Ανοίγω το τετράδιο της προσωπικής μου διαδρομής
και ταξιδεύω...
Σελίδες, η μια πάνω στην άλλη,
γραμμές, η μια κάτω απ’ την άλλη,
λέξεις, η μια δίπλα στην άλλη.
Προσεκτικά καλλιγραφημένες… αναμνήσεις.
Κι ακροπατώντας διαβαίνω τα μονοπάτια της.
Η περιπλάνηση βασανιστική.
Οι σκέψεις προσωπικές.
Το παραμύθι ατέλειωτο.
Ο κόσμος μάταιος.
Αναρωτιέμαι: ξεγελιέται η ματαιότητα;
«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης»
Κλείνω τα μάτια για να βρω μια χούφτα πολύχρωμες
αναμνήσεις...
Ξεθωριασμένες εικόνες του εαυτού μου,
αφτιασίδωτες...
ανάμεσα στη φθορά και την αφθαρσία
της καθημερινότητας.
Χαρές και λύπες, γεγονότα
σημαδιακά...
Αφές, οσμές κι οράματα.
Όμως...
βρήκα το βιβλίο κλειστό.
Τη σελίδα άγραφη
κι ήταν η μελαγχολία πικρή,
οι λογισμοί πληγωμένοι
και... το μέλλον αβέβαιο.
Η λαχτάρα βουβή.
Η αγωνία ανώφελη.
Το λεύκωμα συμπληρωμένο.
Η πένα μου αδύναμη...
όπως και η φωνή μου.
Άφησα τα χέρια μου να ταξιδέψουν στον καιρό,
ν’ αγγίξω τον ορίζοντα
που ορίζει τον δρόμο της μοίρας μου.
Η μοίρα άγραφη.
Ο στεναγμός αβάσταχτος.
Μου δίνει μοτίβα να κρατώ τη χαμένη μου νιότη.
Παρελθόν και παρόν έγιναν
ένα.
Καιρός να μαζέψουμε τα σκόρπια χαρτιά μας,
που εμπεριέχουν, μέσα σε λίγες λέξεις
τόσα αποθέματα αγάπης.
Καημούς, πόθους
και... μνήμες.
και... μνήμες.
Αυτές τις μαδάω
μια μια, σαν τη μαργαρίτα
για να μάθω ποιος με θυμάται...
Άνοιξη 2006
Μηθυμναίος