Με κορώνα και πρόσχημα το αχανές τοπίο που γενναιόδωρα μας παραχώρησαν (φυσικά δίχως τίτλους και συμβόλαια, και συνάμα ελευθερωμένη την επικαρπία) πορευτήκαμε –όλοι θαρρώ– κάνοντας κανονική καταπάτηση με δικαιώματα και κωδικούς. Γενναιόδωροι αυτοί – τυχεροί εμείς! Έτσι το βίωνα!
Κάποτε,
προσωπικά το έπαιξα και ειδήμων! Επεκτάθηκα μέσα στη νόμιμη και παραδεκτή
περιοχή. Προσφέρθηκα αφειδώς (ειδήμων είπαμε…) και το χαιρόμουν όλο αυτό το
ξόδεμα. Όμως, αλλιώς τα λογάριαζαν η τύχη και οι
ευεργετημένοι. Ήμουν των ενάρξεων τότε, κι όχι των λήξεων… όπως τώρα. Απογοητεύτηκα!
Γι’ αυτούς
αναπόφευκτα θα παραμένουν και θα σαλεύουν σε κάθε
αντίκρισμα της οθόνης τους –σημαία και τιμωρός– το «δημιούργημα» και… κατ’ επέκταση, ο «δημιουργός». Θα υπάρχει εκεί, εσαεί παρούσα
και θα παρελαύνει μπρος στα μάτια τους –κληρονομιά και παρακαταθήκη– η σκιά της
θολωμένης εικόνας.
Αιώνια χρεωμένοι…
Τέλος θα ’θελα να πω –και το ξεκαθαρίζω– ότι την ευγένεια έμαθα να την δίνω παντού και… τον σεβασμό εκεί που αξίζει.
