Ξαναδιαβάζω συγχρόνως δύο βιβλία* από εκείνα που δεν θα αποχωριζόμουν ποτέ. Ναι, τα ξαναδιαβάζω ή, για να είμαι ειλικρινής και να ακριβολογώ, επικεντρώνομαι σελίδα-σελίδα στις σημειώσεις που είχα υπογραμμίσει κάποτε. Ευτυχώς!
Νιώθω –εν πλήρει ευφορία– να μου προσφέρουν, για ακόμη
μια φορά, την αναγνωστική απόλαυση που, εδώ και αρκετό καιρό, δεν έχω βρει, δεν
έχω αισθανθεί, δεν έχω νιώσει σε κάποιο βιβλίο. Διαβάζοντας αναρωτιέμαι: ποιος
ρομαντικός, ποια ευαίσθητη ψυχή, ποια τρυφερή καρδιά δεν αναστοχάστηκε, δεν
συγκινήθηκε, δεν ευφράνθηκε διαβάζοντας αυτά τα βιβλία;
Έτσι λοιπόν, ξαναδιαβάζοντας εκείνες τις σημειώσεις –τι
το ’θελα;– επανέρχομαι και διαπιστώνω
ότι δυσκολεύομαι να ξεπεράσω παράλληλες –και παρόμοιες– στιγμές που έχω ζήσει. Οπότε,
για να μην χαλάσει το δείγμα, πιάνω και πάλι το νήμα της σκέψης και επανασυνδέομαι με το παρελθόν. Ειδικότητά μου… Δεν είναι
η πρώτη φορά.
Παρότι ο ορίζοντας της ζωής μας έχει ανοίξει κι έχει
χωρέσει τόσα καινούργια και θαυμαστά, μεταφέροντάς μας σε νέους κόσμους των
οποίων οι διαδρομές, δυστυχώς, δεν χαράζονται έντονα πλέον όπως εκείνα τα τότε.
Εν τούτης εγώ επιμένω στα τότε. Είναι προφανές: καταλαβαίνω και καταλαβαίνετε ότι
έχω πια μεγαλώσει κι αυτό είναι βάσανο…
* Τα βιβλία: Τότε που ζούσαμε του Ασημάκη Πανσέληνου και Σταύρωση χωρίς Ανάσταση του Νίκου Αθανασιάδη
Το πρώτο το έχω, φίλε μου. Και με παρακινείς τώρα να το διαβάσω σίγουρα γιατί το έχω κατά νου. Την καλησπέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Γιάννη, να το διαβάσεις είναι καταπληκτικό και νοσταλγικό!
ΔιαγραφήΝα σαι καλά, φίλε μου!