Δώστε ζωή σ' αυτόν τον άχαρο τοίχο και ζωγραφίστε ό,τι μπορείτε.

Τα συνθήματα στους τοίχους, με πρωτοτυπία, φαντασία και ιδιότυπο χιούμορ, πάντα ασκούσαν και ασκούν ακόμη μια ιδιαίτερη γοητεία. Οι τοίχοι έχουν αποτελέσει πεδίο αποτύπωσης, αμφισβήτησης και οργής, ειρωνείας και προβληματισμού. Γι’ αυτό λέμε: Οι δρόμοι έχουν τη δική τους ιστορία και τα συνθήματα τη δική τους αξία. Τα συνθήματα είναι επικοινωνία και κάποτε τέχνη. Καθένα απ' αυτά αποτελεί μια ξεχωριστή κατηγορία τέχνης και την μοναδική έκφραση μιας φωνής.
Ομολογώ ότι βρίσκω ορισμένα από εμπνευσμένα έως ιδιαίτερα ευφυή, ικανά να προκαλέσουν από ένα απλό χαμόγελο έως τον πιο βαθύ προβληματισμό. Συχνά τα βρίσκω πνευματώδη, κι άλλες φορές ανατρεπτικά! Πάντα, όμως, με καταλυτικό χιούμορ κάποτε με αγωνία και ενίοτε με κυνισμό. Κάποιες στιγμές και με απελπισία…

Παρακάτω ένα απάνθισμα από τα ωραιότερα που ανίχνευσα:


* "Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε"

(λεωφόρος Αλεξάνδρας, Αθήνα)

* "Αν τα λάθη διδάσκουν, τότε έχω καταπληκτική μόρφωση"

(οδός Μπενάκη, Αθήνα)

* "Η χώρα καταστρέφεται από την αδιαφορία, αλλά τι με νοιάζει εμένα;"

(λόφος Στρέφη, Αθήνα)

* "Θέλω να γίνω αυτό που ήμουν τότε που ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα"

(πλατεία Εξαρχείων, Αθήνα)

* "Το καλύτερο σχολείο που φωτίζει είναι αυτό που καίγεται"

(4ο Λύκειο, Καλαμάτα)

* "Ο Χριστός δίδαξε και πέθανε. Οι καθηγητές τι περιμένουν;"

(Ε.Μ.Π., Αθήνα)

* "Το Lifestyle είναι μαγικό, από μηδενικό σε κάνει νούμερο"

(Γκάζι, Αθήνα)

* "Θεσσαλονίκη, η μόνη πόλη που γράφεται με δύο Σίγμα και προφέρεται με δύο Λάμδα"

(Μύλος, Θεσσαλονίκη)

* "Διατηρείτε την Αθήνα καθαρή. Πετάτε τα σκουπίδια σας στον Πειραιά"

(Μεταξουργείο, Αθήνα)

* "Ο Χριστός πέθανε, ο Αϊνστάιν πέθανε, και Εγώ δεν αισθάνομαι καλά τελευταία"

(Αν club, Αθήνα)

* "Συμμετέχω, Συμμετέχεις, Συμμετέχει, Συμμετέχουμε, Συμμετέχετε, Αποφασίζουν"

(οδός Σινώπης, Αθήνα)

* "Έγχρωμη TV, Ασπρόμαυρη Ζωή"

(οδός Στουρνάρη, Αθήνα)

* "Μην στηρίζεις τα όνειρά σου στ' άστρα, γιατί αυτά δεν στηρίζονται πουθενά!"

.

* "Οταν θα πεθάνω θα πάω στον παράδεισο,γιατί την κόλαση την έζησα εδώ"

* "Oι μπάτσοι χτυπάνε στο ψαχνό η TV χτυπάει στο μυαλό"

.

* "Η ηθική είναι ο τόπος της μοναξιάς μας"

Συνεχίστε να γράφετε λοιπόν γιατί «Η ευτυχία θα είναι η εκδίκησή μας»!!!

Μηθυμναίος

Είναι κάτι «χειροποίητοι» στίχοι…

Είναι φίλος, «παρεΐστικος», με θαυμάσια και ζηλευτή αίσθηση του χιούμορ! Έχει όμως ένα κουσούρι: Καθημερινά "χάνεται" στο ψάρεμα αλλά δεν ξέρουμε τι πιάνει κι όπως όλοι οι ψαράδες… καυχιέται… Τα ωραία του είναι πολλά! Ιδίως το "γενάκι" που άφησε τώρα τελευταία και του πάει... Του αρέσει να απολαμβάνει τα ουζάκια του στο λιμάνι, αλλά και σε ποιον δεν αρέσει, θα μου πείτε. Έγινε από καλοκαιρινός επισκέπτης, καλοκαιρινός κάτοικος αλλά και εραστής της Μήθυμνας. Ήταν και η καταγωγή του «έταιρου ήμισυ» από εκεί, βλέπετε, οπότε αγκυροβόλησε στο απάγγειο της και στην ομορφιά της που τη γεύεται κάθε καλοκαίρι και όχι μόνο. Έχει όμως και κάτι στιγμές, που μια μούσα, αυτή της ποίησης ντε, τον επισκέπτεται –είναι κι αυτό το περιβάλλον του τόπου μας που εμπνέει μεταβάλλοντας τότε την αγάπη σε απρόσμενη έκφραση δημιουργίας– και τότε σκαρώνει κάτι στίχους, απ’ αυτούς τους «χειροποίητους» που δεν τους συναντάς και πολύ συχνά στις μέρες μας… Γίνεται έτσι ο ποιητής του εαυτού του!

Με φώναξε προχτές ιδιαίτερα να μου διαβάσει, συγκινημένος, ένα απ’ αυτά. Μήθυμνα ο τίτλος του! Του είπα τότε: αυτό έχει μια θέση κάπου και… μου το χάρισε! Κι αφού μου το χάρισε έχω το δικαίωμα να το κάνω ό,τι θέλω. Εν τω μεταξύ είναι από τους ανθρώπους που γίνονται εύκολα δικοί σου άνθρωποι, που η τύχη το 'θελε και τους συνάντησες δεν τους αναζήτησες...

Συμφωνείς Τιοντόρ; Α, ναι Θοδωρής Μεσσηνέζης κατ’ όνομα και στην ελληνική!

.

Ελπίζω να συμφωνείς τελικά Θόδωρε, να μοιραστώ το ποίημά σου και με άλλους φίλους εδώ. Αλλά τι ρωτάω τώρα, αφού να... το βάζω παρακάτω.

.

Μ Η Θ Υ Μ Ν Α

Τι κι αν δεν έχω γεννηθεί στα χώματά σου;
Τι κι αν δεν έπαιξα στα καλντερίμια σου παιδί;
Σ' αγάπησα και λαχταρώ να βρίσκομαι κοντά σου
ως να ’ρθει η τελευταία μου στιγμή.

Ήταν ηλιοβασίλεμα όταν σε πρωτοείδα,
καθώς ερχόμουν απ' του δρόμου τη στροφή.
Τι ομορφιά, στεφανωμένη μ' ηλιαχτίδα
από τον ήλιο πριν καλά καλά χαθεί !

Κι όταν περπάτησα τα στενοσόκακά σου
και μ' έλουσε η ευωδιά των σαλκιμιών
και τ' άρωμα απ' τα πολύχρωμα τα νυχτολούλουδά σου,
είπα: Εδώ θα ’πρεπε να’ ναι τ' αραξοβόλι των Θεών.

Εδώ αντίκρισα την ομορφιά και τη γαλήνη
αδερφωμένες σε μια εικόνα αρμονική,
λες κι οι Θεοί το ’θελαν έτσι να γίνει
για να σκλαβώνει των ανθρώπων τη ψυχή.

ΜΗΘΥΜΝΑ, είπανε από τότε τ' όνομά σου,
σαν της μορφοπριγκίπισσας που έζησε εκεί.
Και σήμερα, αυτή την ομορφιά σου

θα την εζήλευε α κ ό μ α και Αυτή.

.

Μηθυμναίος

Μικρή Μόσχα το λέγανε…

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη Δήμητρα, το πατριωτέλ’ ιμ’

(έτσι με αποκαλεί κι εκείνη…)

.

Στα χρόνια μιας απίστευτης καλλιτεχνικής ατμόσφαιρας (1960-1965) και με διεθνή ακτινοβολία (θα έλεγα χωρίς φόβο) που ζούσε η Μήθυμνα, ανάμεσα σ’ όλους τους επιφανείς επισκέπτες της, τότε, ήταν και ο μεγάλος μας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης.

Στην υπαίθρια σκηνή του φρουρίου, λοιπόν, στις 22 Αυγούστου του 1964, έδωσε μια πρώτη συναυλία που παρακολούθησε πλήθος κόσμου, ξένοι και ντόπιοι… Φυσικά κι αυτό ήταν ένα εξαιρετικά σπουδαίο γεγονός για τον τόπο.

Εν τω μεταξύ, τα άλλα χωριά πληροφορήθηκαν ότι οι συναυλίες αυτές γινόταν δωρεάν και διαμαρτυρήθηκαν γι’ αυτή την προτίμηση στη Μήθυμνα, αφού στο κάτω-κάτω της γραφής ο δήμαρχός της δεν ήταν καν αριστερός. Τα ίδια σχόλια έκαναν και διάφοροι κομματικοί παράγοντες του νησιού. Οπότε ο Μίκης ακούγοντας όλα αυτά δήλωσε, με... θυμοσοφία: «Η μουσική δεν ανήκει στα κόμματα, αλλά σ’ εκείνους που την καταλαβαίνουν και όχι σ’ αυτούς που δεν την κατανοούν».

Παρενέβη τότε εκείνος ο αυτοδίδακτος και τόσο ευαίσθητος ταξιτζής-λογοτέχνης Στρατής Αναστασέλλης προτείνοντας στο Μίκη να δώσει μια συναυλία έστω στο Μανταμάδο για να παίξει το «Άξιον εστί» του Ελύτη. Μια τολμηρή πρόταση που ο συνθέτης δέχτηκε ευχαρίστως.

Μανταμάδος είναι ένα χωριό στη βορειοανατολική πλευρά του νησιού της Λέσβου, γενέθλιος τόπος της Δήμητρας και αποκαλούμενος, εύλογα τότε, σαν η Μικρή Μόσχα! Εκείνη ξέρει…

Η συναυλία δόθηκε, λίγες μέρες μετά, στην πλατεία του χωριού, μπροστά σ’ ένα ενθουσιώδες κοινό που συγκεντρώθηκε κι άφησε άναυδο τον Μίκη όταν όλοι άρχισαν να τραγουδούν με κατάνυξη και δίχως λάθη το «Άξιον εστί». Έκπληκτος και συγκινημένος εκείνος, από το πρωτοφανές θέαμα, σταμάτησε την ορχήστρα κι έγινε ένα με το μυημένο εκείνο πλήθος.

Εκφράζοντας, με την επιστροφή του στην Αθήνα, την απρόσμενη συγκίνηση και χαρά του από τη μεγαλειώδη επίσκεψή του στο νησί της Λέσβου, να σημειώσω εδώ πως ο Μίκης έδωσε όλες αυτές τις συναυλίες στο νησί δίχως αμοιβή, έλεγε: «Μη με ευχαριστείτε για τη συναυλία που έδωσα στο Μόλυβο. Αυτό που έζησα στο Μανταμάδο ήταν κάτι πρωτοφανές βλέποντας οι μελωδίες μου να συγκινούν σε τέτοιο βαθμό το ανώνυμο πλήθος. Αυτό είναι η δύναμή μου».

Έτσι είναι Δημητρούλα.

Μηθυμναίος

Αν είμαστε ευαίσθητοι, θα την αισθανθούμε…

Η ομορφιά καραδοκεί *

Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.

Φοβήθηκα τη μοναξιά

και φαντάστηκα ανθρώπους.

Τους είδα να πέφτουν

απ' το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,

που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα

κι άλλους από τον

ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.

Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες

ορθόδοξης ερημίας.
………
Έπιασα και φωτιά

και σιγοκάηκα.

Και δεν μου 'λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.

Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,

σκοτεινή, με ακόνισε.
………
Όσο μπόρεσα έφερ' αντίσταση σ' αυτό το ποτάμι

όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,

κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό

στα ξεροπόταμα

και παρασύρθηκα.
………

Σε σωστή ώρα νυχτώνει... **

* Λόγια του Χόρχε Λουίς Μπόρχες
** Απόσπασμα από το ποίημα της Κικής Δημουλά «Πέρασα»

Μηθυμναίος

Εικόνες μιας απαστράπτουσας λευκότητας…

Με ολίγον γκρι...

Απίστευτο άσπιλο άσπρο ώσπου να μετατραπεί

σ' ένα γκρίζο λερό όγκο στην άκρη των δρόμων…

Οι χιονονιφάδες κάνουν το τοπίο θαμπό!
Η θαμπάδα εκτείνεται απέραντη, ατάραχη, απρόσβλητη,
μυστήρια σαν τη φύση!
Ίδιο θαρρείς με πίνακα, κάτι σαν ψεύτικο…

Ό,τι άφηνε να δούμε η ομίχλη από το Central Park (I).

Χειμωνιάτικη εικόνα από το Central Park (II).

Δρόμος στο Brocton, Mass. κι ένα γύρω ολόλευκο χιόνι...

Το χιονισμένο Δημαρχείο του Medford, Massachusetts

Τι με ξετρελαίνει;

Τούτο το στυλ των αμερικάνικων σπιτιών και…

χιονισμένα περισσότερο

.

Μηθυμναίος

Άμα ξέρεις ότι υπάρχουν, είναι εκεί…

Με την επίσκεψή μας, το Σαββατοκύριακο, στη Νέα Υόρκη, είχαμε προγραμματίσει και πολύ το θέλαμε, κάποια στιγμή να συναντήσουμε μερικούς φίλους. Φίλους όχι από τα παιδικά μας χρόνια, αλλά αυτούς που αποκτήσαμε στις «λεωφόρους» του διαδικτύου, αυτούς τους καταπληκτικούς ανθρώπους που «ανταμώνουμε», σχεδόν καθημερινά, μέσα σ’ αυτό. Δίνουμε και παίρνουμε ο ένας από τον άλλον, ψάχνουμε τα αχνάρια μας, ενώνουμε τα όνειρά μας, ανταλλάσουμε τις σκέψεις μας. Μοιραζόμαστε την ψυχή και τα συναισθήματά μας, τις ανησυχίες μας, τις αγωνίες και… τα κομμάτια μας. Μερικές φορές και τα «κουσούρια» μας… Καλλιεργήσαμε ανθρώπινες σχέσεις και τις μετατρέψαμε σε φιλία.

Μ’ αυτούς ήθελα να συναντηθώ. Με κάποιους, ούτε καν γνωριζόμασταν προσωπικά, δεν είχαμε συναντηθεί, αλλά αυτό δεν ήταν εμπόδιο. Τηλεφωνήματα απ’ το δρόμο για να δούμε πως θα συντονίζαμε τον τρόπο το «πώς» και το «που». Τελικά το «που» ήταν το πιο εύκολο… Που αλλού παρά στην περιοχή της Αστόρια όπου, πράγματι, χτυπάει η καρδιά του Ελληνισμού της Νέας Υόρκης. Συντονιστής, μεσολαβητής και οργανωτής ο καλός φίλος Γαβριήλ Παναγιωσούλης. Άντε να οργανώσεις σε λίγες ώρες ανθρώπους απ’ όλες τις «γειτονιές» της Νέας Υόρκης να βρεθούν για ένα δείπνο. Ζήτησα, αν ήταν δυνατόν, να βρεθούμε όσο γίνεται περισσότεροι.

Η παρέα

Ορτένσια και Γαβριήλ Παναγιωσούλης, Στράτος και Αλεξάνδρα Δουκάκη,
Υιώτα και Δημήτρης Στρατής.

Δεν το πετύχαμε, όπως θα θέλαμε, για διάφορους λόγους. Δικαιολογημένα μερικοί δεν μπόρεσαν να παρευρίσκονται. Τόπος συνάντησης το εστιατόριο «Σταμάτης». Περάσαμε θαυμάσια. Δεν προλάβαμε να τα πούμε όλα. Τι να πρωτοπείς για να προλάβεις…

Μια απογοήτευση μου έμεινε από φίλη που μια παρεξήγηση μας απομάκρινε κάπως αλλά πίστευα πως θα ερχόταν. Δυστυχώς δεν ήρθε… Έτσι θεώρησε σωστό εκείνη… Ας είναι… Η στάση της επιβεβαιώνει τους λόγους… Εγώ το ήθελα πολύ, ήταν μια καλή ευκαιρία να αποκαταστήσουμε ό,τι χαλάσαμε… Πιστεύω πως η φιλία θα πρέπει να μένει στα πλαίσια της ανθρωπιάς της εκτίμησης της διακριτικότητας και του σεβασμού. Γι’ αυτό, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, πάντα αφήνω μια κλωστή πίσω για να έχω τη δυνατότητα να ξαναβρίσκω το δρόμο… «Καμιά φορά οι φίλοι, μια πίκρα σου αφήνουνε στα χείλη…».

.

Στράτος, Αλεξάνδρα, Βάνα και Αντρέας Κοντομέρκος

Ο Αντρέας και η Βάνα Κοντομέρκου, που δικαιολογημένα δεν μπόρεσαν να έρθουν μας περίμεναν την άλλη μέρα, επιστρέφοντας, στο Κονέκτικατ, στο υπέροχο σπίτι τους και στη ζεστασιά του χαρακτήρα τους. Αξέχαστη επίσκεψη. Λατρεμένοι άνθρωποι!!!

Με τη Βάνα στο γιορτινά στολισμένο σπίτι της

.

Το να έχει κάποιος καλούς φίλους, είναι μεγάλη υπόθεση. Πότε όμως είναι μια φιλία καλή, προορισμένη να αντέξει στις τρικυμίες του χρόνου, και πότε είναι απλά και μόνο μια «παρέα», που σήμερα είναι και αύριο δε θα είναι;

.

Μηθυμναίος

Για έναν καλύτερο Κόσμο

Που θα αξίζει να τον ζούμε...

Happy New Years Graphics provided by MUDTRAP.COM