Αχ, αυτός ο Μόλυβος…

Παθιασμένος και σαγηνευτικός, μερακλωμένος και σεβνταλής, μελαγχολικός και απρόσιτος, ρομαντικός και αχαλίνωτος με σκλαβώνει πάντα… Οι άνθρωποί του βρε παιδί μου, μια κάστα αλλιώτικη. Με τα σεκλέτια και τις αναποδιές, τα γινάτια και τις… κακιούλες τους, σαν πέσει η βραδιά, αλαφροΐσκιωτοι γίνονται όλοι τους. Και μπλέκουν μες στα υφάδια της γλυκασιάς και της απόλαυσης. Με ένα ουζάκι στα μπαλκονάκια του Θεού, μ’ ένα ζεϊμπέκικο στο στέκι του «Μπαμπούκου» με δυο ζαριές ρεμπέτικες στον «Άδωνη» του Στέλιου. Και στη «μιζέρια» τους και στη μεγαλοσύνη τους, αυτοί οι Μηθυμναίοι τέλος πάντων… το άλας της γης.

Της Ντόρας Πολίτη, από την Πέμπτη Αλήθεια (Εφημ. ΕΜΠΡΟΣ 22/2/2007)

Όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί όλοι μου λένε ότι γίνομαι κουραστικός.

Mithymnaios