Ο Οκτώβρης ξέρει πώς να ξεγελά τον καιρό και να γλυκαίνει το χρόνο. Να διαψεύδει ακόμη… και το ημερολόγιο. Κι ενώ κάνει τα πρώτα του βήματα στο φθινόπωρο, να δείχνει ακόμη καλοκαίρι… Το φως του συνεχίζει να παραμένει σπλαχνικό τη μέρα, το απόγευμα μόνο τα χαλάει, βιάζεται και... φτάνει κάπως νωρίς το βράδυ.
Η καρδιά και η ματιά μας χορτασμένες από εικόνες πάνε σιγά σιγά να σμίξουν με τις μελαγχολίες του φθινοπώρου και τις μοναξιές του χειμώνα που θα ’ρθει...
Γι’ αυτό λέω: ας κρατήσουμε μέσα μας όλες τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε κι ας χαρίσουμε το "ευχαριστώ" σ’ όλες αυτές τις εικόνες που πέρασαν απ’ τα μάτια μας. Στη κάθε στιγμή που ζήσαμε και που μοιραστήκαμε.
Στις απλές στιγμές. Στη φαντασία. Στα όνειρα που ίσως, κάποια στιγμή, γίνουν πραγματικότητα. Στα ηλιοβασιλέματα, στις έναστρες νύχτες, στο φως, στην πανσέληνο! Στη θάλασσα, στη πρωινή αύρα, στις ευωδιές, στις κορυφές, στις αυλές! Στο όλα και στο τίποτα. Στις σιωπές και στα αγγίγματα. Στα «αν», στα «θα», στα «όταν» και στα «θέλω»! Στις αλήθειες, στην ελπίδα, στο μαζί και στο πάντα!!! Με θαυμαστικά ή χωρίς. Στις αλήθειες των λέξεων, των σκέψεων, των εικόνων, των σιωπών, των ψιθύρων, των φωνών... των ήχων. Που δε σβήσανε. Στις λέξεις που πιστέψαμε. Στις λέξεις που μας πλήγωσαν αλλά και στις άλλες… που δεν ακούσαμε. Στα βλέμματα που κοιτάνε στα μάτια και γίνονται ανάσες. Αυτά είναι τα αληθινά… Αλλά και στ’ άλλα που δεν έγιναν λόγια, δεν έγιναν χάδι, δεν έγιναν σ’ αγαπώ…
Στο αύριο που περιμένουμε να έρθει... Όπως προκύψει, όπως και να ’ναι… Κι αν δεν είναι τέλειο, απίθανο, θαυμάσιο. Θα είναι αυτό που είναι.
Το τραγούδι της ημέρας
Mi ultimo tango en Atenas ~ Apurimac & Έλλη Πασπαλά
* Οι Apurimac εδώ συναντούν την Έλλη Πασπαλά σ’ ένα μοντέρνο τανγκό με αργεντίνικους στίχους,
που όμως όλες οι λέξεις έχουν ελληνική ρίζα. Ακούστε το…
Μηθυμναίος