Εκείνο το τραγούδισμα τ’ ανέμου απ’ τα φύλλα της λεύκας έγινε
πιο έντονο κι ήρθε να μου θυμίσει πως το φθινόπωρο μπήκε από σήμερα στην τροχιά
του κύκλου. «Της ζωής ο κύκλος,
ο χαρισάμενος»... Η φθίνουσα πορεία της
φύσης. Το φθινόπωρο, μια εποχή
με τα δικά της χαρακτηριστικά, τη δική της συμπεριφορά και την υποτιθέμενη μελαγχολία της.
Πολλά φθίνουν πλέον ιδίως οι οπώρες. Το λέει και η λέξη. Το
πρωί αναζητάς κάτι να βάλεις επάνω σου.
Το
πέρασμα του χρόνου είναι αμείλικτο. Κι αν μας αποχαιρέτισε χρονικά το καλοκαίρι
στην πράξη υπάρχει κι όσο διήρκεσε ήταν… ωραίο. Αφήνει πίσω κομμάτια του να τ’ αναπολούμε και να τα θυμόμαστε.
Εν τω μεταξύ, εγώ «φυλάκισα» ένα σωρό κομμάτια του σε
εικόνες… Κι όταν ο καιρός θα είναι κακόκεφος (ιδίως κάτι γκρίζες Κυριακές του
χειμώνα) θα ανασκαλεύω τα αρχεία μου κι αυτές θα το φέρνουν πίσω, χαρίζοντάς
μου έστω ένα χαμόγελο...
Στιγμές με ανάγκη να γίνουν μνήμες παντοτινές.
