Σελίδες

22 Νοε 2014

Σε πλήρη σύγχυση…

         Είναι κάποια πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μας ξαφνικά κι απρόσμενα. Δεν ξέρεις πώς να τα δεχτείς και τι αποφάσεις να πάρεις. Απλά περιμένεις αμήχανος κι ανήμπορος γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, καμιά απόφαση να πάρεις. Αλλιώς ήταν τότε, όταν νέοι θέλαμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας κι άνοιγαν μπροστά μας, σε κάθε μας βήμα, μονοπάτια, σταυροδρόμια με κατευθύνσεις κι ενδείξεις διαφορετικές. Και το κρίσιμο δίλημμα: ποιο ν’ ακολουθήσεις; Ποιο να ’ναι το σωστό; Τίνος προσταγή να ακούσεις, του νου ή της καρδιάς. Δυο τόσο σημαντικά όργανα –καρδιά και μυαλό– μα… τόσο «ξένα» μεταξύ τους. Κι αν το μονοπάτι που τελικά διάλεγες σ’ οδηγούσε σε αδιέξοδο, χαρά στο πράγμα, ήσουν νέος, η απογοήτευση ξεπερνιόταν, είχες απόθεμα δυνάμεων, τις μάζευες και… πάλι απ’ την αρχή. Τότε ναι. 
Η επιλογή, η όποια επιλογή τελικά, ήταν φυσικά δική σου. Τη δεδομένη στιγμή αυτό φάνταζε σωστό, αυτό έκανες. Αυτή την απόφαση πήρες. Με το νου ή με την καρδιά, τι σημασία έχει τώρα; Τι θα γινόταν αν;… Αναρωτιέσαι. Αν διάλεγες το άλλο μονοπάτι; Προσωπικά ήμουν και είμαι απ’ τους ανθρώπους που πάντα έδινα και δίνω τον πρώτο λόγο στην καρδιά. Φυσικά, αν δεν δώσει εντολές το μυαλό τίποτα δε σαλεύει, αλλά και η καρδιά αν δεν κάνει εκείνο το ρημάδι το τικ-τακ σταματάνε τα πάντα. Γι’ αυτό λένε πως η καρδιά γνωρίζει καλύτερα αυτά που η λογική αγνοεί! Κι εγώ με της καρδιάς την πυξίδα στο χέρι, έλεγα: τράβα μπροστά να χαθείς, έτσι κι αλλιώς τα όνειρα δεν είναι μπροστά, ούτε πίσω, μήτε δίπλα μας… Ταξιδεύουν μέσα μας! 
Τα χρόνια, ωστόσο, περνάνε κι εμείς αλλάζουμε. Οι δρόμοι που διαβήκαμε, τα σοκάκια που σεργιανήσαμε, τα όνειρα, οι επιθυμίες και οι αποφάσεις που πήραμε, αποτέλεσμα δικών μας επιλογών ήταν. Άφησαν, ασφαλώς, κάποια σημάδια μέσα μας να μας θυμίζουν τα σωστά ή τα λάθη… Τις εμπειρίες. Τη ζωή μας ολάκερη... Και την ελπίδα να μη ξαναγίνουν τα ίδια λάθη. Απλά, να γίνουν… άλλα λάθη…
Κι όταν βλέπεις, πλέον, πως ο δρόμος που έχεις αφήσει πίσω σου είναι πιο μακρύς από τον λίγο που έχεις μπροστά σου, χρειάζεται πολύ κουράγιο και αρκετή δύναμη για να συνεχίσεις να κυνηγάς τα όνειρα του μέλλοντος, αυτά που δικαιούσαι και σου αξίζουν…

Εν τω μεταξύ, απ’ το παράθυρό μου ατενίζω στον ορίζοντα αραιές νεφώσεις, ενώ ο υπόλοιπος ουρανός χαμογελάει από το πρωί. Κι εγώ παραμένω εδώ μετέωρος. Και… σε πλήρη σύγχυση.

8 σχόλια:

  1. Εγώ θα προσπαθήσω να σε "ξεσυγχύσω" αγαπητέ και καλέ μου φίλε Στράτο, με την παραίνεση του να ακολουθήσεις τον νου και όχι την καρδιά.
    Τώρα που μεγαλώσαμε και αποκτήσαμε εμπειρίες, λευκές τρίχες στα μαλλιά μας, παιδιά και εγγόνια!!!! η λογική πρέπει να προηγείται των προσταγών της καρδιάς.
    Αλλά αν η καρδούλα σου είναι τελείως ανυπότακτη :) ε τότε, αποφασίζεις...


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι μόνο ανυπότακτη είναι η καρδιά μου, Μάγδα, αλλά και ανυπάκουη. Έλα όμως που εγώ την «πάω»… κι έχουμε γίνει κολλητάρια... Είναι η συντροφιά μου, μ’ αυτήν διαλέγομαι… αυτήν ακούω πάντοτε. Τώρα ν’ αλλάξω, φίλη μου; Ούτε αλλάζω, μήτε την αλλάζω. Δεν ξέρω εκείνη τι θα πράξει… Ίσως με βαρεθεί, μα δεν νομίζω… αν και δεν είναι διόλου απίθανο… Εδώ οι άνθρωποι βαριούνται, δεν θα το κάνει μια καλομαθημένη καρδιά; Στο κάτω κάτω μ’ έχει του χεριού της.

      Ελπίζω πως όχι, μπορεί να παραστρατεί κάποιες φορές, όμως όταν την έχω ανάγκη είναι μέσα μου.

      Διαγραφή
    2. Χαχααα, follow your heart λοιπόν !!!
      Με αγάπη

      Διαγραφή
    3. Αυτό το follow παραπέμπει σε FaceBook...

      Πάντα με την αγάπη μου, καλή μου Μάγδα!

      Διαγραφή
  2. Διάβασα φίλε μου Στράτο την εξομολόγησή σου, o εξομολογητής είναι ο ίδιος ο (άλλος) εαυτός σου, στον οποίο αποτείνεσαι.
    όμως ο άνθρωπος γεννιέται πολύ δύσκολα αλλάζει.
    Ακόμη και σήμερα με τα λευκά μαλλιά στην κεφαλή ο νους κάνει πέρα κι αφήνει την καρδιά να προηγείται. Αυτό το γράφω εξ ιδίας πείρας.
    Θα μου ήταν κι εμένα πολύ εύκολο να αφήσω τον νου να πάρει τα χαλινάρια και να με οδηγήσει σαν τον Φαέθων το άρμα του ήλιου στο ότι προστάζει ο νους και η κρύα λογική.
    Μέχρι σήμερα δεν το έχω καταφέρει, άρα πιστεύω ότι είναι στην προσωπικότητα του κάθε ενός μας να υπολογίσει το επόμενο βήμα. Παλαιότερα νίκαγε πάντα η καρδιά, και οι περιστάσεις. τώρα ως ανταπόδοση αυτών των νικών (των της καρδιάς) η ζωή μας έχει καταντήσει κάπως πιο ανθρώπινη, mas humana, mas cariñosa αποτέλεσμα των νικών της καρδιάς του καιρού εκείνου.

    saludos
    Gabo

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχει ένα τραγούδι, φίλε Γάβο, που ο στίχος του λέει: «Μου το είπε μια τσιγγάνα η καρδιά σου είναι αλάνα για να παίζουν…» στα αποσιωπητικά βάλε εσύ ότι νομίζεις.
      Μα εγώ ποτέ μου δεν την πίστεψα… την τσιγγάνα εννοώ, φίλε μου, την καρδιά μου την πιστεύω. Πως αλλιώς να κάνω, ακόμη και τώρα «ο νους κάνει πέρα κι αφήνει την καρδιά να προηγείται», έτσι συμβαίνει και σε μένα.
      Δεν το κατάφερες εσύ που έχεις φάει τη ζωή και τον κόσμο με το κουτάλι, που λένε, θα το καταφέρω εγώ που είμαι σκλάβος και δεσμώτης της;

      Τέλος πάντων μια ζωή με την δική της πυξίδα διάβαινα, φίλε. Τράβα μπροστά της έλεγα, αλλά εκείνη εκεί, δίχως να ρωτήσει έδινε πάντα τα κλειδιά να μπαίνουν μέσα και να την λεηλατούν… Τι να την κάνω… δική μου είναι.

      Un abrazo!

      Διαγραφή
  3. Έχεις την ευγένεια, την τρυφερότητα τόσο λεπτή, και το τόλμημα να τα βγάζεις όλα από μέσα σου και δεν είναι τώρα, από τότε που σε γνωρίζω δεν άλλαξες, μα το Θεό. Τώρα θ’ αλλάξεις… Καραβοκύρης και πυξίδα η καρδιά σου, άσε τη λογική για δεύτερη σκέψη, μη την παρατάς όμως. Αλλιώς καθώς λέει και η Μάγδα η φίλη σου θα σε "ξεσυγχύσω" κι εγώ παρέα της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπημένη μου Ελεωνόρα (το προτιμώ από το Νόρα...) Έχουμε και αδυναμίες, τι θα γίνει; Κι όσες φορές επιχείρησα ν' αλλάξω... μάταια. Ο ίδιος παραμένω, δυστυχώς. Πάντως αφού "συμμαχείς" με τη Μάγδα ώστε να με "ξεσυγχύσετε"... Επιχειρήστε το εσείς και βλέπουμε.
    Σ' ευχαριστώ κοπέλα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!