Με τη Βάνα και τον Αντρέα στον Ιανό

Οι φίλοι μας είναι κομμάτια απ’ τη ζωή μας!

Σήμερα είχαμε τη χαρά να συναντηθούμε στο καφέ του βιβλιοπωλείου 

Ιανός με τους δυο καλούς και αγαπημένους φίλους μας

Βάνα και Αντρέα Κοντομέρκο

από το Κονέκτικατ των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μιλήσαμε για πολλά, δικά μας αλλά και για τους κοινούς φίλους

από την παρέα της Νέας Υόρκης,

μέλη της οποίας είναι η Βάνα και ο Αντρέας.

Αγωνιούσαμε, φυσικά με τα όσα συνέβαιναν εκεί

με το πέρασμα του κυκλώνα Σάντι.

Ευτυχώς, αργότερα μάθαμε ότι όλοι είναι καλά.

 Μηθυμναίος

Εκποίηση αναμνήσεων…

Ανοίγω το τετράδιο της προσωπικής μου διαδρομής

και ταξιδεύω...

Σελίδες, η μια πάνω στην άλλη,

γραμμές, η μια κάτω απ’ την άλλη,

λέξεις, η μια δίπλα στην άλλη.

Προσεκτικά καλλιγραφημένες…  αναμνήσεις.

Κι ακροπατώντας διαβαίνω τα μονοπάτια της.

 Η περιπλάνηση βασανιστική.

Οι σκέψεις προσωπικές.

Το παραμύθι ατέλειωτο.

Ο κόσμος μάταιος.

Αναρωτιέμαι: ξεγελιέται η ματαιότητα;

«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης»

Κλείνω τα μάτια για να βρω μια χούφτα πολύχρωμες

αναμνήσεις...

Ξεθωριασμένες εικόνες του εαυτού μου,

αφτιασίδωτες...

ανάμεσα στη φθορά και την αφθαρσία

της καθημερινότητας.

Χαρές και λύπες,  γεγονότα σημαδιακά...

Αφές, οσμές κι οράματα.

Όμως...

βρήκα το βιβλίο κλειστό.

Τη σελίδα άγραφη

κι ήταν η μελαγχολία πικρή,

οι λογισμοί πληγωμένοι

και...  το μέλλον αβέβαιο.

Η λαχτάρα βουβή.

Η αγωνία ανώφελη.

Το λεύκωμα συμπληρωμένο.

Η πένα μου αδύναμη...

όπως και η φωνή μου.

Άφησα τα χέρια μου να ταξιδέψουν στον καιρό,

ν’ αγγίξω τον ορίζοντα

που ορίζει τον δρόμο της μοίρας μου.

Η μοίρα άγραφη.

Ο στεναγμός αβάσταχτος.

Μου δίνει μοτίβα να κρατώ τη χαμένη μου νιότη.

 

Παρελθόν και  παρόν έγιναν ένα.

Καιρός να μαζέψουμε τα σκόρπια χαρτιά μας,

που εμπεριέχουν, μέσα σε λίγες λέξεις

τόσα αποθέματα αγάπης.

Καημούς, πόθους 
και... μνήμες.

Αυτές τις μαδάω

μια μια, σαν τη μαργαρίτα

για να μάθω ποιος με θυμάται...

Άνοιξη 2006

Μηθυμναίος

Καρε καρέ η ασπρόμαυρη ιστορία μιας συνάντησης…

Καρε καρέ η ασπρόμαυρη ιστορία μιας συνάντησης…

Κολάζ: Μηθυμναίος

Είναι τόσα…

Είναι λόγια του αέρα που σε συνοδεύουν, που άκουσες, που λέγονται... για να ειπωθούν. Φευγαλέες εικόνες, απόμακροι ήχοι, ψίθυροι... που ακούς, καθώς βαδίζεις. Λόγια ανάκατα, ατίθασα, προκλητικά. Λόγια που σε πήραν στο κατόπι, στα βήματά σου, στις τρεχάλες, στις στάσεις και στις αναμονές σου. Παραμερίζεις, σε προσπερνάν, αλλά μένει ο απόηχος, το μουρμουρητό στ’ αυτιά σου. Λόγια που εξατμίζονται χωρίς ν’ αφήνουν κάτι. Ο καθένας τα ορίζει και τα νιώθει αλλιώτικα. Αφουγκράζομαι τη σιωπή. Δεν θέλουν λόγια τα λόγια για ν’ ακουστούν. Υπάρχει και της σιωπής ο ήχος. Αν τον ακούγαμε...

Είναι οι μικρές χαρές, τα μικρά «τίποτα», δώρα της ζωής που έρχονται και στριμώχνονται σε γωνιές, σκάνε επάνω μας, εκδηλώνονται γύρω μας, σκαρφαλώνουν μαζί μας, τρέχουν ξοπίσω μας. Τα μικρά κι ασήμαντα που τα συναντάμε στο διάβα μας και δεν τα προσέχουμε, τα προσπερνάμε... Δεν έχουμε χρόνο να τα προσέξουμε, να τα απολαύσουμε, να τ’ αγαπήσουμε... Κι όμως, είναι αυτά που μας προσφέρουν ανάσες κι ακουμπάν τη ψυχή μας.

Είναι οι λίγοι φίλοι, που γνωρίζουμε, παραγνωρίζουμε, διαλέγουμε και προχωράμε. Σκοντάφτουμε, αμφιβάλλουμε, αναθεωρούμε κι εκείνο που, τελικά χάνουμε είναι η ορθάνοιχτη πόρτα της ψυχής μας. Κάποια μέρα θα ‘θελα να κάτσω να μετρήσω φιλίες, όπως έλεγε μια φίλη, να δω αν μετριόνται με της καρδιάς και της ψυχής τα πάθη...

Είναι και τόσα άλλα και δεν είναι λίγα… Όσα άντεξες, όσα τόλμησες κι όσα κατάφερες. Το «ήταν», το «είναι» κι όλα τα ενδιάμεσα. Είναι εκείνο το τραγούδι που σιγοψιθυρίζεις, σου κολλάει και δεν θυμάσαι μήτε τον τίτλο, μήτε τους στίχους. Είναι το τηλέφωνο που χτυπάει, είναι εκείνη η παράγραφος στη σελίδα τάδε, ενός βιβλίου που δεν θυμάσαι τον τίτλο. Είναι οι σημειώσεις που κρατάς στα μικρά χαρτάκια κι όλο τα χάνεις. Είναι τόσα πολλά. Η καθημερινή μας ζωή, ευτυχώς, δεν στερείται από ερεθίσματα. Δεν λείπουν. Όλο και κάτι θα μας κάνει εντύπωση, κάτι θα μας αγγίξει, φτάνει να έχεις ευγενική ψυχή, όχι τσιγγούνικη.

Το τραγούδι μας

Μηθυμναίος

Παρκαρισμένα σύννεφα...

Παρκαρισμένα σύννεφα στον ουρανό,

με χίλιους δυο σχηματισμούς κι άλλα τόσα χρώματα

παιχνιδίζουν με τον ήλιο και τις ακτίνες του…

Μηθυμναίος

To Τέσσερα της Αγράμπελης

Ένοιωσα να με αγγίζει τόσο πολύ η σημερινή ανάρτηση της αγαπημένης φίλης και συνταξιδιώτισσας στις διαδικτυακές διαδρομές μας Αγράμπελης, που γιορτάζοντας τα τετράχρονα του blog της, έγραψε τα παρακάτω που αναδημοσιεύω, όπως ακριβώς τα έγραψε εκείνη, με την ίδια γραμματοσειρά και την ίδια φωτογραφία.

Τέσσερα

Η Μέρκελ στην Αθήνα, η κρίση κυρίαρχη, ο πρωταγαπημένος  και πιο πιστός σου μπλογκο-φίλος στον ουρανό. Η ζωή  στο διαδύκτιο να μοιάζει όλο και πιο πολύ με την πραγματική. Μάσκες που αποκαλύπτουν, χαμόγελα γοητευτικά και αδιάφορα, αγάπες ασήμαντες και κάλπικες. Απουσίες που στιγματίζουν τον χώρο, και σχεδόν απαρατήρητες, μετατρέπονται σύντομα σε φευγαλέα ανάμνηση. Το φέιζμπουκ νικητής. Συνωστισμός  φίλων, στάτους, ομάδων, σελίδων. Χορταίνεις, αχόρταγος παραμένοντας. Όλο και πιο συχνά αναγνωρίζεις τα καμένα τσιπάκια  του εγκεφάλου σου, τα μετράς και συνεχίζεις. Κάτι σαν μαγνήτης σε τραβάει στο προφίλ σου. Αναζητάς ένα παράθυρο στον κόσμο που δεν υπάρχει, μόνο στην φαντασία σου το ονειρεύτηκες και στην αρχική σου την σελίδα. Σπάνια ξαναγυρνάς στο μπλογκάκι σου. Τούτο δω, δεν αστειεύεται. Θα σε γυρίσει τα μέσα-έξω, θα σε στίψει στις χίλιες τις στροφές, θέλει να του δώσεις ψυχή, πρέπει να τα επιστρατεύσεις όλα. Έχει εσένα μέσα του και εσένα θέλει. Δεν μπορείς να του ξεφύγεις μ’ ένα λάικ. Η σκέψη πως μόνο εδώ αξίζει να συχνάζεις, ελέγχεται ως υπερβολική. Είπαμε, η τιμή των πάντων, έχει πάρει την κατηφόρα και κυλάει ασταμάτητα  προς τα εκεί.

Διαβάζοντας τα προηγουμένων ετών γενέθλια-αναρτήσεις της agrampelli, δάκρυα κυλήσανε στα μάγουλά σου. Τα σχόλια, ευλογημένες αιτίες συγκίνησης, σε χαϊδέψανε και σε κανακέψανε για μιαν ακόμη φορά. Τους αγαπάς αυτούς τους ανθρώπους που με τις λέξεις τους, γράψανε ανεξίτηλα μέσα σου. Και σε ετούτο το τέλος των τεσσάρων χρόνων, ψάχνεις για μια καινούρια αρχή μέσα από παλιές αγάπες,  έμπνευση για το υπόλοιπο που ενδέχεται να υπάρξει εδώ.

«Πιστεύω την εγγενή δυνατότητα του ανθρώπου να εκπλήσσει», σου έγραψε ένας φίλος σήμερα και εσύ του απάντησες, «νομίζω, πως μόνο γι’ αυτές τις στιγμές ζω». Και τούτη δω, είναι  μια ώρα που σου γεννάει  μια αβάσταχτη ανάγκη σήμερα. Μια ανάγκη για εκείνο το ξάφνιασμα, το μοναδικό, που βάφει χρώμα κόκκινο τα μάγουλα και λαμπερό τα μάτια…

Για την αντιγραφή: Μηθυμναίος

Το τραγούδι αφιέρωμα στην Αγράμπελη

Με τούτα, μ’ εκείνα και με τ’ άλλα…

Ο Οκτώβρης ξέρει πώς να ξεγελά τον καιρό και να γλυκαίνει το χρόνο. Να διαψεύδει ακόμη… και το ημερολόγιο. Κι ενώ κάνει τα πρώτα του βήματα στο φθινόπωρο, να δείχνει ακόμη καλοκαίρι… Το φως του συνεχίζει να παραμένει σπλαχνικό τη μέρα, το απόγευμα μόνο τα χαλάει, βιάζεται και... φτάνει κάπως νωρίς το βράδυ.

Η καρδιά και η ματιά μας χορτασμένες από εικόνες πάνε σιγά σιγά να σμίξουν με τις μελαγχολίες του φθινοπώρου και τις μοναξιές του χειμώνα που θα ’ρθει...

Γι’ αυτό λέω: ας κρατήσουμε μέσα μας όλες τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε κι ας χαρίσουμε το "ευχαριστώ" σ’ όλες αυτές τις εικόνες που πέρασαν απ’ τα μάτια μας. Στη κάθε στιγμή που ζήσαμε και που μοιραστήκαμε.

Στις απλές στιγμές. Στη φαντασία. Στα όνειρα που ίσως, κάποια στιγμή, γίνουν πραγματικότητα. Στα ηλιοβασιλέματα, στις έναστρες νύχτες, στο φως, στην πανσέληνο! Στη θάλασσα, στη πρωινή αύρα, στις ευωδιές, στις κορυφές, στις αυλές! Στο όλα και στο τίποτα. Στις σιωπές και στα αγγίγματα. Στα «αν», στα «θα», στα «όταν» και στα «θέλω»! Στις αλήθειες, στην ελπίδα, στο μαζί και στο πάντα!!! Με θαυμαστικά ή χωρίς. Στις αλήθειες των λέξεων, των σκέψεων, των εικόνων, των σιωπών, των ψιθύρων, των φωνών... των ήχων. Που δε σβήσανε. Στις λέξεις που πιστέψαμε. Στις λέξεις που μας πλήγωσαν αλλά και στις άλλες… που δεν ακούσαμε. Στα βλέμματα που κοιτάνε στα μάτια και γίνονται ανάσες. Αυτά είναι τα αληθινά… Αλλά και στ’ άλλα που δεν έγιναν λόγια, δεν έγιναν χάδι, δεν έγιναν σ’ αγαπώ…

Στο αύριο που περιμένουμε να έρθει... Όπως προκύψει, όπως και να ’ναι… Κι αν δεν είναι τέλειο, απίθανο, θαυμάσιο. Θα είναι αυτό που είναι.

Όλα τούτα σκεπτόμουν το πρωί, τα ένιωθα να αγκομαχούν ανυποψίαστα και να σπαράζουν καθώς έφτιαχνα τις Φωτοχυσίες μου και διάβαινα σε μονοπάτια της σιωπής και της σκέψης…

Το τραγούδι της ημέρας

Mi ultimo tango en Atenas ~ Apurimac & Έλλη Πασπαλά

* Οι Apurimac εδώ συναντούν την Έλλη Πασπαλά σ’ ένα μοντέρνο τανγκό με αργεντίνικους στίχους, 

που όμως όλες οι λέξεις έχουν ελληνική ρίζα. Ακούστε το…

Μηθυμναίος

Οκτώβρης

Κάθε Οκτώβρη, εκείνο που χάνω είναι τ’ απογεύματα

που βιάζονται να παραδώσουν τη σειρά τους στη νύχτα…

Τα «πυρόμορφα» χρώματα των φύλλων…

και η «θεία Ακολουθία της απογύμνωσης» των δέντρων…

Τα ρόδια γεμάτα «γραναδί» σπυριά γλύκας και… πόθου φυλακισμένου…

* Η πρώτη φωτογραφία είναι φιλική προσφορά της Γλαρένιας

Μηθυμναίος