Τα θυμάστε; Κλέφτες τα λέγαμε παλιά… δεν ξέρω τώρα.
Τα φυσούσαμε, να τα πάρει ο άνεμος και γέμιζε ο τόπος χνούδια.
Χνούδια και όνειρα…
Δε θυμάμαι αν κάναμε κι ευχές.
… εκείνα τα χρόνια οι ευχές δεν είχαν λόγο ύπαρξης.
Όλα ήταν δυνατά.
Αρκεί να πίστευες σ’ αυτά.
Παιδιά, ανυπότακτα κι ελεύθερα τότε, τα κυνηγούσαμε με γέλια…
ψάχναμε τα χνούδια του…
Όπως τα όνειρα που τα ’παιρνε ο άνεμος της ζωής
κι εμείς τρέχαμε ξωπίσω τους να τα προλάβουμε...
Κι ακόμα τρέχουμε…
