Πού ήσουν τις ημέρες που μ’ έπνιγε το δίκιο;
Πού ήσουν όταν χρειάσθηκα την αλήθεια σου
για να οχυρωθώ πίσω απ’ αυτήν;
Μάταια περίμενα
–δίχως την ανάγκη να φτιάχνω άτολμα ψέματα–
απάντηση στα αναπάντητα μηνύματά μου…
Μόνο για να κρύψω την αφέλεια της άσκοπης επιμονής μου…
Αλήθεια, πού ήσουν;
Πόσο διαθέσιμος ήμουν πάντα στους φίλους…
Το ήξερες.
Είχαμε διαφορετικά ενδιαφέροντα,
έτσι έδειχναν (ή άφηναν να φανεί…).
Οι κοντινές κι οι μακρινές ματιές μας,
εναλλακτική φόρμα μιας δύσκολης ισορροπίας…
Δεν τους πείραζε να δείξουν την κρυμμένη πλευρά της ύπαρξής τους…
Κι έτσι, χωρίς το παραμικρό πρόσχημα
με μια μαχαιριά κόψαμε εμφύλιους (και ομφάλιους) λώρους…
Πώς μπορείς να γνωρίζεις τον απέραντο κόσμο των συναισθημάτων;
Αυτών που εκείνοι έδειχναν να… μην τα χρειάζονται…
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, μάτια μου. Όχι.
Οι αδυναμίες παραμένουν οι ίδιες, όπως και τα προτερήματα.
«Μικρή η ζωή για δεύτερες σκέψεις… Δεύτερες ευκαιρίες… Δεύτερους ανθρώπους».
Φτάνει να κάνεις μια γύρα στο μέσα σου
κι ανακαλύπτεις κάθε φορά ένα πόντο εαυτού.
Μέχρι το τέλος, άντεξες το βάρος της πλήξης μου,
και τώρα αναρωτιέμαι:
Πώς είναι δυνατόν να ξεφεύγεις από κάτι και την ίδια στιγμή να επιστρέφεις;
Ακούστε και το τραγούδι μου:
Ακούστε και το τραγούδι μου:
Φίλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δυό πρώτες σου αράδες τα λένε όλα.
"που είσουν όταν μ΄έπνιγε το δίκιο.
Που ήσουν όταν χρειάστηκα την Αλήθεια σου."
Τότε είναι που σε χρειάζομαι. Τοτε είναι που σε έχω ανάγκη. Τότε είναι που σε θέλω κοντά μου.
Μ΄αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που τα εκθέτεις όλα. Είναι μια μεγάλη αλήθεια σε μια κοινωνία που δεν ξέρει γιατί υπάρχει.
Νάσαι καλά.
Όταν επιμένεις να πιστεύεις ότι η προσδοκία σου θα έχει το αποτέλεσμα που περιμένεις. Όταν τα δίνεις όλα σε κάποιον που πιστεύεις και δεν έχεις την ποθούμενη ανταπόκριση (και μη πάει ο νους σε παραξενιές ή κάτι άλλο…) έρχεται και σε κυριεύει η απογοήτευση και η απορία: «Αλήθεια πού ήσουν»;
ΔιαγραφήΣπαράγματα, Ντένη, ιδιαίτερων προσωπικών στιγμών που αποτυπώνονται στην οθόνη που έχω μπροστά μου άναρχα και ακανόνιστα, ακατάληπτα, όπως ξεφεύγουν από μέσα μου. Άντυτα, ελεύθερα…
Εξαιρετική εξομολόγηση στον εσώτερο εαυτό...με άγγιξες απολύτως! Ρισπεκτ φίλε μου:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, κάπως έτσι είναι, Ντίνα μου, ξύσιμο του μέσα μου μήπως κι έχει μείνει έστω κι ένας ελάχιστος πόντος του εαυτού μου!...
ΔιαγραφήΚαλώς σε βρίσκω και πάλι.
Ερωτιματικά, αμφιβολίες, αλήθειες, μα και αντικρουόμενα αισθήματα,
ΑπάντησηΔιαγραφή(Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, μάτια μου. Όχι.)
Αυτό το τελευταίο σου (Πώς είναι δυνατόν να ξεφεύγεις από κάτι και την ίδια στιγμή να επιστρέφεις;) εκ πείρας το βρήκα και το βρίσκω στις γυναίκες,
Μετά είναι να μην τρελαθείς;
Νομίζω Είναι σαν μια εσωτερική αυτοκάθαρση που όμως δεν είσαι σίγουρος αν θα μπορεί να φθάσει μέχρι τέλος.
Φίλε μου μας κάνεις και σκεπτόμεθα
χαιρετώ
Γαβριήλ
Να το πω κι εγώ «αντικρουόμενα αισθήματα, ερωτηματικά, αμφιβολίες κι αλήθειες»; Αυτεπίγνωση που θα επιφέρει την αυτοκάθαρση; Ίσως.
ΔιαγραφήΤώρα πως γίνεται το: «Πώς είναι δυνατόν να ξεφεύγεις από κάτι και την ίδια στιγμή να επιστρέφεις», εσύ να το βρίσκεις στις γυναίκες κι εγώ στον εαυτό μου;… Εδώ είναι η απορία μου…
Περίεργοι δεν είμαστε οι άνθρωποι, Γάβο;
Στράτο μου εδώ σε σένα έμαθα ότι οι άνθρωποι δίνουν όσο μπορούν και όσο έχουν . Επίσης μαθαίνω ότι οι φίλοι δεν αντέχουν τα πάντα , λυπάσαι το καταλαβαίνω γιατί επένδυσες τα συναισθήματά σου .
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμως πάντα αισιόδοξη η αφεντιά μου σου λέω ότι πάλι κάποιος νέος φίλος θα πάρει τη θέση του απόντος ...γιατί είναι η συνέχεια της ζωής μας. ΄΄Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι μάτια μου ΄΄ και θα συμφωνήσω απόλυτα ΄΄μόνο τρόπο που κοιτάνε ΄΄ θα συμπληρώσω .
Ενα άκουσμα αγαπημένο αφήνω http://www.youtube.com/watch?v=M1LFC643-l0
Να περάσεις καλά
Κάποιες φορές δίνουν (δίνουμε) και παραπάνω, φίλη μου, ξεπερνάνε (ξεπερνάμε) τα όρια. Μόνο που δεν ξέρω αν αυτό είναι σωστό ή λάθος.
ΔιαγραφήΑν «επενδύεις τα συναισθήματά σου» σε σωστούς ή λάθος ανθρώπους ή… φίλους. Διλήμματα…
«Τον τρόπο που κοιτάνε…» λέει το τραγούδι. Μπορεί να είναι έτσι, αλλά μπορεί κι αλλιώς. Το σωστό θα ήταν να σε κοιτάνε «κατάμουτρα». Να σε κοιτάνε και να βλέπουν εσένα!
Se equivocó la paloma. Se equivocaba. Inolvidable Mercedes Sosa! Que bella canción! Tanto las palomas como los hombres nos equivocamos, amiga!
Muchas gracias!
Κι εκεί που ανυπομονώ να σταματήσει η βροχή,να φύγουν τα σύννεφα,να ξεκαθαρίσει ο ουρανός και να βγεί ο ήλιος,μαυρίζει ξανά ο κόσμος! Τούτη η ανάρτηση,που δεν βρίσκω λόγια να την χαρακτηρίσω, βγάζει τόσα "γιατί" μαζεμένα που αδυνατώ να τα ερμηνεύσω και να τα μαλακώσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ όλους μας συμβαίνει κάποτε,κι άλλοι τα προσπερνούν,άλλοι τα κουβαλούν εφ όρου ζωής,άλλοι εθελοτυφλούν...αν είσαι στους ευαίσθητους,την έχεις πατήσει φιλαράκι...
...
Δεν έχω λόγια,λυπάμαι,απλά πέρασα,έστω και πολύ καθυστερημένα,ελπίζω να μην είμαι έτσι παντού.
Καλό σου ξημέρωμα ευαίσθητε Στράτο μου.
Δεν είχα την παραμικρή πρόθεση, Χαρούλα μου, να σου προξενήσω κι άλλες συννεφιές με τις δικές μου αμπελοφιλοσοφίες του οίστρου μου. Με πιάνουν συχνά κάτι τέτοια και βγάζω, βγάζω , ξεφορτώνω… Πόσα έχουν συσσωρευτεί μέσα μου, Θεέ μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφεις: «… αν είσαι από τους ευαίσθητους, την έχεις πατήσει, φιλαράκι…», αφού με ξέρεις ότι την έχω πατήσει… και πιο κάτω το παραδέχεσαι όταν μου εύχεσαι: « Καλό σου ξημέρωμα ευαίσθητε Στράτο μου»
Περισσεύει και το ξέρεις η ευαισθησία…
Φταίω εγώ;
Όχι πες μου…