Είναι κάποια παρατημένα άλμπουμ ή κάτι κιτρινισμένα κουτιά όπου μέσα φυλάμε
παλιές φωτογραφίες. Όλοι τα έχουμε. Είναι η ανάγκη που έχει ο άνθρωπος να
διατηρεί το δικό του παρελθόν μέσα σ’ αυτά. Εκεί παλιώνει ο χρόνος μαζί με τα
πρόσωπα, τις ημερομηνίες και τις αναμνήσεις. Έτσι ανάκατα.
Οι φωτογραφίες σαν στοιχειωμένα ίχνη, μου προσφέρουν τη δυνατότητα να
βρίσκω εκεί τους ανθρώπους μου, τους φίλους μου, πρόσωπα που έχω λησμονήσει κι
άλλα που δεν υπάρχουν πια. Στιγμές, γεγονότα, σπίτια, τόπους… Κοιτώντας τα,
ξανά και ξανά, καταλαβαίνω ότι πολλά έχουν αλλάξει. Άλλαξα καταρχήν εγώ. Οι
παλιές φωτογραφίες, για πολλούς είναι ενθύμια, για άλλους λάφυρα…
Πιάνω τον εαυτό μου, συχνά, με μια νοσταλγική επιθυμία να τ’ ανοίξω, να τα
ψάξω. Να θυμηθώ… Άνοιξα προ ημερών, ένα τέτοιο κιτρινισμένο κουτί με παλιές
φωτογραφίες κι αμέσως ξεχείλισε τριγύρω μου ένα άρωμα νοσταλγίας. Άρωμα άλλων
εποχών. Σ’ αυτό το μικρό κουτί, συνάντησα φυλαγμένη την ασήμαντη ρότα της ζωής
μου. Τον απόηχο των ονείρων μου. Τα υστερόγραφά τους.
Πώς καταφέρνω πάντα να επικεντρώνω την προσοχή μου στα υστερόγραφα, ακόμα
δεν το έχω εξηγήσει. Πώς σ’ ένα τόσο δα μικρό κουτί χώρεσαν τόσες στιγμές,
ακόμα δεν το ’χω καταλάβει. Με τάραξαν αυτές οι παιδικές μου στιγμές που…
ξαναζούσα. Τις περνούσα μια μια όπως ακριβώς τις είχε περάσει κι ο χρόνος. Όλες
κάτι είχαν να μου διηγηθούν. Τις χάιδευα. Ποτέ δεν χάιδεψα έτσι μια ανάμνηση.
Ποτέ δεν ακούμπησα το χέρι μου, με τέτοιο τρόπο, σε κάτι που πια δεν υπάρχει.
Σε πολλές, έβλεπα τη δική μου φιγούρα, τα διάφορα πορτρέτα του εαυτού μου, ιδίως σ’ αυτές της εποχής λίγο πριν ξενιτευτώ. Όταν έκανα όνειρα, θέλοντας να πιάσω όλα εκείνα τα φανταστικά, τα… άπιαστα «θα» της ζωής μου. Όταν έδινα, στον εαυτό μου, τις μάταιες υποσχέσεις, φωναχτά και μ’ ένα απίστευτο θράσος: «Άμα μεγαλώσω, θα πάω, θα κάνω, θα δείξω, θα φτάσω, θα πάρω, θα έχω, θα είμαι, θα γίνω… Θα γίνω… ».
Απόψε
καίω τις παλιές φωτογραφίες…
Μηθυμναίος
Κοίταξα καλά τις φωτογραφίες σου φίλε, μερικές ξεθωριασμένες, μερικές λαμπρές, άλλες θολές,
ΑπάντησηΔιαγραφήπαρατήρησα κι αυτό το "Θα σου" (άπιαστα «θα» της ζωής μου.)
Φίλε Στράτο,
Μου φαίνται ότι περάσαμε και οι δυο μας από το ίδιο κόσκινο, το κουνάμε σήμερα και πέφτουν από κάτω εκατοντάδες φωτογραφίες, πάνω σε κάθε μια κι ένα "θα" πάνω σε κάθε μια χαραγμένη μα αλησμόνητη στιγμή, πάνω σε κάθε μια η γέννηση ενός ονείρου.
Είναι τόσο φυσικό αυτό όμως τελικά μόνο ο κάθε ένας μας νιώθει αυτό που αντιπροσωπεύει η κάθε φωτογραφία. Και το ξέρεις μόνος σου, όπως κι εγώ ξέρω μόνος μου όταν κοιτώ την κάθε μια και θυμάμαι την στιγμή.
Ακόμη και τώρα έχω στην χειμωνιάτικη παγωνιά ξεμοναχιάζω μια ζεστή γωνια του υπογίου μου και ανοίγω τον πλούτο, υον θησαυρό των ενσταντανέ της τότε εποχής.
Και να δεις όταν γύριζα μόνος μου την οικουμένη και έβγανα φωτογραφίες σκεφτόμουν θάρθει κάποια εποχή και θα τις μοιράζουμε με αυτήν που θα αγαπήσω κλπ μπλα, μπλα, μπλα,
Στο τέλος κατάντησα και το παρελθόν μου οι κιτρινισμένς φωτογραφίες όπως εσένα σου θυμίζουν μια νεανικ΄ή παιδική ζωή που μόνο εσύ γνωρίζεις, άλλο τόσο κι εμένα με χαροποιούν, μας θρέφουν την ταυτότητα μας, που μόνο ο κάθε ένας μας γνωρίζει...
Ωραίο μελαγχολικό λίγο για αυτά που πέρασαν και για τα όνειρα που έμειναν στο Θα Θα,
χαιρετώ σε
Γαβο
Φίλε Γάβο, ν’ αρχίσω διευκρινίζοντας πως το «ξεθώριασμα» και η θολούρα στις φωτογραφίες έγινε επί τούτου, μετά από επεξεργασία.
ΔιαγραφήΕκεί πάνω σ’ αυτές αποτυπώνεται μια πορεία, ό,τι περάσαμε και, όντως ναι, αυτή πορεία της ζωής μας είχε πολλά κοινά σημεία. Μας έμειναν λοιπόν, κάποιες φορές, να τις ψάχνουμε και να ατενίζουμε τόσα πολλά κι ανάμεσα τη χαμένη μας νιότη. «Ενθύμια ή λάφυρα»… εξαρτάται.
Και πες μου, φίλε, αν υπήρξε κι αν υπάρχει παιδί στον κόσμο που να μην είχε κάνει όνειρα και να μην είχε βάλει στόχους, άσχετα αν αυτά πραγματοποιήθηκαν ή έμειναν «άπιαστα θα»…
Μα έκανες τόσα πολλά καλέ μου φίλε, έγινες σπουδαίος άνθρωπος, έκανες οικογένεια, εγγονάκια, ο Θεός να σου χαρίζει υγεία και ευτυχία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αγάπη
Δεν μπορώ να πω, Μάγδα μου, όλα αυτά τα θεωρώ θεόσταλτα δώρα και με γεμίζουν χαρά. Απλά βλέποντας πίσω μου, κάποιες εικόνες επαναφέρουν στο νου τόσα που δεν ξεπερνιούνται κλείνοντας ξανά το κουτί.
ΔιαγραφήΜε την καλημέρα και την αγάπη μου!
Καλημέρα Στράτο, κατά κάποιο τρόπο πολλά μηνύματά μου χάνονται δεν ξέρω γιατί, σου έγραψα και στο προηγούμενο γραπτό σου, αλλά δεν ήρθε. Μάλλον πρέπει να φωνάξω κάποιον να δει τον υπολογιστή μου. Δεν ξέρω και τώρα αν θα περάσει. Τις παλιές φωτογραφίες εγώ τις έχω σε ένα συρτάρι. Τις είχα ωραία τακτοποιημένες, αλλά όταν η θεία μου άρχισε λίγο να τα χάνει, την έβρισκα συνεχώς στο συρτάρι να ανακατεύει τις φωτογραφίες. Η θεία μου πέθανε το 2004 και από τότε δεν έχω αξιωθεί να τις τακτοποιήσω. Σκέπτομαι πως όταν βρώ καιρό να το κάνω, πολλές μνήμες θα ξεπηδίσουν απ' αυτές. Με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά το μήνυμά μου θα περάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθώς βλέπεις Δώρα, πέρασε το σχόλιό σου αν εννοείς για μήνυμα το σχόλιο. Απλά θα κάνεις τις ίδιες κινήσεις που κάνεις στα άλλα που σχολιάζεις.
ΔιαγραφήΜα γι’ αυτό το λόγο κρατάμε τις παλιές φωτογραφίες… για να «ξεπηδούν» αναμνήσεις και να μας θυμίζουν κάποια πράγματα.
Αναπολούμε γενικώς άλλωστε.
Καλησπέρα Στράτο !!! Μια μεγάλη συγνώμη για την απουσία μου , υπάρχει πολλή δουλειά γύρω μου με το θέμα του παζαριού..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι αυτές οι παλιές φωτογραφίες υπάρχουν για να μας θυμίζουν όσα ονειρευτήκαμε , τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μας και χάθηκαν άλλοι από φυσικό θάνατο , άλλοι από επιλογή !!!
Οπως και νάχει απεικονίζουν τη ζωή μας με επιλογές , αμέτρητα ΄΄θα΄΄ , απογοητεύσεις και κάποια υποχρεωτικά ΄΄πρέπει΄΄ !!!!
ΤΗν καληνύχτα μου
Σε παρακαλώ, Νικόλ, δεν χρειάζεται ν’ απολογείσαι για το αν άργησες να σχολιάσεις ή όχι… Δεν υπάρχει καμιά απολύτως υποχρέωση, το έχουμε πει εξ’ άλλου.
Διαγραφή«Άνθρωποι που χάθηκαν από επιλογή»… αυτό δεν το είχα σκεφτεί, φίλη μου. Και βλέπω πως ναι, υπάρχουν και τέτοιες απώλειες στη ζωή μας. Τι κρίμα…
Αχ, μη μου μιλάς γι’ αυτά τα «πρέπει» και τα «μη» πολλά υποδηλώνουν…
Συνέχισε να φτιάχνεις όλα αυτά με τον τόσο ιερό σκοπό. Αυτό μένει κι αφήνει μια γλυκιά γεύση.
Καλημέρα, Νικόλ!