Από τ’ απαρατήρητα της πόλης

Μπορεί, οι μεγάλες πόλεις να έχουν κάτι που σε καταβροχθίζει, έχουν όμως και κάτι άλλα μικρά, πολύ απλά –και πολλές φορές απαρατήρητα– που δίνουν μια άλλη χάρη. Κι αν έχεις τον τρόπο και τη ματιά να τα δεις… σου αλλάζουν τη διάθεση. Περπατάς στους δρόμους, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, κι αν χάνεις μερικά φιλικά χαμόγελα, βρίσκεις άλλα… Κι είναι σαν κάτι σελίδες από τετράδιο που γυρίζουν, επικαλύπτοντας η μία την άλλη, αφήνοντας μια άδεια λευκή… να την γράψεις εσύ.

Πριν λίγες μέρες, καθώς διέσχιζα το Σύνταγμα, με τον ήλιο να λάμπει, τόσο γλυκός που, ως συνήθως, έτσι είναι σε τούτη την πόλη, έχοντας τη Βουλή, απέναντι, επιβλητική και τους συνήθεις Γιαπωνέζους τουρίστες μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη να φωτογραφίζουν τους ευζώνους. Ένα σμήνος από περιστέρια σηκώθηκε και προσγειώθηκε λίγα μέτρα πιο πέρα στα πόδια ενός σκυφτού επαίτη. Καθιστός στα σκαλιά τσιμπολογούσε κάτι που είχε σε μια χάρτινη σακούλα. Πανευτυχής, έτσι τουλάχιστον έδειχνε. Κάθε λίγο έπαιρνε λίγα ψίχουλα, απ’ τα δικά του και χαμογελώντας, σαν τον ήλιο, τα σκόρπιζε στα πουλιά. Το πρώτο ωραίο! Στη λευκή σελίδα…

Ύστερα, πήρα την Πανεπιστημίου –τον ομορφότερο ίσως δρόμο της πρωτεύουσας– και φτάνοντας στον πεζόδρομο της Κοραή, μια υπέροχη μουσική που γέμιζε τον αέρα, φτάνει, σαν κύμα στ’ αυτιά μου… και μ’ αγκαλιάζει. Εκεί στην άκρη, μια «μπάντα του δρόμου» έπαιζε νοσταλγικές λατινοαμερικάνικες μελωδίες. Έχουν τον τρόπο, με το ταλέντο τους αυτοί οι μουσικοί, να αναδεικνύουν το ξεχωριστό και να το εξακοντίζουν στο τέλειο. Έτσι είναι η καλλιτεχνική ψυχή, πάντα βρίσκει τρόπους να ξεχωρίσει.

Στρίβοντας όμως στη Σταδίου μια βουή σκέπασε τις γλυκές μελωδίες. Μια πορεία εκατοντάδων ανθρώπων ανέβαινε –εν… ειρήνη– με σημαίες, πανό και συνθήματα. Κάθε λογής άνθρωποι, διαδήλωναν, με το γνωστό παλμό που τους ενώνει: η κοινή απόφαση να διεκδικήσουν και να αγωνιστούν με μια φωνή για το ίδιο δίκαιο, τον ίδιο σκοπό, το ίδιο δικαίωμα στο όνειρο. Και παραδίπλα τα ΜΑΤ κρατάνε την τάξη. Πλήθος κόσμου, ανυπόμονο περιμένει στη στάση των λεωφορείων, μιας κι έχει διακοπεί η κυκλοφορία. Κανένας δεν δείχνει ενδιαφέρον για την πορεία. Απάθεια μέχρι αναισθησίας. Έχουν γίνει συνήθεια πλέον οι πορείες… Στα γύρω περίπτερα οι κρεμασμένες εφημερίδες με τα πολύχρωμα πρωτοσέλιδα ανεμίζουν στο αεράκι και «μιλούν» για νέες εμπλοκές με την τρόικα, νέα κόμματα, γκάλοπ και τσάμπιονς…

Επέλεξα να αλλάξω πορεία κι από κάτι στενούς παράδρομους, που δεν θυμάμαι καν τα ονόματά τους, «έκοψα» δρόμο, και «χώθηκα» στην κάτω πλευρά της οδού Αθηνάς. Αυτή είναι η άλλη, η «μη προνομιούχος» Αθήνα. Της κοινωνίας του «περιθωρίου». Το αντίθετο άκρο της επάνω μεριάς. Άσχημες και γκρίζες πολυκατοικίες, με ξεθωριασμένες τέντες, πλαστικές καρέκλες στα μπαλκόνια και κεραίες, πολλές κεραίες στις ταράτσες να ακουμπάνε, θαρρείς, σ’ έναν παράξενο, γκρίζο ουρανό. Όλα εκεί γύρω έχουν το χρώμα του γκρίζου. Ακόμα και οι μπουγάδες στα μπαλκόνια. Ρούχα ξεχασμένα που ανεμίζουν στο καυσαέριο σαν να ζητούν την ελευθερία τους, γίνονται στα μάτια μου, γκρίζα κι αυτά. Κάτι απροσδιόριστο, σαν λύπη που βαραίνει, συνθέτουν το ψηφιδωτό της περιοχής… Άλλωστε δεν μπορεί να είναι όλα όμορφα…

Να όμως που σ’ ένα ξέφωτο, ένα ερειπωμένο σπίτι, δίχως σκεπή, μήτε πόρτα, στέκει μόνο και ξεχασμένο, με κλειστά παντζούρια, σπασμένες γρίλιες, ξεφτισμένους τοίχους γεμάτους σκισμένες διαφημιστικές αφίσες και… λίγα μπάζα. Κι ανάμεσα στα μπάζα, χορτάρι καταπράσινο και μια παπαρούνα μόνη δηλώνει παρούσα στην επερχόμενη Άνοιξη, θέλοντας ν’ αφήσει δίχως παράπονο τούτο το ξεχασμένο μικρό ξέφωτο. Να δώσει λίγο χρώμα στο άχρωμο του τσιμέντου που έχει κατακλύσει τα πάντα. Ασήμαντο θα μου πείτε, κι όμως τόσο σημαντικό γιατί είναι από τα πολύ μικρά κι ελάχιστα που υπάρχουν για να μας δείχνουν, εν τέλει, πως έχει κάτι τέτοια –πολλές φορές απαρατήρητα– που την κάνουν λίγο πιο όμορφη, πιο ανθρώπινη τούτη η πόλη.