης και δημιουργικότητας ενός ανθρώπου εν καιρώ διακοπών.

Παρακάτω μερικές φωτογραφίες για εσάς.

στην απλωσιά της αμμουδιάς…

το βασίλειο του Δημήτρη…

αρκεί να ταιριάξει κανείς μες τη φύση το κάτι δικό του

Λεπτομέρεια 1, σαν πινελιές, από κοντά…

Λεπτομέρεια 2, δεν είναι πίνακας ζωγραφικής…

ο Δημήτρης επί του έργου…

Μηθυμναίος

Το πλατανόφυλλο πρωταγωνιστής και κυρίαρχος της εικόνας…

Παλιά συνήθεια να μαζεύω απ’ τη φύση διάφορα «υλικά», να φτιάχνω συνθέσεις προσπαθώντας όλα αυτά να τα συμφιλιώνω μεταξύ τους δίνοντάς τους, όσο γίνεται φυσικά, μια αρμονική συνύπαρξη. Ύστερα…τα φωτογραφίζω….

«Σκηνοθέτησα» εδώ, λοιπόν, διάφορες συνθέσεις με πρωταγωνιστή και κυρίαρχο της εικόνας το πλατανόφυλλο που, φθινοπωριάζοντας άφησε το δέντρο κι έπεσε χάμω στη γη. Από εκεί το συμμάζεψα και το απόθεσα δίπλα σε διάφορα άλλα θέλοντας να φτιάξω με τις παρακάτω εικόνες μου κάτι σαν αυτό που οι ζωγράφοι ονομάζουν «Νεκρή φύση»!

Θα δείτε, λοιπόν, να «ξεμυτίζει» και να αποκαλύπτεται με όλη την πρωτόπλαστη αγνότητά του δίνοντας ομορφιά κι ένα κάτι -έτσι για να ξεγελάμε τους καιρούς και να γλυκαίνουμε το χρόνο. Ν’ ακουμπάνε και να μερεύουνε οι στεναγμοί… σε μια εποχή αποσύνθεσης σαν αυτή που ζούμε…

Χαίρεστε κι ευδαιμονείτε!

Μηθυμναίος

Όλα σε θυμίζουν Μάνο…

Σαν σήμερα, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982 έφυγε από τη ζωή ο ανεπανάληπτος Μάνος Λοΐζος.

Πότε πέρασαν κιόλας 29 ολόκληρα χρόνια…

Με χρυσαφί και ασημί μας γυροφέρνει το Φθινόπωρο…

Το γυρίζει ο καιρός σε αναχώρηση…

Το χρυσαφί… 



και τ’ ασημένιο… του Σεπτέμβρη



Τι να «λεζαντάρεις»… το αφήνεις έτσι σκέτο να το χαρούν τα μάτια σου…

Μια απόδειξη πως οι λέξεις είναι φτωχότερες από την εικόνα…

Το έστρωσε με τα πεσμένα πλατανόφυλλα σε αποχρώσεις σκουριάς

Αναχωρεί το θέρος συμπαρασέρνοντας μαζί του ό,τι απόμεινε στα δέντρα…

Λίγο πριν πέσουν κι αυτά…

Μπορεί να τα βρούμε να καίνε ακόμη και σε καντήλι κάποιου άγιου της μοναξιάς…

Διστακτικός ο ζωογόνος ήλιος μόλις ξεπρόβαλε
αφήνοντας να φανούν δειλά, ανάμεσα στα στάχια, οι ακτίνες του…

Στην παρατεταμένη κάμψη τους τα στάχια αφήνουν να φανεί
το ξεβαμμένο χρυσαφί…  
Γέρνουν, όπως ο Σεπτέμβρης…

Η απόλυτη αρμονία λίγο πριν φέρει τ’ απάνω κάτω η τάξη του κόσμου…

Στα ξεραμένα αγκάθια έχουν πιαστεί και κρέμονται
σιωπηλά ξεχασμένα μηνύματα

Η κουρτίνα της φύσης… Τι θέλει να κρύψει άραγε;

* Όλες οι φωτογραφίες είναι από τη γύρω περιοχή της Μήθυμνας

Μηθυμναίος

Σου γράφω 1η του Σεπτέμβρη...

Αγαπητέ μου ξάδερφε,

Μπορεί να έγραφα προχτές για φθινόπωρα και δόσεις μελαγχολίας, όμως χτες είχα την τύχη να βρεθώ -καλεσμένος στο σπίτι του- μ’ έναν αξιοθαύμαστο άνθρωπο. Ξέρεις εσύ πόσο μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν κουλτούρα. Μου αρέσουν γιατί είναι ήρεμοι. Λεπτοί. Ισορροπημένοι. Άνθρωποι που τη ζωή τους κυβέρνησε η γνώση. Τον χάρηκα γιατί πλημμύριζε αισιοδοξία και κατά κάποιο τρόπο μου την επέβαλε κι εμένα. Είναι απ’ τους ανθρώπους που μοιάζουν με Κυριακή. Θαρρείς και κουβαλούν τον ήλιο μέσα τους. Έτοιμοι να σου συμπαρασταθούν με κάθε τρόπο. Από το να σου δώσουν τις πληροφορίες που έχεις ανάγκη μέχρι την κουβέντα που έχεις ανάγκη. Είπαμε πολλά και για πολλούς. Δεν βγήκε από το στόμα του μια κακή κουβέντα. Για κανέναν! Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί, ως συνήθως, δεν συμβαίνει έτσι, και το ξέρεις. Το αντίθετο μπορώ να πω. Μα κι αν χρειάστηκε, κι αν το έκανε - θα το έκανε με στυλ, εγώ πάντως δεν το αντιλήφθηκα.

Συμπεραίνω, ξάδερφε, ότι πηγή αυτής της συμπεριφοράς είναι η ανατροφή, η μόρφωση, το περιβάλλον, ο χαρακτήρας. Έναν τέτοιο άνδρα είχα μπροστά μου. Ευφυή, με λεπτό, έξυπνο χιούμορ, δίκαιο, γοητευτικό, γνώστη και μύστη, εξαιρετικό ακροατή και ομηρικό αφηγητή, έναν άνθρωπο «χαρά θεού», όπως λέμε εμείς, πλήρη, που δεν είχε να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Όλα ήταν «απλωμένα» μπροστά του. Απολαυστικός, ευγενέστατος κι ευτυχής, όχι τόσο από έργο ή εύνοια των θεών (που φρόντισαν να μη τον αδικήσουν), όσο από την παιδεία που κουβαλάει.

Αναρωτιέμαι, πολλές φορές, αν τα ονόματα έχουν σχέση με τον χαρακτήρα του ανθρώπου που το έχει. Μ’ εκείνον, τουλάχιστον πείστηκα ότι θα πρέπει να έχουν… Πάντως, φεύγοντας, μού έμεινε μέσα μου μια αίσθηση ότι έφευγα λίγο πιο πλούσιος γιατί πήρα μαζί μου (φυλαχτό στην καρδιά μου) ένα κομμάτι απ’ όλες τις αρετές, τις γνώσεις και τις συμβουλές του. Πολύ θα ήθελα κι εγώ κάτι δικό μου να άφησα. Δεν ξέρω αν το κατάφερα…

Αλήθεια πολύ θα το ’θελα.