Παραστάσεις ζωής...

         Ώρες ώρες θυμάμαι κάτι ιστορίες. Παραστάσεις ζωής. Παλιές. Άθελά μου τις θυμάμαι. Όμως αυτό έχει σημασία. Αυτό το άθελα. Γιατί, ως συνήθως, δεν έρχονται ύστερα από σκέψη, ύστερα από υπολογισμό. Ξεφυτρώνουν μόνες, αναπάντεχα. Ξαφνιάζουν! Όμως αυτές είναι. Κάποτε τις έζησα. Τέτοιες ιστορίες, προδίδουν στη ζωή την τροχιά μας, μπερδεύονται με τις σημερινές και γίνονται μικρά πεζά κομμάτια. Και κάθε κομμάτι ξυπνά μέσα μου γλυκές απαντοχές. Αλήθεια, πόσες ιστορίες χωράνε σε μια ζωή; 

Όταν έρχονται αυτές οι στιγμές μου παίρνει ώρα να μαζέψω ό,τι, απ’ όλο αυτό το σωρό, μου απόμεινε. Και τότε, μέσα σε μια στιγμή, μέσα στο ελάχιστο του χρόνου, το «άθελα» γίνεται εμμονή.  Το αισθάνομαι, το έχω ανάγκη. Έτσι συμβαίνει, αυτό που έχω ανάγκη το αναζητώ. Το αγαπώ - το μισώ. Το αγκαλιάζω - το αποχωρίζομαι. Το ανακαλώ - το διώχνω… Όμως είναι αυτό. Το λίγο που χρειάζομαι, αντίδοτο στο ελάχιστο για ν’ αποκτήσουν ενδιαφέρον οι στιγμές.