Πήρα αφορμή σήμερα από την ανάρτηση του καλού μου φίλου Γαβριήλ Παναγιωσούλη, ενός απλού, γνήσιου και σοφού ανθρώπου, θα έλεγα, και με συγκίνησε αφάνταστα με τα όσα γράφει εκεί. Θα ήθελα να προσθέσω στο δικό του Αχ! Αυτά τα Όνειρα δυο δικές μου κουβέντες γιατί τα όσα γράφει εκεί με αντιπροσωπεύουν κατά κάποιο τρόπο...
Πέρασαν δυστυχώς τα χρόνια δίχως σχεδόν να το πάρουμε χαμπάρι, φίλε. Η ηλικία όσο να 'ναι προχωρεί κι αφήνει τα σημάδια της. Περάσαμε τα είκοσι... ενηλικιωθήκαμε. Τι υπέροχο αλήθεια! Προχωρήσαμε στα τριάντα... παντρευτήκαμε, αποκτήσαμε και παιδιά. Στα σαράντα... αποκατασταθήκαμε κάπως, φτάσαμε στα πενήντα και στα εξήντα μ’ ένα ξέφρενο ρυθμό και πορευόμαστε… προς τον ανήφορο. Είναι αναπόφευκτη η διαδοχή των χρόνων σ’ αυτό το «ταξίδι δίχως επιστροφή». Υπάρχουν μερικά τόσο απλά πράγματα στη ζωή που δεν χρειάζονται αποφάσεις. Κυλούν μονάχα τους. Αυτά αποφασίζουν. Οι άνθρωποι ακολουθούν. Και διασχίζοντας τα χρόνια της ζωής, αφήνουμε χώρο ιερό στη μνήμη να μας επισκεφθεί, να μας αναστατώσει, να μας λυτρώσει... Και φτάνουμε, συνεπώς, στη μελαγχολική ηλικία όπου οι αναμνήσεις, αλίμονο, είναι δυνατότερες απ’ τα όνειρα.
Διάβασα τα λόγια σου φίλε κι ένιωσα να διασταυρώνονται τα όνειρά μου και να συμπλέκονται οι συγκινήσεις... κι αναπολώντας, ξανάφερα μπροστά μου εποχές του άλλοτε και των ονείρων…
Πέρασαν δυστυχώς τα χρόνια δίχως σχεδόν να το πάρουμε χαμπάρι, φίλε. Η ηλικία όσο να 'ναι προχωρεί κι αφήνει τα σημάδια της. Περάσαμε τα είκοσι... ενηλικιωθήκαμε. Τι υπέροχο αλήθεια! Προχωρήσαμε στα τριάντα... παντρευτήκαμε, αποκτήσαμε και παιδιά. Στα σαράντα... αποκατασταθήκαμε κάπως, φτάσαμε στα πενήντα και στα εξήντα μ’ ένα ξέφρενο ρυθμό και πορευόμαστε… προς τον ανήφορο. Είναι αναπόφευκτη η διαδοχή των χρόνων σ’ αυτό το «ταξίδι δίχως επιστροφή». Υπάρχουν μερικά τόσο απλά πράγματα στη ζωή που δεν χρειάζονται αποφάσεις. Κυλούν μονάχα τους. Αυτά αποφασίζουν. Οι άνθρωποι ακολουθούν. Και διασχίζοντας τα χρόνια της ζωής, αφήνουμε χώρο ιερό στη μνήμη να μας επισκεφθεί, να μας αναστατώσει, να μας λυτρώσει... Και φτάνουμε, συνεπώς, στη μελαγχολική ηλικία όπου οι αναμνήσεις, αλίμονο, είναι δυνατότερες απ’ τα όνειρα.
Διάβασα τα λόγια σου φίλε κι ένιωσα να διασταυρώνονται τα όνειρά μου και να συμπλέκονται οι συγκινήσεις... κι αναπολώντας, ξανάφερα μπροστά μου εποχές του άλλοτε και των ονείρων…
Και να ξέρεις κάτι «ο καιρός ήταν σήμερα λίγο καλύτερος από τον χαμένο…» όπως το λέει η αγαπημένη μου ποιήτρια Κική Δημουλά.
.
Υ.Γ. … και φυσικά μιας και στα όνειρα, όπως λες, δεν χρειάζεται να βάλουμε φωτογραφίες ή εικόνες, μια και τα όνειρα από μόνα τους τις ζωγραφίζουν. Υπακούω κι εγώ.
Μηθυμναίος
Φίλε Στράτο, με τιμούν τα λόγια σου, μάλλον μεγάλη μου τιμή να με αποκαλείς (γνήσιο και σοφό) mil gracias
ΑπάντησηΔιαγραφήTo (noches de Ronda) φίλε μου έφερε τέτοιος recuerdos que sin querer comenzé a llorár. me gustaba mucho con Agustín Lara, bailaba pegadito. y el Amor eterno Αλλά όλα αυτά ήταν κάποτε πραγματικότητα, τώρα έμειναν σαν όνειρα. όνειρα που έρχοντε ζωντανά μπροστά μου, είναι και η ώρα είμαι μόνος στο σπίτι όλοι έχουν πάει για εργασία- σχολείο και μόνο αυτό με φορτώνειο ακόμα πιο πολύ.
Με αυτά τα ρομαντικά τραγούδια, έχω ζήσει καρδιοχτύπια, έχω μεγαλώσει, έχω γίνει άνδρας, και πάνω από όλα έχω γλεντήσει με αγκαλίές αγάπης.
Χίλλια ευχαριστώ φίλε.
Αλλά τα όνειρα ξανάρχοντε...
Γαβριήλ
Πιστεύω πως τα όνειρα έχουν ρόλο ψυχοτρόφο για τον άνθρωπο,εξομαλύνουν καταστάσεις και βέβαια αποτελούν κινητήρια δύναμη.Αν πάψουν να υπάρχουν είναι σα να παραιτούμαστε από τη ζωή. Βέβαια ο ρόλος και ο χαρακτήρας τους διαφοροποιείται σύμφωνα με το ηλικιακό στάδιο του ανθρώπου.Και αυτό είναι θετικό, δείχνει πως ο άνθρωπος εξελίσσεται, πετυχαίνει στόχους, ζει ενεργητικά και όχι παθητικά. Δείχνει πως έχει φέρει αποτέλεσμα στη ζωή του με τον αγώνα υλοποίησης των αρχικών του ονείρων και δεν έμεινε βαλτομένος.Αρκεί βέβαια να συμμεριστεί και η ζωή τα όνειρα του καθενός και να φανεί απλόχερη στην υλοποίησή τους. Μακάρι ο κάθε άνθρωπος να ζήσει και να αξιωθεί να γεράσει σαν τα ψηλά βουνά έχοντας γευτεί τη ζωή,έχοντας ζήσει τον παλμό της σε όλα της τα στάδια δημιουργικά ώστε όταν φτάσει στα ψηλά ηλικιακά σκαλοπάτια και στράψει προς τα πίσω τη ματιά του ναχει πολλά να δει. Να δει ένα γεμάτο δρόμο και να εισπράξει ικανοποίηση, να καμαρώσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλίμονο σάυτούς που δεν τόλμησαν να ονειρευτούν και να παλέψουν για όσα ονειρεύτηκαν ασχέτως αποτελέσματος.
...Ναχαμε κι ένα ουζάκι ακόμα πιο πολλά θα λέγαμε!!:)))
Πολλούς χαιρετισμούς.
Οι αναμνήσεις σαν αφήσουμε να γίνουν μεγαλύτερες από τα όνειρα , Στρατή μου, θα μας πνίξουν" ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια σκέψου το ...
Φιλιά
... Όσο για μένα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά...κρασιά...
αιωνίως αιθερο...ιπτάμενη...
Δεν πειράζει να ονειρευόμαστε!
Αν ...άλλοι "ενοχλούντε" με τα δικά μας όνειρα,
ένα ανέρωτο ουζάκι θα τους βοηθήσει...
Απόψε, άρχισα με το του Στράτου.
Τώρα θα πάω στου Γαβρίλη...
Υιώτα,
ΝΥ
Γιώτα με τσίγκλισες και ας με συγχωρέσει ο Στράτος πρώτα, για την παρέμβαση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι νερωμένο να΄ναι το ουζάκι πάλι θα βοηθήσει:)))
Όπως λέει και το τραγούδι..."σ΄όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε"
Φιλιά!!
Kαλημέρα!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήως τα βαθιά γεράματα Στράτο μου ο Άνθρωπος
θα ονειρεύεται...
:))))))))
καλή Εβδομάδα!!!!
Πολύ όμορφο, πολύ αληθινό! Μπράβο και στους δυο σας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά από το Ιόνιο!
@ pylaros,.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έγραψα υπερβολές, μόνο την αλήθεια, φίλε μου. Άλλωστε με γνωρίζεις.
Και τα λάτιν ρομαντικά που έβαλα το σκεπτόμενος εσένα και όλους τους επισκέπτες τούτου του μπλογκ, που έχουν εκφράσει την αγάπη τους γι’ αυτά.
Θα διάβασες τα σχόλια, οπότε τα όνειρα θα συνεχίζουν να επιδρούν πάνω μας .
Ας μη ξεχνάμε, κι όπως λες, ότι τα χρόνια αυτά της νιότης (με τέτοια υπέροχα ακούσματα) ήταν αδύνατο να μην καρδιοχτυπήσεις, να μην γλεντήσεις, να μην αγαπήσεις, να μην ερωτευτείς και να μην ονειρευτείς!!!
Ακόμα μπορείς να ονειρεύεσαι… μην το ξεχνάς!
@ Μαριάνθη,.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστά όλα αυτά που λες, καλή μου φίλη Μαριάνθη, αλίμονο αν ήταν διαφορετικά. Γι’ αυτό μερικές φορές η απογοήτευση όταν τα όνειρα απομακρύνονται από την πραγματικότητα και σιγοσβήνουν, όχι όμως τελείως… μένει μια θολούρα να μας τα θυμίζει.
Καλά το λες για το ουζάκι, μη ξεχνάς ότι έχουμε κλείσει τραπέζι για το καλοκαίρι στο Μόλυβο! Έτσι;
@ xeimwniatikhliakada,.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛιακαδίτσα, τούτο θα πρέπει να μου το αναλύσεις…
@ Αστοριανή,.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς ενοχλούνται, Υιώτα, εμείς εκεί πιστοί στους αιθέρες και στα όνειρα.
@ Μαριάνθη,.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι πειρασμός!!!
@ genna,.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ, Τζεννάκι, και το ξέρεις…
@ Dana_Semitecolo,.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, βρε Ντάνα, ξέρεις εσύ… ψυχούλα μου!!!
Πολύ γλυκό το παράπονο και των δυό σας:) και μου έφερε στο νου τους στίχους του Κ.Παλαμά
ΑπάντησηΔιαγραφή«Όσα βουνά κι αν ανεβώ απ’ τις κορφές τους θ’ αγναντεύω
άλλες κορφές ψηλότερες μιαν άλλη πλάση ξελογιάστρα.
Και στην κορφή σαν φτάσω την πιο ψηλή, πάλι θα καταλάβω
πως βρίσκομαι σαν πρώτα, κάτω απ’ όλα τ’ άστρα...»
Αλίμονο σε όσους σηκώνουν το βλέμμα ν αγναντεύουν εκείνες τις ψηλότερες κορφές..
"Είσαι πειρασμός!!!"
ΑπάντησηΔιαγραφήδηλαδή;
Στράτο εδώ
ομολογώ πως δεν κατανοώ!
@ σταγόνα,.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑιθαιροβάμονες μεν, Σταγονίτσα μου, κάτω απ’ όλα τ’ άστρα πάντα δε...
Αλίμονο...
@ Μαριάνθη,.
ΑπάντησηΔιαγραφή... για το ουζάκι, βρε Μαριάνθη, που δεν το ξεχνάς... και πάντα μου το θυμίζεις!
Να δω πόσα θα πιεις στο Μόλυβο...
Κατανόησες;
(Πολύ γλυκό το παράπονο και των δυό σας:) και μου έφερε στο νου τους στίχους του Κ.Παλαμά) (Σταγόνα)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοί μας φίλοι:
Ας μου επιτραπεί να εξομολογηθώ, ότι δεν είναι παράπονο (Αχ! αυτά τα όνειρα) αλλά μια λαχτάρα, ένα λαχάνιασμα μιας ανηφόρας να φτάσω αυτά τα ιδεώδη που ξεφεύγουν απ' τα χέρια μου-μας.
Ευχαριστώ,
Γαβριήλ