Μια πολύχρωμη πραγματικότητα καθώς ρεμβάζω τον ήλιο να χάνεται…

Ανίσκιωτες φωτοχυσίες τα αποχαιρετιστήρια χρώματα του δειλινού, συνδυάζονται και αναμειγνύονται, τέτοιο καιρό,  στο βάθος του ορίζοντα. Εικόνες που κάνουν τη θέα να μοιάζει με οφθαλμαπάτη και σπρώχνουν τη σκέψη μου στα χρόνια της πρωτόβγαλτης εφηβείας.

Τότε, θυμάμαι, προσπαθούσα, ανάμεσα σ’ εκείνα τα χρώματα, να διακρίνω το εμβαδόν μιας ψυχής που δεν έλεγε ν’ αφήσει σε ησυχία το μυαλό μου. Πάντα η ίδια οπτασία… Είναι κάτι τέτοιες μέρες σαν και τούτες που επιστρέφει το σκηνικό σαν ληγμένη ομορφιά, σαν υπόθεση χωρίς επίλογο.

Συνθηκολογώ με τη σκέψη στο ενδεχόμενο να βρω, μέσα σε τούτον το νωθρό ρυθμό που μας επιβάλλει η καθημερινότητα, άλλες εναλλακτικές διαδρομές προκειμένου να αποφύγω τη μονοτονία που φέρνει η επανάληψη. Δεν πάει το χέρι μου να γράψω ρουτίνα… Ας το γράψω… η ρουτίνα (και… η επανάληψη).

Πόσο χρώμα ακόμη  –επιτρέψτε μου την υπερβολή και ενδεχομένως την ιεροσυλία– θα χρειαστεί να σπαταλήσει ο Θεός στον ορίζοντα –δώρο της απλοχεριάς και της μεγαλοσύνης Του– προκειμένου να καλύψει μια ανάμνηση που με τα χρόνια, για να πω και την αλήθεια, πήρε τη θέση της στο ερμάριο της μνήμης

Εικόνες και σκέψεις που ανακλήθηκαν αβίαστα και αυθόρμητα καθώς ρεμβάζω τον ήλιο να χάνεται στο βάθος… Μια πολύχρωμη πραγματικότητα μέσα σε μια τεράστια σιωπή. Ενδεχομένως, κανένα κείμενο, καμιά τεχνική δεν θα μπορέσει ποτέ να την αποδώσει.

Το μέτρο του καθενός μας…

Τι να είναι όλα τούτα που κάθε τόσο αποτυπώνουμε εδώ; Που τα εκφράζουμε ελεύθερα, χωρίς να διεκδικούμε, φυσικά, το αλάθητο; Που μας εκθέτουν και –όχι λίγες φορές– μας φέρνουν αντιμέτωπους με τον ίδιο μας εαυτό;

Τι άλλο να ’ναι παρά σκόρπιες στιγμές που βοηθούν να κάνουμε λίγο δική μας την μικρή μας ζωή. Στιγμές που έρχονται να ζεστάνουν και να δώσουν λόγο στη σκέψη. Λόγια και λέξεις που δεν βολεύονται μέσα μας, σπαρταράνε και… γίνονται απειροελάχιστες σταγόνες στην οθόνη του χαμένου μας χρόνου. Λευκά πανιά που αρμενίζουν και ταξιδεύουν εκεί που ποτέ δεν θα φανταζόμασταν.

Γι' αυτό αξίζουν τα λόγια και οι λέξεις. Γιατί αποκαλύπτουν ψυχές και αισθήματα. Γίνονται καθρέφτες του μέσα μας κόσμου, εκεί όπου μπλεγμένα και ακατέργαστα συναισθήματα –όπως τ’ αφήσαμε, όπως τα καταχωρήσαμε στην καρδιά μας– αρνούνται να ξεθωριάσουν.

Σ’ αυτόν τον μέσα κόσμο αναμετριόμαστε και παλεύουμε καθημερινά να τον τιθασεύσουμε όπως μπορούμε ώστε να μείνει στα μέτρα και στα όριά του. Μάθαμε να μετράμε την αξία μας με τα μεγάλα κατορθώματα τις γενναίες πράξεις, τα σπουδαία λόγια. Κάνοντας το λίγο πολύ παίρνοντας δύναμη απ' το τίποτα.

Ανυποψίαστοι, αθώοι, απροετοίμαστοι για την μόνη φερέγγυα μονάδα μέτρησης… την αξία μας! Το πιο ακριβό αντίτιμο. Τα μεγάλα βήματα χρειάζονται προσοχή μεγάλη. «Η δρασκελιά σου όχι πιο πέρα από τον ίσκιο σου», λέει σε μια παράγραφό της η κυρία Καρυστιάνη. Αυτό είναι το μέτρο του καθενός μας.

Η φθίνουσα πορεία της φύσης...

Εκείνο το τραγούδισμα τ’ ανέμου απ’ τα φύλλα της λεύκας έγινε πιο έντονο κι ήρθε να μου θυμίσει πως το φθινόπωρο μπήκε από σήμερα στην τροχιά του κύκλου. «Της ζωής ο κύκλος, ο χαρισάμενος»... Η φθίνουσα πορεία της φύσης. Το φθινόπωρο, μια εποχή με τα δικά της χαρακτηριστικά, τη δική της συμπεριφορά και την υποτιθέμενη μελαγχολία της.

Πολλά φθίνουν πλέον ιδίως οι οπώρες. Το λέει και η λέξη. Το πρωί αναζητάς κάτι να βάλεις επάνω σου.

Το πέρασμα του χρόνου είναι αμείλικτο. Κι αν μας αποχαιρέτισε χρονικά το καλοκαίρι στην πράξη υπάρχει κι όσο διήρκεσε ήταν… ωραίο. Αφήνει πίσω κομμάτια του να τ’ αναπολούμε και να τα θυμόμαστε.

Εν τω μεταξύ, εγώ «φυλάκισα» ένα σωρό κομμάτια του σε εικόνες… Κι όταν ο καιρός θα είναι κακόκεφος (ιδίως κάτι γκρίζες Κυριακές του χειμώνα) θα ανασκαλεύω τα αρχεία μου κι αυτές θα το φέρνουν πίσω, χαρίζοντάς μου έστω ένα χαμόγελο...

Στιγμές με ανάγκη να γίνουν μνήμες παντοτινές.

Κάπως έτσι ομορφαίνει ο κόσμος μας...

Το παρακάτω κείμενο το έγραψε ο Γιώργος Τυρίκος Εργάς. Κάπου το διάβασα, πού δεν θυμάμαι. Δεν έχει σημασία βέβαια, εγώ το κράτησα… Ωστόσο αυτό που έχει σημασία είναι αυτοί οι άνθρωποι που συναντάς σε κάτι μέρη απρόσμενα (μεταξωτούς τους χαρακτήριζε ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος*) όπου αυτή η απλή κουβέντα τους, όση απλότητα την διακρίνει, τόση σοφία περιέχει.

Το μεταφέρω γιατί θεωρώ πως αξίζει. Διαβάστε το:

Μπήκαμε σε καφενείο της βόρειας ορεινής Λέσβου, στο βάθος μια γιαγιά λαγοκοιμόταν μπροστά στη ξυλόσομπα. Γύρω ερημιά!

-Θεία καλησπέρα, έχεις τίποτα να φάμε;

- Ε, κάτι θα βρεθεί.

Από το βραστό μπρόκολο και τις τηγανιτές πατάτες ως τους λουκουμάδες με βράσμα, βρέθηκε ο παράδεισος!

Χιλιάδες χρόνια τώρα η ίδια ιεροτελεστία, τα ίδια λόγια. «Κάτι θα βρεθεί»...

Έτσι είναι… Πάντα κάτι βρίσκεται…

Είναι ευλογία απ’ το Θεό να μπορείς με τρεις, τόσο απλές, λέξεις που σου απευθύνουν –αρκεί να τις προσέξεις– να πλουταίνεις τη σκέψη και την ψυχή σου. Να το μοιράζεις. να πλουταίνουμε κι εμείς. Κάπως έτσι ομορφαίνει ο κόσμος μας...

* «Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι»... Έτσι αρχίζει το κείμενο που έγραψε γι’ αυτούς ο Γιάννης Τριάντης που τους έφερε στην επιφάνεια.

Κάνω αυτό που πρέπει...

Μια φορά κι έναν καρό, μια πυρκαγιά στο δάσος έκανε όλα τα ζώα να τρέχουν έντρομα για να σωθούν. Όμως ένα σπουργιτάκι πέταγε προς μια κοντινή λίμνη, γέμιζε με το ράμφος το στοματάκι του νερό και επέστρεφε πάλι πίσω προς τη φωτιά. Ένας λαγός, που έτρεχε κι αυτός να σωθεί, βλέπει το σπουργιτάκι στο πηγαινέλα του και του φωνάζει: Βρε πουλάκι μου είσαι τρελό; Νομίζεις πως με τόσο λίγο νερό που κουβαλάς θα σβήσεις τη φωτιά; Κι αυτό περήφανο του απάντησε: Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τη σβήσω, όμως κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. 

Αρμονία δεν είναι μόνο αυτό που ακούμε είναι και αυτό που βλέπουμε…

Είτε ακούς σιωπώντας, είτε βλέπεις… πάλι σιωπώντας, διαλέγεις να κρατήσεις το ομορφότερο λουλούδι και το καλύτερο από… κάθε στιγμή.

Απλά κάνω αυτό που πρέπει...

«Το πρόβλημα των ευαίσθητων ανθρώπων είναι,

ότι αφήνουν την καρδιά τους παντού.

Ακόμα και όπου δεν απαιτείται και δεν αξίζει».

(A. Curnetta)

Υ.Γ. Εν τω μεταξύ ο καιρός έχει τις μαύρες του… Φθινοπώριασε…

«Με λόγια πάλι έρχομαι φτιασιδωμένα»

Φαίνεται πως διάβασε τα όσα έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση ο φίλος κι ήρθε να με βρει. Πειραγμένος, παρότι εγώ δεν ανέφερα όνομα και λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να τον φωτογραφίζουν. Αόριστα ήταν γραμμένα όλα.

Μίλαγε σιγανά, αλλά πολύ παθιασμένα. Τον άκουσα. Δεν χρειάστηκε να τον διακόψω καθόλου. Απλώς τον άκουγα. Μπορεί να είχε και δίκιο, δεν λέω… Ίσως δεν θα ’πρεπε.

Προσπάθησα να του εξηγήσω πως όταν κάτι αποδίδεται με συγκεκριμένο τρόπο και σωστά, μπορεί να εκπέμπει συγκινήσεις και ενδιαφέρον. Δίνει απλωσιά στο συναίσθημα. Κι ας λιγόστεψαν τ' αγγίγματα. Μπορεί εκείνο το λίγο, το ελάχιστο, το τίποτα σχεδόν, το… «ευλογημένο άδειο» να δίνει και… «συμπνοή», όπως κι αν εκφέρεται.

Με απόλυτη συναίσθηση, το εξήγησα άλλωστε, όσα έγραψα δεν ήταν λόγια που μου ανήκαν. Ξεκάθαρες κουβέντες.

Ωστόσο, καλό θα είναι να δώσω τέλος στο θέμα, παραφράζοντας κάπως στίχους που τόσο όμορφα «κέντησε» ο αγαπημένος Μίλτος, έτσι, για να συνεχίσω να… λογοδοτώ.

«Με λόγια πάλι έρχομαι φτιασιδωμένα / σαν από κείνα που έγραφα από παλιά.

Λόγια που ξέρω πως ίσως δεν νοιάζουνε κανένα,

κι εγώ τα γράφω να περάσει η βραδιά». 

Ό,τι κι αν συμβεί, λοιπόν, κι αν χάνομαι, εδώ θα επιστρέφω στις κλειδωμένες μας στιγμές.