(έτσι με αποκαλεί κι εκείνη…)
.
Στα χρόνια μιας απίστευτης καλλιτεχνικής ατμόσφαιρας (1960-1965) και με διεθνή ακτινοβολία (θα έλεγα χωρίς φόβο) που ζούσε η Μήθυμνα, ανάμεσα σ’ όλους τους επιφανείς επισκέπτες της, τότε, ήταν και ο μεγάλος μας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης.
Στην υπαίθρια σκηνή του φρουρίου, λοιπόν, στις 22 Αυγούστου του 1964, έδωσε μια πρώτη συναυλία που παρακολούθησε πλήθος κόσμου, ξένοι και ντόπιοι… Φυσικά κι αυτό ήταν ένα εξαιρετικά σπουδαίο γεγονός για τον τόπο.
Εν τω μεταξύ, τα άλλα χωριά πληροφορήθηκαν ότι οι συναυλίες αυτές γινόταν δωρεάν και διαμαρτυρήθηκαν γι’ αυτή την προτίμηση στη Μήθυμνα, αφού στο κάτω-κάτω της γραφής ο δήμαρχός της δεν ήταν καν αριστερός. Τα ίδια σχόλια έκαναν και διάφοροι κομματικοί παράγοντες του νησιού. Οπότε ο Μίκης ακούγοντας όλα αυτά δήλωσε, με... θυμοσοφία: «Η μουσική δεν ανήκει στα κόμματα, αλλά σ’ εκείνους που την καταλαβαίνουν και όχι σ’ αυτούς που δεν την κατανοούν».
Παρενέβη τότε εκείνος ο αυτοδίδακτος και τόσο ευαίσθητος ταξιτζής-λογοτέχνης Στρατής Αναστασέλλης προτείνοντας στο Μίκη να δώσει μια συναυλία έστω στο Μανταμάδο για να παίξει το «Άξιον εστί» του Ελύτη. Μια τολμηρή πρόταση που ο συνθέτης δέχτηκε ευχαρίστως.
Μανταμάδος είναι ένα χωριό στη βορειοανατολική πλευρά του νησιού της Λέσβου, γενέθλιος τόπος της Δήμητρας και αποκαλούμενος, εύλογα τότε, σαν η Μικρή Μόσχα! Εκείνη ξέρει…
Η συναυλία δόθηκε, λίγες μέρες μετά, στην πλατεία του χωριού, μπροστά σ’ ένα ενθουσιώδες κοινό που συγκεντρώθηκε κι άφησε άναυδο τον Μίκη όταν όλοι άρχισαν να τραγουδούν με κατάνυξη και δίχως λάθη το «Άξιον εστί». Έκπληκτος και συγκινημένος εκείνος, από το πρωτοφανές θέαμα, σταμάτησε την ορχήστρα κι έγινε ένα με το μυημένο εκείνο πλήθος.
Εκφράζοντας, με την επιστροφή του στην Αθήνα, την απρόσμενη συγκίνηση και χαρά του από τη μεγαλειώδη επίσκεψή του στο νησί της Λέσβου, να σημειώσω εδώ πως ο Μίκης έδωσε όλες αυτές τις συναυλίες στο νησί δίχως αμοιβή, έλεγε: «Μη με ευχαριστείτε για τη συναυλία που έδωσα στο Μόλυβο. Αυτό που έζησα στο Μανταμάδο ήταν κάτι πρωτοφανές βλέποντας οι μελωδίες μου να συγκινούν σε τέτοιο βαθμό το ανώνυμο πλήθος. Αυτό είναι η δύναμή μου».
Έτσι είναι Δημητρούλα.
Μηθυμναίος
Να πώ οτι με συγκίνησες;;Λίγο είναι..Ανατρίχιασα...Μου το χε διηγηθεί ο πατέρας μου αλλά όχι με τέτοιες λεπτομέρειες..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ ευχαριστώ Στρατέλ...Σ ευχαριστώ!
@ Δήμητρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημητρούλα δεν περίμενα την τόσο γρήγορη επίσκεψή σου! Μα μόλις τώρα το ποστάρησα...
Απίστευτο!!!
Η Μικρή Μόσχα!!! Τι απέγινε;
Είδες;;Με το που είδα τον τίτλο τρελάθηκα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Μικρή Μόσχα ...ιστορία και δακρυσμένα μάτια των μεγαλύτερων...Πίκρα Πατριωτέλ'μ...Πολύ πικρή ιστορία...
@ Δήμητρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο... Πολύ πικρή ιστορία... είναι η απάντηση στο "Τι απέγινε";
Απ το 89 και μετά μια πικρή ιστορία όλη η ιστορία...Γενικά και ειδικά...Τα ειδικά τα ξέρεις..Είναι η δεύτερη τετραετία δεξιού δήμαρχου στο χωριο...Με όλα όσα συνεπάγεται μια τέτοια εκλογή....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά κάτι γεννιέται στα παιδιά..Στους μικρότερους,στις νέες γενιές...Που δεν φόρεσαν ούτε παρωπίδες ούτε ντύθηκαν την ντροπή των λαθών μας...Δεν μπορεί...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Δήμητρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά και ειδικά…… που τον επιλέγουν οι δημότες, οι κάτοικοι του χωριού. Έτσι είναι. Δυστυχώς…
… η ντροπή των λαθών μας… που πονά…
«Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…»
Το έβαλα να το ακούς!
Αγαπημένε Στράτο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως ξέρεις η Μυτιλήνη και η Λευκάδαήταν τα κόκκινα νησιά, οι μικρές Μόσχες εκείνη την εποχή.
Νομίζω πως ο Μίκης έκανε και στη Λευκάδα τις περατζάδες του αν και είμαι μιρκή για να θυμάμαι. Θα το ελέγξχ όμως για σιγουριά.
Νάσαι καλά να μας θυμίζεις πως η μεταπολεμική γενιά γέννησε πολιτισμό!
Απο το Μόντρεαλ των χιονιών
...Ki egw;
ΑπάντησηΔιαγραφήpou... den ezhsa tipote apo touta;
Strato mou, s' efxaristw gia thn Istoria...
(A!!! akoma me thn Dell..... 8a grapsw...istoria...)
Sas filw,
Yiwta, NY
Μακρινέ μου ξάδερφε καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τον τίτλο τσίμπησα κι εγώ! Με αποζημίωσε πλήρως το πόνημά σου. Όταν οι πρωταγωνιστές στις ιστορίες μας έχουν τέτοιο ανάστημα, η αξία τους είναι ανεκτίμητη.
Πολύ μου άρεσαν και οι μεταξύ σας (εσένα και της Δήμητρας)προσφωνήσεις :)
Σ' ευχαριστώ γιαλκεπτομέρειες που δε γνώριζα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
@ Ιουστίνη Φραγκούλη,
ΑπάντησηΔιαγραφή«Εκείνη την εποχή»… Σωστά το λες, καλή μου Ιουστίνη. Όμως θα ξέρεις ότι το «κόκκινο νησί» έκανε μια αντίστροφη διαδρομή… Π.χ. τα φρούτα σιγά σιγά αποκτούν το ανάλογο χρώμα μέχρι να φτάσουν στο κόκκινο της ωρίμανσης. Το νησί μας από το κόκκινο πέρασε στο πράσινο για να φτάσει… παραδόξως στο μπλε, αν αυτό σου λέει κάτι…
Τον Αύγουστο του 1964 ο Μίκης, συνεχίζοντας στο πνεύμα της ανιδιοτέλειας που επικρατούσε ανάμεσα σε ορισμένους ανθρώπους της τέχνης, όχι μόνο αρνήθηκε να πάρει οποιαδήποτε αμοιβή, αλλά πλήρωσε και τα έξοδα του ταξιδιού του στη Μήθυμνα.
Αναμφισβήτητα αυτή η γενιά ήταν ό,τι καλύτερο για τον πολιτισμό μας. Έλεγξε κι αυτό και θα δεις…
Κι εγώ από την απλά συννεφιασμένη Αθήνα σου στέλνω την αγάπη μου!
@ Αστοριανή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν, Υιώτα, εποχές ανάτασης τότε.
Να λοιπόν που η κάθε εποχή γράφει την ιστορία της. Διόλου, τότε, θα σ’ ενδιέφερε η όποια Dell… Κάνε υπομονή. Δεν έχεις άλλη επιλογή.
Σου στέλνω μέιλ για το θέμα των βιβλίων…
Να ‘σαι καλά!
@ gvarvakis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένε μακρινέ ξάδερφε,
Καιρό είχαμε να τα πούμε και χάρηκα πολύ την επίσκεψή σου. Σαν κι αυτή, η Μήθυμνα ή Μόλυβος όπως είναι πιο γνωστή, έχει πολλές ιδίως αυτή την εποχή που ήταν κάτι μεταξύ Ύδρας και Μυκόνου. (Της Ύδρας για την ποιότητα και της Μυκόνου για το κοσμοπολίτικο).
Οι προσφωνήσεις με τη Δήμητρα, φυσικά στη λεσβιακή διάλεκτο…
Να ‘σαι καλά και τα φιλιά μας στη Σάμο!
@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού σου άρεσαν τόσο, Γλαρένια μου, τότε με παρακινείς και με ξεσηκώνεις ώστε να συνεχίσω και με άλλες…
Με τα φιλιά και την αγάπη μου
-ηταν το χελιδόνι=
ΑπάντησηΔιαγραφήΗταν μια ιδεαλιστική εποχή που δεν την έζησα τότε γιατί απουσίαζα, απο τα ελληνικα δρώμενα αλλά φίλε μου, μας εκπλήτεις με την πλουσιότητα των αισθημάτων και φωτογραφιών. Καθώς και των βάρδων...
Γαβριήλ
Πολύ όμορφη η αναδρομή σου Στράτο και η στάση σαυτό το ξεχωριστό για τον τόπο σου γεγονός.. όμορφα χρόνια γεμάτα ενθουσιασμό, όνειρα, προσδοκίες, ιδανικά και ανιδιοτελή προσφορά παρ όλες τις στερήσεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήνα εισαι πάντα καλά και να θυμάσαι:)
Για την μικρή Μόσχα είχα τη τύχη ν' ακούσω από το Μέγιστο Μίκη, όταν χρόνια αργότερα έκανε αφιλοκερδώς πάλι συναυλίες στη Β.Ελλάδα για να μαζέψουμε τότε λεφτά για ένα κίνημα για το πολιτισμό και την Ειρήνη.Βλέπεις ο Άνθρωπος που υπήρχε μέσα του δεν άλλαξε με τα χρόνια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΉμασταν τυχεροί Στράτο που ζήσαμε τα παιδικά-εφηβικά χρόνια μας σε κείνον τομ Μόλυβο ! Μεγαλώσαμε παρατηρώντας τους ζωγράφους να ζωγραφίζουν στα σοκάκια τις ομορφιές του χωριού μας ,ακούγοντας μουσική Θεοδωράκη στο κάστρο , βλέποντας το χορόδραμα της Ραλούς Μάνου στον ίδιο χώρο , συμμετέχοντας στα γυρίσματα ταινιών δίπλα στους Πέτρο Φυσούν ,Έλλη Φωτίου κλπ.,κάνοντας μπάνιο κοντά στον Κηλαιδόνη , τον Σπύρο και τη Λήδα !Τα χρόνια εκείνα χάραξαν ανεξίτηλα τη ζωή μας !
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μου θύμισες !!
Έτυχε να επισκεφτώ και τον Μόλυβο και τον Μανταμάδο. Η ιστορία σου, Στράτο, με ξαναγυρίζει πίσω στα όμορφα αυτά μέρη του νησιού. Η όλη περιγραφή του γεγονότος και τα σχόλια μοιάζουν με ποιήμα που όσο το αναλύεις τόσο ξεδιπλώνει εικόνες και μυροβόλα ανθισμένα κλαδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν εποχή τότε..που ξύπνησε μέσα μας το ένστικτο της απελευθέρωσης από το τελμιασμένο κατεστημένο και
έμοιαζε σαν ένα πρωτόγνωρο εφηβικό σκίρτημα στο αντίκρυσμα μιας ιδεαλιστικής ομορφιάς.. που ενδόμυχα πάντα
αναζητούσαμε και αναζητάμε.
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα Στράτο στην αναζήτηση..και Ερμή, που λένε οι αστρολόγοι, ανάδρομο.
Βάνα.
ευχές από την εκ διαμέτρου - γεωγραφικά - Λευκάδα...
ΑπάντησηΔιαγραφή* να σ' ευχαριστήσω που πρόσθεσες το ταπεινό ιδεοτρόπιο στις περιπλανήσεις σου...
*μικρές Μόσχες!!! αλλοτινές εποχές, άλλα μυαλά,αγνοί άνθρωποι(ή κάνω λάθος;) έστω κατα πλειοψηφία...
Ο τρόπος που παρουσίασες το γεγονός που ανήκει σε ένα μακρινό παρελθόν με άφησε κατάπληκτη και συγκινημένη.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μικρή Μόσχα" ε; Χμ! Παλιές χαμένες ιδέες που μέσα στη λαίλαπα του ωχαδερφισμού και του προσωπικού συμφέροντος έχασαν κάθε ίχνος αγνότητας και ανθρωπισμού!
Καλή σου μέρα Στράτο!
Δεν έχω σχέση με Λέσβο… έχω όμως σχέση με έναν τόπο που κι αυτός σε περασμένες δεκαετίες πέρασε πολύ όμορφες και κατά πολύ πιο πλούσιες πολιτιστικές εποχές. Συγκινήθηκα ως μουσικός και λάτρης του Θεοδωράκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμήθηκα την πρώτη συναυλία της ζωής μου …πού έδωσα μαζί με τον αδελφό μου σε ένα γήπεδο στο Λεωνίδιο Αρκαδίας .. κατά τη διάρκεια του πρώτου μας ταξιδιού στην Ελλάδα το 1984.(ήμουν παιδί μεταναστών που έμαθε να παίζει Ελληνική μουσική στο Los Angeles). Θυμήθηκα την υποδοχή και την αγάπη του κόσμου που με συγκίνησε .. και αποτέλεσε μαζί με τις τόσες άλλες όμορφες εμπειρίες του πρώτου μου ταξιδιού στην Ελλάδα μας .. το κίνητρο για να έρθω μια μέρα να κατοικήσω μόνιμα στη πατρίδα μου. Είναι πολύ όμορφο να διαβάζουμε τέτοιες συγκινητικές ιστορίες με μεγάλο πολιτιστικό και ιστορικό ενδιαφέρον … Πρώτη μου φορά εδώ (όχι η τελευταία) … έφτασα από τη σελίδα της Δήμητρας … Να’ στε καλά και οι δύο !!
Kαλημέρα Στρατο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριγράφεις σπάνια πράγματα που στην Ελλάδα αφου έγιναν εστω και μιά φορα ευχαριστημένοι πρεπει ναμαστε!!!
σε φιλω
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Γαβριήλ, τα καλά λόγια που έχεις πάντα για μένα γίνονται αφορμές και μαζί ώθηση ώστε να αποφεύγουμε τη ρουτίνα και να γινόμαστε καλύτεροι!!!
Σ’ ευχαριστώ και να ‘σαι καλά.
@ σταγόνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι τέτοια γινόντουσαν τότε κι έφερναν πολύ αξιόλογους ανθρώπους κοντά στους απλοϊκούς εκείνους της επαρχίας κι ο καθένας αντλούσε από τον άλλον. Ήταν μια αμοιβαία, νομίζω, προσφορά που κι αυτοί έπαιρναν από τους απλούς ανθρώπους αυτά που είχαν ανάγκη για το έργο τους. Ήταν, όντως, πολύ όμορφα χρόνια με μια άλλη διαφορετική, πιο φυσική γεύση.
@ anna,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς σε βρίσκω, Άννα, εδώ.
Σ’ ευχαριστώ για το πέρασμά σου και το σημάδι που άφησες στον κήπο μου.
Όπως δεν άλλαξε εκείνος, ελπίζω να μην αλλάξουμε κι εμείς.
@ ANKYR,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι φίλε μου Αντώνη, τυχεροί είμαστε… Ζήσαμε αυτά τα χρόνια, όχι τόσο εγώ, στα οποία ήταν καταφανής η πολιτιστική εξέλιξη του τόπου μας. Πότε άλλοτε θα μπορούσαμε να έχουμε δίπλα μας, όπως λες κι εσύ τόσους αξιόλογους ανθρώπους της Τέχνης και του Πολιτισμού. Κοντά σ’ αυτούς που αναφέρεις είναι ακόμη μια ατέλειωτη λίστα Ελλήνων και ξένων όπως οι ζωγράφοι: Σπύρος Βασιλείου, Γιάννης Τσαρούχης, Κ. Γραμματόπουλος, Α. Ραζής κ.α. Επίσης ο μεγάλος Μπέργκμαν, η αγγλίδα συγγραφέας Σταρκ κι ο Γάλλος Νταντινός και τόσοι άλλοι που να τους θυμάμαι τώρα. Κι όπως είπε ο Ηλίας Βενέζης: «Εκεί άραξε ο Θεός για να ξεφύγει έναν κόσμο που δαιμονίζεται…» Και παρ’ όλα αυτά ο κόσμος συνεχίζει να δαιμονίζεται… φίλε αγαπητέ!
@ Βάνα Κ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο χαίρομαι, Βάνα μου, που έγραψα για τόπους που επισκέφτηκες και μ’ αυτό τον τρόπο σου τα ξανάφερα στο νου. Κάπως έτσι μου συνέβη κι εμένα θέλοντας να «ξεδιπλώσω εικόνες» εκείνης της εποχής, που παρ’ όλο το νεαρό της ηλικίας μου τότε, τις έζησα έντονα και τις... αναπολώ!
Ήταν μια εποχή που μόλις είχε ξεπεράσει τα δεινά της και ούτε που φανταζόμασταν πως θα μπορούσε να αναπτυχθεί και να ευδοκιμήσει ένα τέτοιο κλίμα που ήταν και βάλσαμο στις ψυχές μας γιατί τότε είχαμε περίσσευμα και διάθεσης και ονείρου.
Συμφωνώ πως έχουμε ακόμη πολύ δρόμο στην αναζήτηση αν και βλέπω πως θα μας χρειαστεί διότι κάπου χάσαμε το δρόμο μας. Δυστυχώς…
@ nikitas,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθόλου λάθος δεν κάνεις, αγαπητέ Νικήτα, άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι, άλλα ήθη… γενικώς. Κι απ’ ότι διαβάζω στο σχόλιο της συντοπίτισσάς σου Ιουστίνης Φραγκούλη που θα είδες εδώ πιο πάνω και η Λευκάδα είχε κι εκείνη μια κοκκινωπή απόχρωση… των καιρών.
Και κάτι ακόμα το Ιδεοτρόπιό σου αξίζει τις περιπλανήσεις μου…
@ Ανασαιμιά,
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν ένα «ξεδίπλωμα» εικόνων, όπως γράφω παραπάνω, δίχως γενναιοδωρίες στο κείμενο που λίγο από μνήμης, λίγο από ψάξιμο θέλησα να το μοιραστώ μαζί με τους φίλους εδώ και το αφιέρωσα στη φίλη και συμπατριώτισσα Δήμητρα μιας κι αναφερόταν και στο γενέθλιο τόπο της. Σήμερα το ανάρτησε κι εκείνη…
Δυστυχώς, Ανασαιμιά μου, οι προσδοκίες, τα όνειρα και τα αγνά ιδεώδη χάθηκαν στις μέρες τούτες του «ωχαδερφισμού και του συμφέροντος». Χάθηκαν πολλά στο όνομα μιας life style εποχής.
Να ‘σαι καλά.
@ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ χαίρομαι αγαπητέ μου για την επίσκεψή σας εδώ. Μα ακόμα πιο πολύ χαίρομαι που κι εσείς είστε άνθρωπος της διασποράς, σαν κι εμένα, της ίδιας ρίζας και της ίδιας μοίρας που θέλησε να συναντηθούμε μέσα σε τούτα τα «λημέρια της μπλογκογειτονιάς». Πολύ ενδιαφέροντα τα όσα γράφετε εδώ για την πορεία σας και υπόσχομαι να σας επισκεφτώ για περισσότερα…
Σας ευχαριστώ και να ‘στε καλά
@ faraona,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια νοσταλγική επιστροφή στα περασμένα έκανα, Φαραώνα μου, που τ’ αναδιπλώνει στη μνήμη μας, για να μην χαθεί ο δεσμός, με τη γενέθλια γη.
Αυτή η εσωτερική ανάγκη, μιας αδιάκοπης ψυχικής επαφής, για όσα θέλουμε να κρατήσουμε για πάντα κοντά μας.
Και βεβαίως βεβαίως είμαστε ευχαριστημένοι που συνέβησαν και τα ζήσαμε!
Φιλιά κι από μένα.
Εχεις ένα δωρο από εμένα γιατί πιστεύω ότι το αξίζεις....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤιμή μου αν το δεχτείς...
Να είσαι καλά..
Μεγάλη υπόθεση ο Μ.Θ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιά να καταλάβεις πόσο μεγάλη είναι προσπάθησε να μπεις στην ψυχή του και στα χέρια του όταν τα ανοίγει,και τότε θα δεις πως θες και συ να αγκαλιάσεις όλο τον κόσμο.
@ Eva F.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυαγγελία, ομολογώ πως για μένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, ευφρόσυνο άγγιγμα καρδιάς το δώρο σου! Πως μπορώ να μην το δεχτώ… αφού είναι και τιμή σου! Τώρα, αν το αξίζω το ξέρετε εσείς οι φίλοι μου, οι επισκέπτες μου, θέλω να ελπίζω πως έτσι είναι, μόνο να, με βρίσκεις λίγο ξαφνιασμένο, σα να μου φαίνεται πως… υπερβάλεις!
Κι ακόμα δεν ξέρω αν φτάνει ένα ή χίλια ευχαριστώ!
Θα ήθελα να μου επιτρέψεις να το μοιραστώ με όλους εδώ γι’ αυτό τους παραπέμπω στο
υπέροχο blog σου.
Υ.Γ. και πριν το ξεχάσω: Ευχές για ό,τι επιθυμείς μιας κι είχες τα γενέθλιά σου!
Σ΄ευχαριστώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά για τις ευχές σου...
@ Σπύρος Δαρσινός,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μίκης, φίλε Σπύρο, και καλώς σε βρίσκω εδώ, αναδείχθηκε σε μια μορφή που έμελλε ν' αλλάξει και να σημαδέψει με τον πιο ηχηρό τρόπο τα πολιτιστικά, τα πολιτικά και μουσικά δρώμενα της χώρας μας. Ήταν και είναι μια αδιάσπαστη ροή ζωής και αγώνα. Κι αυτά του τα χέρια που ανοίγουν σαν φτερά για να πετάξουν ψηλά ήταν που μας έκανε κι εμάς να πετάμε! Να τον αγαπάμε, να τον τραγουδάμε, λες και υπήρχε ένας μαγνήτης που όσα εμπόδια και αν έβαζες, αυτός μας τραβούσε με μια τεράστια δύναμη επάνω του και... ναι, μας αγκάλιαζε.
@ Eva F.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα δεν ρωτάς πως το έμαθα; Μια νεράιδα μου το είπε...
Να περνάς όμορφα!!!
Όμορφη ιστορία!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και καλό Σ/Κ Μηθυμναίε μου :))
Στράτο,είμαι όπου με τραβάει το κείμενο,γι'αυτό και δεν ανοίγω δικό μου ΜΠΛΟΓΚ για να μην χαιδεύω εκεί που δεν τον νιώθω.Και τα κείμενα που με"τραβάνε" είναι αυτά που ,εκτός από την ωραία έκφραση, έχουν και χρησιμότητα στο αύριο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ο Μ.Θ. θα αναστήνει πάντα με την μουσική του την ψυχή που βρίσκεται και θα βρίσκεται κάτω απο τις αναπόφεκτες -δυστυχώς-πολύμορφες πιέσεις του κάθε μέλλοντος.
Το σπίτι του στην παραλία του Βραχατίου είναι πολύ κοντά στο δικό μου.Κάθε πρωί που σκάζει ο ήλιος περπατάω παράλληλα στο κύμα Και μόλις φτάνω στο σπιτι του αγγίζω με τα δάχτυλά μου το αγκωνάρι του σπιτιού του,γιατί ξέρω πως η μουσική του και τις πέτρες των ξερονησιών μαλάκωνε.Και η εποχή μας φίλε είναι σκληρή και μας χρειάζεται η αφή με την τρυφερότητα εκείνη που νίκησε την σκληρότητα,και μας χρειάζεται,για να ενισχύσουμε μέσα μας την ίδια δύναμη .Οποιαδήποτε άλλη τρυφερότητα τρίβεται δακρύβρεχτη πριν καν αγγίξει την σκληρότητα.
NA'MAI, ΕΔΩ και τώρα!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τα ελληνικά μου και τη χαρά μου!
Για το Στράτο, για το Μίκη, για όλους σας.
Χόρεψα ανάλαφρα με το τραγούδι του Γαβρίλη,
χορεύω παθιασμένα με του Μίκη!
Καλή νύχτα Φίλοι.
Γράφω Ελληνικά κι ευφραίνεται
μάτι-νους-ψυχή...
ΥΓ.:
Αύριο,
είμαι καλεσμένη στο Λεσβιακό Σπίτι. Ζήλεια, Στράτο!
Λεπτομέρειες, όταν επιστρέψω.
Υιώτα
@ το τέρας της «αμάθειας»,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αληθινή!!! Τερατάκι μου.
Κι εσύ να περνάς όμορφα :)
@ Σπύρος Δαρσινός,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Σπύρο, πολλές φορές δεν καταλαβαίνω αυτά που γράφεις. Συμπάθαμε. Ίσως δεν διαθέτω την ανάλογη παιδεία για να «πιάσω» το νόημα.
Γράφεις πως δεν είσαι όπου σε «τραβάει το κείμενο»… γι’ αυτό, λες, δεν ανοίγεις δικό σου ΜΠΛΟΓΚ για να μην χαϊδεύεις εκεί που δεν «τον» νιώθεις… Αλήθεια δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις… Θα σε παρακαλούσα, αν το επιθυμείς να μου στείλεις ένα μήνυμα στο μέιλ μου. Θα το εκτιμούσα.
Ενώ είναι πολύ όμορφα, πραγματικά και κατανοητά τα λόγια σου, παρακάτω, εγκωμιάζοντας τη δύναμη της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη, που, άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο, εντυπωσίαζε και εντυπωσιάζει αλλά και συνεπαίρνει…
@ Αστοριανή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς τη Υιώτα. Επιτέλους!
Αυτή η χαρά σου που ομολογείς εδώ και συνοδεύτηκε με χορό είναι ό,τι καλύτερο.
Η δυνατότητα του να γράφει ελληνικά η Υιώτα, φίλοι μου, ευφραίνει το είναι της να ευχηθούμε όλοι μας να μην της ξανασυμβεί!
Όχι δεν ζηλεύω διότι κι εγώ ήμουν καλεσμένος, χτες βράδυ, στη χοροεσπερίδα των Μηθυμναίων!
Πάντως εύχομαι καλά να περάσετε και θα αναμένω τις λεπτομέρειες…
Πω πω, τι μου κάνατε τώρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος το παρόν ακούω το ... Ρόδο το Αμάραντο! Ομολογώ ότι είναι από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια! Αφήνω το κείμενο να το απολαύσω διαβάζοντας το αύριο με άνεση και ξεκάθαρο μυαλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτες
@ απάγγειο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά σου φτιάξαμε ένα άλλο «απάγγειο» ακόμη για να βρίσκεις αυτά που… έχασες, που χάνονται!!!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα!!! Θα περιμένουμε το «Β» σου...
@ xeimwniatikhliakada,
ΑπάντησηΔιαγραφήΆκουσε κι απόλαυσε το τραγούδι, μιας και σ’ αρέσει, με την ησυχία σου...
Θα περιμένω, όταν θα έχεις την «άνεση», «ξεκαθαρίσει το μυαλό σου» να με επισκεφτείς και πάλι. Θα χαρώ πολύ :)!!!
Η «μικρή σου Μόσχα» μου ξύπνησε αναμνήσεις μέχρι δακρύων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈζησα τον Μίκη από κοντά.
Ένα σπουδαίο κεφάλαιο για την πατρίδα μας.
@ Ντένης Κονταρίνης,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ανεπανάληπτος Μίκης αναμφισβήτητα ήταν, είναι και παραμένει ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για την Ελλάδα μα και για τον κόσμο ολάκερο!!!
Να ‘σαι καλά.