Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια στο blogging, (αλήθεια πότε πέρασαν τόσα;) ήταν απόλαυση. Πόσο πιο αληθινά ήταν όλα… Συναντούσαμε ψυχές και μοιραζόμασταν ευαισθησίες, εγκάρδιες σχέσεις, αγάπη, φιλία…
Η επικοινωνία ήταν άψογη. Τα πηγαινέλα στους χώρους μας συχνά. Το άνοιγμα της καρδιάς διαμπερές! Τα κεράσματα υπέροχα! Τα σχόλια δε γίνονταν με στόχο την ανταπόδοση. Θύμιζαν λευκώματα αλλοτινών χρόνων…
Άνθισαν φιλίες. Ήταν η βάρκα που σ’ έσωζε απ’ το πνίξιμο. Τώρα είναι το καράβι που σε πνίγει…
Η τεχνολογία έδωσε τη δυνατότητα, στον καθένα μας, να ανοίξει ένα λογαριασμό (δωρεάν!) και να επικοινωνεί με χίλιους δυο τρόπους. Γράφουμε και μας διαβάζουν. Μιλάμε και μας ακούνε. Στο δευτερόλεπτο γινόμαστε αποστολείς και αποδέκτες μηνυμάτων. Καταπληκτική αυτή η σχέση Αποστολέα-Παραλήπτη.
Ήρθε με τον καιρό, όμως, ο κορεσμός και τα χάλασε όλα. Πότε στη μπουνάτσα, πότε στο κύμα. Η διαδρομή έπαυσε να είναι ενδιαφέρουσα και το ταξίδι μαγικό.
Τώρα αδιαφορία, αγένεια, εμπάθειες, προσβολές, φραγμοί (ιδίως αυτοί οι φραγμοί…). Τώρα τα καλωσορίσματα έχουν αντικατασταθεί από τους: «Μετριασμούς σχολίων» που έχουν εγκαταστήσει πολλοί: «Ο μετριασμός σχολίου έχει ενεργοποιηθεί. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν από το συγγραφέα του ιστολογίου. Το σχόλιο σας έχει αποθηκευτεί και θα είναι ορατό μετά την έγκριση του ιδιοκτήτη του ιστολογίου»… Μια καμουφλαρισμένη λογοκρισία… Ή το άλλο, με τη «Λεκτική επαλήθευση»… για να αποδείξεις, λένε, ότι δεν είσαι ρομπότ! Σα να ’ναι δύσκολο το ρομπότ να αντιγράψει τους δυσανάγνωστους χαρακτήρες για να του δώσουν το κλειδί για ν’ ανοίξει κι εκείνο… Αλλά τι λόγος μου πέφτει εμένα…
Ποτέ δεν το έκανα. Τι είχα να φοβηθώ. Τους ανώνυμους ή τους άσχετους. Γι’ αυτό τα σχόλια τα άφηνα πάντα έκθετα σε όλους τους «κινδύνους», να μπλέκονται, να μπερδεύονται και να υπόκεινται σε «φιλικές» επιθέσεις και σε «εχθρικές» συναναστροφές. Σιγά το πράγμα… Θα τους αντιμετώπιζα.
Υ.Γ. 1: Αγαπητοί συνταξιδιώτες, φίλοι και γνωστοί, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ήμουν -και παραμένω- από εκείνους που εκτίμησαν την αμεσότητα και κυρίως τη δυνατότητα του «μοιράζεσθαι». Ωστόσο, σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη να «κλειστώ στο καβούκι μου». Ομολογώ πως αμφιταλαντεύτηκα λίγο πριν βάλω κλειδί στα σχόλια, αλλά είναι προτιμότερο… Προς αποφυγή παρεξηγήσεων κάνω από σήμερα τη δική μου διαμαρτυρία με την προσωρινή αναστολή των. (Προσωρινή;… ο καιρός θα δείξει)
Υ.Γ. 2: Αυτοί που έρχονται στη ζωή μας κι άλλοτε ριζώνουν, άλλοτε όχι, χρειάζονται πότισμα… Με το λίγο μαραίνονται. Με το πολύ σαπίζουν… Οι άνθρωποι που μας αγαπάνε αληθινά, μας συγχωρούν και μας αντέχουν. Bρίσκουν πάντα τρόπους να είναι κοντά μας, υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι… Εσείς τους ξέρετε. Πάντως θα είμαι μαζί σας και θα συνεχίσω τις βόλτες μου, θα σας διαβάζω, θα ανανεώνω (ελπίζω) και τις αναρτήσεις στα δικά μου.
Σας αφήνω με δυο αγαπημένα τραγουδάκια να τα ακούτε όποτε θέλετε.
Ξέχνα τις αναμνήσεις - Γιώργος Νταλάρας
Ανόητες αγάπες - Αφοι. Κατσιμίχα & Πυξ-Λαξ
Μηθυμναίος