Σκέψεις…

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλο τούτο το θέμα που προέκυψε με τον κορωνοϊό (ή κορονοϊό…, ας βρουν το σωστό οι γλωσσολόγοι) που δείχνει να εξαπλώνεται ταχύτατα και σε όλο και περισσότερες χώρες, μου θυμίζει έντονα εκείνη την αποφράδα 11^η Σεπτεμβρίου του 2001 που έγινε ό,τι έγινε και τελικά ήταν η μέρα που άλλαξε τον κόσμο.

Πάντως, έχω την εντύπωση πως μάλλον θα έμειναν χρωστούμενα, για μια άλλη αλλαγή του όμορφου κόσμου μας. 

Η ταινία μπροστά μου σε slow motion…

Εδώ είναι όλα. Κύτταρα που επιμένουν να νοσταλγούν… Οι τόποι μας, όπου οι άνθρωποί μας και οι ιστορίες τους. Καμιά φορά αφουγκράζομαι τις ανάσες. Αναζητώ τα χαμόγελα. Συνειδητοποιώ τη μετέωρη αγωνία του χρόνου που περνάει και χάνεται. Όλα περνούν από μπροστά μου. Καταγράφονται ακόμη ανεξήγητο –πως και γιατί– στου μυαλού τα θολωμένα. Όλα: μικρά, μεγάλα, ωραία, σπουδαία, ασήμαντα… Διακρίνω τις στιγμές. Ονειρεμένες κι ανεπανάληπτες!

Ο καθένας μας με το δικό του όνειρο, με τα φορτία του και τις ιστορίες του, τις έμμονες ιδέες και τα επίμονα συναισθήματα. Άφηναν αυθόρμητα να φανούν τα αγνά αποτυπώματά τους. Αν κι από άλλο τόπι ύφασμα φτιαγμένοι, ωστόσο μας ένωναν, θαρρώ, οι ίδιοι κωδικοί. Ήμασταν νέοι, ανέμελοι, ξενιτεμένοι κι ωραίοι! Με τη λάμψη και τη μοναδικότητα που μετέτρεπε το συμπτωματικό σε νόημα, την αφορμή σε αιτία, το τυχαίο σε απολύτως καθοριστικό. Πόσα χρόνια και πόσες παραστάσεις ζωής έχω μετρήσει. Η ταινία μπροστά μου σε slow motion ξαναρχίζει της ζωής το μέτρημα.

Η γοητεία εκείνων των στιγμών τώρα απουσιάζει. Δεν αναπαράγονται, πλέον, δεν μπορείς με τις όποιες εξομολογήσεις να τις αποκαταστήσεις, έστω και στο ελάχιστο. Ανήκουν στον ίδιο το λόγο εκείνης της γοητείας που τις δημιούργησε. Είναι φυσικό άλλωστε. Άραγε, όσοι απόμειναν από τότε –θέλω να μάθω– θ’ αφήνουν τη σκέψη τους να πετάει προς τα δω; Θα ακούν τα λόγια μας, τα γέλια μας, τους αναστεναγμούς μας, τους έρωτες και τις μουσικές μας; Την μετ’ έπειτα πορεία της ζωή μας; Θα περνάνε, άραγε, έστω για λίγο, απ’ το νου τους εκείνες οι στιγμές του «μαζί»; Ή ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, κοιτάζοντας τη βολή του και γίναν όλα ξένα;

Ενώ εγώ εδώ θα παλεύω, μέσα στην αδυσώπητη διαδρομή του χρόνου, όσο γίνεται κι όσο μπορώ –και συνάμα θα επιμένω– να τα επαναφέρω μην και τα σβήσει ο χρόνος.

Διά χειρός Αντώνη Κυριαζή…

     Σάββατο πρωί, έχω μήνυμα στον υπολογιστή μου, δηλαδή e-mail. Δίχως κείμενο αλλά με συνημμένο αρχείο… Αποστολέας φίλος ξεχωριστός από τη Μυτιλήνη, οπότε άφοβα ανοίγω το αρχείο και… μια ευχάριστη έκπληξη με κυριεύει! Αντικρύζω… εμένα σε σκίτσο! Το σκίτσο μου διά χειρός του συντοπίτη μου δεξιοτέχνη σκιτσογράφου Αντώνη Κυριαζή! Αμέσως νιώθω τα μάτια μου να γλυκαίνουν και στα χείλη μου να σχηματίζεται ένα μεγάλο χαμόγελο! Τι άλλο…       

     Κοίτα να δεις που, ακόμη, σ’ αυτή την ηλικία, άγομαι και φέρομαι από συναισθήματα τέτοια που, προς στιγμή, κολλάω και δεν βρίσκω τις ανάλογες λέξεις για να εκφράσω απλά πράγματα… να ευχαριστήσω και να εκφράσω πόσο πολύ τον εκτιμώ και τον θαυμάζω, όχι τόσο για το σκίτσο που μου χάρισε, αλλά για την αγάπη μου και τη φιλία του που αξιώθηκα!

    Να θυμίσω ότι είχε προηγηθεί (χρόνια πριν) ένα άλλο πολύ ωραίο σκίτσο που μου έφτιαξε και το βλέπετε εδώ στη δεξιά πλευρά. 

Αντώνη πολύ σ’ ευχαριστώ!

Memories...

Πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε από τις ΑΩ Εκδόσεις

η ποιητική συλλογή του

Δημήτρη Νικορέτζου

Memories

Μετά από είκοσι συναπτά έτη σιωπής, από τα «ποιητικά δρώμενα», ο Δημήτρης Νικορέτζος, για τους δικούς του λόγους, έρχεται με τα «υποληφθέντα αποκαΐδια υπέρτερης αισθητικής αξίας, χαμηλόφωνων και μεταξωτών στίχων μιας λυρικής φωτιάς που ολοένα… “χωνεύει”, ώσπου να περιαχθεί σε τέφρα». Περισυλλέγοντας στις 148 σελίδες της εν λόγω συλλογής «τα τελευταία προσανάμματα»!

Θέλω να αναφέρω εδώ, με περίσσια περηφάνια, ότι τελικά, επέλεξε σαν εξώφυλλο τη δική μου ιδέα κι αυτό αναμφίβολα με τιμά.

Παραστάσεις ζωής...

         Ώρες ώρες θυμάμαι κάτι ιστορίες. Παραστάσεις ζωής. Παλιές. Άθελά μου τις θυμάμαι. Όμως αυτό έχει σημασία. Αυτό το άθελα. Γιατί, ως συνήθως, δεν έρχονται ύστερα από σκέψη, ύστερα από υπολογισμό. Ξεφυτρώνουν μόνες, αναπάντεχα. Ξαφνιάζουν! Όμως αυτές είναι. Κάποτε τις έζησα. Τέτοιες ιστορίες, προδίδουν στη ζωή την τροχιά μας, μπερδεύονται με τις σημερινές και γίνονται μικρά πεζά κομμάτια. Και κάθε κομμάτι ξυπνά μέσα μου γλυκές απαντοχές. Αλήθεια, πόσες ιστορίες χωράνε σε μια ζωή; 

Όταν έρχονται αυτές οι στιγμές μου παίρνει ώρα να μαζέψω ό,τι, απ’ όλο αυτό το σωρό, μου απόμεινε. Και τότε, μέσα σε μια στιγμή, μέσα στο ελάχιστο του χρόνου, το «άθελα» γίνεται εμμονή.  Το αισθάνομαι, το έχω ανάγκη. Έτσι συμβαίνει, αυτό που έχω ανάγκη το αναζητώ. Το αγαπώ - το μισώ. Το αγκαλιάζω - το αποχωρίζομαι. Το ανακαλώ - το διώχνω… Όμως είναι αυτό. Το λίγο που χρειάζομαι, αντίδοτο στο ελάχιστο για ν’ αποκτήσουν ενδιαφέρον οι στιγμές.