Εικόνες, λόγια και… μουσική

το «μαζί», τι θαρρείτε πως είναι τέσσερα γράμματα μόνο;…

Στην ανείπωτη σιωπή τ’ απόβραδου…

«Μάθε τη γλώσσα της σιωπής

κι ύστερα έλα να μου πεις, πως κλείνεται το σ' αγαπώ...»

Ψίθυροι κυμάτων… Παρηγοριά και κατανόηση…

Μέσα στην απλότητά τους,

ξεφεύγουν από το όριο που τους έβαλε η φύση,

για να αυτοπεριοριστούν στο δικό τους…

Είπαμε να μη χαθούμε κι ανταλλάξαμε αριθμούς.

Μες στο σκοτάδι τι να πούμε για λαχτάρες και καημούς;

(που λέει ο λόγος και ο ποιητής )

Μηθυμναίος

Τα blog έχασαν το χρώμα τους και η blogο-γειτονιά το αποκούμπι της…

Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια στο blogging, (αλήθεια πότε πέρασαν τόσα;) ήταν απόλαυση. Πόσο πιο αληθινά ήταν όλα… Συναντούσαμε ψυχές και μοιραζόμασταν ευαισθησίες, εγκάρδιες σχέσεις, αγάπη, φιλία…

Η επικοινωνία ήταν άψογη. Τα πηγαινέλα στους χώρους μας συχνά. Το άνοιγμα της καρδιάς διαμπερές! Τα κεράσματα υπέροχα! Τα σχόλια δε γίνονταν με στόχο την ανταπόδοση. Θύμιζαν λευκώματα αλλοτινών χρόνων… 

Άνθισαν φιλίες. Ήταν η βάρκα που σ’ έσωζε απ’ το πνίξιμο. Τώρα είναι το καράβι που σε πνίγει…

Η τεχνολογία έδωσε τη δυνατότητα, στον καθένα μας, να ανοίξει ένα λογαριασμό (δωρεάν!) και να επικοινωνεί με χίλιους δυο τρόπους. Γράφουμε και μας διαβάζουν. Μιλάμε και μας ακούνε. Στο δευτερόλεπτο γινόμαστε αποστολείς και αποδέκτες μηνυμάτων. Καταπληκτική αυτή η σχέση Αποστολέα-Παραλήπτη.

Ήρθε με τον καιρό, όμως, ο κορεσμός και τα χάλασε όλα. Πότε στη μπουνάτσα, πότε στο κύμα. Η διαδρομή έπαυσε να είναι ενδιαφέρουσα και το ταξίδι μαγικό.

Τώρα αδιαφορία, αγένεια, εμπάθειες, προσβολές, φραγμοί (ιδίως αυτοί οι φραγμοί…). Τώρα τα καλωσορίσματα έχουν αντικατασταθεί από τους: «Μετριασμούς σχολίων» που έχουν εγκαταστήσει πολλοί: «Ο μετριασμός σχολίου έχει ενεργοποιηθεί. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν από το συγγραφέα του ιστολογίου. Το σχόλιο σας έχει αποθηκευτεί και θα είναι ορατό μετά την έγκριση του ιδιοκτήτη του ιστολογίου»… Μια καμουφλαρισμένη λογοκρισία… Ή το άλλο, με τη «Λεκτική επαλήθευση»… για να αποδείξεις, λένε, ότι δεν είσαι ρομπότ! Σα να ’ναι δύσκολο το ρομπότ να αντιγράψει τους δυσανάγνωστους χαρακτήρες για να του δώσουν το κλειδί για ν’ ανοίξει κι εκείνο… Αλλά τι λόγος μου πέφτει εμένα…

Ποτέ δεν το έκανα. Τι είχα να φοβηθώ. Τους ανώνυμους ή τους άσχετους. Γι’ αυτό τα σχόλια τα άφηνα πάντα έκθετα σε όλους τους «κινδύνους», να μπλέκονται, να μπερδεύονται και να υπόκεινται σε «φιλικές» επιθέσεις και σε «εχθρικές» συναναστροφές. Σιγά το πράγμα… Θα τους αντιμετώπιζα.

Υ.Γ. 1: Αγαπητοί συνταξιδιώτες, φίλοι και γνωστοί, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ήμουν -και παραμένω- από εκείνους που εκτίμησαν την αμεσότητα και κυρίως τη δυνατότητα του «μοιράζεσθαι». Ωστόσο, σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη να «κλειστώ στο καβούκι μου». Ομολογώ πως αμφιταλαντεύτηκα λίγο πριν βάλω κλειδί στα σχόλια, αλλά είναι προτιμότερο… Προς αποφυγή παρεξηγήσεων κάνω από σήμερα τη δική μου διαμαρτυρία με την  προσωρινή αναστολή των. (Προσωρινή;… ο καιρός θα δείξει)

Υ.Γ. 2: Αυτοί που έρχονται στη ζωή μας κι άλλοτε ριζώνουν, άλλοτε όχι, χρειάζονται πότισμα… Με το λίγο μαραίνονται. Με το πολύ σαπίζουν… Οι άνθρωποι που μας αγαπάνε αληθινά, μας συγχωρούν και μας αντέχουν. Bρίσκουν πάντα τρόπους να είναι κοντά μας, υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι… Εσείς τους ξέρετε. Πάντως θα είμαι μαζί σας και θα συνεχίσω τις βόλτες μου, θα σας διαβάζω, θα ανανεώνω (ελπίζω) και τις αναρτήσεις στα δικά μου.

Σας αφήνω με δυο αγαπημένα τραγουδάκια να τα ακούτε όποτε θέλετε.

Ξέχνα τις αναμνήσεις - Γιώργος Νταλάρας

Ανόητες αγάπες - Αφοι. Κατσιμίχα & Πυξ-Λαξ

Μηθυμναίος

Αρκούν κάτι λίγα και μόνο…*

Είναι κάτι στιγμές «περισυλλογής και λυρικής ρέμβης», σα σήμερα που ο ουρανός έχει πάρει εκείνες τις γκρίζες αποχρώσεις της καταχνιάς… Το ραδιόφωνο μέσα παίζει, κομμάτια αγαπημένα… Κι ο αλήτης ο λογισμός μου  τρέχει πίσω στο χρόνο. Λεηλατεί το παρελθόν και κάνει το παρόν να ονειρεύεται. Μια παράξενη αντάρα κάνει την ψυχή μου να χάνει τη σιωπή της. Ενώ οι δείχτες του ρολογιού σιγοντάρουν τις στάλες της βροχής στο μονόλογό τους… Τικ-τακ… Τικ-τακ…

Είναι κάτι στίχοι, θαρρείς κι είναι για σένα γραμμένοι. Λες και κλείνουν μέσα τους όλες τις δικές σου λαχτάρες, όλες τις έμμονες, βασανιστικές και ξάγρυπνες σκέψεις κι όλα τα σκιρτήματα της καρδιάς σου. Δένονται τόσο συναισθηματικά μαζί σου που, σχεδόν αυθόρμητα, τους αποσπάς απ’ το δημιουργό τους και τους κάνεις… δικούς σου. Κτήμα σου. Τους κλείνεις –τους φυλακίζεις κυριολεκτικά…– σ’ ένα κελί… Μες στην καρδιά σου! Θα τολμούσες, αν γινόταν, να κατοχυρώσεις ακόμα και τα πνευματικά τους δικαιώματα! Τέτοιο θράσος… Είναι οι στίχοι αγαπημένων ποιητών που τους κρατάμε σα θησαυρό κάτω απ’ το προσκεφάλι μας, για να νιώθουμε την ανάσα τους. Κι αυτοί χοροπηδάνε αλλόκοτα, δίχως σειρά, ατέρμονα και μας συνεπαίρνουν. Τους δίνουμε το δικό μας νόημα, αυτό που εμείς θέλουμε, με το δικό μας τρόπο. Νομίζουμε πως ερμηνεύουν όλα όσα εμείς θα θέλαμε να ερμηνεύσουν… Και το κατορθώνουν! Τους κάνουμε πιότερο δικούς μας. Τους κλείνουμε μέσα βαθιά… Στον εαυτό μας.

Είναι κάτι τραγούδια που στοιχειώνουν μέσα μας, μάς παίρνουν στο κατόπι και μας στριφογυρίζουν στη δίνη των αναμνήσεων. Τ’ ακούμε ύστερα από καιρό και γίνεται το μέσα μας, άνω κάτω… Συντρίμμια! Ως συνήθως τα κουβαλάμε μαζί μας για να μας συντροφεύουν στα σεργιάνια της ψυχής μας, από τη χαρά στη μελαγχολία κι από τη νοσταλγία στο όνειρο. Είναι αυτά που αντέχουν, παγώνουν τις στιγμές και ξεφυλλίζουν τις αναμνήσεις. Μας δίνουν λαχτάρες, νοσταλγία κι αφορμές για να θυμόμαστε και ν’ αγαπάμε… Θα ’θελα να ’ξερα αλήθεια, πως τα καταφέρνουν οι στιχουργοί και οι συνθέτες, να παίρνουν τις αλήθειες και τις πληγές του καθενός μας και να τις κάνουν στίχους και μουσικές; Να τις μαστορεύουν και να τις ξαναβάζουν στο στόμα μας τραγούδι… Γίνεται να μην τους θαυμάζεις;

Είναι και κάτι άνθρωποι που περνούν απ’ τη ζωή μας και… δίχως να κάνουν το ελάχιστο, κάτι το ξεχωριστό και το ιδιαίτερο, καταφέρνουν να μας σκλαβώνουν. Οι αποχρώσεις των συναισθημάτων τους ακτινοβολούν σαν τα ουράνια τόξα μετά τη βροχή. Έχουν περίσσευμα αγάπης λες και δεν ξέρουν τι να την κάνουν και… για λόγους που ίσως να μην καταλάβουμε ποτέ, τη μοιράζονται. Λίγη λίγη… μαζί μας. Και τι ζητάνε για αντάλλαγμα; Ένα χαμόγελό μονάχα και δυο χέρια αγκαλιά. Καταφέρνουν –μέσα από απλά καθημερινά πράγματα, με τη μοναδική τους αύρα, την αμεσότητα και της ψυχής τους τα ατόφια συναισθήματα– ν’ ανακαλύπτουν τη δική μας ξεχασμένη ομορφιά και να κινητοποιούν ό,τι καλύτερο διαθέτουμε. Την εκτίμηση, το θαυμασμό και την αγάπη… Δίχως περιορισμούς.

Αρκεί τελικά, μια στιγμή, μια σκέψη, μια νότα. Αρκούν δυο λέξεις ενός στίχου, αρκούν λίγοι άνθρωποι… αρκεί μια στάλα φως και μόνο να σου αλλάξει τη διάθεση και να φωτίσει τούτη τη γκρίζα θολούρα που τελειωμό δεν έχει…

Μηθυμναίος 

* Άρθρο που -για να το φέρω στο σήμερα- έκανα μικρές παρεμβάσεις, δίχως να αλλοιώνουν το νόημα φυσικά. 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εμπρός της Λέσβου το Δεκέμβρη του 2009

Τοιχο-γραφίες

Σεργιάνι στα μονοπάτια μιας καινούργιας σκέψης…

Ψάχνοντας να βρω πως εκφράζονται κάποιες αποφάσεις…

Μηθυμναίος

Πώς να μην την εκτιμώ…

Δυο-τρεις σταγόνες έτυχε και χάρισα στη Ντόρα

κι εκείνη μου επέστρεψε έναν ωκεανό!

Στο Μηθυμναίο Στράτο, φίλο για μια ζωή...

Κάποιες φορές τα λόγια ξεχειλίζουν απ’ το καλάθι της ψυχής

και γίνονται αγκαλιές…

Ντόρα, χαϊδέματα τα λόγια σου, γέμισες με τρυφερότητα τα βάθη της ψυχής μου… Πως να μη σε εκτιμώ...

Σ' ευχαριστώ θερμά για όσα λες και είμαι σίγουρος πως είν’ απ’ την καρδιά σου! Τα αισθήματα είναι αμοιβαία και το ξέρεις...

Υ.Γ. Είχα κρατήσει αυτά τα αποκόμματα της εφημερίδας από τότε… από τα χρόνια της ξενιτιάς. Όταν επέστρεψα τα κουβάλησα μαζί μου. Βρήκα το αρχείο και τα ξαναδιάβασα. Θεώρησα, επειδή ήξερα πως αρχείο εσύ δε κρατούσες, ότι όλα αυτά θα έπρεπε να βρίσκονται στα χέρια δικά σου. Αυτό έκανα.

Ένα σου λέω: Η γραφή σου μοσχοβολάει ακόμη. Aφιέρωσέ της χρόνο.

Και δεν το λέω μόνο εγώ.

Δέξου με τις ευχαριστίες μου και δυο φυλλαράκια δυόσμο.

Στράτος

Μηθυμναίος