Διαβάζω…
Κι από το πρώτο κιόλας φύλλο,
Με την ιστορία του…
Στο δεύτερο παγιδεύτηκα!
Βρέθηκα –κι ακόμα βρίσκομαι– απέναντι στον εαυτό μου
και ανάμεσα σε διάσπαρτα φύλλα…
Και... καθώς ξεφύλλιζα,
μια σκέψη με μελαγχόλησε:
Αν θα μπορέσω να φτάσω ποτέ στης ανάγνωσης το τέλος…
Βλέποντας, κάθε μέρα απ’ τα κλαριά να ξεκολλάνε φύλλα,
όπως κι απ' τα ημερολόγια…
όπως κι απ' τα ημερολόγια…
Μηθυμναίος
Πολύ ωραίος ο παραλληλισμός Στράτο μου και οι φωτογραφίες σου υπέροχες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ
ποτέ και κανείς δεν προλαβαίνει να διαβάσει την ιστορία ως το τέλος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εσύ κι εγώ και όλοι μας θα φύγουμε και ακόμα τα φύλλα θα συνεχίσουν να πέφτουν...Αρκεί το κείμενο της ιστορίας να είναι ενδιαφέρον όπως τα φύλλα του ημερολογίου που κάθε μέρα δείχνουν το ξεκίνημα μιας άλλης μέρας που στο χέριμας είναι να είναι αυτή η μέρα ανοιξιάτικη ή φθινοπωρινή... Και ακομα κάτι, τον επίλογο, τον γραφουν άλλοι ερημην μας...Barby-b....
Εξαιρετικό, τόσο σαν ιδέα όσο και σαν εκτέλεση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤροφή για σκέψη.
@ magda,
ΑπάντησηΔιαγραφήΦύλλο ευχαριστίας απ’ την καρδιά μου για τα λόγια σου!!!
Σου στέλνω, και δέξου την, μια τεράστια αγκαλιά!!!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
@ Barby-b,
ΑπάντησηΔιαγραφήΒεβαίως, πάντα θα ξεκολλάνε και θα πέφτουν τα φύλλα, τόσο απ’ τα δέντρα καθώς κι από τα ημερολόγια των ανθρώπων. Γι’ αυτό και με μελαγχόλησε σκέψη…
Αυτός θα πρέπει να είναι ο σκοπός μας: η προσπάθεια να δεχόμαστε την κάθε μέρα με αισιοδοξία, όμως άλλοι παράγοντες είναι που δεν μας αφήνουν να γευτούμε όπως θέλουμε αυτό το δώρο του Θεού.
Να έχεις μια καλή εβδομάδα!
@ Α. Παπαγιάννης,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τιμάτε με τα καλά σας λόγια, κύριε Παπαγιάννη και σας ευχαριστώ!
Χαίρομαι κάθε φορά που σας ανταμώνω σε τούτη… την αυλή μου.
Να είστε καλά!
Αγαπητέ μου Στράτο πάντα διαβάζω με μεγάλη ευχαρίστηση τα τόσο όμορφα γραπτά σου. Το φθινόπωρο ήταν πάντα η αγαπημένη μου εποχή με τρελαίνουν τα μελιά και καφεδιά χρώματα. Είναι όμως και η εποχή του λιομαζέματος στο νησί μας που έσφιζε από ζωή αυτό το καιρό και μύριζε λάδι παντού. Μ' έπερνε ο παπούς μου απ'το χέρι και πηγαίναμε στο λιοτρίβι όπου κάνανε καπηράδες στο μαγκάλι με τη πυρίνα.Βάζανε από πάνω το κεχλιμπαρένιο λάδι του νησιού μας, τί γλύκα ήταν αυτή!!! Τί θα γίνει όμως Στράτο δεν θα σε δω ξανά; και έλεγα ότι θα μου κάνεις κανένα μάθημα. Σσς φιλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Δώρα Γιαννάκου-Παρίση,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρότι το φθινόπωρο έχει μαι μελαγχολία, μια θλίψη, όπως και οι εικόνες του, εμένα με μαγεύουν και τα χρώματά του είναι το αγαπημένο μου "μοτίβο"...
Τέτοιες εικόνες από το μάζεμα και την επεξεργασία της ελιάς έχουν μείνει, από τότε, και στη δική μου μνήμη... πως να τα ξεχάσει κανείς...
Για να δούμε πως θα κανονίσουμε να βρεθούμε, αν και ο νέος ρόλος μας τώρα κάνει λίγο δύσκολη την καθημερινότητα...
Καλή εβδομάδα σου εύχομαι!
αυτο που με μαγεύη στα φθινοπωρινά μελαγχολικά χρώματα είναι αυτό που καταφθάνει σαν νικητής η θαλπωρή ή το χουζούρι του χειμώνα καθισμένος μπροστά στο τζάκι απελευθερωμένος από σκοτούρες του να βγεις έξω να απολαμβάνεις την ανάγνωση κάποιου βιβλίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τόσο σπάνιες οι στιγμές αυτές!
χαιρετώ σε φίλε
Γαβριήλ
@ Pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέει ο Γκαίτε, φίλε μου ότι «Ο πιο ευτυχισμένος -είτε βασιλιάς είτε χωριάτης- είναι
αυτός που βρίσκει γαλήνη στο σπίτι του».
Και στο σπίτι -στη θαλπωρή ή το χουζούρι- αλλά και έξω στη φύση απολαμβάνουμε τα φύλλα (είτε των δέντρων, είτε του ημερολογίου) να ξεκολλάνε, και να βρίσκουμε κι εκεί, ευτυχώς, γαλήνη.
Στράτο μου, πάντα βρισκόμαστε απέναντι από τον εαυτό μας...κι αν φτάσεις στης ανάγνωσης το τέλος, δεν θάναι παρά μόνον η αρχή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχα σμιλευμένα τα Νοήματά σου.
Ευχαριστώ που το διάβασα.
Καλημέρες από μιά ηλιόλουστη Κέρκυρα σήμερα με παγωμένο ήλιο.
@ Τατιάνα Καρύδη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Τατιάνα, τι έκπληξη… είχες καιρό να περάσεις από εδώ κι αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά.
Εγώ, Τατιάνα μου, νομίζω πως πολλές φορές αποφεύγουμε να στεκόμαστε απέναντι στον εαυτό μας. Κι αυτό αποφεύγοντας να δούμε την αλήθεια κατάματα… Ο καθένας έχει τους λόγους του.
Τώρα, αν εσύ μ’ ευχαριστείς που διάβασες τούτα τα δικά μου, πόσα ευχαριστώ θα πρέπει εγώ να σου χρωστάω ερχόμενος καθημερινά στο δικό σου μπλογκ διαβάζοντας τα ωραία και στοχαστικά σου, αλλά και απολαμβάνοντας τις θαυμάσιες (και ζηλευτές…) φωτογραφίες σου!
Δέξου μια μεγάλη αγκαλιά και τα φιλικά μου αισθήματα!
Μιά ακόμη ανάρτηση με νόημα βαθή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυστόχαστα τα όσα λες.
Όμως οι φωτογραφίες σου γεμάτες από την υπέροχη μελαγχολία του φθινοπώρου.
Καλό σου μήνα φίλε.
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα, Ντένη, έστω και λίγο καθυστερημένα!
Ναι έχεις δίκιο είναι μια παραλλαγή, μια παραβολή με τα φύλλα των δέντρων και τα φύλλα των βιβλίων, αλλά και το διάβα της ζωής…
Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια σου όσων αφορούν τις φωτογραφίες μου… ξέρεις πως είναι το πάθος μου.